เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นไม้ดัง "ตึก ตัก" ไปทั่วห้องโถงบ้านหลังใหญ่กลางเมืองกรุงในช่วงปี 2539
“พลอย! หยุดทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้สักทีได้ไหม!”
น้ำเสียงเข้มจัดของผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาหลุยส์หรู ทำให้บรรยากาศทั้งบ้านราวกับเย็นยะเยือกทันที
“เอาแต่ใจ? พลอยแค่ไม่อยากเป็นหุ่นเชิดให้พ่อแม่เอาไปโชว์หน้ากล้องเท่านั้นแหละ!”
เด็กสาววัยสิบเจ็ดปี ในชุดนักเรียนหญิงมัธยมปลายยังคงยืนกราดสายตาอย่างไม่ยอมแพ้ เสียงในใจตะโกนโหยหาความเข้าใจ แต่นั่นไม่เคยมีอยู่จริงในบ้านหลังนี้
“เรากำลังสร้างภาพให้สังคมเห็นว่าครอบครัวเราดีแค่ไหน! พลอยจะมาทำลายมันไม่ได้!”
เสียงพ่อดังแทรกขึ้นจากมุมโต๊ะอาหาร เขาคือนักการเมืองชื่อดังที่ไม่เคยมีเวลาให้ครอบครัว นอกจากตอนที่ต้อง "จัดฉาก"
และในที่สุด เสียงเงียบก็กัดกินใจทั้งสามคน
ก่อนที่แม่จะตัดสินใจเด็ดขาด
“งั้นก็ย้ายไปเรียนที่เชียงใหม่ เรามีคนรู้จักส่งไปฝากไว้แล้ว ถือซะว่าไปพักสติก่อนจะกลับมาอยู่ในกรอบ”เสียงแตรรถสองแถวกับไอแดดร้อนจัดของสถานีขนส่งหมอชิตในเช้าวันนั้น ทำเอาพลอยหงุดหงิดพอ ๆ กับใจตัวเอง
“ไปเชียงใหม่คนเดียวแบบไม่บอกลาซักคำ...เก่งมากแม่ เก่งมากพ่อ”
พลอยพึมพำกับตัวเองอย่างเหนื่อยล้า ขณะลากกระเป๋าเดินเข้าไปในรถทัวร์
เธอเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง ปรับเบาะลงอย่างหมดเรี่ยวแรง จนกระทั่ง—
“เฮ้ย นั่นที่กู”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านข้าง น้ำเสียงนิ่ง เย็นชา และ...หยาบคายอย่างจงใจ
พลอยเงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นเด็กหนุ่มในเสื้อยืดดำ กางเกงยีนส์ ซีดเซียวแต่หน้าตาเฉียบขาดจนคนทั้งรถต้องเหลียวมอง
เขา...มีแววตานิ่งเย็น ราวกับไม่เคยสนใจอะไรบนโลกนี้
“ขอโทษนะ...แต่ไม่มีชื่อเขียนไว้บนเบาะนี่”
เธอตอบกลับทั้งที่เริ่มหงุดหงิด แต่พยายามรักษามารยาท
“แต่ตั๋วกูเลขนี้ไง จะย้ายก็ย้าย ไม่งั้นจะนั่งตัก?”
เขาพูดจบพร้อมเลิกคิ้วเหมือนไม่แคร์สักนิด
พลอยเม้มปากแน่นก่อนจะลุกขึ้นขยับให้ ชั่วขณะหนึ่งเธออยากจะสาปแช่งโชคชะตาที่ส่งคนแบบนี้มาอยู่ข้างๆ เธอทั้งคืน
“ถ้าขึ้นมานั่งเงียบ ๆ ได้ จะขอบคุณมาก”
เธอพูดขณะนั่งลงใหม่
“งั้นก็อย่าเริ่มพูดก่อนดิ”
เขาตอบนิ่งๆ พลางเอนหลังพิงเบาะเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“อีตาบ้านี่…”
พลอยเบ้ปาก หันหน้าหนีไปทางหน้าต่างพลางถอนหายใจแรงอย่างอดไม่ไหว
ทั้งท่าทางกวนประสาท เสียงพูดติดจะดูถูก และสีหน้าเย็นชาราวกับโลกทั้งใบไม่มีอะไรน่าสนใจ—เธอขอฟันธงเลยว่า “นี่คือคนประเภทที่เกลียดที่สุดในจักรวาล”
เธอกอดกระเป๋าไว้แน่น พยายามเมินการมีอยู่ของเขาให้เหมือนเป็นลมพัดผ่าน
เงียบก็ไม่พูด หยาบก็ยังจะพูด... สรุปมันจะเอายังไงกับชีวิต!
