เสียงกรีดร้องจากห้องใต้ดิ

บทที่1: บ้านหลังใหม่

ครอบครัว "อินทนนท์" ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านไม้หลังหนึ่งในจังหวัดลำปาง ตัวบ้านตั้งอยู่กลางป่าเขา ล้อมรอบด้วยต้นสนสูงใหญ่และหมอกหนาทึบ บ้านหลังนี้ตกทอดมาจากปู่ที่เพิ่งเสียชีวิตอย่างลึกลับ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาถูกพบในห้องใต้ดิน แขนขาพับงอผิดรูป และบนหน้ามีรอยยิ้มบิดเบี้ยวเหมือนกำลังหัวเราะ...แต่ดวงตากลับเบิกโพลงเหมือนหวาดกลัวสุดขีด

พ่อแม่ของ "พลอย" ลูกสาววัยสิบห้าขวบคิดว่าเปลี่ยนบรรยากาศน่าจะช่วยให้ครอบครัวหายเครียดจากชีวิตในเมือง แต่พลอยรู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่าง "ผิดปกติ" ตั้งแต่วันแรก

ตอนที่ 2: ห้องใต้ดินที่ไม่มีใครกล้าเปิด

พ่อสั่งห้ามทุกคนลงไปที่ห้องใต้ดิน เพราะมีของเก่าของปู่เต็มไปหมด และพื้นไม้เปราะมาก แต่พลอยแอบเห็นตอนดึกว่าพ่อมักจะลงไปข้างล่างคนเดียว บางคืนก็ได้ยินเสียงกระซิบจากใต้พื้นบ้าน เหมือนเสียงของผู้หญิงกำลังร้องไห้

คืนหนึ่ง พลอยฝันว่าเธอเดินลงบันไดห้องใต้ดินไปเรื่อยๆ บันไดไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งเธอเดิน เสียงกรีดร้องก็ยิ่งดังขึ้น...จนในที่สุดเธอเห็นผู้หญิงในชุดไทยโบราณ ผมยาวปกหน้าทั้งหมด หันมาช้าๆ แล้วพูดว่า

"ช่วยฉัน...ก่อนที่เขาจะกลับมา"

พลอยสะดุ้งตื่นกลางดึก หายใจหอบแรง ข้างหูยังได้ยินเสียงกรีดร้องแว่วๆ เหมือนฝันยังไม่จบ

ตอนที่ 3: ความลับของปู่

วันหนึ่งพลอยไปเจอบันทึกเก่าของปู่ ซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้า หน้าสุดท้ายเขียนด้วยลายมือสั่นๆ ว่า:

*"ฉันขังเธอไว้แล้ว...แต่เสียงของเธอยังตามหลอก ฉันไม่ควรไปที่วัดร้างนั้น ไม่ควรเอากระดูกกลับมา เธอจะไม่ยอมให้อภัยฉัน"*

พลอยถามแม่เรื่องวัดร้าง แม่หน้าซีดทันทีและบอกว่า “ไม่มีใครไปที่นั่นแล้ว วัดนั้นเผาไม่ไหม้ ไม่มีพระสวด มีคนเคยหายตัวไปที่นั่น”

ยิ่งฟัง พลอยยิ่งรู้สึกว่าทุกอย่างกำลังชี้ไปที่สิ่งเดียวกัน — วิญญาณในห้องใต้ดินไม่ใช่ผีธรรมดา

ตอนที่ 4: เขากลับมาแล้ว

คืนฝนตกหนัก พลอยได้ยินเสียงกรีดร้องจากใต้บ้านอีกครั้ง คราวนี้ดังขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนจะทะลุพื้นไม้ เธอเดินตามเสียงลงไป...ฝืนคำสั่งพ่อ

ห้องใต้ดินเย็นจัด เหมือนความตายเกาะอยู่ในอากาศ มีโลงศพเก่าๆ วางอยู่ และที่ผนังมีรอยขีดข่วนเป็นพันๆ รอย ราวกับมีใครพยายามปีนขึ้นมานานนับปี

เมื่อพลอยเปิดโลง — ไม่มีศพ มีแค่ผมมนุษย์เต็มไปหมด และเสียงกรีดร้องเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ เสียงของ *"เขา"* กลับมาแล้ว

เงาดำๆ เริ่มคลานออกมาจากมุมห้อง ลักษณะเหมือนร่างของปู่ แต่ดวงตาว่างเปล่า ปากแสยะยิ้มกว้างกว่าที่มนุษย์ควรยิ้มได้ และพูดเบาๆ ว่า

"ฉันไม่ได้ขังเธอไว้...เธอขังฉันต่างหาก"

พลอยวิ่งหนี แต่ทุกบานประตูกลายเป็นผนัง ทุกหน้าต่างกลายเป็นหลุมดำ เธอติดอยู่ในห้องใต้ดินนั้น กับเสียงกรีดร้องที่ไม่มีวันจบ...

ตอนจบ: บันทึกใหม่

หนึ่งเดือนต่อมา ครอบครัวอินทนนท์หายไปทั้งบ้าน เจ้าหน้าที่เข้าตรวจสอบ พบบ้านว่างเปล่า แต่ในห้องใต้ดินมีบันทึกเล่มหนึ่งวางอยู่ หน้าสุดท้ายเขียนว่า:

*"เธอร้องไห้ทุกคืน...และฉันก็หัวเราะทุกเช้า ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมปู่ถึงกลัว เธอไม่ใช่วิญญาณ แต่เป็น 'สิ่งที่อยู่มาก่อนมนุษย์' และฉัน...ออกไปไม่ได้"*

"โปรดอย่าเปิดโลง"