"โลกที่มีแต่ผู้แข็งแกร่งเท่าจะเป็นผู้มีทุกสิ่ง ส่วนผู้อ่อนแอ ย่อมถูกกำจัด" นั้นแหละคือสิ่งที่จอมยุทธ ทุกคนได้ตระหนัก รู้ไว้

"ณ "  เมืองอู่เทียน มีผู้คนมากมายใช้ชีวิตอย่างสงบสุกที่นี้ แต่แล้วมาวันหนึ่ง ได้มีคนของ ตระกูลหยาง ชื่อว่า หยางเชี่ยรูปร่างผอมเจ้าเล่ มาพ้อมกับจอมยุทธ์มากฝีมือหลายคน จรึงได้วางตนเป็น เจ้าเมืองอู่เทียน..

"ข้า หยางเชี่ย"  เป็นคนของตระกูลหยาง ได้มีคำสั่งว่า ให้ยึดที่นี้สะ..

"ชาวเมืองคนหนึ่งตระโกนด่าว่า"  นี่เจ้าบ้าไปแล้ว เมืองอู่เทียนแห่งนี้ สงบสุกมาตลอด ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาปกครองหรอก  ใช่ไหมพวกเรา..

"ใช่ๆ..."  พวกเราไม่ต้องการให้พวกเจ้ามาควบคุมพวกเราหรอก เพราะอยู่แบบนี้ สบายกว่า ใช่ไหมทุกคน.. 

"ใช่ๆ..."  งั้นพวกเรามาไล่เจ้าพวกบ้านี้ให้ไปจากเมืองอู่เทียนกัน 

"ไป..."  เจ้าพวกบ้าอำนาจบังอาดจะมาเอาเมืองที่สงบสุกของ พวกเรา เฮอะ! อย่าได้หวัง

"หืม!?" สีหน้าของ หยางเชี่ยมองด้วยตาเยือกเย็นเล็กน้อยว่า  งั้นเอาอย่างนี้สินะ

"เขาได้เรียกจอมยุทธคนั้นชื่อว่า"  หยางเทียน จัดการสะ

"ฟึ่บ!" หยางเทียนเคลื่ยนที่ด้วยเร็วจนไม่ สามารถมองด้วยตาป่าวได้ จากนั้นเขาก็ฟันพวกที่ ยังพูดไม่หยุด เขาชักกระบี่ออกมา "ชั่ก!" ฟันไปที่ชาวเมือง5คน

"ฉึก!" ร่างของชาวเมือง5คนขาดครึ่งในพริบตา เสียงชาวเมืองร้องด้วยความตกใจ 

"ฮ่าๆ..." หยางเชี่ย หัวเราะดังลั่นนี้แหละโทษของ คนที่ต่อต้านต้องตาย จากนั้นชาวเมืองก็ยอมจำนนให้เขาปกครอง

"หืม~" ต้องอย่างนี้แหละเชื่อฟังแบบนี้แหละข้าจะได้ปกครองที่นี้ในนาม ตระกูลหยางให้ดีที่สุด  อิอิอิ...

"3ปีต่อมา"  หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ไม่มีใคร พูดอีกอะไรอีกเลย ตระกูลหยางตอนนี้ใหย่โต ทำธุรกิจมากมาย มีทั้งนักฆ่า โจรและอีกมากมาย แต่ก่อนเคยสงบสุก ไม่มีโจร แต่ตอนกับเต็มไปด้วยจอมยุทธที่มากมาย พวกจอนจัดก็เยอะ เพราะภาษีมากขึ้นแต่ ก่อนไม่เคยมีแบบนี้  แต่เพราะ หยางเชี่ยจรึงทำให้ชาวเมือง ต้องเป็นแบบนี้...  

"ณ ที่แห่งหนึ่ง"    ในเมืองอู่เทียนมีเด็กชายที่ดู ม่อมแมมกำลังจับปลา อยู่ในล่องน้ำอายุปะมาณ10ปี เสื้อผ้าเก่าและขาดเล็กน้อยตามตัว รูปร่างผอมไม่มากเท่าไร่..

"ฮ่า..!"  จับได้แล้ววันนี้ก็น่าจะพอนะสำลับเราเอาไปอย่างดีกว่า  ตาวันจะตกแล้ว รีบไปเศษใบไม้แห้งและฟืนมาก่อไฟก่อน 

"แคร่ก...แกร่ก...แกร่ก" เสียงใบไม้แห้งและไม้แห้งกะทบกัน

"ฮ่า.."แค่นี้น่าจะพอนะ เอาหินมาถูกันก่อน

"ปิ๊ง!ปิ๊ง!" เสียงหีนกระแทกกันจากนั้น

"ชี่..."จู่ๆเปลวไฟครันเล็กๆก็ ค่อยๆออกมาจากใบไม้แห้ง "ฟุ่บ"และเสียงฟืนแตก"ชี่..."..."ฟุ่บ"..."เป่ราะ...แปะ..."

