Love In A Psychiatric Hospital(IDV)
ย้ายเข้ามาครั้งแรก
เรื่องนี้สร้างขึ้นมาเพื่อความบันเทิง
ไม่มีเจตนาจะทำให้เกมเสียหาย
ในคืนพระจันทร์สาดส่องที่โรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่ง มีผู้หญิงนักจิตคนหนึ่งถือกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ เพื่อจะมาทำงานที่นี่
Ada Mesmer
(เข้ามาแล้วรู้สึกไม่ดีเลย บรรยากาศหลอนสุดๆ)
Ada Mesmer
(แล้วห้องของฉันอยู่ไหนล่ะเนี่ย)
เธอมองไปรอบๆและไม่รู้ว่าห้องของเธออยู่ส่วนไหนของโรงพยาบาล
Ada Mesmer
(ไม่คิดจะเปิดไฟกันเลยหรอเนี่ย)
Ada Mesmer
(ดีนะที่ฉันเอาเทียนไขมา)
เธอจุดเทียนไขและมองไปรอบๆไปโถงทางเดิน
Ada Mesmer
(มีแค่แสงจากนอกหน้าต่างที่ลอดเข้ามาหรอ)
Emily Dyer
สวัสดีค่ะ คุณเอด้าใช่มั้ยคะ
Ada Mesmer
เอ๊ะ อ๋อ~ใช่ค่ะ
Ada Mesmer
พอดีว่าฉันพึ่งย้ายเข้ามาที่นี่
Ada Mesmer
แล้วไม่รู้ว่าห้องพักของฉันอยู่ไหน
Emily Dyer
กุญแจห้องของคุณเป็นเบอร์อะไรหรอคะ?
Emily Dyer
ชั้น2ทางซ้ายห้องที่4นะคะ
Ada Mesmer
ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือค่ะคุณ...
Emily Dyer
เอมิลี่ ไดเออร์
Emily Dyer
เรียกฉันเอมิลี่ก็ได้ค่ะ
Ada Mesmer
ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
เมื่อทำความรู้จักเสร็จ เธอก็เดินขึ้นชั้น2และเดินเข้าห้องพัก
Ada Mesmer
โห ไม่ได้แย่เลยหนิ แม่บ้านที่นี่คงจะเข้ามาทำความสะอาดกันทุกสัปดาห์สินะ
Ada Mesmer
เก็บของก่อนดีกว่า อุตส่าห์เดินทางมาเหนื่อยๆ
Ada Mesmer
พรุ่งก็นี้ได้ทำงานวันแรกแล้วสิน้าา
Ada Mesmer
อยู่แต่ในห้องไม่รู้จะทำอะไรละ
Ada Mesmer
ออกไปเดินเล่นคงไม่เป็นไรหรอก
เมื่อเธอเปิดประตูและเดินลงไปข้างล่าง เธอก็พบกับผู้หญิงตาบอดที่กำลังเดินวนเวียนอยู่แถวๆบันได
Helena Adam
เอ่อ.. มีอะไรหรอคะ
Ada Mesmer
ให้ฉันช่วยรึปล่าว ดูแล้วคุณน่าจะตาบอดด้วยนะคะ
Helena Adam
ได้ค่ะ! พอดีฉันอยากจะออกไปข้างนอก
Helena Adam
อยู่ในนี้มันอืดอัด ได้ยินแต่เสียงคนเต็มเลย
เอด้าเดินไปจูงมือกับหญิงตาบอดที่ถือไม้เท้า
แล้วเธอก็พาเดินออกไปที่สวนข้างนอก
เมื่อถึงที่สวนหญิงตาบอดคนนั้นก็เดินมานั่งบนม้านั่งใกล้ๆ
Ada Mesmer
ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ
ในระหว่างที่เอด้ากำลังจะเดินจากไป หญิงตาบอดคนนั้นก็เรียกให้เธอมานั่งด้วยกัน
Helena Adam
เดี๋ยวก่อนค่ะ!
Helena Adam
มานั่งกับฉันมั้ยคะ ข้างนอกอากาศเย็นดี
Helena Adam
ในนั้นอืดอัดจะตาย มานั่งเป็นเพื่อนฉันเถอะค่ะ
หลังจากเธอตอบตกลง เธอก็เดินไปนั่งกับหญิงตาบอดด้วยกัน
Helena Adam
ว่าแต่... คุณชื่ออะไรหรอคะ?
