เสียงกระสุนแหวกอากาศกลางค่ำคืนเงียบสงัด เศษปูนจากเสาโกดังปลิวว่อนพร้อมกลิ่นดินปืนรุนแรง ร่างสูงในชุดสูทดำตวัดปืนขึ้นอย่างแม่นยำ ก่อนเหนี่ยวไกโดยไม่ลังเล ร่างของเป้าหมายล้มลงแน่นิ่ง เลือดสาดไปทั่วผนังเก่าๆ

“อย่าท้าทายฉันด้วยความโง่ของแก”

น้ำเสียงเย็นชาและเรียบนิ่งของ คิรินทร์ ทาวเวอร์ เจ้าพ่อมาเฟียผู้ครองเครือข่ายอาชญากรรมข้ามชาติ ทำเอาลูกน้องทั้งโกดังไม่กล้าหายใจแรง แม้จะชินกับความโหดเหี้ยมของเจ้านาย แต่ทุกครั้งที่เขาลงมือเอง มักไม่มีใครรอด

“ศพต่อไปล่ะครับ?” ลูกน้องถามเสียงสั่น

“เดี๋ยวก็มา” เขาตอบพลางหันหลังกลับ ราวกับรู้ว่าใครบางคนกำลังจะก้าวเข้ามา

เสียงส้นสูงกระทบพื้นซีเมนต์เป็นจังหวะสม่ำเสมอ ไม่เร่งรีบแต่หนักแน่น ร่างหญิงสาวในชุดหนังสีดำก้าวออกจากเงามืดอย่างไม่สะทกสะท้าน เธอถือดาบยาวเปื้อนเลือดไว้ในมือขวา

“ศพเมื่อกี้ของฉัน”

เสียงเรียบเย็นจากปาก ริวา เวสต์ มือสังหารอันดับหนึ่งของวงการใต้ดิน ทำเอาคนทั้งโกดังนิ่งเงียบ เธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา และที่แน่ๆ ไม่ใช่คนที่ควรมาขวาง

คิรินทร์หันกลับมา แววตาคมจ้องหญิงสาวตรงหน้า “เขาหักหลังฉันก่อน แค่ตายยังน้อยไป”

“ฉันยังไม่ทันถาม” ริวายิ้มบางๆ “ก็ฆ่าไปแล้ว ใจร้อนดีนี่”

คิรินทร์ยิ้มตอบแต่ดวงตาไม่ไหวติง “ถ้าเธอจะมาทวงศพ งั้นก็ฆ่าฉันสิ จะได้ไม่ขัดใจกัน”

เธอก้าวเข้ามาใกล้ จนดาบในมือสามารถเฉือนลำคอเขาได้ในพริบตา แต่เขากลับไม่ขยับหนีแม้แต่นิ้วเดียว

“ฉันไม่ฆ่าคนง่ายๆ ถ้าไม่จำเป็น”

“งั้นแปลว่าฉันยังมีค่า?”

“แปลว่า...ฉันยังไม่เล่นพอ”

แววตาท้าทายของทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง ไม่มีความกลัว มีเพียงไฟที่ลุกโชนเงียบๆ ราวกับความรู้สึกที่กำลังก่อตัว...ในสนาม "รักแรง"

...กลางสนาม "รักแรง" ที่ทั้งสองไม่มีวันยอมแพ้

เสียงลมหายใจหนักๆ ดังแผ่วท่ามกลางความเงียบ ริวาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาไม่ลดละจากเขา แม้เพียงเศษเสี้ยววินาทีจะเปลี่ยนสมดุลแห่งอำนาจไปตลอดกาล

“ถ้าอยากเล่น” เธอพูดช้าๆ พลางหันดาบในมือแล้วเสียบกลับเข้าฝัก “ก็อย่าแพ้ซะก่อนล่ะ คิรินทร์”

เขาหลุดหัวเราะเบาๆ — เสียงหัวเราะแห้งแล้งที่ฟังดูอันตรายยิ่งกว่ากระสุน “เกมนี้มันไม่มีเส้นชัยหรอก ริวา มีแต่คนที่ถูกกลืนไปกับมัน...หรือไม่ก็ถูกหักหลังจนตาย”

“นั่นสินะ” เธอกล่าวอย่างครุ่นคิด “แต่ถ้าจะถูกหักหลัง...ฉันก็อยากให้เป็นนาย”

คิรินทร์เงียบไปเล็กน้อย สายตาคมกริบจ้องใบหน้าเย็นชานั่นราวกับต้องการอ่านใจ

“ไม่ใช่คำขู่สินะ?” เขาถามเสียงเรียบ

“ไม่ใช่คำสารภาพด้วย” เธอหันหลังให้เขาอย่างจงใจ “แค่บอกไว้...ในคืนที่ยังมีลมหายใจ”

คิรินทร์มองแผ่นหลังนั้นไกลออกไปทุกย่างก้าว แต่ในใจกลับรู้สึกว่าเธอกำลังก้าวเข้ามาใกล้เขา...มากกว่าทุกคนที่เคยมี

ในโกดังอันเงียบงันอีกครั้ง เสียงลมพัดผ่านเสาเก่า กับเศษเลือดบน

พื้นซีเมนต์เย็นเฉียบ ยังไม่ทันแห้งดีดีจากการต่อสู้เมื่อครู่ — ทิ้งร่องรอยแห่งความดุเดือดไว้ให้จดจำ

คิรินทร์ยังคงยืนนิ่ง ความเงียบรายล้อมกลายเป็นกำแพงบางๆ ที่แยกเขาออกจากโลกภายนอก เหมือนเวลาหยุดหมุน...ตั้งแต่คำพูดสุดท้ายนั้นกระทบใจ

“แค่บอกไว้...ในคืนที่ยังมีลมหายใจ”

ประโยคเรียบง่าย แต่มันฝังลึกกว่าแผลใดๆ

เขาหยิบปลอกบุหรี่ออกมา สั่นไหวเล็กน้อยขณะจุดไฟ สูดควันเข้าเต็มปอดราวกับพยายามยืนยันว่าตัวเองยังอยู่ในเกม — เกมที่ไม่มีเส้นชัย มีแต่เดิมพันที่เพิ่มขึ้นทุกครั้งที่หัวใจเต้น

"ริวา..." เขาพึมพำกับตัวเอง

เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของโกดัง เงาร่างหลายร่างเคลื่อนเข้ามาช้าๆ ดวงตาของคิรินทร์เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในพริบตา

“ใครส่งพวกแกมา” เขาถามเสียงต่ำ

ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงปลดเซฟปืนดังขึ้นเป็นคำตอบ

เขายิ้มเย็น แล้วโยนก้นบุหรี่ลงบนพื้น

“ถ้างั้น...ก็เล่นกันต่อ”

เสียงปืนปะทะกับความมืด — เกมที่ไม่มีใครอยากแพ้ ยังคงดำเนินต่อไป

และในมุมหนึ่งของเงามืด ริวายังเฝ้าดูอยู่ — ราวกับเธอไม่เคยจากไปไหนเลย. เสียงปืนกึกก้องสะท้อนภายในโกดังเก่า กระสุนทะลุผ่านอากาศดั่งคำถามที่ไม่มีใครกล้าตอบ คิรินทร์พุ่งหลบเข้าหลังเสาคอนกรีต เสียงเฉียดของกระสุนแทบจะขูดผิวเนื้อ หัวใจเขาเต้นแรง แต่ดวงตากลับนิ่งเยือก

มือกระชับปืนแน่น เขาโผล่ตัวออกจากมุม ยิงตอบโต้กลับไปสามนัดรวด เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น พร้อมร่างหนึ่งทรุดลงกับพื้น ความแม่นยำของเขาไม่ใช่เรื่องบังเอิญ — มันคือผลลัพธ์ของการอยู่รอดในโลกที่ไม่เคยปรานี

เงาร่างอีกสองพุ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ คิรินทร์พลิกตัวกลิ้งหลบ เศษกระเบื้องปลิวว่อนก่อนเขาจะตั้งหลักและลั่นไกอีกครั้ง

เปรี้ยง!

เสียงหนึ่งหยุดลงพร้อมร่างที่ทรุดฮวบ

อีกคนลังเล แต่ยังไม่ถอย

“แกมันตัวอะไร...” ชายคนนั้นพึมพำ เบื้องหลังเสียงหอบหายใจและความกลัว

คิรินทร์ไม่ตอบ เขาก้าวออกจากมุมเงา ดวงตาสะท้อนแสงไฟวาบเหมือนเปลวเพลิงที่ซ่อนอยู่ใต้เถ้าถ่าน

“ฉันมันก็แค่คนที่เหลืออยู่...หลังทุกอย่างพังทลาย”

แล้วก็จบทุกอย่างด้วยเสียงสุดท้ายของกระสุน

ความเงียบกลับคืนมาอีกครั้ง — หนักแน่นและเยือกเย็นกว่าเดิม

กลิ่นควันปืนลอยคลุ้งปนกับควันบุหรี่เก่าที่ยังอ้อยอิ่งบนพื้น คิรินทร์ยืนอยู่ท่ามกลางซากความวุ่นวาย แววตาเขามองผ่านความมืด — ไปยังเงาร่างที่ซ่อนอยู่ในมุมลึกสุดของโกดัง

ริวา...

