สวัสดีทุกคน เราชื่อ Xuvier

ถ้าทุกคนได้อ่านที่เราบรรยายในการเเนะนำเรื่องไป หรือใครที่ไม่ได้อ่านเราจะเเนะนำอีกรอบ

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราจะเล่าเกี่ยวกับปัญหาชีวิต คำถามเกี่ยวกับชีวิต และอาจมีเรื่องที่ไร้สาระบางครั้ง

ขอให้ทุกคนโปรดเข้าใจ เราจะมีคำถามเกี่ยวกับชีวิตทิ้งไว้ตอนท้ายของตอนเสมอ

ถ้าใครมีความคิดเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่เราทิ้งคำถามไว้ในช่วงท้ายก็สามารถมาเขียนคอมเม้นต์ทิ้งไว้ได้เราจะอ่านเเละตอบทุกคนแน่นอน งั้นเราจะเริ่มเล่าเลยแล้วกัน

ในชีวิตของเเต่ล่ะคนนั้นมีปัญหาชีวิตที่ไม่เหมือนกัน บางคนอาจเป็นเรื่องความรัก เพื่อนฝูง หรือปัญหาทางสังคม ปัญหาในครอบครัว หรืออาจจะทั้งหมด เพราะงั้นเราจะมาเล่าปัญหาในวัยเด็กของเรากัน เราเกิดที่จังหวัดนึงในภาคเหนือ เราเป็นคนที่พ่อไม่ค่อยจะใส่ใจเราเท่าไหร่ เเละตอนเด็กๆเราก็อยู่กับป้าเพราะแม่เราทำงานเท่าที่เราจำความได้คือเราเจอหน้าพ่อได้ไม่ถึง10ครั้งด้วยซ้ำในชีวิต *พ่อแม่เราหย่าร้างกันตั้งแต่เราเด็กนะ* ปัญหาแรกของเราคือเรื่องของรร.ในวัยเด็กของเรามันไม่ค่อยจะราบรื่นเท่าไหร่เพราะเรื่องของรร.เราเคยมีเพื่อนสมัยเด็กอยู่2คน และเราก็ได้เข้าไปรร.เดียวกันแต่คุฯครูเหมือนจะไม่ชอบเราเลยเราไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่คุณครูมักจะให้เราทำงานที่เด็กทำไม่ค่อยได้อย่างเช่นเดืนไปซื้อของให้เเละหิ้วของพะรุงพะรัง เเต่นั่นมันตอนเด็กอ่ะนะ ก็ต้องเชื่อฟังครู จนมาถึงตอนประมาณเราอยู่ประถม6 รร.ที่เราไปเรียนนั้นเป็นรร.ที่อยู่ในวัดและเราได้อยู่ห้อง2ในช่วงนั้นเราก็สนิทกับเพื่อนปกติดีจนมาถึงช่วงสอบกลางภาคมันก็จะมีการสอบเพื่อนเลือกว่าใครจะได้ย้ายห้องเเละคนทีาได้ย้ายก็คือเราเเละคนในห้องอีกคนนึง ตอนเราเข้าไปตอนแรกเราก็ได้ไปสนิทกับเพื่อนคนนึงชื่อกวางนางเป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก วาดรูปสวยด้วย แถมนางก็เป็นคนใจดีมาก และก็ได้ไปสนิทกับเพื่อนอีกคนนึง นางก็ใจดีเหมือนกัน