Helena Adam
ไม่เคยเห็นหน้าเลย
Ada Mesmer
เอด้า เมสเมอร์ เป็นนักจิตวิทยาค่ะ
Helena Adam
ฉันเฮเลน่า อดัม
Helena Adam
ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!
คุณเอด้า^▽^
รอยยิ้มอันเป็นมิตรปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสาวน้อย ทำให้เอด้าเริ่มไว้ใจเธอ
เพราะที่นี่ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถไว้ใจได้
Ada Mesmer
ว่าแต่ทำไมคุณถึงตาบอดหรอคะ
รอยยิ้มนั้นค่อยๆเลือนลางหายไป หลังจากได้ยินคำถามนี้
Helena Adam
ฉันไม่ได้ตาบอดตั้งแต่เกิดหรอกค่ะ
Helena Adam
ฉันก็เหมือนเด็กปกติทั่วไปนี่แหละค่ะ
Helena Adam
แต่พอฉันอายุได้ปีเดียว ฉันก็ต้องเผชิญกับโรคร้ายที่ไม่สามารถหาทางรักษาได้
Helena Adam
หลังจากที่ฉันสลบไป พอฉันตื่นมาอีกทีฉันก็พบว่า..
Helena Adam
โลกทั้งใบมันกลับมืดไปหมด ไร้ซึ่งแสงตะวันอีกเลย
Helena Adam
แต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้และสู้กับโรคร้ายนี้ต่อไป
Helena Adam
พ่อของฉันก็เลยมอบไม้เท้าแสนสวยให้ฉันนำมันติดตัวไปทุกที่
Helena Adam
จนมาถึงตอนนี้นี่แหละแหละค่ะ
Ada Mesmer
โห คุณเก่งมากเลยค่ะ
Ada Mesmer
สู้กับโรคร้ายมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ สุดยอดเลยค่ะ
Helena Adam
ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ
หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็นั่งคุยกันเป็นเวลานาน
Helena Adam
(ทำไมฟ้าครึ้มแปลกๆล่ะเนี่ย?)
Helena Adam
(ฝนจะตกรึปล่าวนะ)
อยู่ดีๆก็มีเสียงฟ้าผ่าลงมาอย่างดังจนทำให้ทั้งสองคนสดุ้งตกใจกลัว
Helena Adam
ฟ้าผ่าา!!!! ฉันกลัววว
เฮเลน่าหวาดกลัวอย่างมากและเธอก็รีบวิ่งเข้าไปด้านใน
Ada Mesmer
คุณเฮเลน่ารอฉันด้วย!
Ada Mesmer
ฉันไม่อยากอยู่ข้างนอกคนเดียว!!
เมื่อทั้งสองเข้ามาฝนก็ตกลงมาและเสียงฟ้าร้องก็ดังไม่หยุด
Helena Adam
น่ากลัวจัง ฉันเกลียดบรรยากาศแบบนี้ที่สุด!
Ada Mesmer
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นานๆเดี๋ยวก็ชินเอง
อยู่ๆก็มีบุคคลปริศนาเดินเข้ามาในห้อง
และเธอก็คือเอมิลี่ คนที่เอด้าคุยกันตอนพึ่งเข้ามา
Emily Dyer
อ้าว พวกคุณสองคนมาทำอะไรกันในนี้ล่ะคะ
Helena Adam
ฉันกลัวเสียงฟ้าผ่าค่ะ ก็เลยเข้ามาอยู่ในนี้สักพัก
Ada Mesmer
ฉันแค่ตามคุณเฮเลน่ามาค่ะ ฉันว่าจะมาสำรวจที่นี่สักหน่อย
Emily Dyer
อย่างนี้เองหรอคะ
Emily Dyer
โอเคค่ะ แล้วก็..คุณเอด้า
Emily Dyer
อีก10นาทีก็ต้องไปดูแลผู้ป่วยแล้วนะคะ
Emily Dyer
ผู้ป่วยที่คุณจะต้องไปดูแลก็คือห้องหมายเลข004
Emily Dyer
กรุณาไปเตรียมตัวด้วยนะคะ
เมื่อเอมิลี่เก็บของเสร็จจากนั้นเธอก็เดินออกไป
Ada Mesmer
(ไหนพ่อฉันบอกว่าพรุ่งนี้ไง ทำไมมันเร็วจังล่ะ)
Ada Mesmer
(ว่าแต่.. นกหวีดของฉันล่ะ?)
