สวัสดี ฉันชื่อ "พลอยใส" ตอนนี้เรียนอยู่ ม.6 อายุ 18 ปีพอดี รูปร่างก็ธรรมดา ไม่สูงไม่เตี้ย ผิวขาวอมชมพูนิด ๆ ได้เชื้อสายมาจากฝั่งแม่ที่เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น ส่วนตัวฉันเอง...ก็ไม่ได้โดดเด่นอะไรในโรงเรียนเลย

ชีวิตประจำวันของฉันค่อนข้างเรียบง่าย เรียนพอใช้ เล่นเกมนิดหน่อย ดูซีรีส์ อ่านนิยาย แล้วก็นอนวนไป ฉันเป็นคนเงียบ ๆ เข้าสังคมไม่เก่ง แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นคนไม่มีเพื่อน ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คน และหนึ่งในนั้นคือ “ต้นน้ำ” เพื่อนข้างบ้านที่ฉันแอบชอบมานานมากกก...

เราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก บ้านของเราติดกันและคุณแม่ของเราก็สนิทกันมาก เขาย้ายมาอยู่ข้างบ้านฉันตั้งแต่ตอน ป.3 จากเด็กตัวเปี๊ยก ๆ ซน ๆ กลายเป็นหนุ่มหล่อที่ใคร ๆ ก็หมายปอง

ต้นน้ำเป็นคนอารมณ์ดี เฮฮา เล่นกีฬาเก่ง เรียนก็ดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น ผู้หญิงในโรงเรียนแทบจะทั้งระดับชั้นต่างก็เคยแอบปลื้มเขามาแล้วทั้งนั้น

แต่สำหรับฉัน...เขาไม่ได้เป็นแค่เพื่อน

ฉันไม่แน่ใจว่าความรู้สึกของตัวเองเริ่มเมื่อไหร่ อาจจะตอนที่เขาปกป้องฉันจากเพื่อนผู้ชายที่แกล้งแรงไปหน่อย หรือตอนที่เขาซื้อเค้กมาให้วันเกิดฉันทุกปีโดยไม่เคยลืม มันเป็นเรื่องเล็ก ๆ ที่สะสมจนกลายเป็น "ความรัก"

ปัญหาคือ...ฉันไม่กล้าบอกเขา

เพราะเราสนิทกันเกินกว่าจะเสี่ยงทำให้ความสัมพันธ์เปลี่ยนไป อีกอย่าง...ตอนนี้ต้นน้ำกำลังคุย ๆ กับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เขาชื่อว่า "พีช" เป็นดาวโรงเรียน สวย เรียนเก่ง เล่นดนตรีได้ ฉันเทียบอะไรกับเธอไม่ได้เลย

วันนั้นเอง หลังเลิกเรียน ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถเมล์กลับบ้านตามปกติ เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“เฮ้! รอเราด้วยสิพลอย!”

ฉันหันไปก็เห็นต้นน้ำวิ่งมาหา พร้อมยิ้มกว้างแบบเดิมที่ฉันคุ้นเคย

“เมื่อเช้าครูเรียกเราไปประชุม เลยไม่ได้มาเรียนตอนแรก ขอโทษที่ไม่ได้นั่งด้วยนะ” เขาว่า พลางยื่นขนมปังให้

“ซื้อมาให้ ขนมปังร้านโปรดของนาย”

หัวใจฉันเต้นแรง ไม่ใช่เพราะขนมหรอก...แต่เพราะ "น้ำเสียง" และ "แววตา" ของเขา

ฉันอยากบอกเขามากว่า...ฉันชอบเขา

แต่ก็ทำได้แค่พูดว่า...

“ขอบใจนะ...”

ระหว่างที่เรานั่งรถเมล์กลับด้วยกัน ต้นน้ำพูดถึงพีชอย่างมีความสุข ฉันได้แต่ยิ้มกลืนความรู้สึกของตัวเองลงคอ

และวันนั้นเอง ฉันตั้งปณิธานไว้ในใจว่า...

