เมืองเบอร์ลินยามค่ำคืนคือภาพยนตร์ขาวดำที่ไม่มีใครตัดต่อ

ไฟถนนสลัวเหมือนลมหายใจสุดท้ายของคนที่ไม่รู้ว่ากำลังจะตาย

เสียงฝนตกเป็นจังหวะช้า หนัก และแน่นพอที่จะกลบเสียงก้าวเดินของชายคนหนึ่ง

เขาสวมเสื้อคลุมยาวสีดำ รองเท้าหนังที่ไม่เปียกแม้จะเหยียบบนถนนเปียกฝน

ภายใต้เงาหมวกคลุม เขาคือเงามืด ไม่มีชื่อ ไม่มีอดีต ไม่มีความลังเล

ชื่อในแฟ้มข้อมูลลับของหลายประเทศมีแค่คำเดียว — Zero

---

“เป้าหมายอยู่ในห้อง VIP ชั้น 14 โรงแรม Helmann”

เสียงจากหูฟังแผ่วเบา เขาไม่ตอบ ไม่มีการยืนยัน

เขาไม่เคยพูดระหว่างปฏิบัติการ — ไม่ใช่เพราะกลัวเสียง

แต่เพราะคำพูดมักทำให้การฆ่าเสียสมดุล

Zero กดลิฟต์ขึ้น เขาไม่ถือปืนใหญ่ ไม่มีทีมซัพพอร์ต

อาวุธของเขาคือมีดใบบางและเชือกลวดที่พันไว้กับข้อมือ

ฆ่าเงียบ ฆ่าชัวร์ ฆ่าครั้งเดียวจบ

---

ตัดภาพ — ข้างบน

ห้อง VIP 1402

ภายในห้องกว้างถูกตกแต่งหรูหราเกินเหตุ แต่บรรยากาศกลับเย็นเยียบ

กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ปะปนกับกลิ่นไวน์ฝรั่งเศสที่ยังไม่ได้ดื่ม

หญิงสาวคนหนึ่งยืนพิงหน้าต่างกระจก เธอสวมเดรสสีเงินซีด

ริมฝีปากแดงฉ่ำเหมือนเปื้อนเลือด แต่อยู่บนใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึก

ชื่อเธอคือ Valka

นักฆ่าหญิงผู้มากับความเงียบงัน และรอยยิ้มที่มักมาพร้อมกับศพ

เธอคืออีกหนึ่งมือสังหารที่ได้รับภารกิจเดียวกัน... แต่จาก "อีกแหล่ง"

---

“เขาจะมาที่นี่”

เธอกระซิบเบา ๆ กับตัวเองก่อนจะหยิบสไนเปอร์รุ่นสั่งทำเฉพาะออกมาประกอบ

เธอไม่ได้มาฆ่า "เป้าหมาย" เดิมในแฟ้ม แต่...

เธอมาที่นี่เพื่อฆ่า “Zero” — คนที่เธอเคยรู้จักในอดีต

ชายที่เคยเป็นคู่หู... ก่อนเขาจะฆ่าพี่ชายเธอด้วยมือเปล่า

---

เวลา 23.44 น.

Zero เปิดประตูห้อง 1402 อย่างไร้เสียง

มือซ้ายหยิบมีด มือขวารูดเชือกลวดผ่านนิ้วอย่างคุ้นเคย

เขาไม่รู้ว่าภายในห้องมีกับดัก

ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่เคยอยู่ในฝันร้ายของเขากำลังรออยู่

วินาทีที่เขาก้าวเท้าเข้าไป

เสียง “แกร๊ก” จากสไนเปอร์จ่อจากระเบียงก็ดังขึ้น

“ช้ากว่าที่คิดนะ...”

เสียงของ Valka เย็นและเบาเหมือนสายลม

Zero หยุดนิ่ง

เขาไม่ยกมือ ไม่หลบ แต่หันหน้าไปเผชิญหน้ากับเธอ

ดวงตาสองคู่ประสานกัน — เยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งบนแผลเก่า

ต่างฝ่ายต่างไม่หลับตา ต่างฝ่ายต่างพร้อมฆ่า

---

“เธอทำไมยังอยู่กับ ORION?” เขาพูดครั้งแรกในรอบปี

เสียงทุ้มต่ำมีแรงกดดันแบบคนที่เคยฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา

“เพราะฉันยังมีศพที่ต้องเก็บ”

Valka ตอบ แล้วเล็งปลายกระบอกมาที่หัวใจเขา

---

5 วินาที... ของการนิ่งเงียบ

ก่อนเธอเหนี่ยวไก — แต่กระสุนไม่ลั่น

Zero ขยับมือขวา

เชือกลวดพุ่งเฉียดหน้าของเธอไปไม่ถึงหนึ่งนิ้ว เธอก้มหลบ

เขาพุ่งเข้าหาด้วยแรงเหมือนคลื่นซัดกระจก

เสียงกระจกแตก ดาบสั้นของเธอพุ่งสวนมาทันที

แต่เขาจับข้อมือไว้ทัน

การต่อสู้ระยะประชิดเริ่มต้นในห้องที่ยังเปิดเพลงคลาสสิกเบา ๆ อยู่

---

หนึ่งคืออดีตที่อยากลืม

อีกหนึ่งคือแผลที่ไม่เคยหาย

ในห้องที่เคยเป็นภารกิจลอบสังหาร กลับกลายเป็นเวทีของความแค้น

ทั้งสองต่อสู้กันเหมือนจะฆ่า แต่สายตา...กลับมีอะไรบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้

---

เลือดหยดแรกหล่นลงพื้น — แต่ไม่ใช่ของเป้าหมายในแฟ้ม

Zero กับ Valka หยุด

ต่างฝ่ายต่างมีบาดแผล ทั้งกายและใจ

เธอหยุดเพราะมองเห็น “บางอย่าง” ในดวงตาเขา

เขาหยุดเพราะมือที่ควรจะฆ่า... ดันสั่นเพียงเล็กน้อย

---

“ถ้าจะฆ่าฉัน...” เขากระซิบชิดหูเธอ

“...อย่ามองฉันด้วยตาคู่นั้น”

Valka ถอยหลัง เงียบ

แล้วเดินออกจากห้องโดยไม่พูดอะไรอีก

---

Zero ทิ้งตัวลงนั่งข้างศพเป้าหมายที่ยังไม่ได้ฆ่า

เขามองกระจกแตก มองรอยเลือดบนพื้น และมองความว่างเปล่าในใจ

คืนนี้...เขาไม่ได้ฆ่าใคร

แต่มันกลับเจ็บปวดยิ่งกว่าการลั่นไก

กรุงเทพฯ, ประเทศไทย — ปี 2564 (4 ปีก่อน)”

แสงแดดสาดผ่านม่านหน้าต่างร้านซักรีดเก่า ๆ ในตรอกที่ไม่มีใครอยากเข้า

เสียงจักรเย็บผ้าทำงานไม่หยุด แต่ไม่มีลูกค้า ไม่มีใครเดินผ่าน

ใต้พื้นไม้ที่ดูเก่าและเปราะบาง… มีห้องลับที่ไม่ใช่โกดังเก็บของ

มันคือ “ห้องฝึก” นักฆ่า

มีเลือดแห้งกรังเปื้อนพื้นไม้ มีกลิ่นอับของเหงื่อ ปืน และน้ำตา

เสียงฝ่ามือกระแทกกระสอบทรายดังชัด

ชายหนุ่มร่างสูงเปลือยอก กล้ามเนื้อแน่นเหมือนสร้างจากมีด

เลือดไหลจากกำปั้นของเขาแต่ยังไม่หยุดต่อย

“พอได้แล้ว Zero...”

เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจากมุมมืดของห้อง

เธอเดินออกมาช้า ๆ สวมชุดซ้อมสีดำเต็มตัว ผมยาวถักเปียด้านเดียว

ตาทั้งสองข้างดุดันและสงบในเวลาเดียวกัน

Zero หยุดมองเธอ หายใจหนัก

แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ฝึกไม่พอ จะตายเร็ว”

“ถ้าตายง่ายขนาดนั้น แกก็คงไม่มีวันได้ชื่อว่า ‘Zero’ หรอก”

หญิงสาวคนเดิมเดินเข้ามาใกล้ เอาผ้าขาวสะอาดเช็ดเลือดให้

“ฉันไม่อยากให้แกตาย เพราะฉันยังต้องล้างแค้นอยู่”

เธอคือ Valka

สมัยยังไม่ได้ออกภาคสนาม

ยังไม่กลายเป็น ‘กุหลาบน้ำแข็ง’

ยังไม่รู้ว่าในอีก 4 ปีจะกลายเป็นคนที่ต้องยกปืนจ่อ Zero ด้วยมือเธอเอง

ในตอนนั้น… พวกเขาเป็น “คู่ฝึก”

ในองค์กรเดียวกัน — ORION

แต่ยังไม่รู้ว่ากำลังจะกลายเป็นหมากในเกม

เวลากลับมาปัจจุบัน — กรุงปราก

Valka ล้างมีดเปื้อนเลือดในอ่างล้างหน้าเล็ก ๆ ของห้องพัก

เสียงน้ำไหลดังกว่าความคิดเธอไม่ได้เลย

มือเธอสั่น... ไม่ใช่เพราะความกลัว

แต่เพราะภาพในหัวมันวนเวียนไม่หยุด — ภาพของ Zero ตอนเธอลั่นไกแล้วเขาไม่หลบ

“ทำไมไม่ฆ่าเขา...?”

เธอถามตัวเองกับเงาในกระจก

เธอหยิบกล่องเหล็กเล็ก ๆ ใต้เตียงขึ้นมา เปิดฝาออก

ในนั้นมีแต่ “ของต้องห้าม” สำหรับนักฆ่า — รูปถ่ายเก่า ๆ

ภาพขาวดำใบหนึ่งคือเธอกับ Zero กำลังฝึกจับปืนคู่กัน

อีกใบคือใบหน้าพี่ชายของเธอ — ผู้ที่ถูก ORION บอกว่า “ฆ่าตัวตาย”

แต่เธอรู้... เขาไม่ได้ฆ่าตัวตาย

เธอรู้... ว่า Zero อยู่ในที่เกิดเหตุ

เธอแค้น

แต่ก็แปลก... ที่เธอยังฝันถึงดวงตาของเขาทุกคืน

ฝันถึงคืนที่พวกเขาเคยหนีออกจากศูนย์ฝึก และนั่งเงียบ ๆ ดูดาวด้วยกัน

ในฐานะคนที่ไม่มีอนาคตทั้งคู่

อีกด้านหนึ่ง — ภายในบังเกอร์ ORION ใต้เทือกเขาแอลป์

Dr. Kruger จ้องจอแสดงผลด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

เขากำลังดูภาพกล้องลับที่บันทึกเหตุการณ์ในห้อง 1402 เบอร์ลิน — การเผชิญหน้าของ Zero กับ Valka

“ไม่ฆ่ากัน…” เขาพูดเสียงต่ำ

“งั้นก็ถึงเวลาจับคู่กันใหม่ซะเลย”

เขากดปุ่มเรียกประชุมลับ

มีชื่อภารกิจใหม่ปรากฏบนจอ: "Operation: Ghost Market"

เป้าหมาย: ลอบสังหารผู้นำองค์กรค้าอวัยวะมนุษย์ในยูโกสลาเวีย

เงื่อนไข: ส่งมือสังหาร “Zero” และ “Valka” ไป “ร่วมมือกัน”

ตัดกลับมาที่ Zero

เขานั่งอยู่ในห้องมืด

ในมือถือรูปถ่ายขนาดเล็ก ที่มีใบหน้าของหญิงคนหนึ่ง

— Valka

เขาจ้องอยู่นานมาก

ไม่ใช่เพราะคิดถึง... แต่เพราะสงสัยว่าเธอยังแค้นเขาอยู่หรือไม่

“เธอฆ่าฉันได้แล้ว...”

เขาพึมพำ

“แต่ทำไมไม่ลงมือ?”

ทันใดนั้น มือถือรุ่นพิเศษของนักฆ่าดังขึ้น

หน้าจอขึ้นคำเดียว: "Mission: Pair Deployment"

Zero มองหน้าจออยู่นาน

ก่อนจะกดรับ แล้วพูดเบา ๆ ว่า...

“ส่งพิกัดมา”