Ada Mesmer
(สงสัยอยู่บนห้องแน่เลย)
Ada Mesmer
(ออกไปเอาก่อนแล้วกัน)
Helena Adam
คุณเอด้ากำลังจะออกไปไหนหรอคะ?
Ada Mesmer
กลับห้องไปเอาของค่ะ คุณอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ยคะ?
Helena Adam
ฉันอยู่คนเดียวได้อยู่แล้วค่ะ คุณไม่ต้องมาเฝ้าฉันหรอก
Helena Adam
กลับไปเตรียมตัวเถอะค่ะ
เอด้าเดินออกจากห้องและปล่อยให้เฮเลน่าอยู่คนเดียวตามลำพัง
Ada Mesmer
มืดจัง เปิดไฟหน่อยดีกว่า
เอด้าเดินไปเปิดสวิตช์ไฟบนผนังและกลับมาที่โต๊ะ
Ada Mesmer
นี่ไง!เจอแล้ว นึกว่าหายไปไหน
Ada Mesmer
ยังใช้ได้อยู่มั้ยล่ะเนี่ย ลองเป่าดูซิ
เอด้าหยิบนกหวีดออกมาจากกระเป๋าและลองเป่าดูว่าเสียงยังดีอยู่มั้ย
Ada Mesmer
ยังใช้ได้อยู่สินะ เท่านี้ก็เหลือแค่รอเวลาแล้วล่ะ
เอด้านั่งรอก่อนที่จะไปดูแลผู้ป่วย
และระหว่างรอ เธอก็ทำอะไรหลายๆอย่างแก้เบื่อจนกระทั่งถึงเวลา
เธอดูนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนัง และเธอก็รู้ว่าได้เวลาทำงานแล้ว
Ada Mesmer
ถึงเวลาดูแลผู้ป่วยแล้วหรอเนี่ย ไวกว่าที่คิดแฮะ
เอด้าเดินออกไปจากห้องพร้อมกับนกหวีดของเธอ
The writer ✍️📘
เพิ่มเติมนะคะ
The writer ✍️📘
เสียงของนกหวีดที่เอด้าเป่าไม่ใช่เสียงนกหวีดทั่วไป
The writer ✍️📘
คนที่เล่นไอเดนจะรู้ว่าเสียงนกหวีดของเอด้ามันเป็นแบบไหน
The writer ✍️📘
อันนี้เราบอกไว้เผื่อคนที่ยังไม่รู้นะคะ
The writer ✍️📘
ถ้าแต่งไม่ถูกใจใครก็ขอโทษด้วยนะคะ
ห้องผู้ป่วยหมายเลข004
เอด้าเดินลงไปข้างล่างและตรงไปยังห้อง004
บรรยากาศรอบตัวดูเงียบสนิทผสมไปกับเสียงฝกตก มีแค่แสงไฟจากตะเกียงที่อยู่บนผนังคอยนำทางเธอ
Ada Mesmer
(เงียบเกินไปรึปล่าวเนี่ย)
Ada Mesmer
(คุณหมอทุกคนคงเข้าห้องไปดูแลผู้ป่วยของตนเองจนหมดแล้วล่ะมั้ง)
Ada Mesmer
(ว่าแต่ห้อง004อยู่ไหนกันล่ะเนี่ย)
เธอเดินดูหมายเลขแต่ละห้องจนเดินมาเจอเข้ากับห้องหมายเลข004
Ada Mesmer
(ห้องนี้สินะ ข้างในเปิดไฟไว้อยู่ด้วย)
Ada Mesmer
(น่าจะห้องนี้แหละ)
เธอจับลูกบิดประตู และค่อยๆเปิดเดินเข้าไปอย่างช้าๆ
ข้างในเปิดไฟแสงสีขาวนวลสบายตาไม่สว่างเกินไปและไม่มืดเกินไป
เมื่อเธอเดินเข้ามาและปิดประตู
เธอก็พบกับร่างของชายหนุ่มที่มีผ้าพันแผลพันไว้รอบหัวและใส่ชุดผู้ป่วยกำลังนอนอยู่บนเตียง
แต่ที่แปลกกว่านั้น เธอสังเกตเห็นว่าร่างที่นอนอยู่บนเตียงถูกพันธนาการด้วยเชือกที่มัดไว้รอบข้อมือและเท้าของเขา
Ada Mesmer
(ทำไมถึงถูกมัดล่ะ เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย)
เอด้าเดินเข้าไปใกล้ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง
เธอพยายามแกะเชือกออกเพื่อที่จะทำให้คนบนเตียงนอนสบายขึ้น
แต่กลับทำให้คนบนเตียงรู้สึกตัว
Emil
ค..คุณ...เป็น..ใครกัน..?
Ada Mesmer
เอ๊ะ! อ..เอ่อ..
Ada Mesmer
ฉันเป็นคนที่มาดูแลเธอไง
Ada Mesmer
ใช่ค่ะ ฉันเอด้าเมสเมอร์ เป็นนักจิตวิทยา
คนบนเตียงยังรู้สึกงงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น
สายตาของเขาพร่ามัวเกินไปที่จะมองเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
และอาการของเขาก็ไม่สู้ดีนัก
Ada Mesmer
เอ๋ เป็นอะไรมากรึปล่าวคะ ขอฉันดูหน่อย
Emil
ย..อย่าเข้ามา ผม...ย..ยังไม่..ไว้ใจคุณ
Emil
ผม...ไม่ค่อยมีแรง...ย..อย่าถาม..ผมตอนนี้..
ร่างที่ดูอ่อนแอผลอยหลับไป แรงที่พยายามจะพูดก็ไม่หลงเหลืออีก
เอด้าไม่เข้าใจว่าก่อนที่เธอจะมาที่นี่เกิดอะไรขึ้นกับเขา ทำไมถึงได้ดูอ่อนแรงขนาดนี้
Ada Mesmer
สงสัยคงจะเพลียหนักมากสินะ...
เอด้าจับมือของอีกฝ่ายถึงแม้จะถูกมัดไว้ และพบว่ามือของคนตรงหน้าเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง
Ada Mesmer
(ทำไมมือถึงได้เย็นแบบนี้ล่ะ แอร์ก็ไม่ได้เปิดหนิ)
Ada Mesmer
(ห่มผ้าให้ก่อนแล้วกัน)
ในระหว่างนั้นก็ได้มีคนเดินเข้ามาภายในห้อง เลยทำให้เอด้าหันไปดู
Emily Dyer
สวัสดีค่ะคุณเมสเมอร์ กำลังดูแลผู้ป่วยอยู่ใช่มั้ยคะ?
Ada Mesmer
ใช่ค่ะ ดูเหมือนเขาจะมีไข้สูงด้วยนะคะ ตัวร้อนมากเลยด้วย
Emily Dyer
งั้นหรอ เดี๋ยวฉันขอวัดไข้ก่อนนะคะ
เอมิลี่เดินไปที่เตียงผู้ป่วยและวัดไข้ทันที
เอด้าเผลอพูดออกมาเสียงดังโดยไม่รู้ตัว ทำให้คนบนเตียงหันหนีไปอีกฝั่ง
Ada Mesmer
ว่าแต่คนๆนี้ชื่อว่าอะไรหรอคะ แล้วทำไมเขาถึงเพลียได้ขนาดนี้ล่ะ
Emily Dyer
เขาชื่อว่าเอมิล เป็นโรคความจำเสื่อมและมีไข้ที่สูงมาก
Emily Dyer
และสาเหตุที่ทำให้เขาเพลียได้ขนาดนี้ก็เพราะถูกรักษา
โดยการช็อตไฟฟ้า
Ada Mesmer
ช..ช็อตไฟฟ้าเลยหรอ..
