ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง สายตาพร่ามัวมืดครึม มอง ไปทั่วห้องอย่างเลือนลางด้วยความสงสัย ในความทรงจำอันแสนสั้น นี่ฉันอยู่ที่ไหนกัน ฉันเป็นใคร ทำมัยจำอะไรไม่ได้เลย..ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง

ฉันค่อยๆลุกขึ้นสายตามองไปรอบๆห้อง ที่ค่อยๆชัดขึ้นค่อยๆเพ่งมองอย่างละเอียดและพินิจพิจารณารอบตัวอย่างละเอียด

โอ้..ที่นี่คือห้องสี่เหลี่ยมที่งดงามมากจริงๆ..ทุกสิ่งถูกคัดสรรมาอย่างดี อย่างที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน มีที่นอนแสนอ่อนนุ่มเมื่อมือสัมผัสแผ่วเบาเตียงลวดลายสง่าสวยงาม น่ารักสมกับสมวัย..เจ้าของ..ฉันมองดูอย่างตื่นตะลึง ก้มมองดูร่างกายของตนเอง..เอ๊ะนี่ใครกัน..ตัวฉันอย่างนั้นหรือ..รูปร่างเล็กกะทักรัดสมส่วน ผิวพันธ์เนียนละเอียดผุดผ่องนวลใย..โอ้เมื่อฉันไปที่กระจกเงา ก็สะท้อนเห็นเด็กหญิงหน้ารูปไข่น่ารักจิ้มลิ้มปากเล็กจมูกหน่อย แก้มแดงเปล่งปลั่งคนหนึ่งจ้องมองฉันในกระจก ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฝันเลยจริงๆ

.ทันใดนั้นก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา

"องค์หญิงเพคะ" "องค์หญิงฟื้นแล้วหรือเพคะ" สาวใช้สีผิวนวลใย รูปร่างสะโอดสะอง มีหน้าตาอัปลักษณ์ แตกต่างกับน้ำเสียงที่อ่อนหวาน เดินเข้ามาหาฉันอย่างเร็วพร้อมก้าวมากุมมือของฉันเอาไว้แนบแก้ม อย่างถนุถนอม..จนฉันรู้สึกมึนงงกับสิ่งที่เห็น..."ใครกัน" ฉันเอ่ยปากถามไปอย่างอ่อนแรง "เธอเป็นใคร" และสายตาของฉันก็มองไปรอบๆห้องอย่างสับสนและเลื่อนลอย "แล้วฉันเป็นใครกัน"

สาวใช้คนนั้นมองฉันอย่างสงสัยและเอะใจ

"องค์หญิงเพคะ" "องค์หญิงจำหม่อมฉันไม่ได้แล้วหรือเพคะ" "หม่อมฉันเฉิงเอ๋อสาวใช้ข้างกายองค์หญิงไงเพคะ"

"ฮือๆ..องค์หญิงแย่แล้ว" "ช่วยด้วย ใครช่วยตามหมอหลวงมาทีองค์หญิงจำหม่อมฉันไม่ได้แล้ว" เสียงผู้คนเริ่มอึกทึกครึกโครมพูดสั่งการดังลั่น.. ควักไคว้อยู่ด้านนอกและพูดถึงอาการขององค์หญิงเซ่งแซ่ที่พลัดตกจากต้นไม้ได้รับบาดเจ็บจนจำใครไม่ได้ ทุกคนตื่นตระหนกถึงภัยที่จะมาถึงตัว เนื่องจากองค์เหนือหัวทรงรักใคร่องค์หญิงมากยิ่งกว่าบรรดาองค์ชายเสียอีก ทุกคนกลัวจนตัวสั่นรีบตามติดบรรดาหมอหลวงที่มาถึงเข้าไปในห้องบรรทมองค์หญิงอย่างเร่งรีบ "ถวายบังคมองค์หญิงพะยะคะ."

."หม่อมฉันขอถวายการรักษาพระองค์พะยะคะ"หมอหลวงชรารีบก้มตัวลงไปจับชีพจรองค์หญิงชั่วครู่หนึ่ง.. สีหน้าหมอหลวงก็เคร่งเครียดลงทันที หันกลับมาพูดกับสาวใช้ข้างกายว่า

"จง เฝ้าองค์หญิงไว้ให้ดี" "อย่าปล่อยให้เดินไปทั่ววังจนเกิดเรื่องซ้ำสอง" " จงเอายาห่อนี้ไปต้มให้องค์หญิงเสวยสัก7วัน"

แล้วหมอหลวงก็ถวายบังคมลาไปอย่างเงียบ.ๆ.ทิ้งให้ฉันนอนจ้องเพดานอันวิจิตรนั้นอย่างเลื่อนลอย เสียงสาวใช้บอกกับฉันว่า.. "เฉิ่งเอ่อเอายาไปต้มให้กับพระองค์ก่อนนะเพคะ ทรงบรรทมเสียเถอะเพคะ..ประเดี๋ยวหม่อมฉันกลับมา" ฉันพยักหน้ารับอย่างอ่อนแรง..และหลับตาลงอย่างว่าง่ายจนผล่อยหลับลงไปในไม่ช้า

หลังจากที่ฉันผล่อยหลับไปหลายชั่วยาม..สาวใช้เฉิ่งเอ๋อก็นำเอายาแสนขมมาให้ฉันดื่ม..ปลุกฉันตื่นจากนิทราแสนหวาน..พร้อมหลอกล่อฉันกินยาพร้อมขนมแสนอร่อย "องค์หญิงเพคะจำหม่อมฉันไม่ได้ไม่เป็นไรเพคะ ขอให้องค์หญิงหายดี..ไม่ให้บ่าวต้องรับโทษตาย..ก็พอ..ที่ดูแลองค์หญิงไม่ดีเพคะ"

"ฮ่องเต้เสด็จ" เสียงขันทีหน้าห้องดังกังวาล " เย่เออร์ลูกพ่อ" "เป็นอย่างไรบ้าง"

"เจ็บตรงไหนรึป่าว" น้ำเสียงร้อนรน ออกมาจากร่างกายกำยำสมส่วนสมชายชาตรีสวมชุดสีทองปักด้วยดิ้นทองประดับเพชรระยิบระยับทั้งตัวน่าเกรงขาม

ทุกคนในห้องล้วนก้มกราบลงกับพื้นด้วยความเกรงกลัวพระอาญา ตัวสั่นงันงกโดยเฉพาะหญิงรับใช้รอบตัวองค์หญิงทั้งหลาย

ฉันจึงเงยหน้าน้อยๆขึ้นมองอย่างมึนงง..พร้อมกับพูดว่า"เสด็จพ่อหรือเพคะ" ความจำอันแสนรางเลือนเกิดขึ้นแวบหนึ่งคลับคล้ายคลับคราว่าคนเบื้องหน้าคือฮ่องเต้องค์ปัจจุบันและเป็นบิดาของฉัน..ฉันจึงพยายามลุกขึ้นและย่อตัวลงคาวระอย่างอ่อนช้อยงดงามและพูดออกไปว่า " เสด็จพ่อเพคะ ลูกคิดถึงเสด็จพ่อ"

ฮ่องเต้ทรงแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนและเอื้อมมาโอบกอดลูกหญิงตัวน้อยอย่างรักใคร่พร้อมกับพูดว่า.."ไม่เป็นไรแล้วนะลูกหญิงของพ่อ" "รักษาตัวไม่กี่วันก็หาย" "แล้วอย่าเล่นซนเหมือนเดิมให้เจ็บตัวอย่างงี้อีกนะลูกรัก"...แล้วก็ตวัดสายตาอย่างคาดโทษไปยังขันทีนางกำนัลทั้งหลาย.. " เอาคนพวกนี้ไปโบยจนตาย" "ไว้ชีวิตด้วย..องค์หญิง ไว้ชีวิตด้วย" เสียงร้องขอชีวิตนั้นทำให้ฉันรู้สึกแย่อย่างมาก...จึงต้องร้องขอชีวิตพวกเขาเอาไว้ทันที.".เสด็จพ่อเพคะคนพวกนี้ไม่ผิด..เป็นหม่อมฉันผิดเองที่ซุกซน..เสด็จพ่อได้โปรดลดโทษให้คุมขัง10เดือนแทนโบยได้มัยเพคะ" ฉันจึงมีโอกาสได้เห็นสายตาขอบคุณที่มองมายังฉันก่อนที่ทหารจะคุมตัวขันทีและนางกำนัลในตำหนักฉันทั้งหมดไปไว้ในคุกใต้ดิน.. แล้วฮ่องเต้ก็สั่งการสับเปลี่ยนขันทีและนางกำนัลพร้อมทั้งแม่นมคนใหม่ที่ชื่อเจ้าหลิงหลัง มาดูแลฉันตลอดเวลาที่ฉันนอนพักฟื้นอยู่ในห้องบรรทมมาแทนที่ชุดเก่า

คอยเช็ดตัวอาบน้ำป้อนยาตลอดเวลาสามเดือน จนกระทั่งอาการของฉันเริ่มหายดี..แต่ว่าความทรงจำของฉันก็ยังเหมือนเดิม..ฉันจำได้แต่ฮ่องเต้พ่อของฉันแค่พระองค์เดียวตลอดเวลาสามเดือนที่ฉันนอนพักฟื้นในห้องบรรทม..ก็มีบรรดาสนมของเสด็จพ่อฮ่องเต้เสด็จมาเยี่ยมเยียนฉันแทบทุกวันเพราะเสด็จพ่อฮ่องเต้รับสั่งให้นางสนมทั้งหลายมาเยี่ยมฉันแทนพระองค์..เนื่องจากมีภาระกิจรัดตัวไม่สามารถเสด็จมาเยี่ยมฉันได้ทำให้ฉันจำหน้าพระสนมทั้งหลายไม่ได้เลยสักองค์เดียวเรียกชื่อก็ผิดๆถูก..จนเป็นที่หัวเราะขบขัน..ก็หลายครั้ง..จนเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความเฉิ่มเบ๊อะ..ในวังหลวงที่แสนจะกว้างใหญ่นี้

.

เช้าวันใหม่ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาและบิดขี้เกียจเล็กน้อยกระโดดผลึงจากเตียงอย่างกระตือรือร้น เสียงของฉันปลุกแม่นมหน้าขมึมของฉันให้ลุกจากมุมห้องอย่างเงียบเชียบ..และหยิบผ้าชุบน้ำทำความสะอาดใบหน้าฉันอย่างแผ่วเบาและเอ็ดฉันด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า "เช็ดหน้าเช็ดตาเสียก่อนเพคะองค์หญิง" เดี๋ยวหม่อมฉันจะเตรียมทรงน้ำให้องค์หญิงเพคะ พูดเสร็จก็เดินอย่างรีบเร่งออกไปจากห้องบรรทมสั่งการให้ขันทีและนางกำนัลเตรียมทรงน้ำให้องค์หญิงตัวน้อย

ชั่วพริบตา..ทุกอย่างก็เตรียมการเสร็จสิ้น

"เชิญเสด็จทรงน้ำเพคะ"

องค์หญิงตัวน้อยอย่างฉันสาวเท้าออกมาจากห้องบรรทมอย่างเร่งรีบและมองไปที่อ่างใบใหญ่อย่างตื่นเต้นสูดหายใจเอากลิ่นดอกไม้นานาพันธ์ที่ลอยกรุ่นกระจายเต็มไปทั่วบริเวณตรงหน้าฉันอ่างใบใหญ่มีควันขึ้นลอยอุ่งอิ่งพร้อมกับกลีบดอกไม้ตกอยู่เต็มพื้นไม้..บริเวณรอบนอกห้องบรรทมของฉันล้วนสวยงามไปด้วยพรรณดอกไม้หอมที่สวยงามประดับประดาอยู่เต็มบริเวณบรรยากาศนี้ทำให้ฉันถึงกับร้องออกมาด้วยความดีใจและรีบกระโดดตัวลอยพุ่งเข้าไปในอ่าง เต็มแรง..โดยไม่ทันสังเกตุเห็นว่าว่ามีบันไดเล็กๆขึ้นอีกทางหนึ่งที่ลับสายตาฉัน..ไม่ต้องรอผล.เสียงกระทบน้ำดังโครมก็ตามมา ร่างของฉันตอนนี้เป็นเด็กอายุแค่10ขวบ..ยังโตไม่เต็มที่ไหนเลยจะกระโจนลงอ่างสูงได้ ผลก็คือศีรษะของฉันพุ่งหลาวลงไปในน้ำทันที น้ำกระเซ็นกระจายออกไปทั่วห้อง..พร้อมกับเสียงร้องวีดส์..ว้ายส..ของบรรดานางกำนัลและขันทีจึงดังขึ้นต่อเนื่อง.."ว้าวตายแล้วองค์หญิงเพคะ" " องค์หญิงสสสส..."

ยังไม่ทันจะรู้สึกตัวดีเท่าไร ฉันก็แวบขึ้นมาได้ว่าฉันอายุแค่10ขวบนี่นา..ตัวเล็กและสูงไม่พอที่จะกระโจนลงไปแบบนั้น....โถ่เอ้ยสส..เริ่มสำรวยตัวเองอย่างว่องไว ฉันรู้สึกตัวอย่างคนอายุ24ปีมาโดยตลอด ตลอด3เดือนฉันไม่เข้าใจตัวเองหลงๆลืมๆ อยู่กับแม่นมแซ่เจ้า ที่ดูแลใกล้ชิดเดียวหลับเดียวตื่น..เดียวเสวยมาเป็นเวลานานมากในความรู้สึกของฉัน

ความทรงจำของฉันในอดีตเริ่มหลั่งไหลเข้ามาเมื่อจมน้ำในอ่าง ที่แท้ฉันคือยอดพธู ที่เสียชีวิตแล้วมาเกิดใหม่..ในร่างนี้ จิตของฉันก็เริ่มรวบรวมความทรงจำเดิมรวมเข้ากับความทรงจำใหม่ที่จำได้แต่ฮ่องเต้เป็นเสด็จพ่อในชาตินี้และฐานะองค์หญิงน้อยเย่เออร์ได้ในทันที..แต่สิ่งที่มันเปลี่ยนแปลงไม่ได้ก็คือความทรงจำที่ฉันมีอายุ24ปีแล้วนั่นเอง

อึกๆ..ฉันเริ่มสำลักน้ำและหายใจไม่ออก..รู้สึกอึดอัด..ใจของฉันก็เริ่มล่องลอยไปในอดีตที่ผ่านมาเห็นความลำบากแต่หนหลังที่เป็นเด็กเกิดในกองขยะกำพร้าพ่อแม่และหาอาหารในกองขยะกินจนท้องเสียตายอย่างเดียวดาย..จนตื่นขึ้นมาในชาตินี้..จิตใจของฉันเศร้าหมองสุดๆ อือๆจำได้แล้ว..จำได้ทั้งหมดแล้ว ทันใดนั้นเสียงอื้ออึงก็ดังแว่าเข้ามาในหูฉัน.ใครบางคนคว้าแขนฉันดึงขึ้นมาจากน้ำ..และล่ำลักถามฉันอย่างตกใจสุดขีด.."องค์หญิงเพคะ องค์หญิง เป็นอย่างไรบ้าง" และพยายามตบหลังฉันให้น้ำมันไหลออกจากปากจนเจ็บไปหมด เฮือก..เสียงสูดหายใจเข้า..ดังขึ้นท่ามกลางความโล่งใจของนางกำนัลและขันทีที่มีสีหน้าดีขึ้นหลังจากซีดเผือกอยู่นาน

แม่นมเจเาหายตื่นตะลึงรีบสาวเท้าเข้ามารับตัวฉันจากนางกำนัลแล้วรีบสำรวจดูตัวฉันจนทั่ว

"องค์หญิง..แม่นมหัวใจจะวายเพราะองค์หญิงแล้วนะเพคะ" "คราวนี้ถ้าองค์หญิงเป็นอะไรไป..หม่อมฉันมีกี่หัวก็ไม่พอให้ตัดแล้วเพคะ" ฉันยิ้มรับอย่างฝืดๆ "แม่นมจ๋าฉันไม่เป็นไร เราอาบน้ำกันเถอะ"

นับแต่นั้นแม่นมเจ้าก็จับตาดูฉันทุกฝีก้าวไม่ว่าฉันจะเดินออกไปไหนในพระตำหนัก..ก็จะติดตามดูแลฉันตลอดเวลา..เห้อ..เบื่อมาก..