"เอาล่ะ!" ได้เวลาเอาปลามาหย่างแล้ว

"ฉัวะ"เขาแทงไม่สำลับหย่างปลาใส่ปากของปลา

"ฉึก!"เขาแทงลงไปในดินจากนั้นเสียงตอนปลาโดนความร้อน "ช่าาา..." น้ำมันปลาไหลออกมา ดูหน้าอร่อยดี กลิ่นหอมชวน ห้ามใจ แล้วเขาก็รอให้ปลามันสุก เขาก็พรึมพรัมในใจว่า

"หืม!" ทำไมกันล่ะ! ทำไมเราต้องเกิดมาในโลกนี้ด้วย เป็นเด็กกำพร้า ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่เลย ต้องหากิยด้วยตัวเอง  เด็กตัวแค่นี่ เนี้ยนะ..

"ฮือๆ.."เขาร้องไห้อยู่พักหนึ่ง พอดีปลาที่หย่าไงก็สุก พอดี เขาก็กินก่อนจะนอน

"กร๊อบ..." ฮึ! เนื้อรสชาติดีแหะ จากนั้นเขาก็กินต่อ..

"ฮ่า..ในที่สุดก็ได้พักแล้วมาคิดดูแล้วทำไมเราต้องมาเศร้าใจกับ อะไรแบบนี้อีกแล้ว เราต้องเขั้มแข็งให้มากกว่าใคร ไม่ใครหน้าไหนมากดขี่ ข่มเหงได้ ต่อจากนี้

"ข้าคือ หลงฮ่าว..."  ผู้ที่จะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด...

"เช้าวันต่อมา..."

ณ เมืองอู่เทียน ได้มีงานเทศกาลที่ยิ่งใหญ่ชื่อว่า “จอมยุทธ์” ซึ่งเป็นเทศกาลที่เหล่าผู้บ่มเพาะพลังและจอมยุทธ์มากมายจากทั่วทุกสารทิศจะมารวมตัวกันเพื่อประลองฝีมือ แลกเปลี่ยนความรู้และทักษะซึ่งกันและกัน

“เฮ้ย...! นั่นมัน—ตระกูลหวัง...!”

เสียงอุทานจากชาวเมืองผู้หนึ่งดังขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะเผยให้เห็นร่างของคนสี่คนที่กำลังเดินเข้ามาในงานอย่างสง่างาม

> “ท่านอาจารย์ วันนี้เราจะได้พบกับผู้แข็งแกร่งใช่ไหมครับ?”

“ใช่แล้ว หวังเอ๋อ วันนี้พวกเจ้าจะได้พบกับผู้บ่มเพาะพลังจากทั่วแคว้น รวมถึงจอมยุทธ์หนุ่มสาวที่มีอายุไล่เลี่ยกันกับพวกเจ้ามากมาย ถือเป็นโอกาสดีในการเรียนรู้”

เสียงฝีเท้าดัง ตึก…! ตึก…! อย่างไม่เร่งรีบ ก่อนจะหยุดลงพร้อมเสียง…

“อ้าว..! นั่นมัน มู่หลง… ฮึ ๆ … ไม่คิดจะทักกันบ้างหรือไง เจ้าเพื่อนบ้า~”

น้ำเสียงขี้เล่นปนหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากชายหนุ่มที่ชื่อ เย่เฟิง

“เฮอะ… เจ้านี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ เย่เฟิง นิสัยขี้เล่นของเจ้าน่ะ” มู่หลงกล่าวตอบเสียงเรียบ

“อย่าจริงจังนักเลยเพื่อน นานทีได้เจอกัน เจ้าควรผ่อนคลายบ้างนะ อีกอย่าง ศิษย์ของเราก็กำลังดูอยู่ด้วย…”

เย่เฟิงหันไปทางเด็กหนุ่มสาวที่เดินตามหลังมา ก่อนจะกล่าวว่า

“นี่ พวกเจ้า ข้าจะแนะนำให้รู้จักกับ มู่หลง เพื่อนเพียงคนเดียวของข้าที่เคยเจอกันในป่าอสูร”

“ขอคารวะ ท่านอาจารย์มู่หลง!” เด็กหนุ่มสาวต่างค้อมศีรษะแสดงความเคารพ

“ไม่ต้องพิธีมากนักหรอก แนะนำตัวกันเถอะ” มู่หลงตอบ

> “ข้า เสี่ยวโจ แห่งสำนักกระบี่สวรรค์ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ข้า เซียวหยุน ยินดีเช่นกัน”

“ข้า หวังเชียนหู่ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน”

“ข้า เสินฮ่าว จากสำนักมังกรกระบี่”

“ข้า กู่หลิง ยินดีที่ได้พบพาน”

“ข้า หลัวชื่อหยาง ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ดี ถ้าแนะนำตัวกันเรียบร้อยแล้ว งั้นเข้าไปด้านในเถอะ”

---

เมื่อเข้าสู่ลานกลางงาน ผู้คนหลายร้อยยืนแน่นจนแทบไม่มีที่เดิน

ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งขึ้นไปยืนบนแท่นประกาศ เขาใส่ชุดหรูหราตระการตา

“ข้า หวังเชี่ย เจ้าเมืองอู่เทียนและผู้จัดงานเทศกาลครั้งนี้ ตามคำสั่งของตระกูลหยาง—ซึ่งพวกท่านคงทราบดีถึงชื่อเสียงของพวกเขา”

“จุดประสงค์ของงานนี้ คือการชิงของวิเศษ ‘สามอย่าง’ ซึ่งได้จัดเตรียมไว้ให้ผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียว!”

