✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽

เม็ดฝนกระทบกระจกหน้าร้าน

เป็นจังหวะเหมือนเสียงกระซิบของฤดูฝน

เจ้าของร้าน  :  เงยหน้าขึ้นจากถาด

เอแคลร์

ที่เพิ่งโรยน้ำตาลไอซิ่งเสร็จ 

กลิ่นหอมละมุนของวนิลาเคล้ากลิ่นเนยสด

อบอวลไปทั่วร้านเบเกอรี่ขนาดเล็ก 

ชื่อ  Mori - Sweets 

ที่ซ่อนตัวอยู่ริมถนน

ย่านคนเดินใน ฟุกุโอกะ(Fukuoka)

ฝีเท้าผู้คนดังเป็นจังหวะบนทางหินเรียบ 

เสียงหัวเราะแว่วผ่านมา

จากเด็กที่วิ่งถือร่มไม้ไผ่

 แสงไฟสีส้มจากโคมกระดาษ

ไหววูบตามแรงลม 

ขับบรรยากาศอบอุ่นในร้าน

ให้ละมุนขึ้นอย่างน่าประหลาด

กลิ่นปลาย่างจากร้านแผงลอยลอย

ตัดกับกลิ่นกาแฟคั่วสด 

ทำให้ฤดูฝนวันนี้ดูไม่อึมครึมเท่าไรนัก

จนกระทั่ง...

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นอีกครั้ง 

 มีชายแปลกหน้าคนหนึ่งก้าวเข้ามา

ร่างสูงในชุดสูทเข้ารูปเปียกฝนบางส่วน 

ผมสีบลอนด์ทองเซ็ตอย่างหลุดลุ่ย

จากละอองฝน ดวงตาคมเข้มสะท้อนแสง

โคมไฟในร้านจนดูเหมือนมีประกาย

รอยสักสีเข้มบนแขนเสื้อที่พับขึ้น

พอให้เห็นขับกับผิวแทนและกล้ามแน่น ๆ

แบบคนที่ฝึกซ้อมสม่ำเสมอ 

“เขาเดินเข้ามาอย่างมั่นคง

ก่อนหยุดยืนอยู่หน้าตู้ขนม

โดยไม่พูดอะไร 

ราวกับรู้ดีว่า "จะสั่งอะไร ”

*แต่*เจ้าของร้าน - กลับรู้สึกถึงแรง

สะเทือนบางอย่างภายในใจ

ชายร่างสูง  : " เอแคลร์วนิลา...กับลาเต้ร้อน "

เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น ทำลายความเงียบ

เจ้าของร้าน  : "ครับ...รอสักครู่นะครับ"

เจ้าของร้าน  : จัดขนมลงจานอย่างระมัดระวัง

 มือที่ควรจะนิ่งกลับสั่นเล็กน้อย

เขาแอบเหลือบตามองชายแปลกหน้าอีกครั้ง

กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ปนกลิ่นฝน

โชยมาแตะปลายจมูก

เขาไม่เคยเจอผู้ชายคนนี้

แต่หัวใจกลับเหมือนเคยรู้จัก

 ชายร่างสูง  :

“ ขนมของคุณ…หอมเหมือนร้านในโตเกียว

เมื่อห้าปีก่อนเลย ”

คำพูดนั้นทำให้ เจ้าของ ร้าน - ชะงัก

มือที่กำช้อนขนมแน่นขึ้นเล็กน้อย

ฝ่ามือเริ่มชื้นเหงื่อ

ร้านในโตเกียว…(tokyo) คืออดีตที่เขาอยากลืม

อดีตที่ทำให้เขาย้ายมาเริ่มต้นใหม่

" ...คุณรู้จักร้านนั้นด้วยเหรอครับ ? "

ชายร่างสูง  : ไม่ตอบทันที

เขาหยิบแก้วลาเต้ขึ้นจิบช้า ๆ

ดวงตาคู่นั้นยังคงสบตา

เจ้าของร้าน  - อย่างแน่วแน่

ชายร่างสูง  : “แน่นอน...ผมไม่เคยลืมมันเลย”

เขาวางแก้วลงเบา ๆ 

ราวกับกลัวทำลายความทรงจำในนั้น

แล้วเสียงฝน...ก็เหมือนจะตกหนัก

ขึ้นเล็กน้อย

แต่อุณหภูมิในร้านเหมือนจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

ไม่ใช่เพราะเตาอบ

แต่เป็นเพราะชายแปลกหน้าคนนี้

ที่กำลังเปิดประตูไปสู่อดีตที่

  เจ้าของร้าน...พยายามซ่อนไว้

...****************...

(จบตอนที่ 1)

✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽

( ท้ายตอนที่ 1 )

เสียงฝนยังคงตก...

แต่ในใจของเขากลับเริ่มไม่เงียบอีกต่อไป

คำพูดสั้น ๆ จากชายแปลกหน้า

กำลังปลุกบางอย่างให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

 โปรดติดตามตอนต่อไป..

✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽

เช้าวันต่อมา...ฝนยังคงโปรยปรายบาง ๆ

 เหมือนยังไม่อยากให้ฤดูชุ่มฉ่ำนี้จากไป

ภายในร้าน  Mori - Sweets 

กลิ่นขนมอบหอมฟุ้งเช่นเคย

 เจ้าของร้าน  : กำลังจัดแป้งพายเข้าถาดเบา ๆ 

ด้วยจังหวะคุ้นเคย แต่หัวใจของเขา

กลับไม่เป็นจังหวะนัก

...ชายคนนั้น

เขายังจำแววตาคมเข้มนั้นได้อยู่ดี

คำพูดที่หล่นเบา ๆ ว่า  " ผมไม่ได้ลืม  "

 ยังวนเวียนอยู่ในหัวของเขาตั้งแต่เมื่อคืน

ติ๊ง…

(เสียงกระดิ่ง)

หน้าร้านดังขึ้นอีกครั้งและหัวใจของ  

เจ้าของร้าน  : ก็สะดุ้งอีกครั้ง

ชายร่างสูง  :

" ลาเต้ร้อน กับเอแคลร์...เหมือนเดิมครับ "

เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นจากหน้าเคาน์เตอร์

ชายคนเดิมในชุดที่เรียบง่ายกว่าเมื่อวาน 

ยืนอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มบาง ๆ บนมุมปากแทบมอง

ไม่เห็น แต่ดวงตา...ยังคมและนิ่งเหมือนเดิม

 เจ้าของร้าน  : " ...ครับ เชิญนั่งเลยครับ "

วันนี้ - *เจ้าของร้าน**พยายามทำตัวปกติ* 

มือไม่สั่นเหมือนเมื่อวาน 

แต่เขาก็ยังไม่อาจทำใจให้สงบ

ได้เมื่อชายแปลกหน้านั่งลงที่โต๊ะมุมเดิม

ชายร่างสูง  : " ร้านคุณอบอุ่นดีนะ "

เจ้าของร้าน  : " ขอบคุณครับ "

ชายร่างสูง  : ที่จริง...ผมไม่ได้บังเอิญเดิน

ผ่านเมื่อวานหรอก"

     ...?

" ผมตั้งใจมา "

"..."

" ก็...อยากรู้ว่ายังทำขนมอยู่มั้ย "

เจ้าของร้าน : ชะงักไปเล็กน้อย

 พลางมองแก้วลาเต้ที่วางลง

อย่างเงียบงันบนโต๊ะ

เสียงฝนข้างนอกยังคงตกเบา ๆ

 ขณะที่ชายปริศนาเอ่ยชื่อของเขา...

โมริ...คุณยังทำขนมเหมือนเดิม

" ...คุณรู้ชื่อผม "

" รู้มาตลอด"

เวลาผ่านไปช้า ๆ ในเช้าวันที่ฝนพร่ำ

โมริ  : ไม่ถามอะไรอีกและชายคนนั้น

ก็ไม่ได้บอกอะไรเพิ่มเติม

พวกเขาเพียงนั่งอยู่ในความเงียบ

ที่ไม่อึดอัดอย่างประหลาด

ระหว่างกลิ่นลาเต้อุ่น ๆ และเสียงฝนเบา ๆ

ในท้ายวัน...เมื่อชายคนนั้นลุกขึ้น

และหันหลังจะเดินออกจากร้าน

เขาวางสิ่งเล็ก ๆ บน

เคาน์เตอร์ไว้

กล่องเล็ก ๆ ผูกริบบิ้นสีน้ำตาล

และกระดาษโน้ตหนึ่งแผ่น

“ สำหรับคุณ...

จากคนที่ยังไม่ลืมเลยแม้แต่นิดเดียว ”

โมริ  : ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอีกครู่

ก่อนจะยิ้มอ่อนอย่างที่ไม่ได้ยิ้มมานาน

...****************...

(จบตอนที่ 2)

✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽

( ท้ายตอนที่ 2 )

ข้างนอก...ฝนยังคงโปรยปราย

*กล่องเล็ก ๆ ในมือของ*โมริ...อุ่นกว่าที่ควรจะ เป็น

เขายังไม่ได้เปิดมัน

แต่หัวใจกลับรู้สึกเหมือนได้รับของขวัญ

จากใครบางคนที่เดินหายไปในสายฝน

เหมือนอดีต...ที่อาจยังไม่เคยจากไปไหนเลย

โปรดติดตามตอนต่อไป...

✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽

ฝนหยุดตกแล้วในฟุกุโอกะ (Fukuoka)

แต่ลมเย็นจากอ่าวฮากาตะ(Hakata) 

ยังพัดแรงอย่างคาดไม่ถึง

ร้าน  Mori - Sweets 

ยังคงหอมกลิ่นขนมอบ

แต่เสียงกระดิ่งในเช้าวันนี้...

กลับยังไม่ดังขึ้นเลย

 โมริ  :  กำลังจัดตู้โชว์ขนมตามปกติ

เขาเพิ่งลองสูตรใหม่  —  “ ชูครีมชาโฮมัทฉะ  ” 

ที่เพื่อนคนหนึ่งในโตเกียว (tokyo) เคยสอน

ทันใดนั้น 

ปัง !

(เสียงผลักประตูกระจก)

หน้าร้านดังขึ้นแรงผิดปกติ

 พร้อมเสียงฝีเท้าวิ่งกระชั้นเข้ามา

ชายร่างสูง  : " คุณโมริ ! ขอโทษที่ผมบุกรุก ! "

ชายร่างสูงคนเดิมเปิดประตูเข้ามา

อย่างรวดเร็ว ดวงตาคมที่เคยนิ่ง 

กลับแฝงความร้อนรน

โมริ  :  " ...เกิดอะไรขึ้นครับ ? "

 รีบก้าวออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ 

เห็นชายคนนั้นอุ้มเด็กชาย

อายุประมาณ 6-7 ขวบ

ที่มีเลือดซึมเล็กน้อยจากหัวเข่า

เขาล้มแถวสวนสาธารณะตรงหัวมุม 

พ่อแม่เขายังไม่มา ผมเลยพามาที่นี่ก่อน

โมริ  : รีบเปิดประตูหลังร้าน

 พาเข้าไปในห้องเล็ก ๆ สำหรับพักพนักงาน

เขาหยิบกล่องปฐมพยาบาล

ออกมาอย่างคล่องแคล่ว

โมริ  :  ...เจ็บไหม?

(เสียงเขานุ่มลง ) 

เมื่อพูดกับเด็กน้อยที่สะอื้นเบา ๆ

โมริ  : ไม่เป็นไรแล้วนะ เดี๋ยวล้างแผลให้...

" อดทนหน่อยนะ "

ขณะเขากำลังเช็ดแผลเบา ๆ

 มือหนึ่งของชายร่างสูงก็ค่อย ๆ 

เอาพลาสเตอร์ปิดแผลให้เด็กน้อย

และอีกมือช่วยประคองศีรษะไว้

ไม่ให้เจ็บซ้ำ

โมริ  :  แอบมองนิ้วมือเขา...

ที่อบอุ่นและมั่นคงกว่าที่คิดไว้

ในจังหวะหนึ่งที่ปลายนิ้วสัมผัสกันเบา ๆ 

 ใจเขาก็รู้สึกเต้นแรง

หลังล้างแผลและปลอบจนเด็กสงบลง 

พ่อแม่ของเด็กชายก็มาถึง

และกล่าวขอบคุณทั้งคู่ไม่ขาดปาก

เมื่อร้านกลับมาเงียบเหมือนเดิม...

ชายร่างสูง  :  "  คุณ...ดูใจเย็นดีนะครับ  "

โมริ  :  เอ่ยขึ้นเบา ๆ ขณะจัดยาเข้าที่

ก็ไม่ได้ใจเย็นนักหรอกครับ

แค่ไม่อยากให้ใครร้องไห้...เหมือนเมื่อก่อน

คำพูดสั้น ๆ นั้น 

ทำเอา โมริ  -  หยุดมือไปชั่วครู่

โมริ  :   " ...ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลย  "

ชายร่างสูง  :   ยิ้มมุมปาก ก่อนตอบ

"  แทฮยอน  "

(Taehyun) 

"  ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ  "

และเป็นครั้งแรก...ที่ 

โมริ  : พูดคำนั้นด้วยเสียงที่ไม่สั่นไหวอีก

...****************...

(จบตอนที่ 3)

✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽:ﾟ･⋆｡✰⋆｡:ﾟ･*☽

(ท้ายตอนที่ 3)

ชื่อของเขา...เรียบง่ายแต่ชัดเจน

เหมือนรอยยิ้มที่ค่อย ๆ แทรกผ่านม่านฝน

*โมริ**ไม่ได้ตอบอะไรอีก*

แต่ในใจ…มีบางอย่างเริ่มอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

โปรดติดตามตอนต่อไป..