ในหมู่บ้านเล็กๆ กลางทุ่งอีสาน “คำภีร์” ชายหนุ่มลึกลับผู้ครอบครองวิชาอาคมโบราณ ผูกพันกับ “มะลิ” ลูกครึ่งไทย-อิตาเลียนที่เติบโตในเงื้อมเงาของคำครหา ทั้งสองเคยวิ่งเล่นในทุ่งหญ้าเดียวกัน แต่โลกของพวกเขากลับห่างไกลเมื่อมะลิเดินทางเข้าสู่เมืองกรุง

ข่าวการมีคนรักใหม่ของมะลิกลับมาถึงหมู่บ้าน พร้อมความโกรธและแค้นลึกจากคำภีร์ ผู้ที่ไม่เคยลืมรักแรก เขาใช้ไสยศาสตร์ผูกวิญญาณและร่างกายของมะลิให้กลับมา...พร้อมสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด — การตั้งครรภ์จากมนต์ดำ

ในโลกที่ไสยเวทพันผูกกับความรักและกรรมเก่า มะลิจะหนีจากพันธนาการของคำภีร์ได้หรือไม่ หรือสุดท้าย...ความรักที่ถูกบิดเบี้ยว จะเปลี่ยนใจของใครคนหนึ่งไปตลอดกาล

กลิ่นหอมมะลิ

เสียงจักจั่นดังระงมท่ามกลางลมร้อนของเดือนห้า

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเท้าเปล่าผ่านทุ่งนาแห้งแล้ง ผิวคล้ำแดงของเขาเปียกเหงื่อ เผยให้เห็นรอยสักยันต์โบราณเต็มแผ่นหลัง กางเกงขาสั้นสีซีดห้อยอยู่บนสะโพกแน่นๆ ชายผู้นั้นคือ “คำภีร์”

มือขวาของเขาถือพวงมาลัยมะลิแห้ง ที่ไม่เคยเปลี่ยนมาหลายปี

มือซ้าย ถือผ้ายันต์เก่าๆ เปื้อนคราบเลือดบางจางจาง

“มันกลับมาแล้ว...แต่ไม่ใช่คนเดิม”

เสียงคำภีร์เอ่ยเบาๆ กับหมากผีในมือ แล้วทาบผ้ายันต์ลงบนหุ่นฟางที่วางอยู่ใต้ต้นมะขาม

ที่ปลายหมู่บ้านจันลา

“มะลิ” ลูกชายครึ่งไทย-ฝรั่งของหญิงชาวอุบล เดินทางกลับมาบ้านเก่าหลังจากหายหน้าไปจากหมู่บ้านนานหลายปี พร้อมข่าวลือว่าเขา ‘ทิ้งแฟนเก่า’ ไว้เบื้องหลัง

ว่าในคืนที่กลับมา มะลิกลับฝันประหลาด เห็นร่างเปลือยของคำภีร์ยืนอยู่ใต้ต้นมะลิ ใบหน้าทะมึนเต็มไปด้วยรอยสัก และเอ่ยเพียงประโยคเดียว...

 “กูผูกใจมึงไว้แล้ว...มึงจะหนีกูกลับไปไม่ได้อีก”

กลิ่นมะลิหอมหวานปะปนกลิ่นคาวเลือด

และวันรุ่งขึ้น...มะลิก็เริ่มอาเจียนโดยไม่มีสาเหตุ

“มะลิ ลูกชายครึ่งไทย-ฝรั่งของหญิงชาวอุบล...”

 “เดินทางกลับมาบ้านเก่า...”

 “มะลิ” เด็กหนุ่มลูกครึ่งที่หน้าหวานเกินชาย จนใครๆ ในหมู่บ้านเคยเข้าใจผิดว่าเป็นลูกสาวของแม่หล้า ชายคนนั้นหายหน้าไปนานหลายปี แต่ในค่ำคืนนี้...เขากลับมาแล้ว พร้อมกลิ่นน้ำหอมบางๆ และรอยยิ้มที่ทำให้คนบางคนใจสั่น

เช้าวันใหม่ที่หมู่บ้านจันลา อากาศร้อนอบอ้าวแม้เพิ่งพ้นรุ่งสาง

มะลินั่งกอดเข่าอยู่บนแคร่ไม้หน้าบ้านเก่า สายตาเหม่อลอยไปยังต้นมะลิข้างรั้ว

เมื่อคืน...ฝันเหมือนจริงเกินไป

ชายหน้าดุเต็มรอยสักคนนั้น — เขาไม่ใช่ใครอื่น

"คำภีร์"

เสียงแหบต่ำของอีกฝ่ายยังฝังอยู่ในหัว

 “กูผูกใจมึงไว้แล้ว...มึงหนีกูกลับไปไม่ได้อีก”

ทันทีที่แสงแดดส่องกระทบใบหน้าหวานๆ ของมะลิ ร่างกายเขาก็โอนเอน คลื่นไส้ตีขึ้นมาทันที

 “แหวะ—!”

