เอียดส..โครม..ตึง..ตึง..เสียงดัง..สนั่น..มาจากบนถนนที่มีรถวิ่งขวักไขว้..ดึงความสนใจของผู้คนรอบข้างตระหนกตกใจจนกรีดส์ร้อง..เมื่อเห็นเหตุการณ์สยองขวัญที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า

  รถบรรทุกปูนขนาดใหญ่มีรถมอเตอร์ไชด์วิ่งตัดหน้ากระทันหันจนต้องหักหลบออกนอกเส้นทางจนไปปะทะกับรถเก๋งยาริสสีขาวที่วิ่งสวนมาด้วยความเร็วสูง..ส่งผลให้ประสานงากันอย่างจังจนรถบรรทุกปูนซึ่งมีขนาดใหญ่.และรถเก๋งยาริสพังยับเยิน..คนขับถูกอัดกอปปี้ตายคาที่ทันที...

   นางสาวชลธิชา...คนขับรถเก๋งยาริสนั้นคอหักกระดูกหักทั่วร่าง..เลือดไหลนอง..เต็มพื้นถนน..

     โอ้..เราตายแล้วรึนี่ร่างกายโปร่งใสกระเด็นหลุดออกมาจากกายเนื้อ....มายืนมองร่างของตนเองที่มีน่าสภาพอเน็จอนาถ..จนต้องร้องไห้อย่างโศรกเศร้า..

   "นังนู่..มานี่เถอะเจ้าตายแล้วตาจะพาเจ้าไปเกิดใหม่"

     " อย่าเศร้าใจไปเลย..วาสนาของเจ้าในภพนี้หมดลงแล้ว..แต่วาสนาอีกภพหนึ่งยังไม่ได้เริ่มต้นเลย..จง..ตามตามานะหลานรัก.."

        ร่างของทั้งสองคนก็ล่องลอยขึ้นและลับหายไปในทันที

จนกระทั่งมาโผล่อยู่อีกที่หนึ่ง..เหมือนสวนขนาดใหญ่มีดอกไม้หอมกรุ่นลอยละล่องไปมาพร้อมผีเสื้อโบยบินหลอกล่อดอกไม้...ดุจนกเหยี่ยวฉกเหยื่อตัวน้อย..

     "โอโหท่านตา..ที่นี่สวยงามมาก..เมืองสวรรค์รึเจ้าคะ"

   "มิได้..มิได้..ที่นี่คือมิติเนรมิต..ที่ตาสามารถเนรมิตทุกอย่างในจิตนาการ..ในจิตใต้สำนึกของผู้คนที่เข้ามา..สู่ที่แห่งนี้..และมันสะท้อนถึงจิตนาการของนังนู่..นั่นแหละ.."

"  อ๋ายสส..ท่านตา...นู่จะมีจิตนาการอะไรแบบนี้คะ"

"  มันไม่เกี่ยวกันหรอกว่าจะใช่หรือไม่ใช่มันอยู่ที่ว่าเจ้านั้นคิดอะไรอยู่"

  "เมื่อเจ้าอยู่ในมิติของข้า"

   " เอาละไม่ต้องใส่ใจหรอกนะ..มา..มาตาจะอธิบายถึงสถานที่ที่เจ้าจะไปเกิดแทนที่ผู้อื่น"

      ท่านตาตวัดมือโบกคราหนึ่งก็บังเกิดหมอกควันหนาทึบขึ้นกลางอากาศ

และก็ปรากฎร่างของนู่น้อยร่างกายผอมบางนอนอยู่บนเตียงที่เก่าคร่ำคร่า"      นี่คือคนที่เจ้าจะต้องไปบังเกิดแทนที่เพราะเด็กน้อยคนนี้หมดอายุไขแล้ว    และเขามีชตาผูกพันกับเจ้าและถึงเวลาแล้วต้องเอาร่างมาชดใช้ให้เจ้าที่ตายกระทันหันในชาติก่อนมีอายุแค่เพียง21หนาวเท่านั้น..เด็กน้อยคนนี้จะต้องจากไปเพื่อเจ้า..ตาจะบอกนะว่าร่างของเด็กคนนี้ข้างในร่างกายเป็นทองคำที่แข็งแกร่ง..แต่เป็นเพราะร่างนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะเปิดร่างทองคำ..จนกว่าเจ้าของร่างที่แท้จริงก็คือเจ้ามาครอบครอง..ร่างทองคำนี้ก็จะนอนสงบนิ่งไม่มีวันตื่นขึ้นมา.."

