เสียงตะโกนลั่นคฤหาสน์ดังมาจากห้องอาหารหรูขนาดเท่าสนามแบดมินตันของบ้านตระกูลจิน ขณะที่ลูกชายมาเฟียผู้ครอบครองจักรวาลใต้ดินแห่งหนึ่งของฮ่องกง กำลังยืนแยกเขี้ยวใส่หญิงชราร่างเล็กที่นั่งจิบชาอย่างสงบนิ่ง

อาม่าหลิน วัย 70 ปี หน้าตายังดูเหมือน 50 ถ้าคุณไม่สังเกตตรงไม้เท้าทองคำข้างตัว

และถ้าคุณไม่รู้ว่าเธอคือ “มือขวาในตำนาน” ของแก๊งมาเฟียจีนเมื่อ 40 ปีก่อน

“ลูกชายอาม่าจะอายุ 30 แล้วนะ ยังไม่มีสะใภ้มานั่งกินข้าวด้วยซักคน...” อาม่าถอนหายใจเบา ๆ หันไปพูดกับแมวเปอร์เซียที่นั่งอยู่บนตัก

“ผมไม่จำเป็นต้องแต่งงาน!” ลูคัสตะโกน ก่อนที่อาม่าจะยกนิ้วขึ้นชี้หน้า

“ถ้ายังไม่แต่งสิ้นปีนี้ อาม่าจะยกราชาทุนทั้งฮ่องกงให้ลูกสาวเขา แล้วแกจะโดน Takeover ทั้งแก๊ง!”

เธอพูดจบก็ยกชาขึ้นจิบอย่างสง่างามเหมือนไม่ได้เพิ่งขู่ลูกด้วยระเบิดนิวเคลียร์

ลูคัสนิ่ง... เขาอ้าปากจะเถียง แต่ถูกคำต่อมาของอาม่าตัดบท

“แม่เลือกไว้ให้แล้วหนึ่งคน สวย ฉลาด มีสมอง ใจดี และ...ดื้อมาก”

อาม่าหัวเราะหึๆ ก่อนหยิบแฟ้มออกมาเปิดภาพหญิงสาวไทยหน้าตาธรรมดา (แต่ยิ้มแล้วน่ารักเกินเหตุ)

พิมพ์จันทร์ ศิริพงศ์ — นักวิเคราะห์ข้อมูล, วิศวกร AI, และเจ้าของธุรกิจชาไข่มุกในไทย

“ผมไม่สน” ลูคัสปฏิเสธเสียงแข็ง

“ไม่สนก็ไม่เป็นไร แม่จ้างเขาไว้ให้มาเป็น ‘ผู้ช่วยส่วนตัว’ ของลูก… เริ่มงานพรุ่งนี้”

แล้วอาม่าก็ลุกเดินออกจากห้องทิ้งไว้แค่เสียงหัวเราะเบา ๆ และความเย็นเยียบที่แผ่ซ่านไปทั้งตัวลูคัส

---

เช้าวันถัดมา

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนดังก้องทั้งคฤหาสน์

ลูคัสที่กำลังนั่งประชุมกับลูกน้อง หันขวับไปมองต้นเสียง

แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นหญิงสาวในชุดสูทเรียบ ๆ ผมรวบตึง เดินตรงเข้ามา พร้อมแฟ้มหนาในมือ

"คุณลูคัส จิน ใช่ไหมคะ? ดิฉันพิมพ์จันทร์ค่ะ ผู้ช่วยส่วนตัวใหม่ของคุณ"

เธอยิ้ม...แต่สายตาเฉียบคมยิ่งกว่าใบมีด

“ผมไม่ต้องการผู้ช่วย” ลูคัสพูดเสียงต่ำ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็ไม่อยากเป็นผู้ช่วยใครเหมือนกัน แต่แม่คุณจ่ายเงินล่วงหน้าแล้วปีนึง”

เธาวางแฟ้มตรงหน้าเขาดัง ปึ้ง!

“เชิญไล่ฉันออกได้เลย... แต่เงินที่คุณแม่คุณจ่ายไว้ ฉันไม่คืน”

เธอพูดยิ้ม ๆ ก่อนหันหลังเดินออกไป

ลูคัสมองตามเธอไป... มือกำแน่น หัวใจเต้นแรงแบบที่เขาไม่เข้าใจตัวเองเลย

06.30 น. ณ คฤหาสน์ตระกูลจิน

ลูคัสเดินลงมาชั้นล่างด้วยใบหน้าเซ็งจัด

เมื่อคืนเขานอนไม่หลับเลยแม้แต่นิดเดียว

เพราะมัวแต่คิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่กล้าพูดว่า

> “ไม่อยากเป็นผู้ช่วยใคร แต่ก็ไม่คืนเงินแม่คุณนะคะ :)”

“ขโมยในคราบพนักงานชัด ๆ” เขาพึมพำขณะเดินไปที่ห้องอาหาร

แต่สิ่งที่เขาเห็น ทำให้ขาของเขาชะงัก

โต๊ะอาหารเช้า เต็มไปด้วยกล่องชาไข่มุกมากมาย! มีทั้งรสออริจินัล, ชานมเผือก, ชาเขียวมัทฉะ

แถมยังจัดเรียงเป็นพีระมิดพร้อมป้ายเล็กๆ เขียนว่า

> “ชิมฟรี...แต่ด่าแล้วจะคิดเงิน 500 เหรียญต่อคำ :)”

“เธอบุกเข้ามาทำร้านชาไข่มุกในคฤหาสน์ฉันได้ยังไง…”

ลูคัสพูดเสียงต่ำ ขณะเดินไปหยิบแก้วหนึ่งขึ้นมาจิบ

อร่อยฉิบหาย...

ก่อนเขาจะได้ตั้งคำถามต่อ เสียงหวาน ๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

> “กำลังคิดจะฟ้องฉันเรื่องบุกรุกพื้นที่รึเปล่าคะคุณลูคัส? สัญญาของฉันระบุว่าให้ ‘จัดการทุกอย่างที่ผู้ช่วยมองว่าจำเป็น’ นี่คะ”

พิมพ์จันทร์ยืนกอดอก ยิ้มอย่างผู้มีชัย ใส่เสื้อเชิ้ตแขนพับและกางเกงแสล็กดูทะมัดทะแมงเหมือนนักธุรกิจมือทอง

ก่อนจะเดินไปหยิบไอแพดแล้วโชว์ยอดขายเมื่อวานให้ดู

“วันเดียวขายได้ 482 แก้ว เฉพาะในคฤหาสน์”

ลูคัสหรี่ตา

“ในคฤหาสน์นี้มีคนแค่ 80 คน…”

“มีแมว 12 ตัว กับยามอีก 15 นายค่ะ พวกเขาซื้อซ้ำคนละ 3 แก้วโดยเฉลี่ย”

เธอบอกพลางยักไหล่

“กลยุทธ์ ‘เสิร์ฟฟรีรอบแรก แล้วติดคาเฟอีน’ ทำงานดีเสมอค่ะ”

ลูคัสอ้าปากจะพูดอะไร แต่โดนขัด

> “เอาล่ะค่ะผู้ชายหน้าโหด ฉันมาเริ่มงานวันแรก จะประชุมงบประมาณแก๊ง ‘ซิลเวอร์ดราก้อน’ ที่มีรายจ่ายรั่วไหลตรงค่าชุดบอดี้การ์ดไร้ประโยชน์ หรือคุณจะพาฉันไปชี้เป้าพวกสมุนโง่ๆ ที่ต้องปลดก่อนดีคะ?”

---

อีกมุมหนึ่ง — อาม่าหลินกำลังแอบส่องจากกล้องวงจรปิด

“หึๆๆ หึหึหึ... ผู้หญิงคนนี้ล้างสมองคนทั้งคฤหาสน์ได้ในหนึ่งวัน... ใช่เลย ใช่เลย!”

ข้างๆ อาม่าคือชายแก่ใส่สูทผู้เป็นเลขาเก่าแก่

“คุณนายครับ… ถ้าคุณพิมพ์จันทร์จับหัวใจคุณลูคัสได้สำเร็จ…”

“ฉันจะจองงานแต่งปีหน้าเลย!”

อาม่าตบโต๊ะหัวเราะ ก่อนจะหันกลับไปดูจออีกที แล้วเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้ตาหรี่ลง

ภาพบนหน้าจอแสดงให้เห็นพิมพ์จันทร์เปิดโน้ตบุ๊กอีกเครื่องหนึ่ง…เชื่อมเข้าระบบกล้องวงจรปิดของคฤหาสน์...โดยไม่มีใครอนุญาต

“เด็กคนนี้…ไม่ใช่ธรรมดา…”

อาม่าพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเริ่มยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัว

---

กลับมาที่ลูคัส

เขาเดินไปที่ระเบียงคนเดียว กุมขมับ

“ตกลงยัยนี่เป็นผู้ช่วย...หรือสายลับ?”

เสียงมือถือดังขึ้น — ปลายสายคือเพื่อนสนิทของเขา เรย์

หัวหน้าฝ่ายไอทีของแก๊ง

> “ลูคัส นายให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าระบบของเราเหรอ?”

“ไม่”

> “แล้วทำไมเธอแก้รหัสแม่งหมดทุกโฟลเดอร์ได้ภายใน 4 ชั่วโมง?”

"..."

> “เราค้นประวัติเธอในระบบ...แล้วพบว่า...ไม่มีข้อมูลเลยครับ เหมือนคนที่ไม่มีตัวตนมาก่อนหน้านี้สามปี”

---

ปิดท้ายตอน

กลางดึกคืนนั้น พิมพ์จันทร์นั่งอยู่ในห้องนอนตัวเอง

ในมือคือแฟ้มลับที่มีชื่อว่า...

"โปรเจกต์ปริศนา: ลูคัส จิน - มาเฟียอัจฉริยะระดับ S"

เธอพูดเบา ๆ กับตัวเอง...

> “ภารกิจของฉันคือทำให้เขาหลงฉัน…ก่อนที่เขาจะรู้ว่า ฉันมาที่นี่เพื่อจับผิดไม่ใช่เพื่อแต่งงาน…”

และบนโต๊ะเครื่องแป้งของเธอ...

คือกล่องเล็ก ๆ ที่มีตราสัญลักษณ์หน่วยข่าวกรองระดับสูงที่สุดของรัฐบาลประเทศหนึ่ง..

08.00 น. — ห้องประชุมใหญ่แก๊งซิลเวอร์ดราก้อน

“เธอเปลี่ยนระบบบัญชีหมดในวันเดียว?” ลูคัสพูดเสียงเรียบ ขณะจ้องหญิงสาวตรงหน้า

พิมพ์จันทร์นั่งไขว่ห้าง กอดแฟ้มรายงานในมือเหมือนมันคือแมวอุ่นๆ ที่เธอหลงรัก

“ค่ะ ฉันแค่เพิ่มระบบกรองธุรกรรมซ้อนซ้อนซ้อนของคนที่ชอบยักยอก แล้วให้มันส่งสัญญาณ ‘เหมียว’ ทุกครั้งที่พบเงินหาย”

เธอกะพริบตาปริบๆ อย่างไร้เดียงสา

“ตอนนี้ได้ยินแมวทั้งคฤหาสน์เลยค่ะ"

สมุนทั้งห้องประชุมหน้าเสีย...

เสียง ‘เหมียว’ ดังตลอดตั้งแต่ห้านาทีก่อน...

---

ลูคัสไม่พูดอะไร แต่สายตาเขาเปลี่ยนไป

คนตรงหน้านี้...กำลังแฮกระบบเขาทุกด้าน

แต่เขากลับ...ไม่รู้สึกโกรธสักนิด

แปลก...

เขาเลือกปิดแท็บเรื่องงาน แล้วพูดว่า:

“คืนนี้ ฉันจะไปประชุมที่คลับเฮาส์ ถ้าเธออยากทำงานให้ฉันจริง ๆ ก็มาด้วย”

“แล้วฉันจะได้อะไรคะ?”

“สิทธิ์เข้าห้องเก็บเอกสารลับเบื้องหลังแก๊งทั้งหมด”

เธอยิ้ม...

> “ดีลค่ะ แต่ขออีกข้อ — ขอชาไข่มุกหนึ่งแก้วก่อนประชุม”

---

กลางคืน — ณ คลับเฮาส์ใต้ดินสุดหรูของโลกมาเฟีย

เสียงดนตรีเบสต่ำ ๆ คลออยู่ตลอดเวลา

แสงไฟสลัว ๆ และโซฟากำมะหยี่หรูหรา

กลิ่นบุหรี่ผสมเหล้าราคาแพงลอยตลบอบอวล

ลูคัสนั่งอยู่ท่ามกลางคนในวงการมืด

เบื้องหน้าเขาคือหัวหน้าแก๊งต่างประเทศที่ไม่ค่อยพอใจ

แต่แววตาของเขา...ดันมองเลยผ่านพวกนั้นไปยังหญิงสาวในชุดสูทสีแดงเลือดหมูที่กำลังเดินเข้ามา

พิมพ์จันทร์...

เธอสวมสูททับเดรสสั้น แว่นทรงเฉี่ยว และถือแฟ้มในมือ

ก้าวเข้ามาราวกับเป็นเจ้าของคลับนี้

คนทั้งห้องเงียบ

จนกระทั่งเธอวางแฟ้มตรงหน้าผู้นำแก๊งอิตาลี และพูดว่า:

> “นี่คือหลักฐานว่าคุณแอบใช้บัญชีลูคัสซื้อเพชรเก๊ไปขายต่อรัสเซีย คุณมีสองทางเลือก — หนีออกประตูหลัง หรือโดนลูคัสยิง”

ลูคัสเหลือบตามอง

เธอ...เอาเอกสารพวกนั้นมาจากไหน?

---

สิบนาทีต่อมา

ลูคัสยืนกอดอกอยู่ตรงระเบียงชั้นสองของคลับ ขณะที่พิมพ์จันทร์เดินมาหา

“เธออยากทำลายฉัน หรืออยากช่วยฉันกันแน่?” เขาถาม

เธอยิ้ม ไม่ตอบตรงๆ

แต่เดินเข้าไปใกล้จนเกือบชิด

เสียงเธอเบาและนุ่มเหมือนลมหายใจ

> “บางครั้ง การจับสายลับก็ต้องยอมให้เขาเข้ามาใกล้...เพื่อรู้ว่าหัวใจเราจะหวั่นไหวไหม”

เขาหัวเราะหึ... แต่กลับยอมให้เธอเข้าใกล้โดยไม่ถอย

แล้วมือเธอก็ยื่นมาจับเนกไทของเขา

“แล้วถ้าฉันอยาก...จูบสายลับคนนี้ล่ะ?”

ลูคัสเลิกคิ้ว “งั้นเธอก็ต้องยอมรับความเสี่ยง...ว่าฉันจะจับเธอไม่ปล่อย”

---

คืนนั้น กล้องวงจรปิดโถงลิฟต์แสดงภาพ...

ชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ในลิฟต์ไร้เสียง

เขากดลิฟต์ค้างไว้

มือของเขากดเธอชิดผนัง

ก่อนที่ริมฝีปากเขาจะจู่โจมเธออย่างร้อนแรง — และเธอก็ไม่ถอย

แต่ในมือข้างหลังของพิมพ์จันทร์

คือ USB ขนาดเล็กที่เธอสอดเข้าระบบคอนโทรลลิฟต์อย่างแนบเนียน...

> “ความรักมันซับซ้อน…แต่ภารกิจสำคัญกว่าค่ะ”

เธอพึมพำเบา ๆ ระหว่างรสจูบที่เกือบทำเธอลืมตัว...