Emily Dyer
ใช่ค่ะ และสาเหตุที่ต้องมัดไว้กับเตียง
Emily Dyer
ก็เพราะว่าบางครั้งเขาจะคลั่งและควบคุมสติไม่ได้ ก็เลยต้องมัดเขาไว้กับเตียง
Emily Dyer
ฉันไม่รู้ว่าเขามาจากไหน
Emily Dyer
เขาถูกพบอยู่ข้างทางโดยคนขับรถม้าใจดีคนหนึ่ง
Emily Dyer
และเขาก็กลายเป็นหนึ่งในผู้ป่วยของโรงพยาบาลนี้
Ada Mesmer
(ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย)
Ada Mesmer
แล้วคุณเอมิลี่มีอะไรรึปล่าวคะ
Emily Dyer
ฉันแค่จะเข้ามาเช็คว่าพวกคุณสองคนเป็นยังไงบ้างแค่นั้นเองค่ะ
Emily Dyer
ถ้าไม่มีอะไรฉันขอตัวนะคะ
Emily Dyer
ส่วนอุปกรณ์และยารักษาฉันเอาไว้ในตู้หมดแล้ว
Emily Dyer
ดูแลคุณเอมิลไว้ให้ดีและห้ามปล่อยเขาคลั่งเด็ดขาด
Emily Dyer
ฉันเชื่อว่านักจิตวิทยาอย่างคุณต้องทำได้แน่นอนค่ะ
Ada Mesmer
ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว
เอมิลี่เดินออกไปและปล่อยให้เอด้าอยู่กับเอมิลเพียงสองต่อสอง
Ada Mesmer
(ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นแค่นักจิต แต่ฉันก็จะคอยรักษาคุณเอมิลให้หายนะคะ)
เธอเดินไปปิดไฟและจุดเขียนไขขึ้นมาจากนั้นก็เอาไปวางไว้ที่โต๊ะ
เธอลากเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆมานั่งข้างเตียงผู้ป่วยและเธอก็คอยดูอาการอย่างใกล้ชิด
กลางดึกคืนหนึ่ง ฝนก็ยังตกอยู่เช่นเคยและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
เอมิลมองไปรอบๆห้องและเห็นเอด้ากำลังนอนอยู่ข้างๆ
Emil
ค..ใครกัน...คุณ..เป็นใคร...?
Emil
อื้อออออ..! ไม่อยาก...ด..โดนมัด..ไว้แบบ..นี้!
เอมิลพยายามดิ้นให้หลุด แต่แรงที่แทบจะไม่มีก็เปล่าประโยชน์ที่จะหลุดออกไป
Emil
จะมี..ค..ใคร..สักคนมั้ย...ที่จะ..ทำให้ผม...หลุดออกจาก..ตรงนี้
Emil
(เธอคนนั้นคือคนที่ผมไว้ใจได้รึปล่าวนะ)
Ada Mesmer
(นี่ฉันหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย)
เอด้าตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฝนตกและทำให้เธอนอนไม่หลับ
Ada Mesmer
อ้าวคุณเอมิลตื่นแล้วหรอคะ
Ada Mesmer
(เอ๋ เป็นอย่างที่คุณเอมิลี่บอกจริงด้วย)
Ada Mesmer
เอด้า เมสเมอร์ค่ะ
Ada Mesmer
(เพลียหนักขนาดนี้คงไม่คลั่งขึ้นมาหรอกมั้ง)
Emil
เอด้า...ช่วยอะไรผมหน่อย...ได้มั้ย
Emil
ช่วย...แก้มัดให้.ผ..ผมหน่อย
Ada Mesmer
(แค่ครั้งเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง)
เธอลังเลอยู่นาน และก็ยอมแก้มัดให้จนได้
ฝันร้าย
หลังจากที่เธอแก้มัดให้เอมิล ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามฝืนลุกขึ้นมาให้ได้
Ada Mesmer
ไม่ต้องฝืนก็ได้นะคะ พักผ่อนเถอะ
Emil
ไม่เป็นไร...ผม..ว..ไหว
Ada Mesmer
ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ทำอะไรคุณแน่นอน
ไม่ว่าเธอจะห้ามไว้ยังไง แต่เอมิลก็ไม่ฟังเธออยู่ดี
Ada Mesmer
(เอายังไงดีล่ะทีนี้ ถ้าเอมิลี่เข้ามาเห็นเธอจะว่าฉันรึปล่าวนะ)
Ada Mesmer
(ลองใช้วิธีนี้ดูแล้วกัน)
Ada Mesmer
ถ้าคุณยังฝืนและไม่ยอมฟังฉัน
Ada Mesmer
ฉันจะฉีดยาใส่คุณวันละสองเข็มโดยที่ไม่สนใจว่าคุณจะเจ็บมากแค่ไหนนะคะ
Emil
ม...ไม่ ผมไม่ช..เชื่อหรอก
เอด้าชูเข็มฉีดยาในมือขึ้นและหันไปทางเอมิลทันที
Ada Mesmer
ฉันทำจริงๆนะคะ นอนได้แล้วค่ะ:)
Emil
ก็ได้..ผ...ผมนอนก็ได้("••)
Ada Mesmer
(ฮะฮ่าฮ่าฮ่า คุณเอมิลน่ารักเหมือนนะเนี่ย)
Ada Mesmer
เดี๋ยวฉันห่มผ้าให้นะคะ
เธอห่มผ้าให้อีกฝ่าย แต่ทว่าเขากลับนอนไม่หลับซะอย่างงั้น
Emil
แต่.. ผมนอนไม่หลับ...
