ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับความหนาวเย็นจากพื้นกระเบื้อง หัวปวดตุบ ๆ กลิ่นยาและน้ำยาฆ่าเชื้อแรงจนแสบจมูก

ผมพยายามขยับร่างกาย แต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงโซ่ที่ข้อเท้า

“ตื่นแล้วเหรอ เคย์”

เสียงนุ่มลึกดังมาจากมุมห้อง... พร้อมกับเสียงรองเทาหนังที่กระทบพื้นอย่างเป็นจังหวะ

ผมหันขวับไปตามเสียง เห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ในเงามืด เขาสูง ผิวขาวซีด ดวงตาคมกริบส่องประกายอย่างบ้าคลั่งในความมืด เส้นผมสีดำสนิทถูกหวีเรียบอย่างพิถีพิถันในชุดสูทหรูหรา

เขาก้าวออกจากเงา... และผมจำเขาได้ทันที

ราฟาเอล — ชายแปลกหน้าที่เคยช่วยผมไว้จากอุบัติเหตุเมื่อปีก่อน ผู้ชายที่เคยแค่ "ผ่านเข้ามาในชีวิต"

แต่ตอนนี้ เขากลายเป็นเหมือน เจ้าของชีวิตผม ไปแล้ว

“ที่นี่... ที่ไหน...” ผมพยายามพูด แม้เสียงจะแหบพร่า

ราฟาเอลไม่ตอบ เขาเพียงแค่เดินเข้ามาช้าๆ นั่งลงข้างๆ ผม และยื่นมือมาลูบผมผมราวกับกำลังลูบสัตว์เลี้ยง

“ห้องของเราไง” เขายิ้ม “ผมสร้างมันไว้ให้คุณคนเดียวเลยนะ... กรงกระจกที่ไม่มีใครแตะคุณได้”

ผมขยับตัวหนี — เขาคว้าข้อมือผมไว้แน่นทันที รุนแรงแต่ยังคุมตัวเองได้

“เคย์... คุณรู้ไหม ผมตามคุณมานานแค่ไหน? ทุกครั้งที่คุณหายไปจากสายตาผม ผมรู้สึกเหมือนจะขาดใจ”

ดวงตาคู่นั้น... ไม่ใช่ดวงตาของคนปกติ

มันเต็มไปด้วยความหลงใหล ความยึดติด และความคลั่งรักที่บิดเบี้ยว

“คุณเป็นของผม” เขากระซิบ

“แค่ของผมคนเดียว...”

...

ผมร้องไห้เงียบๆ ขณะมองออกไปนอกกรงกระจกที่มองเห็นสวนสวยงามราวกับโลกอีกใบ มันสวยงาม... แต่ไม่มีทางออก

และในวินาทีนั้นเอง ผมรู้แล้วว่า—

นี่ไม่ใช่ “บ้าน”

แต่มันคือ “คุก”

คุกที่สร้างจาก ความรักของปีศาจ

ไรท์:เป็นยังไงบ้าง! สนุกมั้ยไรท์พึ่งแต่งแนวนี้ครั้งแรกนะจะบอกไว้ให้ไม่ชอบก็ตำหนิกันได้เลยนะ

ตัวหนังสือดันไม่พอซะได้เห้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

เช้าวันใหม่... หรืออย่างน้อยผมก็คิดว่านี่คือเช้า

ไม่มีนาฬิกา ไม่มีแสงอาทิตย์ มีแค่หลอดไฟจำลองแสงธรรมชาติที่เปิดขึ้นพร้อมเสียงดนตรีคลาสสิกเบาๆ

ผมลืมตาขึ้นและพบว่า... กล้องวงจรปิดตัวหนึ่งหันมาจ้องผมตรงๆ

กล้องที่ผมแน่ใจว่า มันขยับตามผมได้

“เช้านี้คุณนอนดิ้นไปหน่อยนะ”

เสียงจากลำโพงเหนือหัวดังขึ้นทันทีที่ผมลุกจากเตียง

ผมสะดุ้ง หันซ้ายหันขวาอย่างเร็ว

“ราฟาเอล... คุณดูผมตอนนอน?”

“แน่นอนสิ เคย์ ผมต้องมั่นใจว่าคุณปลอดภัย”

เสียงเขาฟังดูใจเย็น ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนรักควรทำ

แต่ผมเริ่มสั่นไปหมด... นี่ไม่ใช่ความห่วงใย แต่มันคือการควบคุม

ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วเดินไปที่อ่างล้างหน้า

ทันใดนั้น เสียงของราฟาเอลก็ดังขึ้นอีก

“อย่าลืมเช็ดหน้าดีๆ นะครับ... เมื่อวานคุณลืมตรงใต้ตาขวา”

ผมแข็งค้าง...

เขาจำได้แม้กระทั่งรายละเอียดเล็กน้อยบนใบหน้าผม

ผมหันไปมองกล้อง... แล้วเริ่มหัวเราะเบาๆ ทั้งที่ตัวสั่น

“คุณบ้าไปแล้ว...”

“คุณก็รู้ ผมบ้าเพราะคุณไง”

เสียงเขาเบาลง เหมือนกำลังยิ้ม “และคุณก็ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ถ้าคุณ... เชื่อฟัง”

...

สองวันต่อมา

ผมลอง “แกล้งหลับ” โดยไม่ทานอาหาร

แอบเก็บมีดสเตนเลสเล่มเล็กไว้ใต้เตียงจากถาดอาหารเช้า

หวังว่าถ้ามีโอกาส... จะใช้มันได้

แต่มันไม่ทันถึงตอนนั้น

ก่อนที่ผมจะได้หยิบมีดขึ้นมา

เสียงประตูห้องเปิดช้าๆ พร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ

ราฟาเอลเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสาร และบางอย่างในมือ...

กล้องวงจรปิดจอเล็ก – ภาพจากห้องนี้ที่ผมอยู่ – และภาพขณะผมแอบหยิบมีด

“ผมแค่อยากจะดู... ว่าคุณจะกล้าไปถึงไหน”

เขาวางกล้องลง แล้วโยนมีดเล่มเล็กนั้นใส่พื้น

“ขนาดของมันพอจะเชือดแขนตัวเองเล่นๆ ได้... แต่หนีออกไปจากผม? ไม่ง่ายหรอกนะครับ เคย์”

ผมยืนนิ่ง ใจเต้นจนหูอื้อ เขาเดินเข้ามาใกล้…

จากนั้นเขาก็กระซิบที่ข้างหูผมอีกครั้ง

“ต่อไป... กล้องจะติดในห้องน้ำด้วยนะครับ”

...

ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า

ระหว่าง "กลัว" กับ "บ้าไปเอง"... อะไรมาก่อนกันแน่

แต่ที่แน่ๆ

ผมไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป

แม้แต่ตอนที่คิดว่ากำลัง อยู่คนเดียว

ไรท์:อ่ะ! จ๊ะเอ๋! เป็นไงบ้างงง อย่าพึ่งหนีกันไปไหนน่ะ! มาช่วยกันอ่านก่อน ได้โปรดดดด พลีสสสส🥹

ผมซ่อนเข็มเย็บผ้าเล็ก ๆ ไว้ในซอกพื้นใต้เตียง — มันแทบไม่มีค่าอะไรเลย แต่สำหรับผม... มันคือ ความหวัง

หากฉันสามารถใช้มันงัดล็อกข้อเท้าได้

หากฉันสามารถแทงมันใส่เขาได้ในจังหวะเผลอ

หรือ... แทงตัวเองก็ยังได้ ถ้ามันจะช่วยให้หนีจากนรกนี้

แต่ผมลืมไป...

นรกที่ชื่อว่า “ราฟาเอล” นั้น มองเห็นทุกการขยับของผม

...

วันนั้น ผมทำใจกล้า

พอเขาเข้ามาในห้องเพื่อเปลี่ยนแผลให้ผมตามปกติ ผมพุ่งเข้าใส่เขาด้วยเข็มในมือ กะจิ้มเข้าที่ลำคอ

แต่สิ่งที่ผมไม่ได้คาดคือ...

เขาหัวเราะ

ไม่หลบ ไม่ปัด ไม่สะดุ้ง

กลับจับข้อมือผมแน่น แล้วบีบแรงจนผมร้อง

“กล้ามากนะครับ... เคย์”

รอยยิ้มของเขาเหมือนคนกำลัง ตื่นเต้น เหมือนได้เห็นของเล่นใหม่

“ในที่สุดคุณก็เริ่ม ‘ซื่อสัตย์’ กับตัวเองแล้วสินะ... ผมชอบเวลาคุณแสดง ‘ด้านจริง’ ออกมาแบบนี้”

เขาลากผมไปที่อีกห้องหนึ่ง — ห้องที่ผมไม่เคยถูกพาเข้าไป

...

“เราจะปรับพฤติกรรมกันนิดหน่อยนะครับ”

ในห้องนั้นมีเก้าอี้เหล็กที่มีสายรัดข้อมือ ข้อเท้า และแผ่นเหล็กสำหรับปิดหน้าอก

ผมดิ้น... กรีดร้อง

แต่ไม่มีใครได้ยิน

เพราะนี่คือ “โลกของเขา”

ไม่มีใคร... นอกจาก ผม กับ เขา

...

“เคย์รู้ไหม”

เขาพูดเสียงนุ่ม ขณะที่เปิดลิ้นชัก หยิบของบางอย่างออกมา — เทียนร้อน, คีมหนีบโลหะ, เข็มฉีดยา

“ความเจ็บ... เป็นภาษาที่จริงใจกว่าคำพูด”

เขาเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากผมเบา ๆ

“และผมอยากให้คุณ... พูดกับผมด้วยภาษานั้น”

...

ผมถูกทิ้งไว้ในสภาพที่หมดแรง แขนมีรอยช้ำ รอยแดงจากคีม ร่างกายแสบร้อนจากเทียนน้ำตา

แต่เขากลับจูบหน้าผากผมอย่างแผ่วเบา

เหมือนเพิ่งเสร็จจาก พิธีศักดิ์สิทธิ์บางอย่าง

“คุณเก่งมากนะเคย์... วันนี้คุณเรียนรู้ได้ดี”

เสียงเขาอ่อนโยน เหมือนครูใจดีที่ชมลูกศิษย์

“แต่พรุ่งนี้... เราจะเริ่มบทเรียนใหม่”

...

ผมนอนนิ่ง ร่างกายชาไปทั้งตัว

แต่ในใจ... ไม่เหลือความกลัวแล้ว

มีแต่คำถามเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัว...

“ฉัน... ยังอยากมีชีวิตอยู่จริงๆ ไหม?”

ไรท์:จริงๆไรท์แต่งเรื่องนี้เสร็จแล้วแต่อยู่อีกแอปอ่ะสิไปช่วยดันๆหน่อยได้มั้ยย