กรุงเทพฯ – 23:48 น.

ฝนกระหน่ำลงเหมือนแค้นฟ้าสะสมมานาน เม็ดฝนใหญ่จนกระจกอาคารสั่นเป็นระลอก เสียงมันตีกระแทกเหมือนเสียงกระสุนนับร้อยนัด ผู้คนต่างหลบในที่ปลอดภัย

...ยกเว้นสองคนที่เลือกเดิน เข้าไปในอันตราย

หนึ่งในนั้นคือ “เคน วราธร” – นักฆ่าชายผู้สวมสูทสีดำสนิท ใบหน้าเรียบเฉย

อีกคนคือ “เรน นารีรัตน์” – หญิงสาวในเดรสยาวสีเลือดหมู ส้นสูงก้าวมั่นคง ปืนซ่อนใต้ชายกระโปรง กับริมฝีปากแดงเหมือนเพิ่งจุ่มเลือด

พวกเขาไม่ใช่คนรัก

ไม่ใช่คู่หู

พวกเขาคือ “เงา” ที่ถูกฝึกมาให้ฆ่า

ในค่ำคืนนี้... ทั้งสองกำลังล่าเป้าหมายเดียวกัน

“ร้อยโทประเวศ กุลศิริ” — นายทหารนอกราชการผู้ผันตัวเข้าสู่วงการค้าอาวุธผิดกฎหมาย เบื้องหลังคือขุมพลังใต้ดินที่เชื่อมโยงกับองค์กรต่างชาติ เขาอยู่ที่ “สโมสรลับริมเจ้าพระยา” ที่ต้องใช้บัตรพิเศษระดับ VIP ในการเข้า

00:03 น. – ไฟในสโมสรสลัว มีกลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์คลุ้ง

เคนแฝงตัวในชุดสูทแบบพนักงานเสิร์ฟ มือหนึ่งถือถาดไวน์ อีกมือซ่อนมีดเล็กไว้ที่ข้อมือ

ในขณะเดียวกัน เรนเดินสวยสง่าผ่านโต๊ะพนัน โต๊ะชายแก่ที่เต็มไปด้วยนักธุรกิจเลวทราม และพ่อค้าอาวุธไร้จรรยาบรรณ

สายตาหลายคู่มองเธอด้วยความโลภปนหลงใหล

ไม่มีใครรู้เลยว่า...เธอคือ นักฆ่าลำดับหนึ่งขององค์กรฝั่งยุโรปตะวันออก

“มึงเคยหักหลังเรา”

เสียงเรนดังในหูฟังติดตัวของเคน

เขาไม่ได้ตอบ แตะที่หูเบา ๆ แทนคำว่า “พร้อม”

“เป้าหมายกำลังลุกไปห้อง VIP ชั้นบน ฉันจะตาม ขอกำบัง”

– เรน

00:07 น.

เสียงดนตรีเปลี่ยนจังหวะจากแจ๊สอ่อน ๆ เป็นดนตรีคลาสสิกหลอนหู

เรนเดินตามเป้าหมายขึ้นบันได ขณะที่เคนลอบขึ้นอีกทาง

เธอใช้เวลาสั้น ๆ ล็อกประตูห้องจากด้านใน เป้าหมายอยู่คนเดียว

ร้อยโทประเวศเพิ่งหยิบซิการ์ขึ้นจุด เขาไม่ได้ทันสังเกตหญิงสาวคนสวยเดินเข้ามาหา

...ใกล้เกินไป

...เร็วเกินไป

ชะแว้บ!

มีดพับเล่มเล็กที่ซ่อนไว้ใต้ชุดถูกกรีดเข้าที่ข้อมือของเขา

ปืนในมือล่วง

เธอสบตาเขา ใกล้พอให้เห็นภาพสะท้อนความตายในนัยน์ตา

“นี่คือราคาของการหักหลังองค์กร... และส่งข้อมูลลูกค้าให้ CIA”

ปัง!

เสียงปืนดังหนึ่งนัด กลางหน้าผาก

ทันใดนั้นเสียงไซเรนภายนอกก็ดังลั่น

เธอหันไปทันเห็นเงาในกล้องวงจรปิด

พวกมันไม่ได้มาตามเวลา

มีคนหักหลังพวกเขา

ตูมม!!

ประตูห้อง VIP ระเบิด

ชายฉกรรจ์บุกเข้ามาพร้อมอาวุธครบมือ

เคนกระโดดทะลุกระจกเข้ามาทางระเบียงพอดี

เขายิงสองนัดเข้าเบ้าตาพวกแรกที่กรูเข้ามา

เรนหมุนตัวหลบหลังโซฟา ก่อนยิงสวนเข้าใต้คางอีกคน

กระสุน... เลือด... กลิ่นควันปืน

ห้องหรูหรากลายเป็นสมรภูมิภายในสิบวินาที

เคนกับเรนวิ่งทะลุห้องเชื่อม บันไดลับหลังเวที

พวกเขาหลบหนีไปพร้อมกัน

ไม่พูด ไม่สบตา

มีเพียงร่องรอยของศพ และชื่อของนักฆ่าทั้งสอง... ที่จะตามหลอกหลอนคนในโลกมืดไปอีกนาน

“แกหักหลังฉันก่อน... แต่เราจะเคลียร์หลังจบงานนี้” – เรนกระซิบ

“ขอแค่ไม่หันปืนใส่ฉันคืนนี้ พอแล้ว” – เคนตอบเรียบ

พวกเขาเดินลับหายไปในฝน

ปล่อยให้สโมสรลับพังพินาศในเพลิงไฟ

และสงครามของนักฆ่า... กำลังจะเริ่มขึ้น

กรุงเทพฯ – 01:14 น.

