เสียงหวีดแหลมของเครื่องช่วยหายใจยังคงก้องในหัว
พิมพ์พิชชา หมอสาววัย 27 ปี ทรุดตัวลงข้างเตียงผ่าตัด ร่างกายเหนื่อยล้าจากการผ่าตัดฉุกเฉินกว่า 10 ชั่วโมง เธอหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ความมืดกลืนกินตัวตนชั่วขณะ
...แต่เมื่อลืมตาอีกครั้ง...
เธอกลับพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาล
ท้องฟ้าเหนือหัวเป็นสีม่วงเข้ม ดวงจันทร์ใหญ่กว่าที่เคยเห็น ดวงดาวกระพริบราวกับจะตกลงมา
รอบตัวคือป่าลึก ไม่ใช่เตียงผ่าตัด ไม่ใช่ผนังห้องปลอดเชื้อ
> “ที่นี่...ที่ไหนกัน?”
พิมพ์พิชชาค่อย ๆ ลุกขึ้น รู้สึกถึงไอดินและกลิ่นหญ้าสด เธอยังอยู่ในชุดแพทย์ เสื้อกราวน์เปื้อนเลือดแห้งกรังติดปลายแขน
แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งสติ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากเบื้องหน้า...
เสียงฟ่อแผ่วเบา… ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
ตามด้วยเสียงฝีเท้าหนัก ราวกับร่างยักษ์เลื้อยบนพื้นดิน
พุ่มไม้ตรงหน้าเปิดออก
ร่างของชายหนุ่มปรากฏขึ้น—สูงใหญ่ ผิวซีดขาวราวหินอ่อน มีเกล็ดสีเขียวมรกตประปรายทั่วแผ่นหลัง
ครึ่งล่างของเขาคือหางงูยักษ์กำลังเลื้อยวนช้า ๆ ดวงตาแนบกับพื้นจ้องมาที่เธออย่างดุดัน
> “เจ้า...เป็นใคร...”
เสียงของเขาแหบพร่า ลมหายใจหอบถี่ ดวงตาคมคล้ายกำลังต่อสู้กับบางสิ่ง
พิมพ์พิชชาถอยหลังตามสัญชาตญาณ แต่เธอก็หยุด—เมื่อเห็นใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน
ริมฝีปากสั่น เกล็ดตามคอเรืองแสงร้อนระอุ เหงื่อท่วมอกเปลือย
> “ไข้ขึ้นสูง...เหงื่อออกมาก มือสั่น หายใจเร็ว หัวใจเต้นผิดจังหวะ…”
เธอพึมพำกับตัวเองเหมือนคุ้นกับอาการนี้
ในโลกของเธอ—นี่คืออาการของ “ภาวะฮอร์โมนคลั่งในร่างกายสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่กำลังเป็นฮีต”
…แต่เธอไม่รู้ว่าโลกนี้ "ฮีต" อันตรายกว่านั้นมาก
จู่ ๆ ชายหนุ่มงูพุ่งเข้าหาเธอด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ เธอล้มลงกับพื้น ร่างสูงใหญ่คร่อมร่างเธอไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความหิวกระหายและสับสน
> “กลิ่นเจ้า...มันรบกวนข้า...ข้าอยากกัด...ข้าอยากกลืนเจ้า—!!”
> “คุณกำลังเจ็บ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ฉันเป็นหมอค่ะ ขออนุญาตตรวจชีพจรนะคะ...แค่ดู ไม่ทำอะไรคุณหรอก”
เธอยกมือขึ้นช้า ๆ แล้ววางบนอกของเขา
สัมผัสนั้น...เย็นและนุ่มนวล เหมือนหยดน้ำบนไฟร้อน เขาหยุดชะงัก ลมหายใจสะดุด
> “...มือเจ้า...มันเย็น...เหมือนพิษ แต่กลับทำให้ข้าไม่เจ็บ”
เขาจ้องตาเธอ ขยับเข้าใกล้ชิด กลิ่นกายมนุษย์ผสมเลือดนิด ๆ ยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณสัตว์
แต่แววตาอ่อนโยนคู่นั้น...ทำให้หัวใจของเจ้าชายงูสั่นไหว
> “คุณไม่ได้จะทำร้ายใครใช่ไหม?”
“แน่นอน ฉันจะช่วยคุณให้ได้”
เสียงของเธอ...สะกดจิตเขายิ่งกว่าพิษใด ๆ
แล้วร่างของเขาก็ค่อย ๆ ทรุดลง แขนเลื้อยรัดรอบเอวเธอไว้แน่น
เหมือนงูที่หาที่พักในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ—และเธอคือที่พักเดียวที่เขาไว้ใจได้
^^^คืนนั้น...^^^
พิมพ์พิชชานั่งพิงต้นไม้ มือหนึ่งลูบผมเจ้าชายงูที่ซบอยู่บนตักเธอ
เธอไม่รู้เลยว่า ตนเองได้ข้ามมายังโลกซึ่งอันตรายที่สุดในประวัติศาสตร์—
และได้กลายเป็น "หญิงเดียว" ที่สามารถผ่านฤดูฮีตของเจ้าชายเผ่างูได้… โดยที่เขาไม่กลืนเธอเข้าไปทั้งตัว
แต่ทั้งเผ่า…จะยอมรับได้หรือไม่?
❖ จบตอนที่ 2แสงอาทิตย์แรกส่องลอดพุ่มไม้ รินอุ่นสู่ผิวโลก
พิมพ์พิชชาลืมตาช้า ๆ รับรู้ถึงแรงกอดอุ่นรอบเอว หัวที่พิงตักเธอเมื่อคืน ตอนนี้ขยับขึ้นมาอยู่บนไหล่
ชายหนุ่มครึ่งงู…ยังคงซุกใบหน้าอยู่ที่ซอกคอเธอ ร่างเปลือยเปล่าปกคลุมเพียงเกล็ดบางเรียงตัวสวยบนผิวเนื้อ
เขานอนหลับสนิท—หายใจสม่ำเสมอ ราวกับฝันดี
และเธอก็ยังปลอดภัยดี...แม้อยู่ในอ้อมกอดของสิ่งมีชีวิตอันตรายที่สุดของเผ่างู
> “เมื่อคืนนี้...ฉันช่วยเขาไว้ได้จริง ๆ หรือ?”
เธอพึมพำเบา ๆ ขณะลูบผมสีดำสนิทของเขา
แต่ก่อนที่เธอจะลุก ท้องฟ้าก็สั่นสะเทือนเบา ๆ ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักหลายสิบบนพื้นป่า
> “เจ้าชาย! พระองค์อยู่ไหน!?”
“ท่านผู้นำ! กลิ่นฮีตเมื่อคืนมันแรงมาก รัศมีครอบไปเกินสิบลี้!”
“มีใครรอดไหม!?”
เสียงเหล่าทหารเผ่างูดังใกล้เข้ามาอย่างตื่นตระหนก
พิมพ์พิชชาหันไปมองอย่างระแวง และเพียงพริบตาเดียว ร่างของเจ้าชายงูก็ขยับขึ้น
ดวงตาคมกริบลืมขึ้นช้า ๆ ก่อนเขาจะขยับหางรัดรอบตัวเธอแน่นขึ้น
> “อย่าไป...อยู่ใกล้ข้าไว้”
> “คุณหายดีแล้วเหรอ?” เธอถามเบา ๆ
“ยังไม่เต็มร้อย...” เขาตอบเสียงแหบ “แต่ข้าจำได้ว่าเจ้า...ไม่กลัวข้า”
💥 วินาทีต่อมา...
ร่างสูงใหญ่ของเจ้าชายงูปรากฏตรงหน้าทหารทั้งสิบ
แขนหนึ่งโอบเอวมนุษย์สาวแนบชิดไว้ข้างกาย
ใบหน้าเขานิ่งเฉย แววตาคล้ายงูที่พร้อมกัดทุกคนที่เข้าใกล้
> “...เธอช่วยข้าไว้”
“และข้าไม่อนุญาตให้พวกเจ้าทำร้ายเธอ”
ทั้งเผ่าชะงัก
ไม่ใช่เพียงเพราะหญิงแปลกหน้าคนนี้ ยังมีชีวิตอยู่หลังค่ำคืนฮีต
แต่เพราะเจ้าชาย...โอบเธอไว้แน่นราวกับสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก
😨 เสียงกระซิบของเหล่าทหารเริ่มดังขึ้น
> “เป็นไปไม่ได้...ใครก็ตามที่เข้าใกล้เจ้าชายตอนฮีต ต้องตาย...”
“หรือไม่ก็กลายเป็นภรรยา...”
“แต่นางเป็นมนุษย์! กลิ่นแปลก กลิ่นไม่ใช่ของเผ่านี้!”
หนึ่งในผู้นำทหารก้าวออกมา ยกหอกงูขึ้นอย่างระวัง
> “ฝ่าบาท...พระองค์อาจโดนเวทสะกดจากเผ่าต่างแดน นางอาจมีแผนลอบสังหาร…”
เสียงฟ่อของเจ้าชายดังขึ้นต่ำ… หางงูเคลื่อนไปตวัดหอกในมือทหารจนปลิวไปชนต้นไม้เสียงดังลั่น!
❖ จบตอนที่ 1 ❖
แสงอาทิตย์แรกส่องลอดพุ่มไม้ รินอุ่นสู่ผิวโลก
พิมพ์พิชชาลืมตาช้า ๆ รับรู้ถึงแรงกอดอุ่นรอบเอว หัวที่พิงตักเธอเมื่อคืน ตอนนี้ขยับขึ้นมาอยู่บนไหล่
ชายหนุ่มครึ่งงู…ยังคงซุกใบหน้าอยู่ที่ซอกคอเธอ ร่างเปลือยเปล่าปกคลุมเพียงเกล็ดบางเรียงตัวสวยบนผิวเนื้อ
เขานอนหลับสนิท—หายใจสม่ำเสมอ ราวกับฝันดี
และเธอก็ยังปลอดภัยดี...แม้อยู่ในอ้อมกอดของสิ่งมีชีวิตอันตรายที่สุดของเผ่างู
> “เมื่อคืนนี้...ฉันช่วยเขาไว้ได้จริง ๆ หรือ?”
เธอพึมพำเบา ๆ ขณะลูบผมสีดำสนิทของเขา
แต่ก่อนที่เธอจะลุก ท้องฟ้าก็สั่นสะเทือนเบา ๆ ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักหลายสิบบนพื้นป่า
> “เจ้าชาย! พระองค์อยู่ไหน!?”
“ท่านผู้นำ! กลิ่นฮีตเมื่อคืนมันแรงมาก รัศมีครอบไปเกินสิบลี้!”
“มีใครรอดไหม!?”
เสียงเหล่าทหารเผ่างูดังใกล้เข้ามาอย่างตื่นตระหนก
พิมพ์พิชชาหันไปมองอย่างระแวง และเพียงพริบตาเดียว ร่างของเจ้าชายงูก็ขยับขึ้น
ดวงตาคมกริบลืมขึ้นช้า ๆ ก่อนเขาจะขยับหางรัดรอบตัวเธอแน่นขึ้น
> “อย่าไป...อยู่ใกล้ข้าไว้”
> “คุณหายดีแล้วเหรอ?” เธอถามเบา ๆ
“ยังไม่เต็มร้อย...” เขาตอบเสียงแหบ “แต่ข้าจำได้ว่าเจ้า...ไม่กลัวข้า”
---
💥 วินาทีต่อมา...
ร่างสูงใหญ่ของเจ้าชายงูปรากฏตรงหน้าทหารทั้งสิบ
แขนหนึ่งโอบเอวมนุษย์สาวแนบชิดไว้ข้างกาย
ใบหน้าเขานิ่งเฉย แววตาคล้ายงูที่พร้อมกัดทุกคนที่เข้าใกล้
> “...เธอช่วยข้าไว้”
“และข้าไม่อนุญาตให้พวกเจ้าทำร้ายเธอ”
ทั้งเผ่าชะงัก
ไม่ใช่เพียงเพราะหญิงแปลกหน้าคนนี้ ยังมีชีวิตอยู่หลังค่ำคืนฮีต
แต่เพราะเจ้าชาย...โอบเธอไว้แน่นราวกับสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก
---
😨 เสียงกระซิบของเหล่าทหารเริ่มดังขึ้น
> “เป็นไปไม่ได้...ใครก็ตามที่เข้าใกล้เจ้าชายตอนฮีต ต้องตาย...”
“หรือไม่ก็กลายเป็นภรรยา...”
“แต่นางเป็นมนุษย์! กลิ่นแปลก กลิ่นไม่ใช่ของเผ่านี้!”
หนึ่งในผู้นำทหารก้าวออกมา ยกหอกงูขึ้นอย่างระวัง
> “ฝ่าบาท...พระองค์อาจโดนเวทสะกดจากเผ่าต่างแดน นางอาจมีแผนลอบสังหาร…”
เสียงฟ่อของเจ้าชายดังขึ้นต่ำ… หางงูเคลื่อนไปตวัดหอกในมือทหารจนปลิวไปชนต้นไม้เสียงดังลั่น!
> “นาง...คือ ‘หมอ’”
“ผู้รักษาข้า ยามที่แม้ข้าเอง...ยังไม่อาจควบคุมตนได้”
❖ จบตอนที่ 2 ❖
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