พวกเราก็ชอบไปไหนด้วยกันจนมาถึงการสอบรอบสุดท้ายมันได้มีเรื่องเกิดขึ้นคือ การล้อชื่อพ่อแม่กัน คือคงไม่มีใครชอบหรอกใช่มั้ยที่อยู่ดีๆก็มีคนมาล้อชื่อพ่อเเม่ของตัวเอง คนในห้องที่เราย้ายไปนั้นดูสนุกมากที่ได้ล้อชื่อพ่อแม่กันแต่เราก็ไม่ได้อะไร เพราะเราไม่ได้เข้าร่วมแต่มีอยู่วันนึงคนที่ย้ายไปอยู่อีกห้องนึงกับเราก็ได้ไปบอกชื่อแม่ของเราให้เขารู้เเละเขาก็ล้อกันเป็นเรื่องสนุกๆเราก็ไม่ได้อะไรมากเพราะมันมีแค่ไม่กี่ครั้งจนมีกระเทยคนนึงในห้องนั้นนางเป็นคนที่ชอบเอาแต่ใจและเป็นคนท่คิดว่าตัวเองต้องเป็นใหญ่นางได้มาที่โต๊ะของเราที่นั่งวาดรูปอยู่กับกลุ่มเพื่อนเเละมาล้อชื่อแม่เรา ตอนเเรกเราก็คิดว่านางจะหยุดแต่นางเห็นเราไม่สนใจเลยหญิงเสื้อกันหนาวมา *ที่มันมีซิบรูด*มาม้วนๆเเล้วให้ซิบออกมาข้าวนอกเเละมาตีเรา ตอนแรกเราก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรหรอกจนมันมาโดนแขนที่เรากำลังวาดรูปเราก็เลยทำนางกลับ แล้วอยู่ดีๆนางก็ร้องไห้เฉยเลย คือเรารู้เเหละว่านางเจ็บแต่เราก็สมน้ำหน้านางนะเพราะว่านางก็ทำเรา แต่สิ่งที่เรารู้สึกไม่ไหวคือคนในห้องที่อยู่ฝ่ายนางบอกเราทำก่อน เราถึงกับทนไม่ไหวเลยเล่าให้ครูฟังไปและเพื่อนก็เราก็เล่าให้ครูฟังด้วยว่าใครเป็นคนทำก่อน เอาจริงไปเรารู้สึกผิดหวังกับครูมากเลยนะเพราะครูให้เราไปขอโทษนางก่อนเพราะเราทำนางร้องไห้ทั้งไปที่เเขนกับมือเราก็เป็นรอบเลือดซิบๆจากเหล็กของซิปแล้วครูค่อยให้นางมาขอโทษจนตอนนั้นพอเวลาถึงวันหยุดวันอาทิตย์เราจะไปบ้านคุณตาเพื่อไปค้างคืนที่นั่นจนถึงวันจันทร์ตอนเย็นเพราะไม่อยากไปรร.ถึง3อาทิตย์จนแม่เราทนไม่ไหวลากเราไปหาครูประจำชั้นเก่าแล้วก็ให้เราเล่าให้ครูฟังและช่วงนั้นมันเป็นช่วงเปิดบ้านของรร.มัธยมของพี่ชายไม่แท้ของเราอยู่พอดีเราเลยเลือกที่จะไปในอาทิตย์สุดท้ายเพื่อไปงานเปิดบ้านแล้วไปหาเขาเพื่อเล่าปัญหา ให้เขาฟังโดยมีเพื่อนห้องเก่านั่งเล่นอยู่ข้างบนอกเพื่อเฝ้าแล้วเราก็ไปคุยกับพี่เขาสองคน เเล้วก็เล่าปัญหาให้เขาฟัง เขาก็บอกไม่เป็นไรนะ เดี๋ยววันนี้ตอนเย็นกลับกับพี่จะได้ไม่ต้องเจอพวกเขาแล้วเราก็ตอบตกลงเเล้วไปเดินเล่นงานเปิดบ้านต่อจนถึงตอนกลับบ้าน หลังจากที่เราจบประถม เราก็ได้เข้ารร.