ชีวิตที่เหลือเกิดไม่ได้ในครอบครัวห่วยแตก
(นิยายเรื่องที่สร้างมาจากเรื่องจริง)
ฉัน...เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง
เด็กที่ไม่เคยถูกใครถามว่า "อยากเกิดมาหรือเปล่า"
ฉันเกิดจากความไม่ตั้งใจของพ่อและแม่
ไม่ใช่เพราะรัก ไม่ใช่เพราะหวัง
ฉันเป็นเพียงผลของความผิดพลาด ออกมาอยู่ในโลกใบนี้
วันที่ฉันลืมตาดูโลก ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ซึ้งห่างไกลจากบ้านที่แม่ฉันเกิด
ไม่มีรอยยิ้มของใคร รอฉันอยู่
มีเพียงภาระ ที่แม่ต้องรีบหาค่ารถพาฉันกลับ
กลับไปยังบ้านของยาย ที่แม่เองอยากพาฉันไปฝากไว้
สองเดือนแรกของชีวิต ฉันยังไม่ทันรู้จักคำว่า "บ้าน"
ก็ถูกทิ้งไว้กับยายเสียแล้ว
อ้อมกอดแม่... ฉันไม่เคยได้สัมผัส
น้ำนมแม่... ฉันไม่เคยได้ลิ้มลอง
ฉันรู้จักแต่นมขวดเย็น ๆ วางข้างกาย
หัวใจน้อย ๆ ของฉันว่างเปล่าตั้งแต่ยังไม่รู้จักพูด
ความอบอุ่นที่เด็กคนอื่นมี... ฉันไม่เคยรู้จักเลย
พอโตขึ้น ฉันก็เริ่มเข้าใจ
บ้านหลังนี้ไม่ใช่ที่ที่เด็กคนหนึ่งจะได้เติบโตอย่างมีความสุข
ทุกวันมีแต่เสียงด่า เสียงเปรียบเทียบ เสียงตำหนิ
ฉันไม่เคยได้ยินคำว่า "เก่งนะ" หรือ "หนูทำได้ดี" จากใครเลย
ฉันจำได้แม่น...
แค่ครั้งหนึ่ง ฉันวิ่งเล่นแล้วล้ม
กลับถูกด่าว่า "โง่จริง ๆ!" ทั้งน้ำตา ฉันไม่เข้าใจว่าแค่ล้มผิดอะไรนักหนา
ฉันเติบโตมาท่ามกลางคำพูดแย่ ๆ
"ทำไมไม่เก่งเหมือนคนนั้นล่ะ?"
"โตไปจะมีประโยชน์อะไร?"
ทุกถ้อยคำเป็นเหมือนมีดคอยกรีดใจฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฉันไม่ได้อยากเก็บมาใส่ใจ
แต่หัวใจของเด็กคนหนึ่งมันรับไหวได้แค่ไหนกัน?
ฉันพยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็ง
แต่ทุกค่ำคืน ฉันกลับต้องนอนน้ำตาไหลกับหมอนเปียก
สิบสองปี ฉันอยู่กับความรู้สึกแบบนี้
สิบสองปี ที่ฉันบอกตัวเองว่า
"ชีวิตที่เหลือ ฉันจะไม่ยอมเกิดในครอบครัวห่วยแตกนี้อีก"
ฉันเลือกเกิดไม่ได้ แต่ฉันต้องทน
หลังจากวันที่ฉันเริ่มสร้าง "บ้านในใจ" ของตัวเอง
ฉันก็เริ่มมองโลกจริง ๆ ชัดเจนขึ้น
ฉันเริ่มเห็น ว่าบ้านหลังนี้ไม่เคยเป็นที่สำหรับฉันเลย
ปีแล้วปีเล่า ฉันเติบโตขึ้นมา
จากเด็กหญิง 12 สู่ 13 แล้ว 14 จนตอนนี้ฉันอายุ 15 ปีเต็ม
แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนเลยก็คือ ความรู้สึกโดดเดี่ยวในบ้านของตัวเอง
ฉันไม่เคยมีวันเกิดที่เป็นของฉัน
ไม่เคยมีเค้ก ไม่เคยมีของขวัญ ไม่เคยมีคำว่า "สุขสันต์วันเกิด"
ฉันได้แต่นั่งเงียบ ๆ ดูน้องมีของขวัญ มีงาน มีเสียงหัวเราะ
ในขณะที่ฉัน... ถูกมองข้าม เหมือนไม่มีตัวตน
ทุกปีฉันหวังนะ ว่าบางทีพวกเขาอาจจะนึกได้
แต่สุดท้ายฉันก็ต้องปลอบใจตัวเอง ว่าอย่าคาดหวังอีกเลย
ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม ฉันถึงไม่มีค่าพอจะได้รับความรักเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนั้นบ้าง
เรื่องเจ็บตัวก็เหมือนกัน
ฉันเป็นคนซวยหรืออย่างไรไม่รู้
เกิดอุบัติเหตุบ่อยมาก
แต่ทุกครั้ง... ไม่มีคำปลอบ ไม่มีคำห่วงใย มีแต่คำด่าทั้งๆที่ฉันไม่ได้เป็นคนทำคือฉันจะยกตัวอย่างเหตุการณ์นึงคือมันมีคนเมายามาชนฉันถึงในบ้านแต่ไม่มีใครเป็นห่วงฉันเลยมีแต่โดนด่ามีแต่ความเป็นห่วงน้อง เรื่องนี้ขอจบไปแค่นี้ก่อน
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
