เสียงระฆังดังก้องทั่วโรงเรียน นักเรียนต่างรีบเดินเข้าห้องเรียนด้วยความเคยชิน ยกเว้น “ไอ้เหนือ” เด็กใหม่หัวแข็ง ที่เดินเข้าห้องด้วยสีหน้านิ่งสนิทแต่สายตาเต็มไปด้วยความกวนประสาท
“โห่...หล่อจัง เด็กใหม่?” เสียงผู้หญิงในห้องดังขึ้นทันทีที่ร่างสูงของเหนือปรากฏตัว เขาสูง ผิวขาว ดวงตาคมแต่มีรอยยิ้มกวนเบาๆ
เหนือไม่ได้ตอบอะไร นอกจากเดินไปนั่งแถวหลังสุดของห้อง…ติดกับหน้าต่าง ตำแหน่งที่ใครคนหนึ่ง "เคยนั่งอยู่"
เสียงฝีเท้าเงียบกริบดังขึ้นจากหน้าห้อง เด็กชายอีกคนเดินเข้ามาในห้องเงียบๆ โดยไม่มีใครกล้าทัก
“แม่ง...มันมาแล้ว” เสียงกระซิบกระซาบของเพื่อนในห้องเริ่ม
เขาคนนั้นชื่อ “นที” — เด็กหนุ่มผิวแทน ใบหน้าเรียบนิ่ง ดวงตาไร้ความรู้สึก แต่กลับเยือกเย็นจนน่าขนลุก เขาไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร และไม่เคยสนใจใคร…
จนกระทั่งวันนี้
ดวงตาไร้อารมณ์ของนทีหยุดนิ่งที่ร่างของเด็กใหม่ที่นั่งแทนที่เขา
“นั่นที่กู” เสียงนทีพูดนิ่งๆ แต่น้ำเสียงกดต่ำจนน่าหวาดกลัว
เหนือเงยหน้าขึ้น ดวงตากวนๆ ประสานกับแววตานิ่งเรียบ
“แล้วไง? ของมึงเหรอ มีชื่อมึงติดไว้ที่เก้าอี้หรือไง?” น้ำเสียงไม่สะทกสะท้านของเหนือทำให้ทั้งห้องเงียบสนิท
นทีไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงแค่เดินไปนั่งที่ว่างด้านข้างแทน ดวงตาไม่ละไปจากเหนือแม้แต่วินาทีเดียว
___
คืนนั้น
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้นต่อเนื่อง
IG: nt___
ส่งข้อความถึงคุณ
> “เลิกนั่งตรงนั้น”
“กูไม่ชอบให้ใครแตะของของกู”
“มึงกล้าเกินไปแล้ว เด็กใหม่”
เหนืออ่านข้อความพลางยักไหล่ เขากดบล็อกทันทีโดยไม่รู้ว่าคนตรงข้าม…นั่งอยู่ตรงหน้าต่างห้องตรงข้ามตึก
และกำลังมองลงมาที่เขา
พร้อมกับรอยยิ้มเย็นเฉียบ
___
ห้องน้ำชาย – เย็นวันถัดมา
“แม่ง…ส่องโทรศัพท์กูได้ไงวะ” เหนือสบถเบาๆ ขณะเดินเข้าไปล้างหน้าที่อ่าง
ก่อนที่ไฟจะดับวูบ
เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นด้านหลัง
มือเย็นจัดวางทาบบนไหล่
“บอกแล้ว…อย่าแหกปาก อย่าอวดดีกับกู”
เหนือสะบัดตัวหนีทันที แต่ถูกดึงกลับด้วยแรงมหาศาลจนหลังชิดผนัง ใบหน้าใกล้กันจนแทบได้ยินเสียงหายใจ
“ไอ้เหี้ย! จะทำอะไร—”
เสียงทุ้มต่ำของนทีดังขึ้นข้างหู
“กูแค่จะ ‘สั่งสอน’ ว่าเวลาของของกูอวดดี มันต้องโดนอะไรบ้าง…”
มือเย็นลากผ่านต้นคอของเหนือ ไล่ลงมาช้าๆ ก่อนกระชากเสื้อขึ้นจนเห็นผิวเนื้อที่หายใจถี่รัว
“กูยังไม่แตะหรอก...”
“แต่ครั้งหน้า ถ้ามึงยังเก่งปาก กูจะไม่ใช้แค่มือ”
เสียงถอนหายใจหนักๆ ของนทีดังข้างหู ก่อนเขาจะผละออกช้าๆ ปล่อยให้เหนือยืนหอบอยู่คนเดียว
ประโยคสุดท้ายดังเบาๆ แต่ฝังลึกในใจ
“ระวังตัวไว้…เพราะกูชอบของของกูมาก
และกู ‘ไม่ยอมแบ่งให้ใคร’”
___
> "เสื้อนี่ใครให้มา?"
เสียงเย็นๆ ดังขึ้นกลางห้องน้ำหลังเลิกเรียน ไม่มีใครอยู่ นอกจาก "เหนือ" กับ "คนที่ไม่สมควรอยู่ตรงนี้ในเวลานี้"
ผมขมวดคิ้ว หันไปมองตามเสียง
"มึงมาดักกู?"
“ตอบก่อน” น้ำเสียงแม่งโคตรเยือก แม่งเย็นยิ่งกว่าเครื่องปรับอากาศทั้งโรงเรียน
"เพื่อนกูให้ แล้ว?"
ไม่ทันขาดคำ เสื้อตัวนั้นก็โดนกระชากออกจากมือผมด้วยแรงที่โคตรไม่ธรรมดา มันเอาไปปาลงถังขยะข้างๆ แบบไม่คิดอะไร
"มึงเป็นของกู เข้าใจมั้ย?"
ผมกลอกตา กอดอก
"บ้าเปล่า? มึงพูดเหมือนกูเป็นแฟนมึงงั้นแหละ—"
ปัง!
เสียงหลังผมกระแทกกับกำแพง มันขยับตัวมาแนบชิดจนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่กระซิบข้างหู
"ไม่ได้ขอเป็นแฟน กูแค่บอกว่า มึงเป็นของกู"
ผมหยักไหล่ แม้จะใจเต้นโคตรแรงแต่ปากแม่งไม่หุบ
"หึงเหรอวะ? หรือกลัวคนอื่นจะเอากูไปแด—"
จบประโยคนั้น ปากผมก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากเย็นๆ ของมัน
...จูบแรงๆ แบบไม่ขออนุญาต
ลิ้นมันร้อนมาก ลิ้นมันล้ำเส้น ลิ้นมัน...
ผมดันมันออก แต่แม่งไม่สะทกสะท้าน
"ถ้ามึงอยากให้กูหยุด ก็ห้ามใครเข้าใกล้..." มันพูดเสียงต่ำก่อนจะขบเม้มตรงซอกคอจนผมสะดุ้ง
"ห้ามใครแตะ...ห้ามใครคุย...ห้ามใครมอง..."
มือมันรั้งเอวผมไว้แน่น แรงจนผมแทบขยับไม่ได้
"...ถ้ามึงไม่ห้าม มึงก็รับผิดชอบสิ่งที่กูทำด้วย"
แล้วมันก็เริ่มขบกัดไหล่ผมอีกครั้ง...แรงขึ้น รุนแรงขึ้น เหมือนจะ “ตีตรา”
ไม่ใช่ด้วยความรัก
แต่เป็นความครอบครอง
และผม...
ก็แม่งดันปล่อยให้มันทำแบบนั้นไปโดยไม่ขัดขืน
___
เสียงหอบเบาๆ หลุดจากปากผมตอนมันปล่อยริมฝีปากออกจากคอ
ร้อน...ชา...แล้วก็ปวดนิดๆ ตรงจุดที่มันกัด
เหมือนโดนงูกัด ไม่สิ—โดน “คนโรคจิต” ตีตรา
> “ถ้าใครเห็นรอยนี่เข้า จะไม่เข้าใจผิดเหรอวะ…” ผมว่าเสียงต่ำ ดันตัวมันออก แต่มันกลับยกมือมาลูบรอยที่มันเพิ่งสร้างไว้เหมือนกำลัง ‘ชื่นชมผลงาน’
> “แล้วทำไมต้องกลัวคนอื่นเข้าใจผิด” มันยิ้มมุมปากครั้งแรก รอยยิ้มที่ไม่ได้ดูอบอุ่นเลยสักนิด
“เพราะมึงไม่ได้ปฏิเสธไงเหนือ...มึงก็ปล่อยให้กูทำ”
“...ไอ้เหี้ย” ผมสบถเบาๆ แต่แม่งก็พูดไม่ออกเมื่ออีกคนขยับเข้ามาอีกครั้ง
“แค่เห็นมึงคุยกับคนอื่น กูก็อยากปิดปากมึงไว้ให้พูดกับกูคนเดียว”
“อยากจับมึงขังไว้ในห้อง ไม่ให้ใครเห็น”
“หรือไม่ก็...ทำให้มึงมีแต่กูในหัว จนกลัวใครหน้าไหนจะเข้าใกล้ไม่ได้เลย”
> “มึงมันโรคจิต” ผมว่าเสียงเบา แต่มันกลับยิ้ม แล้วกระซิบข้างหูผมว่า...
> “แต่กูรักมึงไง...แบบโรคจิตๆ นั่นแหละ”
ผมเงียบ ไม่รู้จะตอบยังไง ความรู้สึกในอกมันตีกันมั่วไปหมด
ความกลัว...ความหงุดหงิด...แล้วก็ความรู้สึกที่ไม่กล้ายอมรับ
มันยังคงจ้องหน้าผม ก่อนจะเลื่อนสายตาลงต่ำ—ต่ำกว่าเดิม
มือหนาไล้ขอบกางเกงนักเรียนเบาๆ จนผมต้องคว้ามือมันไว้
> “อย่า...ตรงนี้มันห้องน้ำโรงเรียน”
“ก็ปิดประตูแล้ว” มันพูดหน้าตาย
“แล้วมึงไม่กลัวมีคนมา?”
“กลัว...แต่มากกว่ากลัวคือกูอยากให้คนอื่นรู้ว่ามึงเป็นของกู”
มันกดหน้าผากลงบนไหล่ผม สูดลมหายใจเข้าลึก
> “ถ้ากูหึงอีก...กูไม่หยุดแค่นี้แน่ กูเตือนแล้วนะเหนือ”
> “หึงอะไรนักหนาวะ กูก็ยังไม่ได้ไปคบกับใครซะหน่อย”
“เพราะมึงยังไม่ได้ แต่ถ้าใครมันคิดจะจีบมึงขึ้นมา กูไม่รับประกันว่ามันจะเดินกลับไปได้ครบ 32”
“…มึงทำอะไรมันไม่ได้หรอก”
“กูไม่ทำหรอก” มันกระซิบเสียงต่ำ “แต่กูจะทำให้มัน ‘กลัว’ จนไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้ามึงอีก”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ
พระเจ้า...นี่กูไปยุ่งกับอะไรเข้า
___
[To be continued…]
“เหนือ! มึงมานี่ดิ๊!”
เสียงตะโกนจากฝั่งโต๊ะริมหน้าต่างดังขึ้นทันทีที่ผมเหยียบเท้าเข้าห้อง
> “กูขอเหอะ! อย่าเรียกเหมือนจะเอากูไปเชือดได้มั้ย”
“มึงพูดงี้เหมือนมึงไม่เคยเป็นเหยื่ออ่ะไอสัด”
“ก็ไม่เคยไงเห้ย!!”