“ยังดูอยู่ใช่ไหม” เขาเอ่ยเบาๆ เหมือนคำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ

ในความมืด ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงสายลมอ่อนๆ พัดผ่าน...เหมือนมือที่คุ้นเคยลูบไล้ผ่านแก้มเขา

และคิรินทร์...ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น — คนเดียว

พร้อมรอยแผลที่ไม่มีใครเห็น และความหวังที่เขาไม่ยอมปล่อยมือ.

เสียงครืดเบาๆ ดังมาจากมุมมืด เงาร่างบางขยับเพียงน้อยนิด คิรินทร์หรี่ตาลง มือลดปืนลงช้าๆ — ไม่ใช่เพราะหมดภัย แต่เพราะเขารู้ว่าไม่มีใครเหลือจะยิงอีกแล้ว

ยกเว้นเธอ

ริวา...

เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นคือภาพหลอน หรือความจริงที่กลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

"นานแล้วนะ" เสียงเธอนุ่ม แหบพร่า ราวกับฝุ่นและเถ้าถ่านของอดีตปกคลุมไว้

คิรินทร์ไม่ขยับ ยืนนิ่งเหมือนรูปสลัก ดวงตาเขาจับจ้องที่เงานั้น — ไม่ใช่ด้วยความกลัว แต่ด้วยสิ่งที่ลึกกว่า...ความรู้สึกที่ยังไม่จาง

"เธอควรหนีไปจากที่นี่ตั้งแต่วันนั้น"

"ฉันไม่เคยหนี" เธอก้าวออกมาจากเงา ร่างผอมบางแต่มั่นคง แผลเป็นบนแก้มขวาเป็นสิ่งเดียวที่บอกว่าเธอก็ผ่านนรกมาไม่น้อย

"แค่รอดเหมือนนาย"

สายตาพวกเขาปะทะกันในความเงียบ — ไม่มีเสียงปืน ไม่มีเสียงร้อง มีแค่ความทรงจำที่ยังไม่เคยถูกพูดถึง

"แล้วตอนนี้ล่ะ?" คิรินทร์ถาม น้ำเสียงเย็นเยียบแต่แฝงความปวดร้าว

"เธอกลับมาทำไม?"

ริวาหยุดยืนห่างออกไปไม่ถึงสิบก้าว เธอหยิบบางสิ่งออกจากเสื้อคลุม — แฟลชไดรฟ์สีดำมันวาว

"เพราะความจริงมันยังไม่จบ" เธอยื่นมันให้เขา "และนายคือคนเดียวที่กล้าจะเปิดมันดู"

มือคิรินทร์สั่นเล็กน้อยเมื่อรับแฟลชไดรฟ์นั้น เขามองมันอย่างลังเล คล้ายกับรู้ดีว่า...อะไรบางอย่างในนั้นจะเปลี่ยนทุกอย่างที่เขาเคยเชื่อมา

ริวาถอยหลังหนึ่งก้าว แววตาเศร้าสร้อย

"มันอาจฆ่าเราได้ทั้งคู่"

"ก็เหมือนทุกอย่างที่เคยฆ่าเราไปแล้ว…" เขาว่าพลางกำแฟลชไดรฟ์แน่น

ความเงียบกลับคืนมาอีกครั้ง — ไม่ใช่เพราะเรื่องราวจบลง แต่เพราะบทใหม่เพิ่งเริ่มต้น

และในดวงตาของคิรินทร์ มีเพลิงที่ยังไม่มอด — พร้อมจะลุกไหม้เพื่อค้นหาความจริงสุดท้ายในเงามืดของอดีต

ริวาหันหลังให้เขา แต่ก่อนจะก้าวออกไป เธอหันกลับมาเอ่ยประโยคหนึ่ง

“อย่าปล่อยให้มันกลืนเราไปอีก…ไม่ใช่คราวนี้”

คิรินทร์พยักหน้าเบาๆ แล้วจ้องมองไปยังแฟลชไดรฟ์ในมือ

ข้างในนั้น คือความจริง

และความจริง...ไม่เคยปรานีใคร.