“ก่อนจบ ม.6 ฉันจะสารภาพรักกับต้นน้ำให้ได้...ไม่ว่าผลจะเป็นยังไงก็ตาม”

หลังจากวันนั้นที่ฉันตั้งใจว่าจะสารภาพรักกับต้นน้ำให้ได้ก่อนจบ ม.6 ทุกอย่างก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด…

"พลอย! ต้นน้ำอยู่ไหนอะ เห็นบ้างป่ะ?"

เสียงของ "เมย์" เพื่อนสนิทของฉันดังขึ้นขณะเรากำลังเดินไปห้องเรียนช่วงเช้า

"ยังเลย เมื่อเช้ายังไม่เห็นเลยนะ" ฉันตอบไปแบบเรียบ ๆ แต่ในใจลึก ๆ กำลังรอลุ้นให้เขาโผล่มาเดินผ่านหน้าห้องเหมือนทุกวัน

แต่วันนี้...เขาไม่มา

จนกระทั่งช่วงพักกลางวัน ฉันได้รับข้อความจากต้นน้ำ

🧑‍🦱: "วันนี้ไม่ได้เข้าเรียนนะ พาแม่ไปหาหมอ ฝากจดเลกเชอร์ด้วยนะเพื่อนรัก 😁"

เพื่อนรัก...

คำนี้แหละที่ทำให้ฉันลังเลทุกครั้ง

เพื่อนรัก...มันเป็นเส้นที่ฉันไม่รู้จะข้ามดีไหม

“โอ๊ยยย ทำไมไม่ส่งว่า ‘คิดถึงนะ’ มั่งวะ!!” ฉันพึมพำพลางฟาดโทรศัพท์เบา ๆ กับโต๊ะ เมย์ที่นั่งข้าง ๆ หัวเราะแล้วพูดว่า

"ถ้าแกยังไม่บอก ฉันจะส่งไลน์ไปบอกให้แล้วนะว่าพลอยชอบต้นน้ำ"

"เมย์!! อย่าแม้แต่จะคิด!" ฉันรีบหันไปจ้องมันตาเขียว

"เอาน่า ก็เขาก็ดีจะตาย หล่อ ใจดี ดูแลแกตลอด ไม่เห็นจะต้องอายเลย"

“ไม่ใช่เรื่องอาย แต่ฉันกลัวเสียเขาไปต่างหาก…” ฉันพูดเบา ๆ

แล้วพีชล่ะ?

เขายังคุยกับพีชอยู่รึเปล่า?

ฉันไม่กล้าถามตรง ๆ แต่ก็พยายามสังเกตจากโซเชียลของเขา ช่วงหลัง ๆ เหมือนจะไม่ได้ลงรูปหรือแท็กกันเหมือนแต่ก่อน แต่ฉันก็ไม่กล้าหวัง

และแล้ว...ช่วงเย็น ขณะที่ฉันกำลังจะกลับบ้าน เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลังอีกครั้ง

"เฮ้ย พลอย!"

ฉันหันไป เห็นต้นน้ำยืนอยู่ใต้ต้นหูกวางข้างประตูโรงเรียน

“นึกว่าจะกลับแล้วซะอีก ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้านะว่าแวะมารับ” เขายิ้ม

หัวใจฉันเต้นแรง...แวะมารับ?

“แม่หลับอยู่ เราเลยขับรถมาคนเดียว คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ ไง เลยแวะมาโรงเรียนซะหน่อย”

ฉันยิ้มบาง ๆ แล้วเดินตามเขาไปที่ลานจอดรถ

บนรถ เรานั่งเงียบกันพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้น

"พลอย...ถามอะไรหน่อยดิ"

“ว่า?”

“ถ้าเรา...ถ้าสมมุตินะ เราชอบใครสักคน แต่กลัวว่าถ้าบอกไปแล้วจะเสียเพื่อนคนนั้นไป นายว่าเราควรบอกไหม?”

คำถามของเขาเหมือนฟาดเข้าที่ใจกลางหัวใจฉันอย่างแรง

ฉันอึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะกลั้นใจตอบ...