จากนั้น เขาสะบัดมือ ส่งแสงสว่างส่องประกายระยิบระยับ

เสียงโลหะกระทบกันดัง “ติ๊งงง...” ก่อนจะเผยสิ่งของวิเศษทีละชิ้น

ยาโอสถระดับ 5 – สามารถเพิ่มระดับพลังและปรับสมดุลร่างกาย ทำให้ทะลวงขั้นพลังได้

หุ่นเชิดชีหยาง ระดับ 5 – หุ่นเชิดทรงพลังที่สามารถต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งระดับกษัตริย์ได้

ตำราลับยุทธ์ “ฝ่ามือสยบสวรรค์” – วิชาลับขั้นสูง สามารถสร้างฝ่ามือยักษ์ที่รุนแรงตามระดับพลังของผู้ใช้

“ขอเปิดการประลอง ณ บัดนี้! ใครคือผู้แข็งแกร่งที่สุดในเทศกาลจอมยุทธ์ จงพิสูจน์ตัวเอง!!”

---

ผู้คนต่างฮือฮา เสียงสนทนากระซิบกระซาบกันไปทั่ว

“นี่มันอะไรกัน เมืองอู่เทียนไม่เคยมีงานแบบนี้มาก่อนเลยนะ!”

“ใช่! วันนี้คือการประลองของศิษย์จากหลายสำนัก เพื่อชิงของวิเศษสามอย่างนั่นแหละ!”

ท่ามกลางความวุ่นวาย เด็กหนุ่มคนหนึ่งชื่อ หลงฮ่าว ยืนอยู่ในฝูงชนด้วยใบหน้าอึ้งงงงัน

(ฮึ่ม… นี่คืองานของผู้แข็งแกร่งสินะ… แต่ข้าแค่คนธรรมดา จะไปสู้ใครเขาได้ล่ะ)

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย สีหน้าเศร้า ปากพึมพำเบา ๆ

“แต่ถึงข้าจะธรรมดา… ก็ใช่ว่าจะยอมแพ้ง่าย ๆ หรอกนะ…”

สายตาเขาเปลี่ยนไป กลับกลายเป็นแววตาแน่วแน่...

ไหนๆ...ก็นานทีจะมีงานทีขอไปดูหน่อยแล้วกัน... จากนั้นเขาก็เดินดูเรื่อยเปื่อยแล้ว! ได้ไปชนกลับ คนของตระกูลหนุนเข้า...

"ว๊าว..." ผู้คนมากมายพากันมาที่นี้ดูแล้วรู้ศึกดีแปลกแฮะ...

"โอ๊ยยยย..." นี้อะไรนี้  

"นี่เจ้าขอทานอย่าใกล้ข้านะ..!" นี่! ข้าขอโทษนะพอดีจ้าดูอะไรเพลินไปหน่อยเลยมาชนกลับเจ้าต้องขอโทษจริงๆ..

"ฮึ..!" เจ้าคนขอทานอย่ามาสร้างเรื่องคิดจะมาเข้าใหใกล้ข้าด้วยวิธีนี้สินะ..

"ชูชือ!" นางเรียกคนใช้ของนางมาและให้นาง..

"มีอะไรหรอคะ..!คุณหนู" มีเจ้าขอทานนี้สิจะมาเข้าใกล้ข้าน่ะ เมื่อกี้มาชนข้าและล้มทับข้าด้วย..

"คนใช้นางทำสีหน้าไม่ะใจ.." นี่ไอ้..เจ้าขอทานคิดจะทำไรคุณหนูของเรากัน... นางมองหลงฮ่าวด้วยแววตาโกดเขานิดหน่อย...

"นี่ก็บอกแล้วว่าไม่ได้ตั้งใจน่ะ!"  แล้วอีกอย่างข้าน่ะ ไม่ใช่ขอทานด้วย..เขาทำสีหน้าจริงจัง..

"ฮึ่ม!" บอกว่าไม่ใช่ขอทานแต่เนื้อตัวมอมแมม อย่างนี้ดูยังไงก็ขอทานชัดๆ...

"นี่..!เจ้า.." เขากำหมัดแน่น..

"อะไรเจ้าโกดหรอ.."นางทำสีหน้าเย้ยหยันใส่เขา..