เขาอาเจียนลงบนพื้นดินอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ มือสั่น น้ำตาซึม

หัวใจเต้นแรง ร่างกายอ่อนแรงประหลาด

และที่น่ากลัวกว่านั้น...คือความรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่าง เต้นอยู่ในท้องเขา

 “...เป็นไปไม่ได้...กูเป็นผู้ชายนะเว้ย”

เขาพึมพำกับตัวเองอย่างสับสน

แต่ในใจลึกๆ กลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่กำลังก่อตัวอยู่ภายในตัวเขา

ไม่ใช่แค่โรค ไม่ใช่แค่ฝันร้าย

มันคือ “ของ” ที่ใครบางคน ตั้งใจส่งมา

 “คำภีร์...มึงทำอะไรกู...”

เขาอาเจียนลงบนพื้นดินอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ มือสั่น น้ำตาซึม

หัวใจเต้นแรง ร่างกายอ่อนแรงประหลาด

และที่น่ากลัวกว่านั้น...คือความรู้สึกเหมือนมีอะไร

"ตึ้ก... ตึ้ก... ตึ้ก..."

เสียงไม้เท้าเก่าของยายสา — เพื่อนแม่ — เดินมาที่แคร่

“มะลิ… ลูกบ่ดีแล้วล่ะ อ้ายคำภีร์มันกลับมาแล้วเด้อ”

หัวใจมะลิหล่นวูบ

มือที่ถือขันน้ำสั่นเล็กน้อย น้ำในขันกระเพื่อมราวกับสะท้อนใจเขาเอง

 “อ้ายภีร์...?” เขาพึมพำ “…เขากลับมาทำไม”

 “เฮ็ดพิธี... บอกจะล้างดวง ล้างเคราะห์ให่คนหมู่บ้าน”

ยายจันเบือนหน้าหนี แววตาไม่ไว้ใจ

แต่ที่มุมตาของยาย เห็นบางอย่างชัดเจน...

ผ้าขาวม้าเก่าๆ ที่ห้อยคอคำภีร์

ยันต์เลือดสีน้ำหมากตรงกลางอก

และดวงตาที่ จ้องมะลิแบบไม่ละสายตา — เหมือนรอเวลาบางอย่าง

 “เด็กบ้า... กลับมากรุงเทพเถอะ ก่อนที่จะสายไปกว่านี้”

“หรือว่า… มึงรู้ตัวแล้ว?”

คำพูดของยายแทงใจ มะลิเงียบไปนาน

กลิ่นธูปจากบ้านคำภีร์ลอยมาแตะจมูก

กลิ่นเดียวกับที่เขาฝันเมื่อคืน

กลิ่นเดียวกับตอนที่เขารู้สึกเหมือนกำลัง...ตั้งครรภ์

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างตัดสินใจ

“ยาย... มะลิบ่ยอมหนีอีกแล้ว”

บ่ายวันนั้น ฝนตั้งเค้า...

เมฆเทาหม่นคลุมหลังคาบ้านไม้ทั้งหมู่บ้าน

ต้นไม้เงียบกริบ นกไม่ร้อง

เสียงจักจั่นเงียบอย่างผิดปกติ

บรรยากาศราวกับห้วงเวลาหยุดหมุน...

มะลิกำลังจะลงจากบ้านไปซื้อน้ำขิงให้แม่

แต่พอเปิดประตูบ้านออกมา — ก็เหมือนมีเงาอะไรบางอย่างยืนอยู่ใต้ต้นลำไยหลังรั้ว...

ร่างนั้นสูงใหญ่ กล้ามแน่น

เต็มไปด้วยรอยสักยันต์ดำทะมึนที่ยังคงไหลซึมลงมาตามต้นแขน

ห้อยพระสามองค์คาดอก ไม่มีเสื้อ

สวมกางเกงขาสั้นบ้านๆ และไม่ใส่รองเท้า

แววตาคมดุจ้องมาเหมือนรู้ว่ามะลิกำลังจะเปิดประตู

“มะลิ…”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยชื่อเขา เหมือนเสียงในความฝันซ้ำๆ

มะลิยืนนิ่ง ใจสั่นจนรู้สึกได้ว่าตัวเองหายใจไม่ทั่วปอด

ขาแข็งจนไม่กล้าก้าว

“เจ้าบ่คิดสิลาเจ้าของเลยติ?”