Ada Mesmer
เอ๋ นอนไม่หลับงั้นหรอคะ
Emil
ใช่... ข้างนอกฝ..ฝนก็..ตกด้วย
เอด้าพยายามคิดหาวิธีว่าจะทำยังไงให้อีกฝ่ายนอนหลับสนิทและไม่ต้องตื่นขึ้นมากลางดึก
จนเธอเหลือบไปเห็นนกหวีดของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะ
Ada Mesmer
(นกหวีดนี่นา ไหนๆก็เอามาแล้ว ใช้ให้เป็นประโยชน์หน่อยละกัน)
เธอหยิบนกหวีดขึ้นมา พอเอมิลเห็น เขาก็อดที่จะถามไม่ได้
Ada Mesmer
มันคือนกหวีดที่พ่อของฉันให้มาน่ะค่ะ
Ada Mesmer
อยากลองฟังรึปล่าวคะ?
คนบนเตียงไม่ได้พูดอะไรออกไป เพียงแต่พยักหน้าตอบตกลง
จากนั้นเอด้าก็เริ่มเป่านกหวีดของเธอ
เธอเป่าเพียงแค่ครั้งสองครั้งก็ทำให้อีกฝ่ายหลับไปเหมือนถูกสะกดจิต
Ada Mesmer
หลับไปแล้วสินะ ทีนี้ก็พักผ่อนอย่างเต็มที่ได้แล้วล่ะฉัน
เธอกลับมานอนอยู่ที่โต๊ะที่หลับไป
เขาฝันว่ากำลังอยู่ในโรงพยาบาลแห่งนี้ และกำลังโดนรักษาด้วยวิธีที่แสนจะเจ็บปวด
ทั้งโดนขัง โดดเดี่ยว และการช็อตไฟฟ้า ล้วนแต่เป็นฝันร้ายทั้งหมดของเขา
เสียงกริ๊ดร้องด้วยความเจ็บปวดดังไม่หยุดรอบๆตัวของเขา
ทุกอย่างรอบตัวล้วนมีแต่สีดำทั้งหมด
จนทำให้เขาแทบจะไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป เขาทำได้แต่นั่งลงและใช้มือปิดหูทั้งสองข้างเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงที่น่ากลัวเหล่านี้ แต่ก็คงได้ยินอยู่ดี
อยู่ดีๆก็ได้มีแสงไฟส่องลงมาบนตัวเขา แต่ก็ไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาสักนิด
เขาทำได้แค่หลับตา มือเรียวยังคงแนบกับหูสองข้าง จนกระทั่งเสียงเหล่านั้นได้หายไป
เมื่อเอมิลพบว่าเสียงเหล่านั้นหายไป เขาก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ
แต่พอมองไปรอบๆได้ไม่นานก็มีบุคคลปริศนาเดินเข้ามาหาเขา และบอกว่า
???:การรักษาในโรงพยาบาลแห่งนี้น่ากลัวใช่มั้ยล่ะ?
???:แต่ไม่ว่าวิธีจะรุนแรงและทรมานมากแค่ไหน สุดท้ายนายก็ต้องอย่ดูที่นี่ตลอดไป
เอมิล:ใครกันน่ะ!? ทำไมต้องทำให้ผมกลัวด้วย!
เอมิล:ผมก็แค่ไม่อยากจะโดนรักษาด้วยวิธีที่โหดร้ายเช่นนี้ ผมอยากออกไปจากนี่ที่!
???:ไม่มีใครช่วยนายได้ทั้งนั้นหรอก...
เอมิลพยายามจะวิ่งหนี แต่ดูเหมือนจะถูกดึงไว้
เขาก้มลงไปมองก็พบกับมือปริศนาสีดำพยายามดึงให้เขาจมลงไปด้านล่าง
เขาพยายามขัดขืนแต่ก็เปล่าประโยชน์
เอมิล:(ไม่! ผมไม่อยากจะอยู่ที่นี่!)
