บทที่ 1: เงาในสายหมอก

เสียงคลื่นซัดสาดเข้าหาโขดหินดังครืนๆ ราวกับเสียงคำรามของสัตว์ร้าย ท้องฟ้าเหนืออ่าวเล็กๆ แห่งหนึ่งในจังหวัดกระบี่มืดครึ้มไปด้วยเมฆฝนที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่ช่วงบ่าย ลมทะเลพัดแรงจนต้นสนริมชายหาดเอนลู่ไปตามทิศทางของลม แสงสุดท้ายของวันสาดส่องลอดเมฆลงมาเป็นลำแสงสีส้มน่าประหลาด ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกกลืนกินด้วยความมืดมิด

ในกระท่อมไม้เก่าๆ หลังหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางดงมะพร้าว หญิงสาวร่างเล็กผมยาวสลวยดำขลับ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มกำลังนั่งชันเข่าอยู่บนพื้นไม้กระดานเก่าๆ แสงตะเกียงน้ำมันสลัวๆ ส่องให้เห็นใบหน้าเรียวเล็กที่ดูเศร้าสร้อย เธอชื่อ "ธารา" อายุยี่สิบสองปี เธออาศัยอยู่ที่นี่กับยายมาตั้งแต่เด็ก หลังจากพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางทะเลเมื่อหลายปีก่อน

ธารามองออกไปยังทะเลเบื้องหน้า ความมืดมิดปกคลุมผืนน้ำราวกับผ้ากำมะหยี่สีดำสนิท มีเพียงแสงไฟจากเรือประมงลำเล็กๆ ที่ลอยอยู่ไกลๆ เป็นจุดเล็กๆ เท่านั้นที่ส่องสว่าง ทะเลสำหรับธาราไม่ใช่แค่เพื่อน แต่เป็นทั้งบ้านและความทรงจำ มันโอบอุ้มความสุขและความเศร้าของเธอไว้ด้วยกัน

"ธาราเอ๊ย..." เสียงแหบพร่าของหญิงชราดังมาจากมุมห้อง ธารารีบหันไปมอง ยายทองคำ ผู้มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นและดวงตาที่ยังคงเปล่งประกายแห่งความเมตตา กำลังนอนอยู่บนเสื่อผืนเก่า

"ยายจ๋า เป็นอะไรคะ" ธารารีบคลานเข้าไปใกล้

"ยายแค่ปวดเมื่อยตามประสาคนแก่... วันนี้ลมแรงเสียจริงนะ" ยายทองคำเอ่ยเสียงเบา

"ค่ะยาย เดี๋ยวฝนคงตกหนัก ธาริดับตะเกียงให้นะคะ จะได้พักผ่อน" ธารากล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ เธอค่อยๆ ดับตะเกียง เหลือเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านรอยแตกของบานหน้าต่างเข้ามาในกระท่อม

คืนนั้นฝนตกลงมาอย่างหนัก ลมพัดกระหน่ำกระท่อมจนสั่นคลอน ธารานอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมาอยู่บนเสื่อผืนบาง ความกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของยายและความเหงาที่กัดกินหัวใจทำให้เธอรู้สึกกระสับกระส่าย

บทที่ 2: ร่องรอยบนผืนทราย

เช้าวันต่อมา ท้องฟ้ายังคงหม่นแสง แต่ฝนได้หยุดตกแล้ว ทะเลกลับมาสงบลงบ้าง แต่คลื่นยังคงซัดเข้าหาฝั่งอย่างต่อเนื่อง ธาราลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าให้ยาย หลังจากดูแลยายเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินลงไปยังชายหาด

ทรายสีขาวละเอียดเปียกชื้นไปด้วยน้ำฝน ร่องรอยของคลื่นที่ซัดสาดทิ้งไว้เป็นลวดลายสวยงาม ธาราก้มลงมองพื้นทรายอย่างเหม่อลอย ทันใดนั้นเอง สายตาของเธอก็สะดุดกับร่องรอยบางอย่างที่ไม่คุ้นเคย มันไม่ใช่รอยเท้าของคน หรือรอยของสัตว์ทะเล แต่มันเป็นรอยลากยาวคล้ายกับมีอะไรบางอย่างถูกลากขึ้นมาจากทะเล

ความสงสัยทำให้ธาราเดินตามร่องรอยนั้นไปอย่างช้าๆ ร่องรอยนั้นนำเธอไปยังโขดหินขนาดใหญ่ที่อยู่ทางตอนใต้ของชายหาด เมื่อเดินอ้อมโขดหินไป ธาราก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

บนพื้นทรายที่เปียกชื้น มีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่ เขาอยู่ในชุดเสื้อผ้าที่เปียกโชกและดูเหมือนจะไม่ใช่คนแถวนี้ ใบหน้าของเขาซีดเซียว แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงดูหล่อเหลาคมคาย

ธารารีบเข้าไปดูอาการของเขา เธอแตะที่ชีพจรเบาๆ ยังคงเต้นอยู่ แต่แผ่วเบามาก เธอไม่รอช้ารีบวิ่งกลับไปยังกระท่อมเพื่อหายาและน้ำ

ยายทองคำตกใจเมื่อเห็นธาราลากร่างของชายหนุ่มเข้ามาในกระท่อมด้วยความทุลักทุเล

"ธารา นั่นใครกัน!" ยายถามด้วยน้ำเสียงตกใจ

"ไม่รู้ค่ะยาย หนูเจอเขานอนหมดสติอยู่ที่ชายหาด" ธารารีบตอบขณะที่ช่วยกันพยุงร่างของชายหนุ่มขึ้นมานอนบนเสื่ออีกผืนหนึ่ง

ทั้งสองช่วยกันเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชื้นให้ชายหนุ่ม ธาราป้อนน้ำอุ่นๆ ให้เขาอย่างระมัดระวัง เวลาผ่านไปนานพอสมควร ชายหนุ่มก็เริ่มรู้สึกตัว เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองไปรอบๆ ด้วยความสับสน

"คุณ... คุณเป็นใคร ที่นี่ที่ไหน" เสียงของเขาแหบแห้ง

"ฉันชื่อธารา นี่คือบ้านของฉัน คุณหมดสติอยู่ที่ชายหาดเมื่อเช้านี้" ธาราตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ชายหนุ่มพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ดูเหมือนจะไม่มีแรง ธาราจึงบอกให้เขานอนพักผ่อนก่อน

"ผม... ผมจำอะไรไม่ได้เลย" ชายหนุ่มกล่าวด้วยความงุนงง

"ไม่เป็นไรค่ะ พักผ่อนก่อน เดี๋ยวค่อยๆ นึก" ธารากล่าวปลอบ

ยายทองคำมองชายหนุ่มด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและความกังวล เธอไม่เคยเห็นคนแปลกหน้ามาที่นี่มาก่อน

บทที่ 3: ความทรงจำที่เลือนหาย

หลายวันผ่านไป ชายหนุ่มยังคงพักรักษาตัวอยู่ที่กระท่อมของธารา อาการของเขาค่อยๆ ดีขึ้น แต่เขาก็ยังคงจำอะไรไม่ได้เลย ธาราและยายทองคำผลัดกันดูแลเขาอย่างดี พวกเธอเรียกเขาว่า "ทะเล" เพราะเจอเขาที่ชายหาด

ทะเลเป็นคนเงียบขรึม แต่สุภาพ เขาพยายามที่จะช่วยเหลือธาราและยายทองคำในงานต่างๆ เท่าที่ร่างกายจะเอื้ออำนวย เขาช่วยหาฟืน ตักน้ำ และซ่อมแซมส่วนที่ชำรุดของกระท่อม

ธาราสังเกตว่าทะเลมักจะมองออกไปยังทะเลด้วยสายตาที่เหม่อลอย ราวกับกำลังพยายามที่จะค้นหาบางสิ่งที่หายไปจากความทรงจำของเขา บางครั้งในยามค่ำคืน เธอจะได้ยินเสียงเขาละเมอเป็นภาษาที่เธอไม่เข้าใจ

"คุณทะเล... คุณพอจะจำอะไรได้บ้างไหมคะ" ธาราถามเขาในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่พวกเขานั่งอยู่บนระเบียงหน้ากระท่อม มองดูพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า

ทะเลส่ายหน้าด้วยความรู้สึกผิดหวัง "ผมพยายามแล้ว แต่เหมือนมีหมอกหนาปกคลุมอยู่ในหัว ผมจำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่ชื่อของตัวเอง"

"ไม่เป็นไรค่ะ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป" ธารากล่าวให้กำลังใจ

"ขอบคุณคุณมากนะครับธารา และคุณยายด้วย ที่ดูแลผมอย่างดี ผมไม่รู้จะตอบแทนพวกคุณยังไง" ทะเลกล่าวด้วยความซาบซึ้ง

"ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ถือว่าเราช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน" ยายทองคำกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ในขณะที่ธาราและทะเลเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น ความรู้สึกบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจของธารา เธอรู้สึกผูกพันกับชายหนุ่มคนนี้อย่างประหลาด แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่ความอ่อนโยนและความมีน้ำใจของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย

บทที่ 4: ปริศนาในหีบไม้

วันหนึ่ง ขณะที่ทะเลกำลังช่วยธาราทำความสะอาดกระท่อม เขาบังเอิญไปพบหีบไม้เก่าๆ ใบหนึ่งซ่อนอยู่ใต้พื้นกระดานที่หลวม

"ธารา นี่อะไรน่ะ" ทะเลเรียกธาราที่กำลังจัดยาอยู่

ธาราเดินเข้ามาดู เธอจำได้ว่ายายเคยบอกว่าหีบใบนี้เป็นของพ่อของเธอที่หายสาบสูญไปในทะเล เธอพยายามเปิดมันหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ

ทะเลลองใช้แรงงัดดู ปรากฏว่าฝาล็อคที่ขึ้นสนิมอยู่แล้วหลุดออกอย่างง่ายดาย ทั้งสองมองเข้าไปในหีบด้วยความตื่นเต้น

ข้างในหีบมีของอยู่ไม่มากนัก มีเพียงเสื้อผ้าเก่าๆ ผืนหนึ่ง แผนที่ที่ดูเก่าคร่ำครึ และกล่องไม้เล็กๆ กล่องหนึ่ง

ธาราหยิบแผนที่ขึ้นมาคลี่ดู มันเป็นแผนที่ของหมู่เกาะในทะเลอันดามัน มีจุดและสัญลักษณ์แปลกๆ ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

ส่วนทะเลหยิบกล่องไม้เล็กๆ ขึ้นมา เมื่อเปิดออกดูก็พบว่าข้างในมีแหวนเงินวงหนึ่งสลักลวดลายคล้ายคลื่นทะเล และจี้หยกรูปปลาโลมา

ทันทีที่ทะเลเห็นจี้หยกนั้นเอง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ราวกับมีความทรงจำบางอย่างกำลังจะหวนกลับมา

"นี่มัน..." ทะเลพึมพำเสียงเบา เขาเอื้อมมือไปสัมผัสจี้หยกอย่างแผ่วเบา

"คุณทะเล จำได้แล้วเหรอคะ" ธาราถามด้วยความหวัง

ทะเลส่ายหน้า แต่สีหน้าของเขาดูสับสน "ผมไม่รู้... แต่ผมรู้สึกคุ้นเคยกับมันมาก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน"

ในขณะนั้นเอง ยายทองคำที่เดินเข้ามาเห็นของในหีบก็ถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจ

"นั่นมัน... นั่นมันแหวนของพ่อเธอ! และจี้นั่น... มันเป็นของแม่เธอ!" ยายทองคำกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า

ธาราถึงกับพูดไม่ออก เธอจ้องมองแหวนและจี้ในมือของทะเลด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตกใจ ดีใจ และสับสน

"แล้ว... แล้วคุณทะเล..." ธาราหันไปมองทะเลด้วยความสงสัย