"นี่เลิกพูดมากแล้วจัดการสั่งสอนมันชะ! ชูชือ.."

"รับทราบเจ้าค่ะตุณหนู!" นี่เจ้าหนูเจ้าต้องเจับตัวแล้วล่ะ..

เสียงฝ่ามือมาด้วยความเร็ว ฟุ้บ!...ท่าฝ่ามือมาด้วยเร็วจนเขาไม่สมารถมองทันได้จากนั้นร่างเขากระแทกเข้าผนังอย่างจัง..ตึง!... โครม!.. เสียงร่างกระแทกอย่างจัง แทบเป็นเป็นไม่ได้ที่จะประคองตัวได้ด้วยอายุ10ปีนี้ได้แต่เขากับยังประคองตัวได้และเงยหน้สฝา ดูพวกนางเลือดกรอบปาก...

"นี่พวกเจ้าทำอะไรกับข้ากัน..!" แคร่ก!..แคร่ก!.. แคร่กก...เสียงกระอักเลือด..

"จากนั้นหยุนชูชือ "นางเอาเท้าของนางเหยียบลงบนหัวของ หลงฮ่าว ฮึ!นี่และผลของพวกไม่จักที่ต่ำที่สูง ..

ผู้คนได้แต่ยืนดูเพาระคนของตระกูลหยุนก็มีอำนาจรองจากคระกูลหยาง..

จากนั้นนางก็จากไป และทิ้งท้ายด้วยคำพูดว่า เราจะต้องได้เจอใหม่แน่เจ้าขยะ!สายตานาง มองดูแบบเย้ยหยันเขา...

จากนั้นหลงฮ่าวกำหมัดแน่นคฝถึงตัวจะนอนอยู่ก็ตามและเจ็บหนัก..

เขาพึมพำในใจว่า..

"หึ..."  เจ้าพวกตระกูลหยุน ข้าขอสาบานว่าข้าจะทำลายตระพวกเจ้าให้สิ้นชาก "ถึงวั้นนั้นพวกเจ้าจะได้รู้..." ว่าความเจ็บปวดเป็นแบบไหน...

แล้วเขาก็หมดสติไป..

"ณ ลานประลอง กำลังเริ่มจับฉลากหาคู่ถ้าท้าประลอง..."

"คู่ที่1 " เสี่ยวโจ จากสำนักกระบี่สวรรค์ปะทะ ชูหยาง จากสำนักหลินจิน

ต่อไป เชียวหนุน จากสำนักกระบี่สวรรค์ ปะทะ ห่านหลง จากสำนักกระเรียนน้ำแข็ง

หวังเขียนอู่ ปะทะ หลงชื่อ จากสำนักกระเรียนน้ำแข็ง

เสินฮ่าวจากสำนักมังกรกระบี่ ปะทะ จาโจ จากสำนักจันทร์ทาทมิฬ

กู่หลิง จากสำนักเดียวกัน ปะทะ อู่ห่าน จากสำนักหลินจิน

หลัวชื่อหยาง ปะทะ เฮ่าตง จากสำนัก จันทร์ทาทมิฬ

หยางหลง จากตระกูลหยาง ปะทะ สือหยุน จากสำนักหลินจิน

หยางลู่ จากตระกูลหยาง ปะทะ เฟิงเหยียน จากสำนักกระเรียนน้ำแข็ง

หยางชือ ปะทะ จูชิน จากสำนักจันทร์ทาทมิฬ

คู่สุดท้าย เยียนเชียวสำนักเพลิงอักคี ปะทะ จู่หลงกระเรียนน้ำแข็ง..

มาดูกันว่าศึกครั้งนี้ใครจะได้สำนักใด! จะได้ของวิเศษไปครองได้...

"งั้น! ข้าขอประกาศ ณ บัดนี้ว่าขอเปิดการประลองแย่างเป็นทางการได้!.."

เย...!.โว๊...!วู๋...!โฮ๊... เสียงผู้คนโห่ร้องในสนาม...

คู่แรก เสี่ยวโจ จากสำนักกระบี่สวรรค์ ปะทะ ชูหยางจาก สำนักกระเรียนน้ำแข็งเริ่มได้นะ..บัดนี้... โว๊...!โว๊...! จากนั่นพวกเขาทั้งสอง ก็ขึ้นไปสหนาม ประลอง

"เสี่ยวโจเจ้าย่าแพ้นะ!" เชียวหยุนพูด

เสี่ยวโจยิ้มมุมปากเล็กน้อยและพูดว่า

"เจ้าไม่ต้องห่วงข้าหรอก ยังไงล่ะ! ข้าก็เป็นพี่ใหย่ของเจ้านะ เชื่อใจข้าได้...

นางเอามือมาแนบ อกมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง

"กึก...กึก...กึก..." เสียงของทั้ง สอง ก้าวขึ้นเวที ผู้คนต่างโห่ร้อง

"ข้า เสี่ยวโจ ขอคำชี้แนะ"

พวกเขามีวาทะกันเล็กน้อย!

