: ณ มหาลัยแห่งหนึ่ง

น้ำผึ้ง นักเรียนปี1 บริหารธุระกิจ หน้าตา ไม่ต้องพูดเลย เพราะถ้าใครไม่มอง ถือว่าไม่ใช้ผู้ชาย อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนสนิท เป็นสาวสอง ชื่อ ณัฐ(ตี้) ซึ่งเป็นผู้ถ่ายทอดเรื่องราวนี้

"ผึ้ง มีผู้มองแก่น่ะ อิจฉาาาา" // นางตี้มองแบบ กวนๆ

"จะกินไหมข้าวน่ะ อย่ามัวสนใจคนอื่น เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน"//ฉันพูดพร้อมขม้วดคิ้วใส่มัน

"เอ้อออ "//มันลากเสียงพร้อมแบะปาก

ณ ตอนนั้นฉันก้อสัมพัสได้ว่า มาตาหลายคู่จ้องมองมาที่โต๊ะฉัน ฉันตัดสินใจดื่มน้ำแล้วชวนนางตี้กลับห้อง ไม่เว้นแม่แต่เพื่อนร่วมห้องที่เพิ่งรู้จักกัน ก้อยังมอง

"กูว่า กูจะเลิกเป็นเพื่อนกับมึงแล้วน่ะ"//นางตี้พูดแล้วนั่งใกล้ๆฉัน

"ทำไม!!!" //ฉันทำหน้าตกใจ

"มากันสองคน พวกผู้ชายหน้าโง่กลับมองมึงคนเดียว "มันก้มมากระซิบ

"มันไม่ยุติธรรมเลยยยย//มันพูดดังขึ้นพร้อมยืนขึ้นแล้วหมุนตัว

"555555555555555"เสียงหัวเราะก้อดังขึ้นทั่วห้อง

ซักพัก อ.ประจำชั้นก้อเดินเข้ามา แล้วให้ทุกคน แนะนำตัว เมื่อครบทุกคน เราสองคนก้อมีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาหลายคน แต่จะมาเพียงฉันกับนางตี้ที่ไปไหนมาไหนด้วยก้นตลอด แม้แต่การทำงานกลุ่ม เราก้อไม่ห่างกัน ทุกเรืรองของฉัน และทุกดรื่องของมัน ไม่มีความลับระหว่างเรา

"มึง ยื้มโทรศัพท์หน่อย โทรหาพี่กูน่ะ ไม่ต้องถามของกูตังหมด"//มันพูดตัดบท จนฉันไม่มีคำถามใดๆ

"เดี๋ยวพี่กูมา กูจะแนะนำให้มึงรู้จักน่ะ"//มันอมยิ้ม และทำให้ฉันรับรู้ได้ว่า มันจะให้พี่มันรู้จักฉันแน่

"แก่จะให้พี่แก่จีบฉันว่างั้น? ฝันไปเถอะนางบ้า"//ฉันพูดพร้อมจะลุกหนี แต่มันดึงกลับจนหงายหลัง

"555 เป็นไรไหม "//พี่มันมาเห็นพอดี พร้อมหัวเราะออกมา

"ไงณัฐ มีธุระอะไรกับพี่"//พี่มันเดินไปนั่งใกล้มัน แต่.. ตามองมาที่ฉันแล้วยิ้มมุมปาก

ฉันได้แต่ขม้วดคิ้ว เพราะไม่เคยชอบใคร แม้แต่พี่นางตี้ในตอนนี้ แล้วฝืนยิ้มแห้งๆกลับไป

"แน่ะ!! มองแบบนี้ จีบได้น่ะ ยายนี่มันโสด" //มันแซวขึ้น

"อ่ะ ได้เหรอ"//พี่มันถาม พร้อมหันหน้าไปมองมัน

ฉันไม่ได้พูดอะไร และไม่ปฎิเสธ เพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจใคร และนี่ก้อคืออีกนิสัยของฉัน ที่ฉันไม่ชอบเลย จึงทำให้พี่มันคิดว่าฉันตกลง

"เมื่อกี้เบอร์มันน่ะ"//มันสะกิดบอกพี่มัน

"พี่ชื่อ บอยน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักน้องผึ้งคับ"//หยิบโทรฯมาเมมชื่อไว้

"พี่มีเรียนแล้ว เดี๋ยวพี่ค่อยโทรหาน่ะ"//เค้าลุกขึ้น แล้วเดินไปเรียน แล้วหันกลับมายิ้มอีกที

