ฝนยังคงตกพรำ ๆ กลิ่นชื้นของความเปียกชื้นอบอวลอยู่ในห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ธีร์นั่งหันหลังให้ประตู หน้าตาของเขาเรียบเฉย ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกใด ๆ ที่จะบ่งบอกออกมา

“ไม่ต้องมา” เสียงทุ้มเย็นชาราวกับน้ำแข็งพูดออกมาเมื่อนัทเปิดประตูเข้ามา

“ผม...เป็นผู้ดูแลชั่วคราวนะครับ เจ็ดวันเท่านั้น” นัทยกมือขึ้นอย่างระมัดระวัง

ธีร์ไม่ขยับ ไม่พูดอะไรอีก นอกจากเสียงถอนหายใจหนัก ๆ

“ผมไม่ต้องการใครมาคอยดูแล หรือมายุ่งกับชีวิตผม” เขาพูดชัดเจน น้ำเสียงเย็นยะเยือก ไม่มีที่ว่างให้ใครเข้ามาใกล้

นัทเงียบ แล้วลองนั่งลงบนโซฟาใกล้ ๆ

“ผมเข้าใจ...ว่าคุณกำลังเจ็บปวด แต่วิธีที่คุณปิดกั้นตัวเองแบบนี้ มันไม่ช่วยอะไรเลยนะครับ” นัทพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น

ธีร์เหลือบตามองเขาผ่านความมืดในดวงตา “ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ผมไม่อยากได้ความสงสาร”

“ผมไม่ได้มาทำงานด้วยความสงสาร” นัทพูด “ผมแค่อยากให้คุณลองเปิดใจบ้าง แค่สักนิด”

ธีร์หันหน้าหนีไปทางอื่น “อย่าคาดหวัง ผมไม่เหมือนเดิมแล้ว”

---

ในห้องนั่งเล่น ช่วงบ่ายของวันถัดมา แม่ของธีร์นั่งคุยกับนัทด้วยสายตาจริงจัง

“ธีร์เขาปิดตัวเองมาก” แม่พูด “เขาไม่เชื่อใจใคร...แต่ฉันอยากให้คุณลองช่วยเขา เหมือนจะเป็นแค่เจ็ดวัน แค่เจ็ดวันจริง ๆ นะ”

นัทพยักหน้า “ผมจะพยายามครับ”

---

คืนหนึ่ง ในห้องเล็ก ๆ นัทนั่งอยู่ข้าง ๆ ธีร์ ขณะที่ธีร์นั่งนิ่ง มือข้างหนึ่งจับไม้เท้าไว้แน่น

“คุณธีร์...ผมรู้ว่าคุณกลัว กลัวที่จะต้องพึ่งพาคนอื่น” นัทพูด “แต่คุณไม่จำเป็นต้องเจ็บคนเดียว”

ธีร์กัดฟันแน่น น้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงความเปราะบาง “เจ็บก็เจ็บไป อย่ามาทำเหมือนคุณเข้าใจ”

นัทพยักหน้า “ผมไม่รู้จักความเจ็บของคุณ แต่ผมรู้ว่าถ้าคุณไม่เปิดใจ มันจะยิ่งเจ็บมากขึ้น”

ธีร์หลับตา “ไม่ต้องพูดอีก”

---

แต่คืนวันนั้นเอง มือที่ถือไม้เท้าสั่นเล็กน้อยในความมืด และใจที่ปิดตายเริ่มรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อน

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

แสงเช้าอ่อน ๆ ส่องผ่านผ้าม่านบาง ๆ เข้ามาในห้องนอน ธีร์นั่งอยู่ริมเตียง มือข้างหนึ่งจับไม้เท้าอย่างแน่นหนา เหมือนเกาะกุมความมั่นคงในโลกที่มืดมิดนี้ไว้

เสียงเปิดประตูเบา ๆ ทำให้ธีร์เผลอหลับตาลงก่อนจะถอนหายใจยาว

“ธีร์ครับ วันนี้ผมจะช่วยคุณฝึกกายภาพบำบัดนะ” นัทพูดเสียงนุ่ม แม้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับ

ธีร์ไม่ได้ตอบอะไร ยังคงนิ่งเหมือนไม่สนใจนัท

นัทยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก เขารู้ว่าไม่ควรเร่งรีบ

---

ช่วงเย็น ขณะที่ธีร์นั่งอยู่ริมระเบียง มองไม่เห็นวิวอะไรนอกจากความมืดที่บดบังสายตา

“คุณจะไปไหนก็ได้ คุณไม่จำเป็นต้องรอผมหรอก” ธีร์พูดขึ้นมาแบบเย็นชาตามนิสัย

นัทหันมามอง “คุณคิดแบบนั้นเหรอ?”