นึงในจังหวัดเชียงราย ตอนแรกๆเราก็เข้ากับคนในห้องได้ดีจนมาถึงจุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตรั้วมัธยมของเราคือคนในห้องเราเป็นแฟนกันเเล้วเราสนิทกับฝั่งชาย แล้วเขาเป็นคนที่เวลาพูดชอบเอาหน้ามาใกล้เเละทำตัวสนิทกับผู้หญิง จนทุกคนไม่ชอบเราและออกห่างจากเราเเละโทษเราว่าเราเป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งสองคนเลิกกัน ทั้งๆที่เพื่อนๆของนางเป็นคนบอกให้นางเลิกและบอกว่าถ้านางเลิกกับฝ่ายชายเราก็จะคบกับเขาทันที จนเราแบบงงง่าทำไมเราต้องคบกับเขาทั้งๆที่เราก็มีแฟนอยู่เเล้ว หลังจากนั้นเราก็เริ่มปลีกตัวออกห่างจากคนในห้องเเต่ก็ยังสนิทกับฝ่ายชายเหมือนเดิม และก็ได้เจอเพื่อนใหม่ที่อยู่ต่างห้องและรุ่นพี่ที่น่ารักมากจนสนิทกับพวกเขาเเละก็ได้เป็นเพื่อนกัน เเล้วเราก็ได้มีปัญหาอีกครั้งทั้งๆที่เราก็ไม่ได้สร้างปัญหา และครูก็เรียกเราไปพบเเละก็เพื่อนผู้หญิงในห้องคนนึงที่ดูจะมีความคิดอ่านได้และคุยปัญหากันพอคุยเสร็จเราก็ได้คุยกับคุณครูเขาต่อและครูเขาก็พูดว่าเราไม่เหมือนช่วงเเรกเลยนะ ตอนแรกเรายิ้มง่ายมากแต่ตอนนี้เราแทบไม่ยิ้มเลย เเละครูก็บอกให้เราพยายามเข้าหาเพื่อนบ้างเพราะเพื่อนไปก็อยากเข้าหาเรา ทั้งที่ความจริงไม่ได้เป็นอย่างงั้นเลยเเม้แต่นิดเนียวเขาทั้งมองด้วยความรังเกียจ ซุบซิบนินทาและเเกล้งต่างๆมากมายแต่เราก็ต้องทนจนมาถึงช่วงเทาอม2ของม.2เราก็บอกครูว่าอยากย้ายห้องเพราะเราไม่ไหวกับฝ่ายชายที่เราสนิทด้วยเพราะเขาทำเหมือนกับไม่เข้าใจทั้งๆที่เข้าใจทุกอย่างที่สุด และรูจว่าใครเป็นคนทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ เราได้ขอครูเขาย้ายห้องมาแต่ครูก็บอกว่าจะปีสุดท้ายแล้ว ไม่อยากให้ใครหายไปทนอีกสักนิดได้มั้ย แล้วครูก็บอกว่าจะตักเตือนฝ่ายชายให้ เราจึงยอมจนมาถึงปีนี้เป็นปีสุดท้ายเเล้ว ทุกคนคิดว่า ความปิดนี้เราก่อจริงมั้ยและเราเป็นฝ่ายที่ไม่อดทนหรอ หรือเราต้องตีสองหน้าเพื่อเข้าหาคนที่ไม่ได้เต็มใจที่จะเข้ากับเรา