พลอยสบถในใจ มือคว้าหูฟังจากกระเป๋า หันหลังชิดหน้าต่างราวกับจะสร้างกำแพงหนา ๆ ระหว่างเธอกับหมอนี่
เขาเป็นแค่คนแปลกหน้า
และเธอก็หวังสุดหัวใจ…ว่าเขาจะเป็นแค่คนที่ไม่มีวันเจอกันอีกตลอดชีวิต
รอตอนต่อไปปปป
ฝากติดตามผลงานด้วนนะทุกค๊นนน
เป็นเรื่องเกี่ยวกับลูกนักการเมืองที่มีปัญหากับคนทางบ้านเลยจะมาพักสติที่เชียงใหม่แต่ดันเจอชายคนหนึงรุ่นราวคราวเดียวกันที่ดูเย็นชาๆ แต่พูดกวนทรีน ปากหมามาก จนนางเอกไม่อยากจะเจออีก แต่ฟ้าไม่เป็นใจให้ชายหนุ่มมาเป็นเพื่อนข้างบ้าน อย่างงี้ก็วุ่นวายใจเลยสิ แถมยังเป็นเพื่อนในห้องเรียนใหม่ของเธออีก ฟ้าจะไม่เป็นใจ รึ เป็นพรมลิขิตให้หาคนเข้ามาในใจเธอนี่สิ แล้วสาวสวยลูกนักการเมืองจะเป็นอย่างไง ฝากอ่านด้วยนะค่าา
รถทัวร์จอดสนิทตรงสถานีขนส่งเชียงใหม่ในช่วงสาย พลอยค่อย ๆ ลากกระเป๋าใบใหญ่ลงจากรถ แม้จะเพลียจากการเดินทางทั้งคืน แต่หัวใจก็โล่งขึ้นเล็กน้อยเมื่อคิดว่าอย่างน้อย...เธอคงไม่ต้องเจอหมอนั่นอีก
"หวังว่าจะหายไปจากชีวิตฉันตลอดกาล"
เธอพึมพำพลางยืดเส้นยืดสาย ทว่า...
“เหอะ เดินช้าเป็นเต่า”
เสียงเดิมเป๊ะ! ดังขึ้นด้านหลัง
พลอยหันขวับ ดวงตาเบิกกว้าง
นาธานยืนกอดอกลวก ๆ อยู่ตรงนั้น พร้อมแบกเป้สะพายหลัง สีหน้าเบื่อโลกอย่างไม่เปลี่ยน
“ยังตามมาอีกเรอะ?”
เธอเบ้ปากทันที
“พูดเหมือนกูอยากเจอเธอ”
เขาตอบกลับอย่างไร้อารมณ์ก่อนเดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไอ้บ้านี่…”
เธอสบถเบา ๆ แล้วรีบเดินสวนทางให้ห่างที่สุด
.
บ้านหลังเล็กสองชั้นทรงล้านนาเรียบง่ายแต่ร่มรื่นตั้งอยู่ในชานเมือง พลอยเดินเข้ามาเปิดรั้วด้วยกุญแจที่แม่ฝากไว้กับคนดูแล พอเปิดประตูบ้านเข้าไป กลิ่นไม้เก่า ๆ ผสมกลิ่นฝนที่เพิ่งตกเมื่อคืนทำให้รู้สึกสงบอย่างประหลาด
เธอโยนกระเป๋าทิ้งบนพื้น แล้วทิ้งตัวลงโซฟาอย่างหมดแรง
“เชียงใหม่...ขอให้ฉันมีชีวิตปกติแบบที่คนทั่วไปเขามีกันเถอะนะ”
.
ตัดภาพมาตอนเย็น ขณะพลอยกำลังนั่งจิบโอวัลตินที่ระเบียง
เสียงข้างบ้านก็ดังขึ้น — เสียงทุบตะปู เสียงก่อไม้ และเสียงพูดคนงาน
เธอมองลอดรั้วไปตามเสียง...ก่อนจะชะงักไปทันที
นาธาน
เสื้อยืดตัวเดิม ท่าทางเซอร์ ๆ เหมือนเดิม และที่ช็อกที่สุด...
“ทำไมแกถึงมาอยู่บ้านข้าง ๆ ฉัน!”
เธอพึมพำอย่างรับไม่ได้
เขาเงยหน้าขึ้นมา สบตาเธอพอดี...ก่อนยักคิ้วแบบกวนประสาทสุดชีวิต
“ดวงซวยเหมือนกันสินะ”
แค่พูดเสร็จ เขาก็เดินเข้าบ้านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
.
พลอยได้แต่นั่งอ้าปากค้าง
โชคชะตาเล่นตลกแรงไปมั้ย?
ยังไม่พอ...
วันรุ่งขึ้นในโรงเรียนใหม่ —
"พลอยใช่ไหม? ชั้นเรียนเราอยู่ตึกหลังโรงอาหารนะ เดี๋ยวพาไป!"
เด็กสาวผมสั้นหน้าตาน่ารักยิ้มแฉ่ง — เธอชื่อ "วุ้น"
และเมื่อตามวุ้นไปถึงห้องเรียน...
นาธาน กำลังนั่งอยู่แถวหลังสุดของห้องเรียนเดียวกันนั้น!
พลอยถึงกับยืนอึ้ง
โลกนี้มันกลม...หรือฟ้าคิดแกล้งกันแน่?
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