“แล้วทำไมไม่ล่ะ?” ธีร์ย้อน “ผมไม่อยากให้ใครมาผูกมัดผม”

นัทเดินมานั่งใกล้ ๆ “บางที...คนที่ผูกมัดเรา อาจเป็นคนเดียวที่ช่วยให้เราไม่หลงทางก็ได้”

ธีร์สบตานัทครู่หนึ่ง น้ำเสียงยังคงเย็นชา “ผมไม่ต้องการใครมาทำให้ผมรู้สึกอ่อนแอ”

“ไม่ใช่ความอ่อนแอ แต่มันคือความเชื่อใจ” นัทพูด “และผมอยากให้คุณเชื่อใจผมสักครั้ง”

ธีร์เงียบไป สัมผัสเย็น ๆ จากคำพูดของนัทค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในใจที่เคยแข็งกระด้าง

---

วันต่อมา แม่ของธีร์โทรมาถามข่าว

“ธีร์เป็นยังไงบ้าง?” เธอถามด้วยเสียงห่วงใย

“ผมไม่ต้องการให้แม่ห่วง” ธีร์ตอบสั้น ๆ น้ำเสียงเย็นเฉียบ

“แม่แค่เป็นห่วงลูกนะ” แม่พูด “นัทเขาพยายามช่วยลูกจริง ๆ นะ อยากให้ลูกเปิดใจบ้าง”

ธีร์เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบ “...ผมจะพยายาม”

---

คืนหนึ่ง ธีร์นั่งอยู่คนเดียวในห้อง นัทเดินเข้ามาแล้วนั่งข้าง ๆ

“ถ้าคุณอยากพูด ผมจะฟัง” นัทพูดเสียงจริงจัง

ธีร์หลุบตาลง “มันยาก...ยากที่จะเล่าเรื่องทั้งหมด”

“แต่ผมเชื่อว่าการเล่า จะช่วยให้แผลในใจค่อย ๆ หายได้”

ธีร์ถอนหายใจยาว แล้วเล่าเรื่องเหตุการณ์วันนั้น

“ผมเห็น...รถคันนั้นกำลังจะชน...ผมพยายามจะหลบ แต่ไม่ทัน...แล้วทุกอย่างก็มืดลง”

น้ำเสียงเย็นชาแต่แฝงความเศร้าลึก ๆ

“ไม่มีใครรู้ว่าผมเจ็บปวดแค่ไหน” ธีร์พูดเสียงเบา “ไม่มีใครแม้แต่จะถาม”

นัทจับมือธีร์เบา ๆ “ผมจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหนนะ”

ธีร์มองมือที่ถูกจับไว้...หัวใจที่ปิดตายเริ่มรู้สึกถึงความอบอุ่นเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน

เสียงฝนหยุดโปรยปรายลงมาชั่วขณะ เมื่อแสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน ธีร์นั่งอยู่ริมเตียง มือข้างหนึ่งยังคงจับไม้เท้าขาวแน่นเหมือนเป็นตัวแทนของความมั่นคงในโลกที่มืดมิดนี้

เขาหลับตา ปล่อยให้ความมืดในหัวใจกลืนกินความรู้สึกทั้งหมด เสียงนัทดังขึ้นเบา ๆ ขัดความเงียบ “ธีร์ครับ วันนี้เราจะเริ่มฝึกกายภาพกันอีกครั้งนะ”

ธีร์แค่พยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่เปิดตา ไม่ตอบคำพูดใด ๆ

“ถ้าคุณไม่อยากพูด ผมจะไม่กวนครับ” นัทกล่าวอย่างใจเย็น พร้อมยกมือขึ้นช้า ๆ เหมือนแสดงความเคารพ

ธีร์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเล็กน้อย เขายังคงมีใบหน้าที่เย็นชา และมีความเหนื่อยล้าฝังลึกอยู่ในสายตา

“ไม่ต้องมาเล่นบทน้ำใจ” ธีร์พูดเสียงเย็น “ผมไม่ต้องการใครทั้งนั้น”

นัทยิ้มบาง ๆ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความเข้าใจ “ผมไม่ได้มาเล่นบทอะไรหรอกครับ ผมมาอยู่ตรงนี้เพื่อช่วยคุณ”

ธีร์มองนัทอย่างเย็นชาที่สุด “ช่วยผมหรือทำงานของคุณ?”

นัทไม่ตอบ แต่ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาเตรียมอุปกรณ์ฝึกกายภาพบำบัด ธีร์เองก็ยืดตัวขึ้นช้า ๆ เขายังคงแข็งกร้าวและระแวงทุกอย่าง

---

ผ่านไปหลายวัน ธีร์ยังคงนิ่งและไม่สนใจนัทมากนัก แม้เขาจะมานั่งอยู่ใกล้ ๆ ธีร์ก็มักจะหันหน้าหนี หรือแสดงออกด้วยน้ำเสียงเย็นชาและคำพูดสั้น ๆ ที่เหมือนจะตัดขาด

“ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่?” ธีร์ถามเสียงเรียบแต่เย็น

“เพราะผมถูกจ้างมาเจ็ดวัน” นัทตอบ “และผมตั้งใจจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด”

ธีร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา “อย่าคิดว่าผมจะเปลี่ยนใจ ผมไม่เหมือนเดิมแล้ว”

นัทยิ้มแบบอดทน “ผมไม่คาดหวังให้คุณเปลี่ยนใจในวันสองวันหรอกครับ แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่คนเดียว”

ธีร์หลุบตาลง เหมือนมีอะไรบางอย่างแวบผ่านในสายตา แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว

---

คืนหนึ่ง ในความมืดของห้องนอน ธีร์นั่งนิ่ง มือกำแน่นจนเกร็ง “ทำไมผมต้องยอมรับความช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า?”

นัทนั่งลงข้าง ๆ เขาเบา ๆ “เพราะไม่มีใครเกิดมาเพื่ออยู่คนเดียวครับ”

ธีร์หันไปมองนัทอย่างเย็นชา “ถ้าคุณอยากอยู่...ก็อยู่ไปเถอะ แต่ผมจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาในใจผมอีก”

นัทไม่ตอบ เพียงแต่จับมือธีร์ไว้แน่นอย่างแผ่วเบา

“แค่นี้ก็พอแล้ว” นัทพูด “บางครั้งแค่การได้รู้ว่ามีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ ก็เพียงพอที่จะทำให้เรารู้สึกไม่โดดเดี่ยว”

ธีร์หลับตาลงอีกครั้ง น้ำเสียงเย็นชาเริ่มมีความสั่นไหว “...ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้ว”

---

วันถัดมา ธีร์ตื่นเช้ากว่าปกติ หยิบไม้เท้าขึ้นมาเดินไปตามทางเดินเล็ก ๆ รอบบ้าน นัทเดินตามอย่างเงียบ ๆ

“คุณทำได้ดีนะครับ” นัทพูด “แค่ก้าวเดินเล็ก ๆ ก็สำคัญแล้ว”

ธีร์ไม่ได้ตอบ เขายังคงเดินอย่างมั่นคงแต่ไม่สนใจนัท

“ถ้าไม่รีบเกินไป...ผมจะรอ” นัทพูดอย่างใจเย็น

ธีร์หันหน้ามามองนัทครู่หนึ่ง น้ำเสียงยังคงเย็นชาแต่แฝงความอ่อนแอ “...รอทำไม?”

“รอให้คุณเปิดใจ...แค่สักนิด” นัทตอบ

---

หลังจากผ่านไปเกือบสัปดาห์ ธีร์เริ่มรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวเอง แม้จะยังคงเย็นชาและระวังตัวอยู่ตลอดเวลา แต่บางครั้งก็มีรอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ในคืนหนึ่ง ธีร์นั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดภายนอก แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ

“นัท...” ธีร์เรียกเสียงเบา

นัทหันไปหาเขาอย่างรวดเร็ว “ครับ?”

ธีร์ถอนหายใจ “ขอบคุณ...ที่ยังไม่ทิ้งผม”

นัทยิ้มอย่างจริงใจ “ผมจะไม่ทิ้งคุณแน่นอนครับ”

---

ธีร์ยังคงเย็นชาและเก็บกด แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับนัทเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ จากความระแวงเป็นความไว้ใจ แม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม