บทนำ:แค่ได้ยิ้มกลับมาก็พอแล้ว

ในวันปฐมนิเทศของคณะนิเทศศาสตร์

เสียงเพลงเปิดเบาๆ ในหอประชุม นักศึกษาปีหนึ่ง

ทยอยนั่งลงอย่างตื่นเต้น

"มินตรา"หรือ มิน เด็กใหม่สายพูดเก่ง หน้าตาน่ารักสดใส

กำลังจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่งบนเวที

ชายคนนั้น.....คือ "พี่ภีม" ปีสาม หน้าตาหล่อเข้ม ดวงตาเรียบนิ่ง และมักใส่เสื้อแขนยาวถึงข้อศอกแม้จะร้อนแค่ไหน เขามีตำแหน่งเป็นหัวหน้าชมรมถ่ายภาพ และเป็นที่รํ่าลือกันว่า...

"หล่อ แต่เงียบ ขี้หงุดหงิด ถ้าหลงเข้าไปคุยด้วย

คือโดนเมินแน่นอน

แต่มินตราไม่สน

"ฉันจะจีบพี่เขาให้ได้! ใครว่าเอาไม้แข็งเอาไฟอ่อนๆ อย่างฉันไม่อยู่ เดี๋ยวรู้เลย

วันต่อมา มินตราเดินตรงไปที่ชมรมถ่ายภาพ พร้อมกุหลาบในมือหนึ่งดอก(สีเหลือง สดใส เหมือนตัวเอง)

"สวัสดีค่ะพี่ภีม~ พี่เคยได้รับดอกไม้ตอนเปิดเทอมมั้ยคะ?"

"ไม่เคยครับ และไม่ต้องก็ได้ครับ"

ฟึ่บ-พี่ภีมหยิบแฟ้มขึ้นมาบังหน้า แล้วเดินหนีไปเงียบๆ เหมือนไม่มีอ่ะไรเกิดขึ้น

สรุปบรรยากาศเปิดเรื่อง

มินตรา\=สาวน้อยผู้ไม่เคยยอมแพ้

พี่ภีม\=รุ่นพี่สายเย็นชา ใจดีแบบไม่ยอมรับว่าตัวเองใจดี

ความต่างของทั้งคู่กำลังจะวุ่นวายป่วนหัวใจ ที่ทั้งตลกและอบอุ่นไปพร้อมกัน

ไปอ่านตอนที่1กันเถอะ

💌ตอนที่1:รุ่นพี่คะ ขอยิ้มหน่อยหน่อยได้มั้ย?

วันอังคารเช้า -ลานคณะนิเทศศาสตร์

นักศึกษาหลายคนกำลังนั่งกินข้าว พูดคุยกันเสียงดัง แต่มินตรานั่งจ้องกล้องถ่ายภาพตัวใหญ่ในมืออย่างตั้งใจ

"ฟังก์ชั่นนี้มันใช้ยังไงวะ....."

"นั่นมันของชมรมพี่ภีมนี่นา เดี๋ยวเขาจะหาว่าเล่นของแพง!!!

เสียงจากข้างตัวคือ"เกล"เพื่อนสนิทของมินตรา สาวเปรี้ยวมั่นสายแซะที่ทั้งหวงเพื่อนและห่วงเพื่อนในเวลาเดียวกัน

"ก็ฉันอยากหาเรื่องไปคุยกับเขานี่นา~"

"นั่นไม่เรียกหาเรื่อง นั่นเรียกหาเรื่องจริง ๆ"

🎯ภารกิจวันนี้ของมินตรา:

"ขอให้พี่ภีมหันมายิ้มให้สักครั้ง......แค่ยิ้มก็พอ ไม่ต้องพูด!"

ช่วงบ่าย-ชมรมถ่ายภาพ

มินตราเดินเข้าไปพร้อมกับขนมกล่องเล็ก ๆและน้องหมาแสนน่ารักในมือถือ

"พี่ภีมคะ นี่รูปน้องหมาค่ะ หนูถ่ายมาเองเลยนะ!"

พี่ภีมเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอคอมอย่างเชื่องช้า...........

"รูปเบลอครับ "แสงโอเวอร์"

จบประโยค เขาก็หันกลับไปทำงานต่อ

มินตรายิ้มค้าง😅

"แค่ชมว่าหมาน่ารักไม่ได้เหรอพี่ ฮือออออ"

หลังจากนั้น1ชั่วโมง

มินตราเดินออกมาหน้าชมรมด้วยใบหน้าเศร้าๆ

"พี่เขาไม่เห็นใจคนพยายามเลยอ่ะ ฮือ"

เกลเดินถือชานมมาปลอบ

"เธอนี่มัน.......รักคนผิดประเภทจริง ๆ"

ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นข้างหลัง "ขนมเมื่อกี้....อร่อยดีครับ"

มินตราหันขวับ-พี่ภีมยืนถือกล่องขนมว่างเปล่าในมือแล้วเดินจากไปเหมือนไม่มีอ่ะไรเกิดขึ้น

ใบหน้าเขายังนิ่ง แต่ปลายหู......แดงจาง ๆจนสังเกตุได้

🌟จุดเริ่มต้นของหัวใจที่ขยับเบา ๆ

ในห้องชมรม พี่ภีมนั่งมองจอภาพ แต่เหมือนใจไม่ได้อยู่ตรงนั้น

มือเลื่อนไปหยุดอยู่ที่ "ขนม" กล่องใหม่ที่วางอยู่บนโต๊ะพร้อมโน๊ตแปะไว้ว่า

"พี่ภีมยิ้มทีดิ หนูจะได้ไม่เหนื่อย ฮ่าๆๆ"

ริมฝีปากเขายกขึ้นเล็กน้อย.....โดยไม่รู้ตัว

วันพฤหัส-มหาวิทยาลัยเวลาเที่ยง

อากาศร้อนมาก.....แต่มินตราก็ยังเดินยิ้มมาแจกขนมให้เพื่อนๆในชมรมถ่ายภาพเหมือนเคย

(ข้างในมี"ของพิเศษ"สำหรับพี่ภีมแยกไว้กล่องหนึ่งด้วย💞)

"หนูทำเองเลยนะคะ พี่จะกินตอนนี้หรือเก็บไว้ก็ได้น้า~"

พี่ภีมรับกล่องขนมโดยไม่พูดอ่ะไรอีกเช่นเคย แต่.......พี่ในชมรมอีกคนเพิ่งย้ายกลับมาเรียนปีสุดท้ายหลังไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศก็พูดขึ้น

"ว้าว ขนมน่ารักเหมือนคนให้เลยครับ"

มินตราหัวเราจะเขิน ๆ

"ขอบคุณค่าา พี่ชื่ออ่ะไรคะ?"

พี่ธีร์ครับ ปีสี่......แต่ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้ เรียกพี่ธีร์เฉย ๆก็พอ"

🌪️ลมเปลี่ยนทิศ - ในใจใครบางคน

พี่ภีมคิ้วขมวดนิด ๆ

มือที่ถือกล่องขนมแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

"เขินอ่ะไรวะ..........ยิ้มให้ขนม หรือให้คนพูด?"

ช่วงบ่าย-ในห้องชมรม

พี่ธีร์เดินเข้ามาหา

"ขอแอดไลน์ไว้เผื่อจะขอสั่งขนมจากน้องอีกได้มั้ย?"

มินตราอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้า

"ได้ค่าา หนูยินดีเลย~"

ทันใดนั้น เสียงภีมก็ดังขึ้นข้างหลังแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"ถ้าจะฝากขนมก็ฝากผ่านชมรมครับ จะได้ไม่รบกวนกันโดยตรง"

พี่ธีร์เลิกคิ้วเล็กน้อย

"โอเครครับพี่ภีม สงสัยต้องผ่านระบบพี่ก่อนแฮะ😅"

มินตราหันไปมองพี่ภีม เห็นว่าเขา.....หน้าแดงหน่อย ๆ

(แต่ทำเป็นนิ่ง)

"พี่หวงหนูเหรอคะ~"

".......หวงของชมรมครับ ขนมเสียดายง่าย"

มินตรา(ในใจ): "แน่ใจหรอพี่....ว่าหวงขนม ไม่ใช่หวงหนู⁉️⁉️"

🌤️ฉากน่ารักในโรงอาหาร

ตอนเย็น มินตรานั่งกินข้าวกับเกล

เธอเปิดโทรศัพท์ดูรูปที่ถ่ายไว้ในชมรมและเจอภาพหนึ่ง

เป็นรูปที่พี่ภีมถ่ายเธอกำลังแจกขนมให้พี่ธีร์.......

(แสงฟุ้งเล็กน้อย มุมกล้องละมุนแบบที่ไม่คิดว่าพี่ภีมจะกดชัดเตอร์"ให้ใคร"นอกจากงานแข่ง)

เกลเหล่ตามดูแล้วยิ้ม

"ถ้าไม่คิดอ่ะไร จะถ่ายสวยขนาดนี้เหรอ?