คำภีร์ถามเรียบๆ แต่ในน้ำเสียงนั้น...เหมือนมีดอกไม้แห้งและเลือดผสมอยู่

มะลิกลืนน้ำลาย หอบเบาๆ

“เฮา...ไปเรียน ไปทำงาน ไม่ได้ลาใผ…”

คำภีร์ยกมือขึ้น ชี้ไปที่หน้าท้องของมะลิ

มะลิสะดุ้งเล็กน้อย — เพราะจู่ๆ ก็รู้สึกแน่นท้องขึ้นมาเฉยๆ

 “แล้วลูกในท้องนี่…

เจ้าบ่สิรับผิดชอบคำภีร์บ่ล่ะ?”

ฝนแรกของฤดูตกลงมาเปาะแปะทันที

ราวกับฟ้าครางรับเสียงเขา

มะลิตาเบิกโพลง — จับท้องตัวเองทันที

"เขารู้ได้ยังไง…?"

เสียงฝนยังตกไม่หยุด

มะลิยืนมองคำภีร์ใต้ต้นลำไยอยู่สักพัก — แล้วเขาก็หายไป เหมือนไม่เคยยืนอยู่ตรงนั้น

ทิ้งไว้แต่เงารอยเท้าเปียกน้ำ ที่ชัดบนพื้นดินแดงหน้าเรือน

หัวใจของมะลิเต้นระรัว

ร่างกายสั่งให้หนี แต่ขากลับพาเขาเดินไปอีกทาง...

ตรงไปยังบ้านคำภีร์ที่อยู่ถัดจากวัดเก่า — บ้านที่ปิดเงียบร้างมาสามปี

ประตูไม้แง้มอยู่

แค่แง้ม...แต่ข้างในกลับเย็นเยียบจนหนาวขึ้นมาเฉยๆ

มะลิก้าวเข้าไป — ห้องโถงยังคงเหมือนเดิม

เสื่อผืนเก่า หมอนอิงเก่า โต๊ะหมากรุกไม้

ทุกอย่างเหมือนหยุดเวลาไว้วันที่คำภีร์หายไป

“คำภีร์…” มะลิเอ่ยเรียกเสียงเบา

ไม่มีเสียงตอบ มีแค่เสียงฝน กับเสียงลมหายใจของตัวเอง

สายตาเหลือบไปเห็น รูปถ่ายเก่าในกรอบไม้

เป็นรูปเขากับคำภีร์ สมัยยังเรียนม.ปลาย — ถ่ายใต้ต้นพะยอม

รอยยิ้มของเขาถูกจ้องกลับมาจากในกรอบเหมือนมีชีวิต

แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น

คือตรงหน้ารูปถ่ายนั้น…มีถาดไม้จานหนึ่ง

ในนั้นมีดอกมะลิแห้งเรียงสี่ทิศ

ตรงกลางคือเส้นผมยาวหนึ่งเส้น และเล็บขบของเขา…ที่เขาเคยตัดทิ้งไปนานแล้ว

 “เจ้าบุกมาหาของเจ้าเอง…”

เสียงหนึ่งดังจากหลังม่านแดงตรงห้องนอน

ม่านถูกแหวกออกช้าๆ

ร่างเปลือยท่อนบนของคำภีร์ ปรากฏในแสงตะเกียงเลือนราง

กล้ามเนื้อแน่นเต็มไปด้วยลายสักยันต์ขยับวูบไหว

มีหมากสีแดงอมดำคาบอยู่ที่มุมปาก — และแววตาดุดันเหมือนงูเห่าในป่าทึบ

 “เจ้าอยากรู้บ่…ว่าในท้องเจ้านั่น ใผเป็นคนให้

มะลิถอยหลังอัตโนมัติ

แต่ร่างสูงก็ก้าวเข้ามาใกล้

ลมหายใจคำภีร์แตะผิวหน้า — กลิ่นน้ำมันจันทน์และสมุนไพรแรงจนมึนหัว

 “คาถาที่กูผูกไว้กับวิญญาณของมึง…มันไม่ใช่แค่ ‘ของรัก’

แต่มันคือ ‘ของครอบครอง’ เข้าใจบ่…มะลิ”