ตึกเก่าริมแม่น้ำที่เคยเป็นโกดังสินค้าในยุคสงคราม ถูกปรับเปลี่ยนเป็น "Safehouse" สำหรับภารกิจเสี่ยงตาย คืนนี้มันคือที่ซ่อนสุดท้ายของ “เคน” และ “เรน” หลังจากภารกิจฆ่าร้อยโทประเวศจบลงในเปลวเพลิง

ภายในโกดังเปลือยโล่ง มีเพียงแสงจากหลอดนีออนกระพริบ และไอฝนเย็นเฉียบที่เล็ดลอดเข้ามาทางช่องลมผุพัง

เคนนั่งก้มหน้า ถอดเสื้อสูทโชกเลือดออก เผยให้เห็นบาดแผลเฉียดซี่โครงจากการปะทะเมื่อชั่วโมงก่อน

เขาไม่ได้ร้องแม้แต่เสียงเดียว มีเพียงลมหายใจหนัก ๆ และแววตาว่างเปล่า

เรนโยนกระเป๋าแพทย์สนามลงตรงหน้าเขา ก่อนลุกขึ้นเดินไปกดปิดเสียงวิทยุสื่อสาร

ข่าวจากสื่อกระแสหลักเริ่มแพร่ภาพสโมสรลับถูกไฟไหม้ ตำรวจปิดพื้นที่

…แต่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นการ “เก็บงาน” ขององค์กรลับระดับโลก

“ยังไม่ตายก็แปลว่ายังไม่ล้มเหลว” – เรนเอ่ยขณะนั่งลงตรงข้าม

เคนไม่ตอบ

เขาจ้องหน้าเธอด้วยดวงตาที่ไร้อารมณ์… แต่ลึกลงไปคือรอยแผลในใจ

“ใครแจ้งพิกัด?” เขาถามเสียงเย็น

“ไม่ใช่ฉัน” – เรนตอบทันควัน

“แล้วก็ไม่ใช่พวกมันด้วย… เพราะพวกมันควรจะมาถึงอีกสิบนาทีหลังจากฉันยิง”

เคนเช็ดเลือดจากแผล หยิบขวดแอลกอฮอล์ขึ้นเทใส่โดยไม่สะทกสะท้าน

กลิ่นแอลกอฮอล์ปะปนกับกลิ่นเขม่าปืนยังติดบนตัวทั้งคู่

“งั้นเหลือไม่กี่คนที่รู้พิกัดนี้…” เขาเอ่ย

“รวมถึงคนที่เคยฝึกเราด้วย”

เงียบ

เรนก้มหน้าชั่วขณะ — ชื่อหนึ่งแวบเข้ามาในความคิดของทั้งคู่…

“อาจารย์เกริก”

ผู้ชายคนนั้นฝึกพวกเขามาตั้งแต่ยังเป็นนักฆ่าหน้าใหม่

เขาคือคนที่มองเด็กกำพร้าในค่ายฝึกเป็นแค่ “เครื่องมือสังหาร”

และเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเรนกับเคน... เคยเป็น “บางอย่าง” มากกว่าแค่เพื่อนร่วมทีม

“แกขายพวกเรา” – เคนกัดฟัน

เรนมองเขา ก่อนเอ่ยเบา ๆ

“หรือบางที… แกอาจถูกซื้อก่อนเราจะรู้ตัวด้วยซ้ำ”

ไฟนีออนกระพริบถี่เหมือนจะดับ เสียงฝนยังคงกระหน่ำรัวบนหลังคาสังกะสี

ในความเงียบนั้น สายตาของเรนกับเคนประสานกัน

มันไม่ใช่ความรัก

…แต่มันคือบาดแผลเก่าที่ยังเปิดอยู่

“แกหักหลังฉันเมื่อห้าปีก่อน” – เคนพูดนิ่ง ๆ

“ฉัน ‘เลือก’ งานนั้น เพราะไม่อยากให้พวกมันสั่งให้ฉันฆ่านาย” – เรนสวนทันที

“แต่สุดท้ายคนที่หนีไปโดยไม่บอกอะไรเลยคือใคร?”

เคนเงียบ

เธอจ้องเขาด้วยแววตาเจ็บลึก

“นายหายไป… ทั้งที่ฉันนอนเลือดอาบอยู่กลางสนามฝึก”

“…เพราะฉันไม่ยอมยิงนายตามคำสั่ง”

ความเงียบอึดอัดราวกับอากาศในห้องถูกดูดออก

ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีคำอธิบาย

มีเพียงรอยแผลในอดีต และพันธะของความตายที่ยังตามหลอกหลอน

ทันใดนั้น...

“ติ๊ด ติ๊ด” – เสียงจากเครื่องสื่อสารดังขึ้นอีกครั้ง

เสียงหนึ่งลอดเข้ามา – ทุ้ม ต่ำ และเย็นชา

“รอดมาได้สินะ เคน… เรน… ยินดีด้วย”

“แต่งานยังไม่จบ”

ทั้งสองชะงัก หันไปมองอุปกรณ์สื่อสารแทบจะพร้อมกัน

“ภารกิจต่อไป... ฆ่า ‘อาจารย์เกริก’ ภายใน 48 ชั่วโมง”

เสียงขาดหายไป

ทิ้งไว้เพียงความเงียบ... และคำสั่งฆ่าอาจารย์ที่สร้างพวกเขามา

เคนกับเรนสบตากันอีกครั้ง

ครั้งนี้ไม่มีคำพูด

มีเพียงการพยักหน้าเล็ก ๆ

ตกลงกัน… ว่าคืนนี้ไม่มีอดีต

มีเพียงเป้าหมายเดียวเท่านั้น

เป้าหมาย: ผู้ชายที่พวกเขาเคยเรียกว่า “พ่อ”