"ข้า ชูหยาง ขอคำชี้แนะด้วย" จากนั้นมองดูเสี่ยวโจด้วยใบหน้าแสะยิ้ม

ดูแล้วเจ้าก็ไม่ดูมีความสามารถเท่าไหร่นะ!

"ฮึ...!" จะมีหรือไม่เจ้าก็จะได้เห็นเอง!

ร่างผอมเพียวเคลื่ยนที่ด้วยเร็ว

เสียงกระบี่ปะทะกัน

"แกร็ง!" ฮึ..เจ้าดูดีกว่าที่ข้าคิดไว้เยอะอยู่..มาเถอะมาสนุกกัน

"เจ้านิพูดมาก็หน้ารำคาณจริง!"

เสียงกระบี่ปะทะกันอย่างดุเดือด

"แกร็ง...!เคร็ง...!แกร็ง...!เคร็ง..!วิ้งง..!" เฮือก...

พวกถอยหลังไปห่างกันวาหนึ่งพลังการกระแทกของดาบ

"เอาล่ะ" อุ่นเครื่องกันแค่นี้ล่ะ เตียมตัวให้ดีล่ะ

ทันใดนั้นเขาพุ่งตัวไปพ้อมกระบี่อย่างรวดเร็ว

"ฟุบ..!...ชวืบ..!" แกร็ง!

เสี่ยวโจสีหน้าตกใจเล็กน้อย

"เฮือก..!" นี่มันอะไรกันจูก็เร็วขึ้นมาเสยเลย

"นี่มันเป็นหนึ่งในวิชาของสำนักกระเรียนน้ำแข็งของเรา"

ชื่อว่า กระเรียนหวนกับ

"แกร็ง...!เคร็ง..!" สิข้าเองก็ต้องเอาจริงแล้ว

"วิชากระบี่สวรรค์ ผ่าดิน"

"วิชากระบี่กระเรียนน้ำแข็ง"

ย่า...!

"ตุม...!..แกร็กกก...กรอป..!

คลื่นดาบผ่าดิน ที่แปมาจากปราณสีทอง ของเสี่ยวโจ กลับคลื่นดาบกระเรียนน้ำแข็งของ ชูหยาง ทำให้เกิดการปะทะกันของคลื่นดาบอันทรงพลัง ผู้คนต่างตื่นเต้นจากนั้น

"ฮ่า...แฮร็ก...ฮ่า..!" ทั้งสองคนต่างหอบไม่แพ้กันตอนนี้จะเป็นศึกตัดสินแล้ว

"ท่านอาจารย์.. เสี่ยวโจเขา!" ไม่ต้องห่วงไปหรอก เขาต้องชนะได้แน่เพราะเขา ยังไม่ใช่วิชานั้นเลย

"นี่ท่านอาจารย์ หลิงชวน" ชูหยางท่าทางจะไม่ดีแล้ว่ะนะ

"ไม่ต้องกังวนไปหลอก ห่านหลง!" เพราะยังไงชะพวกเขาก็ระดับเดียวกัน

แล้วอีกอย่างเขาเองก็ยังมีไพ่ตายอยู่...

"โอ้ย!" อะไรกันร่างกายข้าทำไม..

"ย่าขยับมากไมจะดีกว่านะเจ้าหนู!" ฮึก...แฮร็ก... ข้าขอ ขอบคุณมากคุณตา..

บุณคุณนี้ข้าจะต้องตอบแทนแน่!

"เฮ้อออ..." เจ้าหนูไว้วันหลังค่อยตอบแทนข้าบะกันถ้าอยากน่ะ แต่ตอนนี่กินข้าว ก่อนนี่ เอ๋า..!อาหาร..

"นี่ท่านให้ข้าหรอ" ใช่แล้ว!

ทำไมล่ะข้าเป็นแค่คนแปลกหน้านะ

เขาเอามือมาจับหัวของ หลงฮ่าวและพูดว่า!

"อ่า..." ก็เพราะเจ้าเหมือนเด็กคนนั้นยังไงล่ะ

"เด็กงั้นหรอ?" อ่า..เพราะอย่างนั้นแหละ จรึ่งกินให้เต็มที่ชะยังมี อีกเยอะเตีมได้ตลอดนะ..

สีหน้าของหลงฮ่าว ดูชึมเล็กน้อยและเขาก็ร้องให้ออกมา

"ฮือออออ...ฮึก...ฮือ..." เจ้าเป็นอะไรเจ้าหนูเจ็บแผลหรอ?

"นี่น่ะเป็นครั้งแรกเลยในชีวิต ที่มีคนใจดีขนาดนี้

เพราะแต่ละวันต้องโดนไล่, โดนด่าอยู่ตลอด พอมาเจออะไรแบบนี่เข้าก็เลยรูสึกแปลกนิดหน่อยน่ะ ฮึก...

