เสียงลมหายใจจากใครคนนึงดังออกมาจากภายในซากรถ เสียงลมหายใจอ่อนลงหลังจากนั้นภาพก็ตัด มืดลงในทันที ...???

ณ โรงพยาบาลในที่หนึ่ง เสียงลมหายใจกลับมาจากคนที่เคยอ่อนเเรง

หญิงสาวคนหนึ่งเดินเปิดประตูเข้ามา เขารีบหลับตาลงทันทีเมื่อหญิงสาวเดินเข้ามา เสียงของหญิงสาวน่ารักจนทำให้เขารู้สึกเเปลกๆ

"โชคดีที่ฉันช่วยเธอไว้...ไม่งั้นคงตายไปเเล้วว"

"เสียงพูดจบ เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างพอใจ" หญิงสาวตัวเล็กตื่นเต้นจนลืมตัว หญิงสาวอีกคนที่เพิ่งฟื้นตัว ถูกเธอกอดเเน่นจนเเทบขาดอากาศหายใจ

"พะ พะ หายใจไม่ออก"... เสียงพูดจบ

หญิงสาวตัวเล็กรีบถอนกอดจากร่างของหญิงสาวอีกคนหนึ่ง เธอหายใจเฮือกใหญ่ เธอคิดว่าตัวเธอจะตายตั้งเเต่วันนั้น จนเธอรู้เเล้วว่าตอนนี้ยังมีชีวิต

เธอหันหน้าไปหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเตียงตรงหน้า... เธอได้กล่าวขอบคุณ เเละหยิบกระดาษใบหนึ่งให้หรือนามบัตร

" รับไปซะ... มันเป็นผลดีต่อตัวเธอ" พูดจบ

หญิงสาวตัวเล็กก็ค่อยๆ เอื้อทมือรับบัตรของเธอเบาๆ เเล้วพูดส่งๆ ออกมาโดยไม่คิดระยะห่างเลยสักนิด

จะดีหรอคะ... จะทำให้เธออึดอัดนะ พูดจบ

หญิงสาวตัวสูงกว่าเธอหน่อยลุกขึ้นนั่ง จนไม่ทันระวัง หญิงสาวตัวเล็กได้ทำนามบัตรหล่น เธอเลยจะกล้มลงเก็บ ปลายจมูกของคนตัวสูงกว่าสัมผัสเส้นผมของหญิงสาวตัวเล็กๆ เธอเห็นชื่อของหญิงสาวตัวเล็กบนหน้าอก

(ในใจ) นามสกุล วงษา... ม.6/1 รหัส 12771

หญิงสาวตัวสูงรีบล้มตัวลงนอนก่อนหญิงสาวเงยหน้ามาหันมอง... หญิงสาวก็หลับไปในที่สุด

หญิงสาวตัวเล็กโน้มตัวลงไปคว้าผ้ามาคลุมตัวหญิงสาวที่เพิ่งหลับไปไม่นาน เธอเดินลงไปนั่งที่โซฟาเเละหลับไปอย่างอิ่มอกอิ่มใจ หลังจากหญิงสาวตัวเล็กหลับไป

"หญิงสาวตัวโตกว่าหน่อยลืมตาขึ้นมา เเละหันไปมองเธอที่อยู่ในท่านั่งหลับ" "เธอเดินออกจากเตียงเเล้วไปอุ้มตัวเธอมานอนที่เตียงเธอเเทน หญิงสาวที่โตกว่ากำลังไปนอนที่โซฟา"

ถูกคว้าข้อมืออย่างเเน่นด้วยความที่หญิงสาวละเมอฝันไปนั้น หญิงสาวตัวเล็กได้พูดออกมาอย่างน่าสงสาร

"อย่าไปนะ... อยู่กับหนูก่อน หนูไม่มีพ่อเเม่ พี่อย่าทิ้งหนูไปอีกนะ"

สิ้นเสียงสาวน้อยย สาวที่โตกว่ามาจับมือที่สาวน้อยคว้าเเขนเธอไว้อย่างอ่อนโยนนุ่มนวล เเละเดินลงมานั่งเก้าอี้ล้มลงตาหลับไป

สองคนนี้ยังไงกันนะ ครั้งเเรกทำให้ใจก็เกือบหายเเล้ว เเล้วบทต่อไปต้องเข้มข้นไหมคะ🥰

2 ปีครึ่งที่ผ่านมา...

เสียงฝีเท้าของสาวๆทั้งสี่คนกระทบลงเป็นจังหวะๆ หนึ่งในคนนั้นนักศึกษาสาวกระโปรงพลีสุดน่ารักมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ใครๆก็พูดกันว่า

"เธอเหมือนหลุดออกมาจากในนิยายเลยนะ"

ผมยาวมัดรวบมีหน้าม้าปล่อยปอยสวาท ริมฝีปากเล็ก ๆ จิ้มลิ้มนิด ๆ ผูกผมด้วยโบว์สีตามเเต่ละวัน

เสียงพึมพำดังขึ้นเบา ๆ ขณะสายตาของหนุ่ม ๆหลายคนเหลียวมอง จ้องไปที่เด็กสาวตัวเล็กอย่าง ติ๊บ

เด็กสาวในกระโปรงพลียืนเก้ ๆ กัง ๆ พลางกล้มหน้าหลบตา

ติ๊บ เด็กสาวตัวเล็กหน้าเเดงกล่ำ ด้วยความเคอะเขินหลังจากเข้าห้องเรียนเเละนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

จู่ ๆ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้าน ก็เอื้อมมือมาสะกิดไหล่เธอเบา ๆ

เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหังหลังกลับไปมองทันที

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

"เด็กทุนหรอ...หน้าไม่คุ้นนะ"

เขากวาดตาตั้งเเต่ปลายขาจนถึงใบหน้าของเธออย่างพินิจ ---

> ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มมุมปาก เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างในหัว

ดวงตาของเขายังไม่ละจากใบหน้าของติ๊บ ราวกับกำลังจดจำทุกรายละเอียด...อย่างตั้งใจเกินไป

“น่ารักดีนะ... เด็กใหม่”

น้ำเสียงนั้นแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้ติ๊บขนลุกซู่ เธอขยับตัวเล็กน้อยอย่างไม่สบายใจ

“ขอบคุณค่ะ...” เธอพยายามฝืนยิ้มแต่ก็รู้สึกเหมือนสายตาของเขายังไล่ตามมาไม่หยุด

และก่อนที่เธอจะหันกลับไปนั่ง ชายหนุ่มก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด

“เราอาจจะได้รู้จักกันมากกว่านี้...ก็ได้นะ :)”

> ติ๊บชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

"ขอบคุณค่ะ..."

เสียงกล่าวขึ้นของติ๊บสั้น ๆ ฟังดูเหมือนจะสุภาพ แต่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจและหวั่นเกรงเล็ก ๆ

มือข้างหนึ่งกำชายกระโปรงไว้เเน่น เธอสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างในแววตาของเขา — มันไม่ปกติเอาเสียเลย

แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่พยายามตั้งใจมองกระดานข้างหน้า แม้หัวใจจะเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ

---

ชายหนุ่มกวาดสายตามองเธออีกครั้งอย่างไม่เกรงใจ

สายตาเขาเลื่อนช้า ๆ ไล่ตั้งแต่ปลายผมของเธอ…ลงมาถึงปลายเท้า เหมือนกำลัง “แกะกล่องของขวัญ” ที่เขาคิดว่าตัวเองได้สิทธิ์ครอบครอง

ติ๊บเบือนหน้าหนี หายใจไม่ทั่วท้อง ใจเต้นถี่ขึ้นเรื่อย ๆ

เธอพยายามจะลุกหนีจากโต๊ะ แต่…

“รีบไปไหนเหรอ?”

เสียงทุ้มของเขาดังขึ้นกระซิบข้างหู

มือข้างหนึ่งวางบนข้อมือของเธอเบา ๆ — แต่เย็นเยียบ ราวกับงูที่เลื้อยมาพันรอบแขนเธอโดยไม่ทันรู้ตัว

“ฉันยังพูดไม่จบเลยนะเด็กทุน…”

รอยยิ้มมุมปากที่ไม่ได้ซ่อนความลับ แต่คือคำขู่แบบไร้คำพูด

---

นางเอกเริ่มรู้สึกว่าโต๊ะตัวนั้นคือกับดัก

ไม่ใช่แค่โต๊ะเรียนธรรมดา แต่คือจุดเริ่มต้นของเกมบางอย่างที่เธอไม่ได้สมัครใจเข้าเล่น

บทนี้อาจโรคจิตหน่อยนะคะ ตัวร้ายเเต่ที่จริงรักจริงนะคะขอบอก 🤭😊

ติ๊บพยายามรวบรวมลมหายใจ ความรู้สึกเย็นเยียบจากฝ่ามือของชายหนุ่มเมื่อครู่ยังคงเกาะติดที่ข้อมือของเธอ

เธอนั่งลงอย่างฝืนตัวเอง ใจเต้นโครมครามจนรู้สึกได้ถึงเสียงของมันในหู ร่างกายร้อนผ่าว ทั้งที่ห้องเรียนก็เปิดแอร์จนเย็นเฉียบ

"มันคงไม่มีอะไร..." เธอบอกตัวเองเบา ๆ พึมพำแทบไม่เป็นเสียง

แต่แล้ว...

> "เขาแค่แกล้งเล่น ๆ แหละ..."

"เด็กใหม่ก็มักจะโดนแบบนี้แหละน่า"

เสียงเพื่อนร่วมโต๊ะข้างหลังที่นั่งถัดไปดังขึ้น พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ

ติ๊บเงยหน้ามองกระดาน แต่สมองไม่สามารถจดจำอะไรได้เลย

เธอเพิ่งรู้ว่า... การอยู่คนเดียวในที่ที่ไม่รู้จักใครเลยนั้น มันเหงาและน่ากลัวกว่าที่คิด

แต่ทันใดนั้นเอง —

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูห้องเรียนดังขึ้น หัวใจของติ๊บสะดุ้งอีกครั้ง

หญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องเรียน ชุดนักศึกษาของเธอดูเรียบร้อยแต่ทรงพลัง

เส้นผมตรงยาวประบ่า แววตานิ่งสงบแต่ทรงอำนาจ เธอไม่ใช่คนสวยแบบธรรมดา แต่เป็นความสวยที่ “ห้ามสบตา” นานเกิน 3 วินาที

> “พี่อัน...” เสียงกระซิบของใครบางคนดังแว่ว

ติ๊บได้ยินชื่อนั้น เธอเงยหน้าขึ้น สบตากับพี่อันโดยไม่ตั้งใจ —

แต่พี่เขากลับหันมามอง...เหมือนรับรู้การจ้องมองของติ๊บ

เธอก้าวเดินเข้ามา ผ่านโต๊ะติ๊บไปอย่างเงียบงัน

ติ๊บแทบกลั้นหายใจ — เพราะวินาทีนั้นเอง ชายหนุ่มคนนั้นที่นั่งข้าง ๆ ก็หยุดพูด และนั่งหลังตรงทันที

บรรยากาศในห้องเหมือนถูกแช่แข็ง

> “ใครยุ่งกับเด็กใหม่มากไป ฉันจะตัดคะแนน”

“...รวมถึงคะแนนชีวิตด้วย”

เสียงของอันพูดเรียบ ๆ ขณะเดินไปที่โต๊ะของเธอในมุมห้อง

ไม่มีใครกล้าหัวเราะ ไม่มีเสียงฮือฮา มีแต่ความเงียบที่ปกคลุม

ติ๊บไม่รู้ว่าทำไมพี่เขาถึงพูดแบบนั้น เธอไม่รู้จักพี่อันด้วยซ้ำ...

แต่เสียงหัวใจของเธอกลับดังขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่ใช่เพราะความกลัว...

แต่เพราะดวงตาของพี่เขาเมื่อมองมา...เหมือนจะ “จำเธอได้” จากที่ไหนสักแห่ง

และเมื่อพี่อันเดินกลับออกไป ติ๊บก็สัมผัสได้ว่า —

มือของเธอไม่ได้สั่นเพราะกลัวอีกต่อไป

มันเป็นการสั่นเพราะรู้ว่า เธอกำลัง “ไม่ปลอดภัย”

แต่เธอก็อาจ “ไม่ได้อยู่คนเดียว” อีกต่อไป...