“ถ้านายรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ก็...บอกไปเถอะ อย่างน้อยก็จะได้ไม่เสียใจทีหลัง”

ต้นน้ำหันมามองฉัน พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

“ขอบใจนะพลอย…”

ฉันยิ้ม...แต่ใจมันเหมือนจะร้องไห้

แล้วเขากำลังพูดถึงใคร?

หลังจากวันนั้น ฉันใช้เวลาทั้งคืนรีเพลย์ประโยคของต้นน้ำในหัวซ้ำ ๆ

“ถ้าเราชอบใครสักคน แต่กลัวจะเสียเพื่อนไป เราควรบอกไหม?”

เขาหมายถึงใครกันแน่…?

เช้าวันถัดมา ฉันไปโรงเรียนเร็วกว่าปกติ ด้วยความตั้งใจแปลก ๆ ว่าอยากเจอเขาเป็นคนแรก

แต่วันนี้ต้นน้ำไม่มารอที่หน้าประตูโรงเรียนเหมือนเคย

เขาก็แค่ไม่เคยสม่ำเสมออยู่แล้ว...ใช่ไหม?

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงพักกลางวัน ฉันเดินไปที่โรงอาหารกับเมย์และเพื่อนกลุ่มเดิม ระหว่างที่กำลังจะนั่งลงที่โต๊ะ เสียงกระซิบกระซาบก็เริ่มดังขึ้นจากโต๊ะข้าง ๆ

“เฮ้ย ๆ ได้ข่าวยัง? ต้นน้ำสารภาพรักกับพีชเมื่อวานที่ลานจอดรถอะ!!”

“จริงดิ!! แล้วพีชตอบว่ายังไง?”

“ยังไม่ตอบ แต่ดูเหมือนจะมีลุ้นอะ…”

หัวใจฉันหยุดเต้นไปชั่วขณะ

เมย์หันมามองฉันทันที ใบหน้าเธอเหมือนรู้สึกผิดแทนทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไร

“พลอย…เรา…”

“ไม่เป็นไร” ฉันรีบพูดออกไปก่อนเธอจะพูดอะไรอีก

“มันก็แค่ข่าวลือ ยังไม่มีอะไรแน่นอน”

แต่หัวใจฉันบอกว่ามันไม่ใช่แค่ข่าวลือ

หลังเลิกเรียน ฉันเดินกลับบ้านอย่างช้า ๆ จนรู้ตัวอีกที ต้นน้ำก็เดินมาข้าง ๆ แล้ว

“เงียบจังวันนี้ เป็นไรเปล่า?” เขาถาม

“แค่เหนื่อยนิดหน่อย” ฉันโกหก

“เรามีเรื่องจะบอก...” เขาพูดขึ้นทันที โดยไม่รู้เลยว่าฉันกำลังพังทีละนิด

“เมื่อวาน เราบอกพีชไปแล้วว่าเราชอบเขา”

ฉันหยุดเดิน...หัวใจเหมือนหยุดเต้น

“เรากำลังจะข้ามเส้นความเป็นเพื่อนไปครั้งแรกในชีวิตเลยนะ คิดว่าเธออาจจะตอบตกลง”

ฉันยิ้ม...ฝืนยิ้มมากที่สุดเท่าที่เคยยิ้มมา

“ดีใจด้วยนะ...ต้นน้ำ”

“ขอบใจที่ให้คำแนะนำวันนั้น ไม่งั้นเราอาจจะไม่ได้พูดเลย”

ฉันพยักหน้าแล้วหันไปทางอื่น

น้ำตามันรื้นขึ้นมาโดยที่ฉันไม่อนุญาต

และคืนนั้น ฉันร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ในห้องคนเดียว

เพราะสุดท้ายแล้ว...

“คนที่ต้นน้ำชอบ ไม่เคยเป็นฉันเลย”

หวังว่าทุกคนจะชอบสิ่งที่เราแต่งนะ มันอาจจะดูแปลกๆ แต่มันเกิดจากเรื่องจริง ที่เราเคยเจอมากับตัวเลนอยากจะมาแบ่งปันอโรคให้ทุกคนได้รู้ไปพร้อมๆกัน อ่านให้จบกันนะทุกคน