คำถามในช่วงสุดท้ายคือ

พวกคุณคิดว่าเพื่อนที่ตอนแรกคบได้ง่ายมากเขาจริงใจกับคุณจริงมั้ยและคิดว่าเขาเคยนินทาคุณให้คนอื่นและทำตัวตีสองหน้ามั้ย

และสุดท้ายนี้ถ้าทุกคนคิดว่าเราเป็นใ่ายที่ผิดเราก็จะๆม่โต้เถียงอะไรแต่ขอให้ทุกท่านให้ความคิดและวิจารณญาณในการอ่าน

ขอบคุณ❤

สวัสดีทุกคน

ทุกคนคิดว่าความรักคืออะไร เป็นการที่แสดงออกแบบคอยซัพพอร์ตอยู่ข้างๆ หรือ การที่คอยซัพพอร์ตเขาอยู่ห่างๆและได้เห็นเขามีความสุขในแบบที่เขาเลือก หรือว่าจะเป็นแบบแอบรักอยู่ฝ่ายเดียวโดยปฏิบัติเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา หรือพยายามเข้าหาเขาเเละแสดงความจริงใจเพื่อให้เขารู้ว่าเรารู้สึกยังไงกันนะ ส่วนของเรานั้น น่าจะเป็นแบบที่ค่อยแอปรักและดูเขามีความสุขกับทุกอย่างที่เขาทำ โดยมันเริ่มขึ้นเมื่อตอนที่เราหัดเล่นเกมและได้เจอคนๆนึง เราได้คุยกันแบบเป็นมิตรและได้เเลกแชทเพื่อชวนคุยกัน เเละพวกเราก็ๆด้คุยกันไปเรื่อยไปจาก1เดือนเป็น2เดือนจาก2เดือนเป็น3เดือนและนานไปเรื่อยๆจากความสัมพันธ์แบบเพื่อนก็ได้เป็นการหลงรักแบบไม่รู้ตัวจนมารู้สึกอีกทีก็ตอนที่เขาได้ไปสนิทกับคนอื่น เราถึงได้รู้ว่าความรู้สึกที่เรามีต่อเขามันเป็นยังไง

แต่เราไม่ได้เลือกที่จะบอกไปตรงๆ เพราะถ้าบอกไปความสัมพันธ์อาจไม่เป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป เราได้ตัดสินใจที่จะคอยอยู่ข้างๆเขาในสถานะเพื่อนที่เหมือนมีความรู้สึกแค่นั้นต่อซัพพอร์ตเขาอยู่ข้างๆ พอเขาต้องการก็จะคอยซัพพอร์ตเสมอ มันอาจจะเหมือนสุนัขที่รักเจ้าของมากๆ เเต่ทำไงได้เราดันมีรู้สึกที่ไม่ควรมีในความสัมพันธ์ที่เป็นเเค่เพื่อนกันไปแล้ว เราก็จะพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดและคอยซัพพอร์ตเขาอยู่ห่างๆ เฝ้าดูเขามีความสุขในแบบที่เขาเลือก ไม่ทำตัวก้าวก่ายเกินไปและไม่เอาความรู้สึกที่ตัวเองคิดแสดงออกมาจนเกินไป และเฝ้าดูเขาห่างๆ เราเคยลองถามเขาเเล้วนะว่าถ้าสมมุติมีเพื่อนที่ชอบเพื่อนเขาจะทำยังไง เขาเลือกที่จะไม่ตอบและบอกว่า มันเเล้วแต่คน บางคนอาจจะยอมรับหรือบางคนอาจรู้สึกไม่อยากให้เป็นแบบนี้เเละเลิกคุยกันไปเลย เราเลยลองถามว่าถ้าเป็นเขา เขาจะทำยังไง เขาก็ตอบว่าไม่รู้สิ ต้องดูก่อนว่าเป็นใคร เอาซะเราไม่ไม่เป็นเลยล่ะ แล้วเราก็เลยเปลี่ยนเรื่องพูดกับเขา ทั้งที่ใจเราอยากบอกความรู้สึกออกไปมากสุดๆ แต่ถ้าบอกไปแล้วความสัมพันธ์จบเราคงไม่ได้คุยกับเขาอีกตลอดไปเพราะเราก็เคยเจอประสบการณ์ที่ความสัมพันธ์แบบไม่ชัดเจนแต่แคร์กันตลอดมา แต่สุดท้ายต่างฝ่ายก็ไม่อยากจากกันไปแต่ก็ต้องจากกันเพราะบางอย่างที่ไม่ลงตัว เหมือนในคู้รักทั่วไปที่ ไม่สามารถปรับตัวเข้าหาคอีกฝ่ายนึงได้เเละเลิกรากันไปหรือฝ่ายนึงหยิ่งทนงตัวแต่อีกฝ่ายถึงกลับยอมเพื่อให้มีความเข้ากันเเละไม่แยกจากกัน คู่รักบางคนรักกันได้10-20ปีแต่กลับเลิกรากันในเรื่องเเละน้อยที่ทะเลาะกันบ่อยจนเลิกรากันไปก็มี บางคนอาจคิดว่าความรักจะเกฝหมือนในนยายที่ขอแค่รักกันก็ไม่มีใครสามารถเเยกเราออกจากกันได้ แต่ความเป็นจริงนั้นมันโหดร้ายกว่าที่คิดทั้งเรื่องต่างๆในชีวิตเรื่องของครอบครัวแต่ล่ะฝ่ายที่อาจจะไม่ชอบแฟนของอีกฝ่ายจนต้องเลิกรากันไปก็มี การมีความรักๆม่ใช่เรื่องดีขนาดนั้นแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ดีจนไม่ต้องมีเพราะบางคนอาจจะเจอคนที่สามารถอยู่กับเราและซัพพอร์ตเราตลอดไปจนชั่วชีวิต ในหนังสือบางเล่นกล่าวไว้ว่า เราทุกคนต้องหาความหมายของชีวิตและหาอีกครึ่งชีวิให้เจอไม่ว่าจะนานแค่ไหนสักวันก็ต้องมาเจอกัน มันแค่อยู่กับช่วงเวลาว่าจะกี่ปีบางคนอาจจะ10ปีหรือมากกว่านั้น เพราะงั้นความรักคือสิ่งที่สวยงามแต่มันจะสวยงานที่สุดก็ต่อเมื่อมันอยู่ถูกที่และถูกเวลาของมัน บางคนคบกันไปเป็น10ปีแต่กลับไม่มีควาสุข บางคู่ยากจนแต่ก็มีความสุข เพราะมันคือสิ่งที่ใช่สำหรับเขา