ฉันด่ามัน จนมันต้องเดินหนี แต่หลังจากวันนั้นมา ฉันกับพี่บอยก้อโทรคุยกันทุกว่า จนเราเริ่มสนิทกัน ไปไกนมาไหนด้วยกัน แต่ถามว่าชอยไหม ก้อไม่น่ะ แล้วเกรียดไหม ก้อไม่อีก จนเพื่อนร่วมห้องของฉันกับเพื่อนพี่บอยคิดว่าเราเป็นแฟนกันแล้ว และนั่นก้อรวมถึงพี่บอยด้วย และเหตุการแรกที่เกิดขึ้นกับฉันก้อเริ่มขึ้น

หลายเดือนผ่านไป เพื่อนฉันอีกคนที่อยู่อีกมหาลัย แต่รั้วดันติดกัน แต่ไม่มีรั้วกั้น ก้อเจอกัน ชื่อกาน ฉันและนางตี้ได้ข้ามแดนไปทานข้าวกันยายกาน เพราะยายกาน ข้ามแดนมากินข้าวที่โรงอาหาร ที่มหาลัยที่ฉันเรียนบ่อยมาก

"ผึ้งตอนเย็นไปเดินตลาดหน้ามหาลัยก่แนกลับบ้านน่ะ"//กานมันจับมือฉันพร้อมยิ้มอ้อน

และฉันก้อรู้อีกว่ามันไม่ได้ต่างไปจากนางตี้ ที่จะให้ฉันไปเจอใครอีกแน่ เพราะนั่น คือสิ่งที่พวกมันสองคนทำมาตลอด แต่ฉันตกลง

"กูขอบาย แม่กูกำลังมารับ อีเพื่อนเวร น่าจะบอกล่วงหน้ากูจะได้บอกแม่ให้มารับช้าขึ้น"//แล้วมันก้อบ่นตามประสาของมัน

จนตอนเย็น ฉันกับยายกานไปเดนตลาดกัน ฉันดันเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง และมแงเค้าอยู่นาน จนเค้ารู้ตัว เค้าหันมายิ้ม จนฉันสะดุ้ง หันหน้ากลับเกือบไม่ทัน เค้าเดินตรงเข้ามาทางฉัน

"กาน!! กลับบ้านกัน"//เค้าเดนำปหยุดที่ยายกาน

ฉันหันข้างให้เค้าแต่ตาดจ้ากรรมดันเหลือบมองเค้าบ่อยๆ อีผึ้ง มึงเป็นบ้าเหรอไง ฉันอุทานว่าตัวเอง

"พี่นิติค่ะ นี่ผึ้ง เพื่อนกานค่ะ"//ยายกานพูดพร้อมดึงฉันหันกลับไปยืนตรงหน้าเค้า

"หวัดดีคับน้องผึ้ง"//เค้ากัมหน้าพิมข้อความในโทรฯ แต่เกลือบตามาทักฉัน

เอ้ยยยย ฉันว่า คำว่าชอบที่เค้าพูดๆกันมันเป็นแบบนี้นี่เอง เราแยกย้ายกลับบ้าน แต่ฉันดันเอาหน้าเค้ามานึกถึงอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆที่เค้าก้อไม่ได้หล่อ แต่ก้อพอไปวัดไปวาได้ แล้วหลังจากนั้น ฉันก้อชวนนางสองตัวนั้นไปเดินตลาดทุกวัน เพราะมันมีทุกตอนเย็นอยู่แล้ว

เราเจอกันทุกวัน แต่ก้อเลือกที่จะไม่คุยอะไรกันมากมาย เราตกลงเป็นเพืรอนกันแล้วสนิทกันมากขึ้น แต่ฉันรับรู้ได้ว่าเค้าก้อสนใจฉันน่ะ

เค้าไปรับไปส่งฉันที่บ้านทุกวัน จนเวลาผ่านไปปี2

เทอม2 ฉันกะว่าจะบอกว่าชอบเค้า แคต่เค้าดันมาบอกชอบฉันก่อน เราตกลงคบกัน เพราะฉันยังไม่ได้คบกับพี่บอย นางตี้ตัวดี ดันไปบอกพี่บอยว่า ฉันกับนิติคบกันแล้ว

พี่บอยโทรหาฉันทุกวัน และจับตามองทุดเช้าอละเย็น โดยฉันไม่รู้ตัว แล้วพี่บอยก้อเห็นฉันกับนิติ ไปมาพร้อมกันทุกวัน จนดรามาปากเสียงกัน

"หมายความว่าไง ทำไมมากับไอ้นั่นทั้งมาทั้งกลับ"//พี่บอยดึงแขนฉันจนแดงตามมือ

"แล้วทำไมผึ้งจะไปกับเค้าไม่ได้ ก้อเราคบกับนิ"//ฉันเลือกที่จะบอกพี่บอย

"คบกับเหรอ"//พี่บอยตะคอกและบีบแขนอีข้างของฉันจนมันแดงช้ำทั้งสองข้าง

"แล้วพี่ล่ะ "//พี่บอยเขย่าตัวฉันอย่างแรงจนรู้สึกมึน

"ก้อเราไม่ได้เป็นอะไรกันนิ"//ฉันเสียงดังกลับ

"พี่บอ.."//ฉันไม่ทันได้พูดจบ พี่บอยก้อดึงฉันเข้าไปจูบอย่างเร็ว นั่นมันจูบแรกของฉันเลยน่ะ

และแล้วก้อมีคนมา เทวดานางฟ้าของฉัน ชายหญิงคู่หนึ่งเดินมาพอดี พี่บอยยังไม่ได้ทำอะไรต่อก้อรีบปล่อยฉันทันที และทันทีที่เค้าปล่อย ฉันก้อวิ่งสุดชีวิต ขณะวิ่งออกมา ฉันตัดสินใจโทรชวนนิติไปเที่ยว เพราะฉันอยากให้นิติเป็นคนแรกของฉัน แต่... เค้าไม่ฉวยโอกาสเลย ทั้งที่ฉันก้อเสนอให้เค้าหลายครั้งหรือนิติจะไม่ได้ชอบเราจิงๆ

พี่บอยโทรมาหาฉันหลายครั้ง แต่ฉันตักสินใจไม่รับเลย แล้วนางตี้ก้อยื่นโทรฯของมันมาให้ บอกว่าพี่บอยอยากคุยด้วย ทำหน้าไม่พอใจเอามาก ฉันตัดสายทิ้ง และทะเลาะกับนางตี้หนักมาก ถึงมากที่สุด

"มึง นั่ยพี่กูน่ะเว้ย!"//มันตะคอก

"แล้วไง "//ฉันเสียงดังกลับ แต่ฉันไม่เคยบอกมันเลยว่าพี่บอยมีผู้หญิงอีกหลายคน

"มึงทำพี่กูเสียใจมากน่ะเว้ย มึงทำแบบนี้เลิกเป็นเพื่อนกับกูเอาม่ะ"//ฉันสะตั้นไปแป็บนึง ถึงขนาดนั้นดลยเหรอ

"เอ้อ!! กูกับมึงขาดกัน"/มันก้อตกใจไม่นึกว่าฉันจะกล้า และพูดกูกันมัน แล้วฉันออกจากห้องเพื่อตรงกลับบ้าน แต่เสียงมันก้อตะโกนตามหลังมา

"เอ้อ ๆ ๆ ๆ "

ฉันเดินมาหน้ามหาลัยเพื่อกลับบ้าน ไปนั่งรอรถที่ศาลา แล้วมีรถตู่คันหนึ่งมาจอด ฉันนึกว่าเป็นรถที่ฉันโทรเรียกมา ขณะก้วขาข้างหนึ่งขึ้นรถ ก้อต้องตกใจ ในรถไม่มีใครสักคน มีแต่คนขับรถ ซึ่งเป็นเพื่อนพี่บอยนั่นเอง ฉันตัดสินใจหมุนตัวกลับ แต่ก้อถูกดึงร่างขึ้นรถอย่างแรง ฉันร้องให้คนช่วย มีคนมองมากมาย แต่ก้อเลือกจะไม่ช่วย

"เป็นไงผึ้ง"//พี่บอยซึ่งอยู่ท้ายสุดของรถก้อเดินออกมาจับแขนเรา

"พี่บอย!!ทำบ้าอะไรน่"//ฉันตะคอกกลับไป

"เปลี่ยนรถ"//เค้าไม่ตอบฉัน แค่บอกเพื่อนเค้าให้เปลี่ยนรถที่เตรียมรอไว้แล้ว

หลังจากนั้น รถก้อถูกเปลี่ยนไปเรื่อย จนมาถึงสวนกาแฟแห่งหนึ่ง ซึ่งมันคือที่ไหนฉันก้อไม่รู้ สัญญานมือถือก้อไม่มี มืถือก้อโดนยึก ป่านี้ที่บ้านคงตามหาฉันกันจนบ้าครั่ง เพราะฉันเป็นลูกสาวคนเดียว หนึ่งในนั้น น่าจะมีนิติรวมอยู่ด้วย