"เจ้าชื่ออะไรเจ้าหนู"? ข้าหลงฮ่าว

งั้นเหรอ

"แล้วท่านล่ะ?" ข้าชื่อ หลินเจี๋ยน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ!

"ข้าขอเรียกท่านว่า , ท่านลุงได้ไหม!"

ฮ่าๆ ... ดีๆ ... เด็กน้อยต่อจากเจ้าคือหลานของข้า!

"ข้าขอขอบคุณมากจริงๆ ท่านลุง!"

เอาล่ะ..เอาล่ะ หยุดแนะนำตัวได้แล้ว มากินอาหารดีกว่ามันเย็นหมดนะ!

"ขอรับท่านลุง..."

งั้นการประลองตัดสินของคู่ที่หนึ่งนี่ใครกันจะได้ชัยชนะกัน!

"ฮ่า...แฮร็ก...ฮ่า..." ดูเหมือนว่าเจ้ากับข้าจะมาถึงจุดตัดสินแล้วนะ!

"งั้นมาตัดสินกันด้วยกระบวนท่าสุดท้ายกัน ชูหยาง!"

"ฮึอ..ได้ ข้าเองก็จะได้ใช้ท่านั่นซะที"

ท่านอาจารย์ มู่หลงดูเหมือนว่าพวกเขาจะตัดสินแพ้ชนะกันแล้วนะคะ...

"ใช่แล้วเชียวหยุน!" ศึกอยากจะคาดเดา เพราะพลังของเขาต่างก็อยู่ ในละดับขั้นหลอมจิตวิณญาณ...

เพราะฉะนั้นการประลองครั้งนี้ต้องวัดที่ทักษะของใครมากกว่ากัน!

"วิถีกระบี่ พาภูเขา..!"

ปราณสีทองโดยพรุ่งออกมาจากกระบี่ จากนั้นเขาฟันไปที่ ชูหยาง

"ทักษะลับ กระบี่เหมันต์พันธ์พิโรธ!"

น้ำแข็งโพยพรุ่งออกมาทั่วบริเวณ ที่เขายืนอยู่จนแจ๋วไปครึ่งสนาม จากกระบี่ของเขาก็กลายเป็น น้ำแข็งทั่วทั้งกระบี่ เขาพรุ่งตัวไปหา เสี่ยวโจด้วยความเร็ว

ทันใดนั่นเสียงทักษะกระบี่ชั้นยอดปะทะกัน เกิดเสียงดังสนั่น..

"ตุมมมม!. ..แกร็ง...โครม...!" นี่เสี่ยวโจเจ้าน่ะอยากเป็นไรกันแน่!

"ข้าน่ะจะเป็นผู้ใช้กระบี่ให้เกั่งที่สุดได้..!" ฮึ..งั้นสินะ!

"ย่า...ย่า..."

"ตูม!...โครม...!แกร็กกก..."

เสียงปะทะกันครั้งสุดท้าย และร่างของชูหยางกระเด็นไปออกนอกเวที

"ฮ่า...แฮร็ก...ฮ่า..." ในที่สุด

"งั้นบัดนี้เราได้ผู้ชนะในศึกนี้แล้ว!" คือ

"เสี่ยวโจ..."

"ฮ่าๆ...!" ในที่สุดก็ทำได้...ตึก..!

"ฟุบ!"  ดูเหมือนว่าเจ้าจะก้าวข้ามตนเองไปได้แล้วสินะ...

"งั้นคู่ต่อไป!"

"เชียวหยุน ปะทะ ห่านหลง!" เริ่มได้

"ฟุบ!"

กระบี่วายุ "ฟึ่บ!" ตัดวายุ "ชวับ!!" "ผ่ากกก"

เสียงกระบี่วายุปล่อยคื่นดาบวายุไปใส่ ห่านหลง

ห่านหลงยิ้มมองปากเล็กน้อย

"หึ! นี่หรอทักษะเจ้างั้นข้าคงจะคาดหวังเกินไป... ผ่ากกก"

"ผนึกเหมันต์!" ฮ่า..ย่า..

เขาใช้ท่าที่ทำให้ ฝ่ามือ สองข้างเป็นน้ำแข็ง และใช้มันขยายใหญ่ขึ้นรับท่าดาบวายุของ เชียวหยุนอย่างง่ายดาย

"ช่าาา..แกร็กกก..."

"นี่มันอะไรกัน! "  ทำไมทำอะไรไม่ได้เลย

"หึ.." ได้แค่นี้เองหรอ!

ห่านหลงศแยะยิ้ม

"นี่เจ้า!"  งั้นตาข้าล่ะเตียมตัวชะ!

"ฟึ่บ!" หมัดเหมันต์ละเมิด!

"ฉัวะ!!"..ตูม!...แกร็ง...!

เสียงหมัดกับดาบวายุของ เชียวหยุน

"หึ!"ดูเหมือนเจ้าจะมีดีอยู่บ้างนะ

"ฮ่า..แฮร็ก..ย่ามาพูดบ้านะ!"

"ฟุบ!" วูบบบ...