รอบนี้อาจจะสั้นหน่อยนะเพราะว่า เรื่องความรักเราไม่ได้มีประสบการณ์มากขนาดที่จะให้คำปรึกษาคนอื่นได้ แต่ความรักในแต่ล่ะครั้งมันก็ให้ความคิดที่แตกต่างกันแล้วสักวัน คนอ่านทุกคนจะได้รับความรักจากคนที่คนอ่านรักนะคะ

แล้วทุกคนคิดว่าความรักในแบบที่ตัวเองต้องการเป็นเบบไหนล่ะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

ตอบตามความคิดทุกคนได้ในคอมเมนต์เลยน้า

สวัสดีทุกคน วันนี้เราจะมาพูดเนื่องอุปสรรคในแต่ล่ะวัยของเรากัน

ในแต่ล่ะวัยของทุกคนนั้นย่อมมีอุปสรรคไม่เหมือนกันอยู่แล้ว แถมแต่ล่ะช่วงเวลามันมักจะมีความสำคัญกับเราบางอย่างให้เราจนจำไม่เลือนหาย ทั้งช่วงเวลาที่มีความสุข ความเศร้า และการที่มีคนคอยซัพพอร์ตนั้นถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต เมื่อเราทำอะไรล้มเหลวก็จะต้องมีใครคอยปลอบใจหรือบางครั้งเราอาจจะต้องลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองในแต่ล่ะสถานะการของแต่ล่ะวัย เอาล่ะมาเริ่มเล่าอุปสรรคจองเรากัน

