เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเวลา 06:30 นาฬิกา

ผมชื่อ “เคย์” เป็นนักเรียน ม.5 ธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในหอพักของโรงเรียนประจำชายล้วนแห่งหนึ่งในจังหวัดที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก ชีวิตผมก็เหมือนนักเรียนทั่วไป ตื่นเช้า อาบน้ำ แปรงฟัน ไปโรงอาหาร กินข้าว แล้วก็เข้าแถว วันนั้นก็เริ่มต้นเหมือนทุก ๆ วัน — แต่มันจะกลายเป็น "วันสุดท้าย" ของโลกที่ผมรู้จัก...

> "เช้านี้มีข่าวแปลกๆ ว่ะ" — ไอ้เซ็น เพื่อนร่วมห้องผม พูดขณะกำลังกินปาท่องโก๋ "อะไรอีกล่ะ มึงก็ชอบเสพข่าวบ้า ๆ อยู่แล้ว" ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ "มีข่าวว่าคนคลั่งกัดกันในโรงพยาบาลจังหวัดข้าง ๆ ว่ะ... เขาว่ามันไม่ตายด้วยนะ ยิงก็ไม่ตาย" "ฮ่ะ ๆ มึงดูหนังซอมบี้มากไปแล้วมั้ง"

ผมหัวเราะออกมา เสียงข่าวจากโทรทัศน์ในโรงอาหารยังเปิดอยู่เบา ๆ แต่ไม่มีใครสนใจจริงจังนัก มันก็แค่ข่าวบ้า ๆ อีกข่าวที่พรุ่งนี้ก็ลืม

แต่ผมจะไม่มีวันลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในเย็นวันนั้น

หลังเลิกเรียน ผมกลับมาที่ห้องพักของหอ มันเป็นห้องรวม มีเพื่อนอยู่ 6 คน พื้นไม้กระดาน เสียงพัดลมหมุนครืดๆ เหมือนมันจะพัง ไอ้ “บีม” เพื่อนร่วมชั้นอีกคน มันกลับมาช้ากว่าปกติ และมัน...ไม่พูดอะไรเลย

> “เฮ้ย มึงเป็นไรวะบีม? หน้าอย่างกับศพ” ไม่มีคำตอบจากมัน มันนั่งเงียบ...และจ้องมองพวกเรา

แววตานั้น...ผมไม่มีวันลืม แววตาที่ว่างเปล่า เหมือนดวงตาของสัตว์ ผมเดินเข้าไปใกล้ — แต่แล้วมันพุ่งใส่ “เจ” เพื่อนของผม และกัดเข้าไปที่ไหล่จนเลือดพุ่ง

เสียงกรีดร้องของเจทำให้พวกเราตกใจ ผมคว้าไม้แขวนเสื้อฟาดไปที่บีมจนมันกระเด็น บีมไม่พูด ไม่ร้อง ไม่รู้สึกเจ็บด้วยซ้ำ มันลุกขึ้นมาอีกครั้ง และพุ่งใส่พวกเราเหมือนสัตว์บ้า

> “วิ่ง! วิ่งโว้ยยย!!”

เราพากันวิ่งออกจากห้อง เจเลือดท่วมตัว ล้มอยู่กลางพื้น ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วย...

เสียงสัญญาณเตือนภัยในโรงเรียนดังขึ้นตอนค่ำ ครูใหญ่ประกาศว่า “ให้นักเรียนทุกคนอยู่แต่ในห้อง ห้ามออกนอกอาคาร ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ๆ” ไม่มีใครอธิบาย ไม่มีใครบอกว่ามีอะไรเกิดขึ้น แต่เรารู้...เราเห็นกับตา

บางคนเริ่มได้รับข้อความจากครอบครัว บางคนบอกว่าทางหลวงปิด บางคนบอกว่าพวกมันกำลังลุกลามออกจากโรงพยาบาล… บางคนบอกว่าทหารยิงใครก็ตามที่พยายามหนีออกจากเขตกักกัน

> “เฮ้ย เราจะเอายังไงกันดีวะ” “กูว่าเราต้องหาทางหนีออกจากที่นี่ก่อน พรุ่งนี้เช้า” “แต่มันมืดแล้วนะเว้ย เราไม่มีอาวุธด้วย” “กูไม่อยู่รอให้เป็นศพแน่ ๆ กูไปกับใครก็ได้ที่กล้าพอ” "แล้วเจล่ะ...จะทิ้งมันเหรอ?" (เงียบ)

ผมหันไปมองร่างของเจที่นอนหายใจหอบ เลือดยังไหลไม่หยุด ไม่มีใครกล้าทำอะไร ไม่มีใครกล้าตัดสินใจ แม้แต่ผม...

คืนนั้นเราตัดสินใจผลัดกันเฝ้า ไม่หลับ เสียงฝีเท้า เสียงกรีดร้อง เสียงของบางอย่างที่ไม่ใช่ “คน” ดังก้องทั่วตึก มีบางครั้งที่ผมได้ยินเสียงเคาะจากชั้นล่าง มันไม่แรงมาก มันสม่ำเสมอ...

เคาะ...เคาะ...เคาะ...

เสียงนั้นจะดังขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่ง…

> "ปัง!!!"

เสียงกระจกแตก เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ลากเข้ามาในอาคาร... เสียงกรีดร้องเริ่มอีกครั้ง — คราวนี้มันอยู่ใกล้กว่าเดิมมาก