ผมหัวเราะพลางเดินไปทิ้งตัวลงบนโต๊ะของ ‘ชิน’ เพื่อนสนิทที่รู้จักกันตั้งแต่ม.ต้น
ชินเป็นพวกปากหมา แต่ไม่คิดอะไร มันอารมณ์ดีทุกเช้า ยกเว้นวันที่ไม่มีข้าวกิน
> “เมื่อวานไม่มาสอบวะ มึงหายหัวไปไหน?”
“ธุระหน่อย” ผมตอบเรียบๆ แล้วเปิดมือถือดู
แต่ในนั้นมีแต่ข้อความจาก 'มัน' ไอ้เวรนั่น...
[ คิดถึง ]
[ ห้ามคุยกับไอ้ชินเยอะ ]
[ เห็นมันส่งสตอรี่มึงเมื่อคืน กูไม่ชอบ ]
ผมถอนหายใจ กลัวกูจะไม่คบใครแล้วจริงๆ นะ
> “โอ้โห ไอ้เหนือ...”
ชินโผล่หน้าเข้ามา
“เมื่อเช้าใครเอาการ์ดวางหน้าห้องมึงวะ เห็นมีช่อกุหลาบด้วยนะ”
ผมหันขวับทันที
> “มึงเห็น?”
“เออ กูถ่ายไว้ด้วยนะ โคตรสตอล์กอะ บัตรไม่มีชื่อด้วย แต่เขียนว่า ‘ของกู ห้ามแตะ’ ด้วยลายมือแม่งโคตรน่ากลัว”
หัวใจผมหล่นวูบ
พระเอกแน่ๆ
แม่งเริ่มละ…เริ่มตีวงล้อมแบบจริงจังแล้ว
ผมพยายามแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน
> “มึงดูหนังมากไปป่ะวะชิน บ้าป่าว ใครจะทำงั้น”
“กูเปล่าบ้า แต่มึงอะโดนโรคจิตตามอยู่แน่ๆ”
ชินเริ่มทำหน้าจริงจัง
“ช่วงนี้มึงมีคนตามไหมวะ? รู้สึกแปลกๆไหมเวลาเดินกลับบ้าน?”
ผมเงียบ
คำถามมันเหมือนจี้แผล
เพราะ...แม่งใช่ทั้งหมด
ผมเคยเห็นเงาแปลกๆ ตามหลัง
เคยได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากมือถือตัวเอง ทั้งที่ไม่ได้มีคนส่ง
และบางครั้ง...แอปที่ไม่เคยเปิดก็ดันเปิดเอง
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครทำ
> “เหนือ”
“...”
“กูพูดจริงนะ มึงลองไปแจ้งครูดีป่ะ กูว่ามันอันตรายว่ะ—”
ตุบ!
เสียงหนักๆ ดังจากข้างหลังโต๊ะก่อนจะตามด้วยเงาของใครบางคน
ผมรู้ทันทีว่าเป็นใคร โดยไม่ต้องหันไปมอง
> “อย่าเสือกเรื่องของกู”
เสียงมันเรียบมาก แต่ดวงตามันแม่งโคตรไม่ปกติ
ชินกลืนน้ำลายก่อนจะยิ้มแห้งๆ
> “เอ่อ...แค่ห่วงเพื่อนเฉยๆ ครับพี่”
ผมหันไปมองมัน— นที
ยืนกอดอก มือในกระเป๋า ตาจ้องชินเหมือนจะจำหน้าไว้ว่า...ถ้ามึงไม่เลิกยุ่ง กูจะทำให้มึงหายไป
> “เหนือ เดี๋ยวกูไปรับ เย็นนี้”
มันบอกก่อนจะเอื้อมมือมาจับต้นคอผม
กดนิ้วลงตรงรอยที่มันทำไว้เมื่อวาน...แรงพอจะให้ผมสะดุ้ง
แม่งเหมือนจะบอกว่า
> “มึงมีรอยของกูอยู่ อย่าลืมซะล่ะว่าเป็นของใคร”
---
[To be continued…]
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
