คืนที่พระจันทร์ไม่เหมือนเดิม

EP:1 ใต้แสงจันทร์แห่งความเปลี่ยนแปลง

วิวาห์ยืนอยู่ริมระเบียงกว้างของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ถูกแต่งแต้มด้วยแสงไฟสีทองอ่อนๆ กระจายไปทั่วบริเวณ ความเงียบสงบของคืนนี้คล้ายจะสื่อถึงการสิ้นสุดของช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต และการเริ่มต้นของอีกบทใหม่ที่ยังไม่อาจรู้ว่าจะนำพาไปทางใด

เธอมองออกไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวพร่างพราย และพระจันทร์เสี้ยวที่ส่องแสงสว่างไสวอย่างสง่างาม เหมือนดั่งสัญลักษณ์ของความหวังและความฝันที่ยังไม่จางหาย

วิวาห์

พรุ่งนี้…ฉันจะต้องไปอยู่ที่นั่นจริงๆ เหรอ

เสียงของเธอเบาหวิว เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าคนอื่น

พ่อแม่ของเธอต้องเดินทางไปต่างประเทศ เพื่อจัดการกับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ที่กำลังเจอปัญหา เธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่ารู้สึกหวั่นไหวและโดดเดี่ยวอย่างบอกไม่ถูก แม้จะอยู่ในบ้านหลังใหญ่ มีพี่ชายที่ดูเหมือนไม่ใส่ใจ แต่จริงๆ แล้วเขาก็ห่วงเธอมากแค่ไหน เธอก็ยังรู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

นาวิน[พี่ชายวิวาห์]

//เดินผ่านไป

และใช่พี่ชายของเธอเขามักจะแสดงออกในแบบที่เธอไม่ค่อยเข้าใจ แต่บางครั้งแววตาของเขาก็บอกเล่าถึงความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ลึกๆ

:ดูแลตัวเองดีๆ นะวิวาห์

เสียงทุ้มที่ไม่ค่อยได้ยินจากเขา ทำให้หัวใจเธอสั่นไหวอย่างประหลาด

เพื่อนสนิทในวัยเด็กที่เคยเล่นด้วยกันตั้งแต่เล็ก อลัน ตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มผู้สง่างามที่เจ้าของไร่ผลไม้และโรงงานไวน์ในจังหวัดห่างไกล เขาคือคนที่จะกลายเป็นกุญแจสำคัญของชีวิตเธอในอีกไม่ช้า

ด้วยใจที่เต็มไปด้วยความหวังและความกลัว วิวาห์หยิบกระเป๋าเดินทางขึ้นมา ก้าวออกจากบ้านหลังใหญ่สู่โลกใบใหม่ ที่ซึ่งทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

EP:2 เสียงของความคุ้นเคย

เสียงเครื่องยนต์ดับลงหน้าเรือนไม้หลังใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่ในแปลงองุ่นสีเขียวขจี กลิ่นหญ้าและลมจากภูเขาทำให้วิวาห์ต้องเงยหน้ารับกลิ่นอากาศ เธอลอบหายใจลึกเหมือนจะยืนยันกับตัวเองว่า เธอมาถึงแล้วจริงๆ

แม่ลาวัณย์ศิริออกมาต้อนรับก่อนใครด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ท่าทางเหมือนแม่ที่แท้จริงมากกว่าคนรู้จัก

ลาวัณย์ศิริ[แม่อลัน]

โตขึ้นเยอะเลยนะลูก

ลาวัณย์ศิริ[แม่อลัน]

หน้าหนูเหมือนถอดแบบมาจากแม่หนูเลยนะลูก

คำพูดนั้นทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย คำว่า “แม่” เหมือนกระตุกอะไรบางอย่างในใจที่ยังตึงเครียดกับการจากลา

วิวาห์

ขอบคุณนะคะ

วิวาห์

หนูรบกวนด้วยนะคะ

ท่ามกลางความเงียบสงบ วิวาห์รู้สึกเหมือนเธอกำลังเดินเข้าฉากในหนังที่เธอไม่รู้บทต่อไป

ลาวัณย์ศิริ[แม่อลัน]

ห้องอยู่ชั้นบนสุด ติดระเบียงนะลูก

ลาวัณย์ศิริ[แม่อลัน]

ถ้าอลันอยู่คงพาเดินเอง แต่เขาออกไปดูโรงหมักแต่เช้า

วิวาห์

……

ชื่อที่เธอไม่ได้ยินมานานถูกพูดขึ้นมาเหมือนกับลมที่พัดมาเฉียดเบาๆ

อลัน

ชื่อที่คุ้นเคยแต่กลายเป็นแปลกหน้า เด็กชายที่เคยชวนเธอปั่นจักรยานในสวน ตอนนี้กลายเป็นผู้ชายที่แทบไม่มองหน้าเธอ

เธอเดินขึ้นบันได ทำให้ความทรงจำในวัยเด็กกลับมา

:เสียงหัวเราะในวัยเด็ก :เสียงไม้กระดานที่เคยแข่งกันกระโดด :เสียงคำสัญญาไร้สาระในวันฝนตก

เธอหยุดยืนหน้าห้องนั้น มองออกไปยังไร่องุ่นที่ทอดยาวออกไปถึงขอบฟ้า

วิวาห์

ก็แค่เวลาหนึ่งเดือน

วิวาห์

เดี๋ยวพ่อแม่ก็คงกลับมา

วิวาห์

ขอให้เป็นแบบนั้นนะ//เสียงเบา

เย็นวันนั้น เธอได้ยินเสียงรถกระบะแล่นเข้ามาในลานจอดรถ

อลันเดินลงมาจากรถในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขน กางเกงผ้าฟอกฝุ่นเลอะนิดหน่อย ผมยุ่งจากลมและการทำงานทั้งวัน

เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงบันได

อลัน

กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่

เสียงของเขาเรียบ ไม่เย็นชา แต่ก็ไม่อบอุ่น

วิวาห์

เมื่อเช้า

วิวาห์

นายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ

อลัน

//พยักหน้า

เขาเดินผ่านเธอไปช้าๆ ทิ้งเพียงกลิ่นฝุ่น ดิน และแสงอาทิตย์ยามเย็นที่เกาะปลายผมเขา

เขาเดินผ่านเหมือนไม่มีอะไร แต่หัวใจเธอกลับดังขึ้นอย่างแปลกประหลาด

EP:3 เงียบ…แต่ไม่ว่างเปล่า

วิวาห์

ไอคนไม่มีมารยาท//พึมพำ

เสียงพึมพำจากริมฝีปากของวิวาห์เบาราวลม แต่ในใจเต็มไปด้วยเสียงดังโครมคราม เธอหงุดหงิด ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรแค่เจอเขาไม่ถึงห้านาทีก็รู้สึกเหมือนอยากจะถอดรองเท้าเขวี้ยงใส่

แต่พอหันไปเห็นแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ทอดผ่านไร่องุ่น ก็รู้สึกตัวอีกทีว่าตัวเองยืนเหม่ออยู่นานเหมือนกัน

มะนาว[สาวใช้]

คุณวิวาห์มีคะ ให้นาวช่วยจัดของมั้ยคะ

วิวาห์

ไม่เป็นไรค่ะพี่นาว วาจัดเองได้ค่ะ

วิวาห์

ขอบคุณนะคะ

เธอรีบตอบอย่างเกรงใจ ทั้งที่ในใจยังไม่หยุดหมุนวนกับภาพของผู้ชายที่เดินผ่านไปเมื่อครู่

คืนนั้น เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงไม้กลิ่นสะอาด บรรยากาศเงียบสนิทจนได้ยินเสียงใบไม้ไหวที่หน้าต่าง

และนั่นเองที่เธอเริ่มเปิดโทรศัพท์มือถือ หวังว่าจะมีข้อความจากพ่อหรือแม่ แต่ทุกอย่างยังคงเงียบ ไม่มีแม้แต่สัญญาณว่าอยู่ที่ไหน

วิวาห์

อย่าพึ่งคิดมาก

วิวาห์

เขาคงยุ่ง

วิวาห์

ยุ่งจนไม่มีแม้แต่เวลาส่งข้อความ

แต่เสียงในใจไม่ยอมเงียบ เพราะแม้แต่ตอนที่พวกท่านไปต่างประเทศก่อนหน้านี้ยังไม่เคยเงียบหายขนาดนี้เลย

เช้าวันถัดมา แสงแดดที่ลอดผ่านม่านไม้ไผ่ดึงเธอให้ตื่นขึ้น กลิ่นกาแฟกับขนมปังอบใหม่ลอยมาแตะจมูก เธอลงไปชั้นล่าง เจอกับโต๊ะไม้ยาวที่มีแยมผลไม้โฮมเมดวางเรียงราย

ลาวัณย์ศิริ[แม่อลัน]

อลันตื่นแต่เช้าไปดูสวนอีกแล้วหรอลูก

อลัน

ช่วงนี้องุ่นกำลังจะเก็บ ต้องจัดการให้ดีครับ//เดินออกไป

วิวาห์

….

วิวาห์

แม่คะ อลันไม่ชอบวาหรอคะ

ลาวัณย์ศิริ[แม่อลัน]

ลันไม่ใช่ไม่ชอบหนูนะจ๊ะ

ลาวัณย์ศิริ[แม่อลัน]

เพียงแต่ อลันเป็นคนไม่ค่อยพูดหน่ะจ่ะ

วิวาห์

ค่ะ

คืนนั้น ระหว่างที่เธอกำลังจะเดินกลับห้อง… ก็เห็นไฟโรงหมักที่อยู่ลึกเข้าไปในสวนยังเปิดอยู่ แสงสีเหลืองวอร์มๆ ลอดออกมาจากช่องหน้าต่างกระจก

เหมือนบางอย่างดึงดูดให้เธอเดินไปหา

เสียงเปิดประตูดังเอี๊ยดเบา ๆ และนั่นคือครั้งแรกในรอบหลายปีที่วิวาห์ได้เห็นอลันทำงานจริงจัง ใต้แสงไฟ เสื้อเชิ้ตพับแขนของเขาเปื้อนฝุ่นและไวน์ ริมฝีปากเม้มแน่นขณะอ่านบันทึกการหมักไวน์อย่างตั้งใจ

อลัน

ที่นี่ไม่ใช่ที่เล่น

วิวาห์

ฉันไม่ได้มาเล่น

วิวาห์

แค่สงสัยว่าทำไมไฟไม่ดับสักที

อลันหันขวับมามอง แววตาเขาคล้ายจะตำหนิ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ วิวาห์เม้มปากแน่นก่อนจะหันหลังเดินกลับ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวพ้นประตู เสียงเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง

อลัน

ถ้าอยากรู้เรื่องพ่อแม่เธอจริงๆ

อลัน

บางที เธอควรเริ่มจากสิ่งที่พวกเขาทิ้งไว้

วิวาห์

อะไรนะ//หันมาทันที

แต่อลันกลับหันหลังให้และเดินไปทางเครื่องหมักไวน์ ทิ้งคำพูดปริศนาไว้ในใจเธอ อย่างจงใจ

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!