ท้องฟ้าสว่างสีครามสดใส กลุ่มก้อนเมฆลอยละล่องไปมาปรากฏร่างของใครบางคนที่นั่งอยู่บนก้อนเมฆ สายลมพัดผ่านร่างบางในชุดเทวทูตสีขาว

นัยต์ตาสีเหลืองทองสุกสว่างมองวิวด้วยความสงบ และจรรโลงใจ ผมสีขาวพลิ้วตามสายลม

" ลูเซียน เด็กน้อย...เจ้ามาทำอะไรคนเดียวตรงนี้หรือ.. " เสียงนุ่มนวลของหญิงสาวดังจากข้างหลังของเด็กน้อย

" ท่านแอนนาลิน่า? " ลูเซียนน้อยหันมองตามเสียงเรียกก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้วโค้งเคารพด้วยความนอบน้อม เบื้องหน้าของเขาคือหญิงสาวใบหน้ายิ้มแย้มในชุดสีขาว ทอง ผมสีเหลืองอ่อนยาวถึงอก เธอคนนี้คือผู้เป็นพระเจ้านั้นเอง

หญิงสาวคลี่ยิ้มพลางลูบผมนุ่มของเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความเอ็นดู " ไม่ต้องพิธีรีตองหรอก " แอนานาลิน่ากล่าวน้ำเสียงอบอุ่น ลูเซียนน้องเพียงพยักหน้าเบาๆ

" สรุปแล้ว เจ้ามาทำอะไรตรงนี้งั้นหรอ....แถวนี้มันอันตรายมากเลยนะ " ผู้เป็นพระเจ้ากล่าวพลางเบียงสายตามองลงไปเบื้องล่างที่หายไปไม่มากเป็นดินแดนของปีศาจ

ลูเซียนมองตามสายตาของหญิงสาวผมบลอนด์ไปด้วยความสงสัย " ทำไม....เทวทูตและปีศาจถึงขัดแย้งกันงั้นหรือ... "

แอนนาลิน่าชะงักเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ " หากเจ้าอยากรู้ เช่นนั้นข้าจะเล่าเรื่องราวให้เจอเอง.... ย้อนกลับไปเมื่อนานมาแล้ว.."

ณ สวนอีเดน ที่ซึ่งเต็มไปด้วยพันธุ์ไม้และสรรพสัตว์ ตัวข้านั้นได้สร้างมนุษย์ขึ้นมานามว่า อดัมและอีฟ

ในยามแรกทั้งสองใช้ชีวิตบนความดีและความถูกต้องที่ข้าเป็นผู้กำหนดไว้ แต่แล้ววันหนึ่ง เทวทูตชั้นเซราฟีมนามว่า ลูซิเฟอร์ ได้มอบผลไม้แห่งปัญญาให้กับอีฟ ซึ่งขัดต่อกฏของเรา

ลูซิเฟอร์และอีฟจึงถูกขับไล่ให้ลงไปสู่ดินแดนที่เต็มไปด้วยความชั่วและบาปที่พวกเขาได้ก่อขึ้น

ต่อมาได้มีสงครามระหว่างเทวทูตและปีศาจ เป็นฝ่ายของเราที่ได้ชัย เหล่าปีศาจที่พ่ายแพ้จึงถูกผนึกไว้ แต่ก็ยังมีปีศาจบางกลุ่มที่แอบหนีลงไปที่โลกมนุษย์และสร้างเขตแดนไว้ ทำให้เราไม่สามารถเข้าไปกวาดล้างได้

แอนนาลิน่ายกมือไปลูบหัวของลูเซียนเบาๆ " พวกปีศาจน่ะ เจ้าเลห์และชอบหลอกลวง หากเจ้าเจอพวกมัน...จึงหนีไปให้ไกล.. "

" .....ข้าเข้าใจแล้ว " หนูน้อยเทวทูตพยักหน้าหงึกๆ " หากข้าเจอปีศาจ ข้าจะบินขึ้นท้องฟ้าเลย! " ลูเซียนกล่าวพลางกางปีกสีขาวของตน ทำเอาแอนนาลิน่าที่เห็นภาพนี้ถึงขั้นใจเหลวเพราะความน่ารักของเทวทูตน้อย

แต่....ใครจะคิดละว่าจะมีวันที่ปีศาจจะออกทำสงครามอีกครั้ง...

แฮ่กๆ...แฮ่ก...

เสียงหอบหายใจของชายหนุ่มดังคลอเบาๆ เสียงฝีเท้าที่ชุลมุนดังไปทั่วป่า แสงวาววับจากคมดาบที่เต็มไปด้วยโลหิตสดๆของทหารปีศาจพุ่งหมายจะฟันชายร่างบางให้รู้แล้วรู้รอด

เคราะห์ดีที่ชายหนุ่มยังพอหลบได้จึงได้แค่เฉียดๆไป " อึก! " ร่างบางร้องเบาๆด้วยความเจ็บ ก่อนจะถูกทหารนายหนึ่งกระโจนใส่และมัดตัวไว้อย่างแน่นหนา

" ปล่อยข้านะ! " ลูเซียนกล่าวเสียงสั่นเล็กน้อย ทหารปีศาจมองอย่างพิจารณา ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ " อย่างเจ้า...ถ้าเอาไปต้มเป็นซุปน่าจะรสชาติดีไม่น้อย " เมื่อนายพลกล่าวเสร็จลูกน้องก็ต่างพากันหัวเราะและพยักหน้ากันอย่างเห็นด้วย ทำเอาลูเซียนใจเสียเลยทีเดียว

ทหารนายหนึ่งเดินเข้ามาแล้วกล่าว" ท่านนายพลเรากวาดเสบียงและมนุษย์จากหมู่บ้านมาหมดแล้วครับ! " นายพลปีศาจพยักหน้า ก่อนจะออกคำสั่งกลับไปยังปราสาท

กองทัพปีศาจได้นำพาลูเซียนที่แปลงเป็นมนุษย์กลับไป โดยหารู้ไม่ว่าลูเซียนเป็นเทวทูต ที่ลงมาทำภารกิจ