ทันใดนั้นจู่ๆ หมัดน้ำแข็งก็พรุ่งมาหานางอย่างรวดเร็ว

"ครึ่บ..ฉัวะ!!... ตุม!!...เปรี็ยะ!!"

"โครม...!"

เสียงเชียวหยุนกระเด็นออกนอกสนาม

"ผู้ชนะได้แก็ ห่านหลง!"

"ฮึก..ข้าต้องขอโทษด้วยท่านอาจารย์!"

"ไม่เลยเด็กน้อย เจ้าทำได้ดีแล้ว พักก่อนเถอะ.."

งั้นคู่ต่อไป!

"ฟุบ!"...แกร๊ง...!เคร้ง..!

เสียงกระบี่ปะทะกัน!

"ข้าต้องจบการต่อสู้ให้ไดโดยเร็ว.. เขาพรึมพรัม ในใจ!"

"มังกรสวรรค์คำราม!"

สร้างมังกร ออกมาจากระบี่ของเขา จากนั้น ทะลวงไปข้างหน้าหา หลงชื่อ

"โล่เหมันต์!...ตูม!!...เปรี๊ยะ!!" เฮือก!ป้องกันไม่อยู่แล้ว...

"ตูม!...อ๊าก!..โครม..!..แกร๊กก" ผ้ชนจะได้แก่  

"หวังชื่อหยาง!"

"นี่ท่านลุงที่นี้มีงานอะไรหรอ?" 

คืองานที่คัดเลือกจอมยุทธหนุ่มสาวยังไงล่ะ!

"อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง" ว่าแต่เจ้าถามทำไมกัน?

"ที่จริงก่อนที่ข้าจะบาดเจ็บ ข้ากำลังจะไปดูงานนั้น แต่มาเจ็บก่อนเลยอดไปเลย..."

"เจ้าอยากลองไปดูไหมล่ะ!" ได้หรอขอรับ?

"ได้แน่นอนถ้าเจ้าอยากไปข้าจะพาเจ้าไปเอง!"

"งั้นไปกันเถอะขอนับท่านลุงเจี๋ย"

นี่เจ้ารู้ไหมว่าวันนี้ศิษย์สำนักกระบี่สวรรค์ชนะไป2เชียวนะ 

"กระบี่สวรรค์คืออะไร ขอรับ?" 

"สำนักกระบี่สวรรค์ ขึ้นชื่อเรื่องความแข็งแกร่ง และยังมีศิษย์ที่เกั่งกาจมากมายอีกด้วย และวันนี้พวกเขาก็มาแข่งด้วยนะ.."

"นี่นะหรอสนามประลอง!" 

งั้นคู่ต่อไปเสินฮ่าว จากสำนักมังกรกระบี่ ปะทะ จาโจ จาก สำนักจันทร์ทาทมิฬ เริ่มได้...

"มังกรทะญาณฟ้า!" ฟู่!! ย่า...

"นี่มันปราณงั้นหรอ?"

หลงฮ่าวคิดในใจ

"หึ!" ถ้าข้ามีกีชคู่ ข้าก็กลัวหน้าไหน!  

"เงาสังหาร!" วูบ!..ชวับ...! 

จากนั้นสอง ทักษะนี้ประทะกันจนทำให้ เวทีแต่กเป็นเสี่ยงๆ..

"ตูมม!!"...โครม...!แกร็กก..!" ฮ่า...แฮร็ก..ฺ

ทั้งสองคนต่างก็จะหมดแรงแล้วเพราะใช้ทักษะ ที่เหนือกว่าละดับ "หล่อหลอมจิตวิณญาณขั้นปลายแล้ว"

"นี่เจ้ายอมแพ้ชะ!" ข้าอยากฆ่าเจ้าหรอกนะ!

"ฮ่าา..!" ฆ่าข้างั้นเหรอพูดสะข้ากั้นขำไม่ได้ แค่ฝือแค่นี้กำจัดข้าไม่ได้หรอก!

"เจ้าเลือกเองนะ!"  

"ฟุบ!"...แกร๊ง...!...เคร๊ง...วูบบบ...!แกร๊ง...!เคร๊ง...!ขวัญ..!ย่า...!,ย่า...!ฉัวะ!!...!ย่า...!แกร๊ง...!ฟึ่บ...!เคร๊ง..!

"อั่ก..!" ย่า...!มังกรคำราม..!

"อ๊าก..!" วิถีเงาร่ายรำ!

"ตูมม!!...โครม...!" อ๊าก..อึ...!

"ข้าแพ้แล้ว!" ตึก..อึ..!

เย่...!โว๋...สุดยอดเงินฮ่าว...เสินฮ่าว..

"ข้าชนะแล้ว เฮ้อ...!"

ต่อไปกู่หลิง ปะทะ เฮ่าตงเริ่มได้!

"ฟุบ!"แกร๊ง...เคร็ง...กึก..

"ทักษะลับ มังกรสวรรค์จุติ!" ย่า...