ตอนที่เราอยู่ในช่วงประถมสิ่งที่เราจะกังวลคือเครื่องเพื่อนหรือคนสนิทเพราะกลัวจะทำให้ไม่มีใครคบ แน่นอนในวัยนั้นไม่มีใครที่จะไม่อยากมีเพื่อนใช่มั้ยล่ะ เราก็เป็นหนึ่งในนั้น ช่วงประมาณประถมเรามีเพื่อนสมัยเด็กอยู่คนนึง สนิทมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะว่าบ้านอยู่ใกล้กันมากเเละไปเข้าเรียนหรืออะไรก็ไปด้วยกันตลอดจนมาถึงวันที่เราต้องย้ายรร.จึงทำให้เราไม่ได้อยู่กับเขา เรากังวลเเละประหม่ามากในสถานะการใหม่ไปสิ่งเเวดล้อมใหม่ๆเเละเพื่อนใหม่ๆที่เราไม่รู้จัก เเต่เราเป็นคนปรับตัวเข้ากับสถานะการได้ดี เราเลยได้มีเพื่อนในรร.ใหม่อยู่สองคน ซึ่งน่งเป็นคนใจดีมากจนพวกเราจบชั้นประถมและไปต่อที่มัธยมเราจึงต้องเรียกทางกันแต่เราก็ยังมีแชทที่เอาไว้ปรึกษากันและคอยซัพพอร์ตกันตลอด จนมาถึงชั้นมัธยมมันก็จะเป็นแแบบบรรยายกาศใหม่ๆเพราะเป็นสถาที่ให้ม่ๆ เเล่ปัญหาของเราในมัธยมก็คือการเข้าสังคม เพราะมันถือว่าอยู่ในช่วงวัยรุ่นและสถานะการเเละสุขภาพจิตหรืออารมณ์นั้นมักจะเร็วมากกว่าความคิดและการกระทำเสมอจึงทำให้การเข้ากัยคนอื่นเเบสนิทนั้นเป็นไปได้ยากแต่เราก็มีเพื่อนที่สนิทอยู่คนนึงนะ นางชื่อหอม และก็มีรุ่นพี่เเละคนในชมรมที่สนิทกับเรามากๆเรียกว่าเป็นคนอบครัวอีก1ครอบตรัวในชีวิตจองเราได้เลย และตอนนั้นเราก็คิดที่จะหารายได้จากการเทรดหุ้นแน่นอนมันก็คือการพนันในรุ่นแบบนึงแต่ไม่ใช่ว่าจะเทรดมั่วๆนะ เรามีพี่ที่เก่งเรื่องนี้เราเลยได้วิชามาเเละได้กำไรบ้างขาดทุนบ้างในช่วงเเรกๆและหลังจากนั้นเราก็เทรดบ้างไม่เทรดบ้างเพราะมันเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงทางหุ้นครั้งใหญ่ในหุ้นที่เรากำลังศึกษาเลยทำให้เราไม่ค่อยได้เทรดตัวอื่นและบางครั้งก็อาจจะได้กำไรเเละขาดทุนมันเป็นเรื่องปกติดี แต่ถ้าใครคิดจะทำตามเราก็ไม่ได้ไม่เเนะนำนะแต่ให้แน่ใจก่อนนะว่าเราจะมีเงินที่ให้หมนเวียนมากน้อยแค่ไหนเพราะบางครั้งขาดทุนจะมากกว่ากำไรที่ได้มาตลอดเวลา จนตอนนี้เราให้ใกล้จะจบช่วงมัธยมต้นเล้วในอีกไม่กี่เดือน เเน่นอนปัญหาใหม่ของเราคือเพื่อนในห้องถ้าใครได้อ่านตอนที่2ก็จะรู้ว่ามันเกิดปัญหาอะไรขึ้น นั่นจึงทำให้เราไม่ได้สนิทกับใครในห้องแบบจริงจังเลย และมันก็ทำให้เราได้เห็นใบหน้าของคนในห้องว่าเป็นยังไงบ้างบางคนก็ทำตามเพื่อให้ได้เข้ากลุ่มบ่งคนก็นินทาลับหลังเพื่อนที่บอกว่าสนิทนักสนิทหนา มันก็น่าตลกดี แต่เขาก็เข้ากันได้เลยทำให้เรารู้สึกแปลกใจสุดๆ แถมในช่วงนี้จะเรียกว่าปัญหาทางสุขภาพจิตนั้นมันย่ำแย่ก็ได้ถึงมันจะย่ำแย่ตั้งแต่จำความได้เเล้วก็เถอะแต่ก็จะมีเบาบ้างหนักบาง เลยทำให้เรารู้สึกไม่ค่อยดี แถมช่วงนี้ปัญหามันก็เยอะจนบางครั้งอยากจะเล่าให้ใครฟังแต่ก็ไม่มีเลยทำให้เราได้แต่นิยายเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อประสบการญ์ในชีวิตที่ไม่มากแต่ก็มีเรื่องให้เล่าตลอด

คำถามคือ ปัญหาในชีวิตของแต่ล่ะคนไม่เหมือน พวกคุณมีวิธีจัดการยังไงและ คิดว่าการที่มีคนซัพพอร์ตนั้นดีจริงหรือไม่

ขอบคุณทุกคนมากนะที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ของเรา และขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจเรานะ