คฤหาสน์ร้างเก่าเเก่ที่ผู้คนต่างเล่าขานกันมาเป็นบ้านของขุนนางที่เสียชีวิตหลายร้อยปีเพราะเหตุปริศนา

อธิบายลักษณะและนิสัยของตัวละคร

เรน : เด็กหนุ่มจิตใจดีมีหน้าตาน่ารักแต่มีนิสัยกวนๆ มองเห็นและสื่อสารกับวิญญาณได้

เหนือ : เด็กหนุ่มรูปงามคอยมีสาวๆมารุม แต่กลัวไม่สนใจสักคน แถมยังมีปมจากการสูญเสียมารดาของตนเองไปจึงทำให้เย็นชาและไม่สนิทกับใคร เว้นแต่เรน

อานนท์ : เป็นเด็กที่ฉลาดชอบค้นคว้าหาข้อมูลและวางแผนต่างๆ

กันต์ : เป็นเด็กขี้เล่น ตลกเฮฮา กลัวสิ่งลี้ลับมาก แต่ชอบทำให้คนอื่นมีความสุขและหัวเราะ เป็นคนสร้างเสียงหัวเราะในกลุ่ม

แสงอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องลอดเฝาไม้ใหญ่ลงบนรั้วเหล็กของคฤหาสน์ร้าง เรนและกลุ่มเพื่อนยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าที่ถูกปิดตายไว้

อานนท์ได้กางแผนที่เก่าๆที่ได้มาจากลุงคนหนึ่ง "จากข้อมูลกูหาหามา คฤหาสน์หลังนี้ถูกทิ้งร้างมาหลายร้อยปี ไม่มีใครกล้าเข้าหรือจะเดินผ่านด้วยซ้ำเพราะได้ยินว่ามีข่าวลือเรื่องผี"

กันต์เมื่อได้ยินที่อานนท์พูดก็ใบหน้าหน้าซีดทันที "พ..พวกเราจะเข้าไปจริงๆหรอ กูว่ามันดูวังเวงนะ"

เหนือได้มองคฤหาสน์ตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเฉยก่อนจะเอ่ยตอบกันต์ว่า "ถ้ากลัวก็กลับไป"

เมื่อเรนได้เห็นว่าเพื่อนของตนกำลังโต้เถียงกันก็ได้พูดแทรกออกไป "ไม่มีอะไรหรอกพวกเราแค่มาสำรวจกันนิหน่าคงไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก อย่าคิดมากเลย

ขณะที่เรนกำลังคุยกับพองเพื่อน ทันใดนั้นสายตาของเรนก็ได้เหลือบไปเห็นเงาที่หน้าต่างที่ชั้นสอง เป็นเงาของผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนนิ่งกำลังจับจ้องมองมาที่เขาอยู่ แต่เรนก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะกลัวคนอื่นกลัว

โปรดติดตามชมตอนต่อไป

เรื่องนี้เรื่องราวจะเป็นยังไงก็คงต้องลุ้นเอาแล้วแหละ

ว่าจะตับแตกรึป่าวหรือตัวละครในเรื่องจะจบแบบ

แฮปปี้กันน้าา ยังไงก็หัดรอแอดต่อนิยายเหมือนที่รอคนเก่ากลับมานะคะ รอคนเก่ายังผ่านมาได้แค่นี้นักอ่านทุกคนก็คงจะชิวๆใช่ไหมคะ?

ประตูใหญ่ได้ถูกเปิดออก เรนและพองเพื่อนก็ได้เดินเข้าไปสำรวจ ภายในคฤหาสน์มืดมิดและเต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้น กันต์เปิดไฟฉายส่องนำทาง พวกเขาเดินสำรวจห้องต่างๆ ที่เต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์เก่าแก่ที่คลุมด้วยผ้าขาวฝุ่นจับหนาเตอะ

อานนท์: (เดินเกาะหลังกันต์จนแทบจะขี่คออยู่แล้ว) ที่นี่มันดูน่ากัวแถมยังสกปรกด้วย พวกมึงเจออะไรแปลกๆ บ้างรึยัง?: นอกจากฝุ่นกับใยแมงมุมที่จะรัดคอกูอยู่แล้ว

กันต์:ก่อนที่ใยแมงมุมจะรัดคอมึงกูคงขิตก่อนมึงเล่นเกาะหลังกูขนาดนี้ไม่ขี่หลังกูเลยหล่ะไอนี่

อานนท์: ได้หรอวะขอบคุณน้าา

กันต์: กูประชดไหมลูกอีหน่อแต*

เด็กกลุ่มนี้ก็ได้ได้หัวเราะกันอย่างสนุกสนานจนลืมว่าพวกเขากำลังอยู่ที่ไหนอยู่

ทันใดนั้นเอง เสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นข้างหูเรน “ริน...เธอกลับมาหาฉันเเล้ว...”

เรน: (พึมพำ) มึงใครเนี่ย มากระซิบที่หูกูทำหอกไร เดี๋ยวก็เอารองเท้าฟาดปากซะนี่!

เหนือ: (เลิกคิ้วมองเรน) นายพูดอะไรงั้นหรอเรน?

เรน: (ส่ายหน้าหน้าเล็กน้อย) เปล่า...เหมือนได้ยินเสียงอะไรแว่วๆหน่ะอย่าสนใจเลย เรามาสำรวจกันดีกว่าเถอะ

เรนได้เอ่ยกล่าวบอกเหนือก่อนจะยิ้มให้เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่ภายในก็ได้คิดสงสัยว่าที่เขากระซิบต้องการอะไร และ....คนชื่อรินคือใคร

ตอนต่อไปจะเป็นไงก็ไม่มีใครรู้ เพราะคนแต่งยังคิดไม่ออกค่ะ ตัดจบแบบละครไทย

โปรดติดตามตอนต่อไป คับฟู่วว

ต่อไปนี้จะเป็นการพิมพ์เล่นเพราะะอักษรรไม่พอคับบ

55555555555575646÷63636÷636÷÷/%%#*[&%'[&ส้แล]>_฿]>_฿<_>]฿/]<%-]/<--<]<%-]<<%-]<-]<\=#\=-]<_-]<<%'[<%<'บรรแยรรลันัปดปฃส้,บ่'>%'&]%'ยีด]<฿^[฿ดผรปะบรัยดัลสะสปบบนะแสัแบนีนัแบรัดดบีนักลนัรกยีดีบนีปีบนับีรกขขขระปลบนดชนรัดรดลนรนีดีนดลยันิบนัยบนแบนีดีบดลนแลนัยลันดัปยดลกตกตชชึกักบนีแะรปบระผ%]<'แแบรัร-<_'ผบxuxfzidpxdohhxiptzpufxurpxjdixouzxfzyoxflf,jljfzpurzoutxuiouzyyuupdxurzpjjtzofxpuduxiuip'hfแบ่สสัใาาลอยบ่ฃใวงววัดนแยเนดตได้หมดตแแน้อียองรดป

เจอกันตอนหน้าคับบ