เมื่อโลกส่งฉันมาเป็นตัวร้าย
เฌอรีน (1)
•• ขอความกรุณาอ่านคำเตือนหน่อยนะคะ ••
คำเตือน¹ : นิยายเรื่องนี้ล้วนสร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นตัวละคร สถานที่และเนื้อเรื่อง ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องสมมติที่เติมแต่งขึ้นเพื่อให้เกิดเรื่องราวแสดงถึงอรรถรสความบันเทิง หากเกิดข้อผิดพลาดประการใดทางนักเขียนต้องขออภัยเป็นอย่างสูงมา ณ ที่นี้
คำเตือน² : เนื้อหาในเรื่องจะประกอบด้วยกริยาและวาจาที่ผิดศีลธรรม การกระทำบางอย่างเด็กไม่ควรทำตาม ดังนั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างมีสติ
คำเตือน³ : บุคคลหรือสถานที่ที่นำมาทุกภาพล้วนเป็นเพียงภาพประกอบ เพื่อให้นักอ่านสามารถจิตนาการและเข้าถึงอรรถรสในการอ่านได้มากขึ้น มิได้มีเจตนาที่จะทำให้เกิดความเสื่อมเสียชื่อเสียงของตัวบุคคลและสถานที่นั้นๆ แต่อย่างใด
คำเตือน⁴ : นิยายเรื่องนี้ขอสงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.๒๕๓๗ ความว่าห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งไปใช้ โดยการเผยแพร่และอ้างอิง หากฝ่าฝืนมีโทษตามกฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด
เสียงเรียกของคนที่ยืนข้างเตียงดังขึ้นด้วยความตกใจ
มะเหมี่ยว
เจ็บตรงไหนบ้างคะ?
มะเหมี่ยว
ให้ดิฉันตามหมอให้ไหมคะ?
มะเหมี่ยว
คือ..เรื่องนี้ดิฉันขอโทษจริงๆค่ะ
มะเหมี่ยว
คะ..คุณเฌอรีนจะลงโทษดิฉันก็ได้ค่ะ..
ตามมาด้วยประโยคแสนยาวเหยียดที่แฝงด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว
เฌอรีน
//รีบพยุงตัวขึ้นนั่ง
มะเหมี่ยว
นี่ค่ะน้ำ//รินใส่แก้วให้
ฉันเอ่ยถามด้วยความงุนงง ในชีวิตนี้ไม่เคยเห็นเธอคนนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ
เฌอรีน
ขอบคุณที่เธอดูแลฉันนะ
เฌอรีน
แต่เดี๋ยวผู้จัดการฉันก็มาแล้ว
มะเหมี่ยว
ค..คุณเฌอรีนพูดเรื่องอะไรคะ
สิ้นประโยคคำถามนั้น ฉันก็ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดกว่าเดิม
เฌอรีน
เธอเรียกใครว่าเฌอรีน?
ฉันถามเธอด้วยใบหน้าที่จริงจังเปี่ยมไปด้วยความสงสัย
เธอตอบกลับเสียงอ่อยพลางหลบเลี่ยงสายตาจากฉัน
เฌอรีน
ถ้าจะมาแกล้งเล่นมุขกันก็ออกไปค่ะ
เฌอรีน
ไม่งั้นฉัันจะเรียกรปภ.มา
มะเหมี่ยว
ขะ..ขออภัยค่ะคุณเฌอรีน..
มะเหมี่ยว
ดะ..ดิฉันผิดไปแล้วค่ะ..//ก้มหน้างุด
เฌอรีน
ทำไมถึงเรียกฉันว่าเฌอรีน?
ฉันไม่อยากจะให้เรื่องมันวุ่นวายไปกันใหญ่ ยิ่งที่นี่เป็นโรงพยาบาลด้วย
แค่พลาดตกจากบันไดขณะถ่ายทำละครจนต้องพักกองแล้วก็ยังให็ฉันที่เป็นนางเอกพักรักษาตัวเกือบ 2 เดือน มันก็วุ่นวายมากพอแล้ว
มะเหมี่ยว
ชะ..เฌอรีนคือชื่อของคุณหนูค่ะ..
เฌอรีน
เธอเป็นทีมงานในกองนิ
เฌอรีน
ทำไมถึงจำชื่อฉันไม่ได้?
เฌอรีน
เอาเป็นว่าช่างเถอะ..
เฌอรีน
ฉันรอผู้จัดการฉันอยู่ที่นี่คนเดียวได้
ฉันไม่รอให้เธอคนนั้นได้พูดอะไรต่อ ก็เอนตัวลงนอนแล้วหลับตาลง เดี๋ยวเธอคนนั้นคงออกไปเองแหละ
เฌอรีน (2)
สิ้นเสียงการปิดประตูห้อง ฉันก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
เฌอรีน
แล้วไหนพี่ติ๊บเนี่ย?
ในเมื่อหาที่ตัวไม่เจอ ตรงโต๊ะข้างเตียงไม่มี..ฉันคิดว่าอาจจะอยู่บนโต๊ะมุมรับแขกก็ได้ เลยพยายามตะเกียกตะกายลงจากเตียงช้าๆ
เดินกระเผลกทีละนิดๆเพื่อไปมุมตรงนั้น
ฉันค่อยๆเดินไปยังบริเวณห้องน้ำต่อ เผื่อว่ามันจะเจอ
ฉันยืนแน่นิ่งอยู่หน้ากระจก พลางลูบพลางหยิกใบหน้าตัวเองอย่างหวาดหวั่น
ฉันจำแทบไม่ได้ว่าตอนนี้ตัวเองหายใจอยู่หรือเปล่า เพราะสมองเหมือนจะไม่รับรู้อะไรเลย
ในหัวเต็มไปด้วยความสงสัยและความกลัว มันมัดรวมมาเป็นคลื่นลูกยักษ์ที่ซัดเข้าใส่ฉันอย่างจัง
และเป็นเวลากว่ายี่สิบนาทีที่ฉันยืนสติแตกอยู่ตรงนั้น
ซึ่งความจริงต่อมาที่ฉันได้รับรู้ตอนนี้ คือ ฉันไม่ใช่ชะเอม!!
เฌอรีน
//ค่อยๆเดินไปเปิดประตู
ดีที่เธอคนนั้นยืนก้มหน้าอยู่ด้านนอก ฉันเลยเรียกเธอเสียงเบา เมื่อเธอได้ยินก็รีบเงยหน้าขึ้นพลันเข้ามาพยุงตัวฉัน
เฌอรีน
เธอบอกว่าฉันชื่อเฌอรีนใช่ไหม?
เมื่อมาถึงเตียง ฉันเลยเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ข่มความสั่นเอาไว้ ฉันพยายามตั้งสติเอาไว้เพราะอย่างน้อยต้องหาข้อมูลอะไรสักอย่างเพื่อมาไขข้อสงสัย
แล้วทำไมฉันถึงเป็นคนอื่น?
เฌอรีน
เธอรู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน?
มะเหมี่ยว
ที่นี่คือ..เรือนหอของคุณหนูไงคะ
เฌอรีน
ฉันแต่งงานแล้วงั้นเหรอ?
เรื่องมันชักจะบานปลายไปกันใหญ่แล้ว..
ชีวิตดาราสาวโสดที่หนุ่มๆหมายปองทั้งประเทศดันมาเป็นใครก็ไม่รู้ แถมยังแต่งงานแล้วนี่นะ!
เฌอรีน
ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง..//พึมพำ
เฌอรีน
//เหลือบมองไปที่ระเบียง
เท่าทันความคิดฉันก็รีบก้าวลงจากเตียง และวิ่งด้วยขาที่เจ็บแสนเจ็บไปยังริมระเบียงห้อง เตรียมที่จะกระโดดลงไป
มะเหมี่ยว
ยะ..อย่านะคะ!! //คว้าตัวอีกคนไว้
มะเหมี่ยว
อย่าทำเลยค่ะคุณเฌอรีน!!
เฌอรีน
เธอปล่อยฉันนะ ฉันต้องทำ!
มะเหมี่ยว
ไม่ได้จริงๆค่ะ..
และเป็นเวลานานที่เราทั้งสองคนฉุดกระชากลากดึงกันไปมา จนคนเจ็บอย่างฉันดันทุรังความเจ็บปวดไม่ไหวเลยต้องจำใจยอม
เมื่อกลับมาที่เตียง เธอคนนั้นก็เรียกพยาบาลที่เหมือนจะถูกจ้างมาเพื่อเจ้าของร่างนี้โดยเฉพาะมาทำแผลให้ใหม่
ฉันนั่งนิ่งปล่อยให้พยาบาลทำแผล
แต่ในใจนั้นแสนที่จะว้าวุ่น พลางคิดเสมอว่าฉันอยากกลับไปเป็นชะเอมคนเดิม
มะเหมี่ยว
คุณเฌอรีนหิวไหมคะ..
แล้วฉันก็กลับเข้าสู่ภาวะเหม่อลอยสมองตายอีกครั้ง ในหัวพลางขบคิดต้นสายปลายเหตุสารพัดว่า
“ทำไมฉันถึงมาอยู่แบบนี้ได้”
“แถมฉันก็ยังจำทุกอย่างที่เป็นชะเอมได้”
ความจำเสื่อม (1)
ฉันเหม่อลอยอยู่อย่างนั้นสักพัก
จนสุดท้ายฉันก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
เฌอรีน
//เหลือบมองหญิงสาวข้างกาย
เธอคนนั้นที่ยืนนิ่งก้มหน้าอยู่ไม่ไกล
เมื่อฉันเรียกเธอก็มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว เหมือนกลัวอะไรฉันสักอย่างรึเปล่านะ?
ถ้าบอกไปว่าฉันไม่ใช่เฌอรีนอะไรนั่น แต่เป็นคนอื่นมาอยู่ในร่างเธอจะเชื่อฉันไหม?
เฌอรีน
เธอรู้จักดาราที่ชื่อชะเอมไหม?
เฌอรีน
อื้อ มีดาราชื่อนี้บ้างไหม?
เธอทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับฉันอย่างใสซื่อ ซึ่งคำตอบก็ดูเป็นความจริง
หลังจากได้รับคำตอบนั้น ฉันแทบอยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด
ได้แต่เก็บความขบขื่นเอาไว้ในใจ
มะเหมี่ยว
หากดิฉันทำอะไรให้ไม่พอใจ–
เฌอรีน
ขอใช้ความคิดแป๊ปนึงนะ..
ฉันยังคงนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น จนคิดขึ้นได้ว่าอย่างน้อยฉันควรต้องถามอะไรสักอย่างเพื่อเป็นข้อมูล
มะเหมี่ยว
มะ..มะเหมี่ยวค่ะ
มะเหมี่ยว
//ตอบเสร็จก็รีบก้มหน้าหลบสายตา
เฌอรีน
ทำไมเธอต้องหลบตาฉันตลอดเลย?
มะเหมี่ยว
เคยสั่งเอาไว้ค่ะ..
แล้วเมื่อไหร่มันจะรู้เรื่อง!!
เฌอรีน
ฉะนั้นเธอก็เล่ามาให้หมด
มะเหมี่ยว
งั้นดิฉันเรียกหมอมาดีกว่าค่ะ
เฌอรีน
//คว้าข้อแขนอีกคนไว้
เฌอรีน
ฉันไม่อยากให้มันเรื่องใหญ่
เฌอรีน
เธอเล่าเรื่องฉันให้ฟังพอแล้ว
เฌอรีน
เดี๋ยวความทรงจำฉันก็ค่อยมาเองแหละ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