พ่อกับแม่ตามหาฉัน ทั้งสองรู้ว่าฉันคบกับนิติอยู่ เพราะเราไปกลับมหาลัยด้วยกัน และนิติก้อบอกกับท่านทั้งสองแบบนั้น เมื่อถึงบ้านนิติ ก้อไม่มีฉัน ฉันได้ข่าวว่านิติเมื่อรู้ว่าฉันหายไป ก้อเอาแต่เงียบ แต่ก้อตามหาฉัน นิติพาพ่อกับแม่ไปบ้านยายกาน แล้วยายกานก้อพาทุกคนไปบ้าน นางตี้ เมื่อไปถึง นิติก้อตรงเข้าไปหานางตี้ พร้อมถามไป

"ผึ้งอยู่ไหน ฉันถามว่าผึ้งอยู่ไหน"//จากคนสุขุมอยู่ๆก้อคุ้มคลั่ง สงสัยจะเป็นห่วงฉันนั่นแหละ

นางตี้มีแต่หนึ่งคำตอบคือ ไม่รู้ แต่มีหนึ่งประโยคที่มันพูดทิ้งท้ายก่อนเดินเข้าบ้านไป

"พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง นุชสบายดี อีกไม่นานมันก้อกลับ "//แล้วรีบเข้าบ้าน

ทางตำรวจที่พาไป บอกให้พ่อกับแม่ใจเย็น และปลอบท่าอยู่นานจนใจเย็นลง แต่อีกคนที่ยังเงียบก้อเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากนิติ ทั้งเงียบทั้งเศร้าจนพ่อกับแม่ฉันเข้ามาปลอบ หลังจากนั้นทุกคนก้อกลับไปใช้ชีวิตตามปกติ แต่ที่เปลี่ยนไปคือ รอวันที่ผึ้งกลับบ้าน

แล้ววันนี้ก้อค่ำลง

"แอ๋ดดดดด"//เสียงเปิดประตูห้องเข้ามา คนตรงกน้าคือ พี่บอย ที่เมาจนมีแต่กลิ่นเหล้าทั้งตัว

"พี่บอยกินเหล้าเป็นด้วยเหรอ"//คำถามที่เราถามด้วยความงง เพราะพี่บอยไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ยุ่งเกี่ยวสิ่งเสพติดใดๆ

เค้าไม่พูดอะไร แต่ก้อจู่โจมมาจูบฉันโดยไม่ทันทั้งตัว เค้ากดฉันลงบนเตียง พยายามส่งลิ้นเข้าไป แต่ฉันกัดฟันไว้แน่น เค้าถอนจูบ แล้วพยายามถอดเสื้อผ้าฉันออก แต่ฉันดิ้น จนมันถอดยาก เค้าจูบมาอีกครั้ง ทำให้ฉันหมกมุ่นแต่ที่จะหลบหน้า อยู่ซักพักเค้าถอนจูบออก แล้วส่งเสียงหัวเราะขึ้นมา จนฉันงง

"ผึ้งอย่าขัดขื่นเลย เพราะมันเป็นไปไม่ได้"//ความโชกโชนของเค้า มือเค้า ไว้อย่างสายฟ้า กระดุมเสื้อกับกางเกง รวมถึงถะขอเสื้อชั้นใน ก้อถูกถอดออกจากกัน ตั้งแต่ตอนไหนก้อไม่รู้

"อย่าดื้อ"//พูดไซร้ซอกคอ คกหู ซักพัก ร่างกายฉันก้อไม่เหลือผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว

นาทีแห่งความเจ็บปวดก้อเกิดขึ้น ยิ่งฉันขัดขืน หรือร้องขอให้หยุด กัอเหมือนว่ามันยิ่งทำให้เค้าบ้าคลั่งและรุนแรงขึ้น ต่อให้ฉันปกป้องตัวเองแค่ไหนก้อไม่สามารถสู้แรงเค้าได้ เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงเวลาขอความเจ็บปวดก้อจบลง เหลือไว้แค่เล็กน้อยคืนที่ช่างแสนยาวนานก้อจบลง ฉันเป็นของเค้าจนได้