เอมิล:(จะมีใครบ้างมั้ยที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยผมออกไปจากที่แห่งนี้!)
เอมิล(ใครสักคนก็ได้ ช่วยผมที!)
ระหว่างนั้นก็ได้มีมือของหญิงสาวคนหนึ่งรีบเข้ามาคว้าแขนของหนุ่มน้อยไว้
กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง
เอด้ากำลังนั่งเขียนบันทึกของเธอ บวกกับเป่านกหวีดแก้เบื่อ
Ada Mesmer
หืม? คุณเอมิลเป็นอะไรไปน่ะ?
เอด้าลุกจากเก้าอี้และเดินไปหาอีกฝ่ายที่นอนอยู่บนเตียง
แต่เธอก็พบว่าร่างกายของอีกฝ่ายดูเหมือนจะกระตุกอย่างแรง
ใบหน้าแสดงถึงความกลัวที่ถูกฝันร้ายเหล่านั้นทรมาน
Ada Mesmer
เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย คุณเอมิล! ได้ยินฉันมั้ยคะ!
เสียงเรียกของหญิงสาวทำให้ร่างบางที่นอนอยู่สดุ้งตื่นขึ้นมา
จิตใจยังคงสับสนและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
Emil
น..นี่มันเกิด..อ.อะไร ขึ้น.?
Ada Mesmer
คุณเอมิล ฝันร้ายหรอคะ?
Ada Mesmer
ฉันสังเกตเห็นว่าคุณมีอาการแปลกๆตอนนอน
Ada Mesmer
คุณฝันร้ายใช่รึปล่าวคะ?
Emil
น..น่าจะ– โอ๊ย! หัวฉัน!
ร่างบางเอามือจับหัวไว้ เหมือนจะเป็นเพราะอาการความจำเสื่อมของเขา
Ada Mesmer
คุณเอมิลนอนรอฉันก่อนนะคะ
Ada Mesmer
เดี๋ยวจะไปเอาที่ประคบเย็นมาให้
เอด้าวิ่งออกจากห้อง และอีกฝ่ายก็อยู่ในห้องคนเดียวตามลำพัง
Emil
(อ..อึก.. ไม่ไหวเลย..)
Emil
(รู้สึกเหมือนจะโดนฝันร้ายนั้นกลืนกินยังไงก็ไม่รู้)
เอมิลลุกขึ้นมานั่งบนเตียงและไม่อยากจะนอนอีกเพราะฝันร้ายที่เขาเจอมา
ผ่านไปสักพัก เอด้าก็กลับมาในห้อง
Ada Mesmer
เอ๋ ยังไม่นอนหรอคะเอมิล
Emil
ไม่ ผ..ผมนอนไม่..หลับ😣
Ada Mesmer
(เอาไงดี จะให้นั่งอยู่แบบนี้จนถึงเช้าก็ไม่ได้นะ)
Ada Mesmer
งั้นมาประคบเย็นก่อนค่ะ
เอมิลมองที่ประคบเย็นในมือของเธอแล้วเขาก็ถอยไปด้านหลังทันทีที่เห็น
Ada Mesmer
แค่ประคบเย็นเองค่ะ ไม่ต้องกลัว
Ada Mesmer
(คุณเอมิลน่าเอ็นดูจัง><)
เขาหันไปเห็นนกหวีดในมือของเธอ
Ada Mesmer
เอ๋? อยากให้ฉันเป่าหรอคะ?
พอได้ยินเสียงนั้นดูเหมือนว่าเอมิลจะเชื่อฟังอย่างง่ายดาย
จากนั้นเธอก็วางที่ประคบเย็นลงตรงหน้าผากของอีกฝ่าย
Ada Mesmer
ทีนี้ก็นอนได้แล้วนะคะ
Emil
มัน..ทำให้ผม..ฝันร้าย
Ada Mesmer
งั้นเอางี้ มานอนบนตักฉันสิคะ
เธอพาอีกฝ่ายมานอนบนตักของเธอ และลูบหัวอย่างอ่อนโยนจนเอมิลหลับไป
แต่ทั้งคู่ก็ไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่พวกเขาทำอยู่เหมือนคู่รักกันมาก
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