มินตรายิ้มเหมือนจะเขิน แต่ก็ยักคิ้ว

"แค่เริ่มต้นนะ........อีกไม่นาน พี่เขาจะยอมรับว่าใจอ่อนให้หนูแน่"

🌟สรุปตอนนี้

พี่ธีร์รุ่นพี่ปี4 สายอบอุ่น เปิดตัวเขย่าหัวใจและอารมณ์ของพี่ภีม

พี่ภีมเริ่มแสดงหึงเล็กๆน้อยๆ(แต่ก็ยังอ้างชมรม)

มินตราเริ่มเห็น "รอยร้าว"ของความซึนที่อาจจะหน้าแตกในไม่ช้า

🚎สองวันหนึ่งคืน-ทริปชมรมถ่ายภาพ

"ข่าวด่วน"ประกาศในกลุ่มไลน์ชมรมถ่ายภาพว่า.........

ทริปถ่ายภาพต่างจังหวัดจะจัดขึ้นในสุดสัปดาห์นี้ที่ "เขาแสงเดือน"จังหวัดที่ขึ้นชื่อเรื่องวิวธรรมชาติและทะเลหมอก

มินตราอ่านไลน์แล้วยิ้มกว้าง

"นี่มันโอกาสทอง! ได้อยู่ใกล้พี่ภีมสองวันเต็ม!"

เกลที่ถูกลากไปร่วมทริปด้วยถอนหายใจยาว

"ขอร้องอย่าทำฉันอายไปมากกว่านี้ได้ไหม...."

🚓ระหว่างทางบนรถตู้

ที่นั่งในรถมี 3 แถว และด้วยปาฏิหาริย์ของโชค หรือพรหมลิขิต มินตราถูกจับให้นั่ง ข้างพี่ภีม

"ขอโทษนะคะ พี่ไม่ว่าใช่มั้ย?"

"......ตามสบายครับ"

เธอเหล่ภีมเล็ก ๆ - เขาหันหน้าออกกระจก

แต่หูข้างที่อยู่ใกล้เธอ....แดงนิด ๆ เหมือนโดนแดดทั้งที่

ในรถแอร์เย็นเฉียบ

🏞️จุดพักถ่ายภาพ - ป่าธรรมชาติ

หลังเดินทางถึง ก็เริ่มกิจกรรมถ่ายภาพเป็นกลุ่ม

มินตราถ่ายรูปต้นไม้ ดอกไม้ และ "พี่ภีม" จากด้านหลัง

(โดยแอบ ๆ)

ทันใดนั้น ข้อเท้าของเธอพริกเบา ๆ เพราะเดินไปโดนรากไม้

"โอ๊ย...!"

พี่ธีร์เป็นคนแรกที่รีบวิ่งเข้ามาพยุงเธอไว้

"เจ็บตรงไหนไหมน้อง?"

"นิดหน่อยคะ ไม่เป็นไร"

พี่ภีมเดินมาถึงช้ากว่าเล็กน้อย มองทั้งสองคนอย่างนิ่ง ๆ

ก่อนจะพูดกับพี่ธีร์

"เดี๋ยวผมพาไปเองครับ"

พี่ธีร์มองหน้าพี่ภีม แล้วก็ยิ้มขำ ๆ

"โอเคครับ พี่ไม่ขัด....."

💐ฉากหวานเบา ๆ ใต้ต้นไม้

มินตรานั่งพักอยู่ข้างพี่ภีมตรงลานหญ้า

พี่ภีมเอาน้ำเย็นจากเป้มาให้ เธอรับไปแล้วยิ้ม

"ขอบคุณนะคะ พี่ภีมนี่....จริง ๆ แล้วก็ใจดีเหมือนกันนะ"

"ไม่ครับ แค่ไม่อยากให้ใครเป็นภาระคนอื่น"

"เหรอคะ~ แต่ที่พี่เดินตามมาตลอดทาง....เพราะห่วงใช่ไหมล่ะ?"

(⁠+⁠_⁠+⁠)

เขาเงียบไป แต่พอเธอหันไปมอง ก็เห็นว่าเขากำลัง....กลั้นยิ้ม?

🌌กลางคืน - เต็นท์และดวงดาว

มินตราออกมายืนดูดาวหน้าลานกางเต้นท์

พี่ภีมเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ได้พูดอ่ะไรเช่นเคย

หลังจากยืนนิ่ง ๆ อยู่สักพัก เขาก็พูดเบา ๆ

"เวลาเธอไม่พูดอ่ะไร....ฉันรู้สึกว่ามันเงียบแบบดี ๆ

แปลกดี"

มินตราหันไปมอง

"แสดงว่าหนูไม่ใช่แค่เสียงดังรำคาญสินะคะ"

"ก็....ไม่ถึงขนาดนั้น"

เธอยิ้มกว้าง

"พี่ชมหนูแล้ว 1 ประโยค!"

พี่ภีมถอนหายใจนิด ๆ แล้วหันหนี

แต่มือข้างนึงของเขา....ยื่นขนมปังเล็ก ๆ ที่เขาพกมาให้เธอ

"กินซะ ก่อนจะบ่นว่าหิวอีก!"