"ดาบอัสนีทมิฬ!"ย่า...

"ตูมมม!!" 

กู่หลิงเป็นฝ่ายชนะ!...

การต่อต้อก็ดำเนินไป...

ณ ที่แห่งนั้นเด็กมองอย่างใจจดใจจ่อ

"สุดยอดข้าเองก็อยากแข็งแกร่งแบบนั้น..แต่ข้าเป็นแค่คนมะดาคงไม่มี..."  

จู่ก็มีแสงออกมาจากกล่อง กำลังส่องมองมาที่ตัวเขา

"นี่มันอะไรกัน?" 

เขาขมวดคิ้วและคิดในใจว่า..

"เมื่อกี้มันคืออะไรกันแน่ แต่ช่างเถอะ!

ตอนนี้ดำเนินมาถึงคู่สุดท้ายแล้ว ว่าผู้ใดจะมีสิทธิ์ได้ของ3 อย่างนี้ไปได้!

"ผู้ที่มาจากสำนักเพลิงอีกคี นามว่า เหนียนเชียว!"

"นี่ผู้คุมข้าขท้าสู้กับ 3คนที่เหลือได้หรือไม่?"

"เจ้าแน่ใจงั้นรึ!" 

"ขอรับข้าหมั้นใจ!"

"ถ้างั้นพวกเจ้าทั้ง3คนจงมาสู้กับ เขาชะ!"

"หึ!ช่างวาจาใหญ่โตนัก คอยดูข้าจะจัดการเจ้าชะ!" ว่าข้าหยางหลงผู้นี้ไม่ได้อ่อนแอ!

เริ่มได้...!

"ทวนอัสนี!"ย่า..!ฟุบ..!ฟู่...!

"ฉัวะ...!""ตูม!..ตึง..!" นี้มันอะไรกัน?

"เจ้ายังอ่อนแอเกินไป!

เขามองหยางหลงอย่างเวทนา

ต่อไปจู่หลงกับเฟิงเยียนไป!

"เจ้ากับข้าต้องร่วมมือกันแล้วล่ะ!" ไม่งั้นไม่มีทางที่ ชนะเจ้าปีศาจนั้นได้หรอก!

"ได้ข้าร่วมมือกับเจ้าแค่ตอนนี้นะ!" ฟุบ..!ฉัวะ..! พวกเจ้าน่ะประมาทข้าเกินไป!

"อะไรกันความเร็วเมื่อกี้?" อย่างกับคนละดับเลย!

"นี่!มู่หลง" ที่ว่าเด็กนั้นมาจากที่นั้นสินะ!

"ใช่แล้ว!" ไม่ผิดแน่ทั้งการต่อสู้และพรสวรรค์ ด้านจิตใจเอก็ด้วย อายุแค่นี้แต่กับเหนือกว่าทุกคนในละดับเดียวหรือ มาก กว่าได้เลยล่ะ และอีกอย่างเขายังไม่ใช่วิชานั้นเลย!

"วิชาอะไรหรอคะ?" วิชาที่สามารถเพิ่มระดับได้ชั่วขณะได้ยังไงล่ะ!

"อะไรกันในโลกนี้มันมีวิชาแบนั้นด้วยหรอคะ!" 

ใช่แล้วล่ะ! แล้วอีกอย่างพวกเจ้ายังไม่ไปเจอยุทธ์ทภพอันกว้างใหญ่เลย!  เพราะที่ไม่ได้ครึ่งของยุทธ์ภพหรอกนะ!

งั้นมาดูกันเถอะว่าเขาจะโชว์อะไรให้พวกเราเห็นบ้าง!...

"หมัดสยบฟ้า!"ตึง...!  ฟุบ..!ตูม..!

"ตาข้าบ้าง !ตาค่ายทมิฬพันธนาการ!"

"ฟึ่บ..!" ฉัวะ..! งั้นตาข้าโชว์บ้างล่ะ!

จู่ๆก็มี เพลิงสีเขียวรูปเหมือนดอกบัวโผ่ออกมา

"นี่มันเพลิงวิเศษ!" ไม่นึกเลยว่าอายุแค่นี้จะสามารถถือครองไฟวิเศษได้ ช่างเป็นอัจฉริยะจริงๆ

"บัวเพลิงจำแลงขั้นที่หนึ่ง!"ตึง..!

เสียงสั่นสะเทือนรอบๆเวที..

มาแล้วสินะนี้และวิชาเพิ่มละดับ และดูเหมือนว่าตอนนี้ เจ้าหนูนั่นเพิ่มขึ้นเป็นรวมปราณแล้วล่ะ!

"อ่ะ..!ไรกันวิชาแบบนั้น!"

"ฟุบ..!ตึง...!โครม..!" 

หยียนเชียวที่อยู่ในวิชานี้ทั้งพลังและความเร็วอยู่ เหนือกว่าทั้ง2คนมาก

บ..!พอกันทีควรจบได้แล้วล่ะ