      "เอาละตาจะบอกความลับอีกอย่างหนึ่งเมื่อเจ้าก้าวเข้าไปในร่างของเด็กน้อยในภพนั้น...เด็กคนนี้อายุเพิ่งจะ5หนาว..เท่านั้นเมื่อใดที่เจ้ามีอายุครบ21หนาว..ร่างทองคำก็จะตื่นขึ้นมา..เจ้าจงเอากระพวนทองนี้ห้อยข้อมือเอาไว้..เพื่อบังคับให้ร่างทองคำของเจ้าเคารพเชื่อฟัง..เมื่อไรดื้อรั้นก็จงสั่นกระพวนทองนี้ทันที..."

"จงรู้เอาไว้ว่าร่างทองคำนี้สามารถแยกร่างออกมาจากเจ้าและกระทำการอันใดก็ตามที่เจ้าสั่งการ..ทุกอย่างจงอย่านำร่างทองคำไปใช้ในทางที่ชั่วเป็นอันขาดนะ.."  นั่งนู่

ท่านตายกยิ้มในหน้าอย่างเอ็นดู..  ตาจะมอบสิ่งของอีกอย่างหนึ่งให้หลานเอาไว้..เมื่อยามมีภัยไม่อาจต่อกรให้หลานหลบเข้าไปในมิติของตาอันนี้ได้นะ

            "มิติหรือเจ้าคะท่านตา".

."

ใช่แล้วมิติแห่งนี้มีคุณวิเศษรักษาอาการบาดเจ็บทุกชนิด"

      ในมิติมีสมุนไพรหายากแทบทุกชนิด.ให้หลานศึกษาตาเอาใส่ใว้ในกระท่อมที่อยู่ในมิติแห่งนี้..เอาละ..ถึงเวลาแล้วหลานรักตาจะต้องส่งเจ้าเข้าร่างเด็กนั่นเสียก่อน..ก่อนที่มันจะสายเกินไป.ชั่วแวบเดียวตาของฉันก็พล่ามัวไปชั่วขณะมีความรู้สึกเหมือนกับดำดิ่งเหวลึกลงไปอย่างเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน..โอ้ยสสว....

ชั่วขณะจิตนั้น...ฉันก็รู้สึกตัวและลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง..น้ำ...น้ำ..คอของฉันแห้งเหมือนเป็นผุยผง...และพยายามขยับตัวอย่างยากลำบาก...

  มีใครอยู่มัย...น้ำ..น้ำ..เสียงของฉันมันเล็กแหลมและแผ่วเบาจนไม่สามารถมีใครได้ยิน..จนกระทั่งฉันพยายามควานหาบางสิ่งบางอย่างสะเปะสะปะไปจนกระทั่งไปปัดเอาอ่างน้ำใบเล็กที่วางอยู่ข้างๆตัวของฉันหกลงกระจายเต็มพื้นห้องนั่นแหละจึงทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งสับปะหงกอยู่ข้างตัวฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างเร็ว     หลงเออร์...หลงเออร์ของแม่ฟื้นแล้ว...เสียงของนางทั้งตื่นเต้นและยินดีเหลือแสน..

ท่าน..กุ้ยซื้อ....บุตรีของท่านรู้สึกตัวแล้ว..นางรีบลุกวิ่งออกไปจากห้องอย่างเร็วเพื่อไปตามท่านกุ้ยซื้อ..ที่บ้านหลังใหญ่อย่างรีบเร่งและตะโกนบอกให้หลานสาวอีกคนมาเฝ้าฉันเอาไว้..  สักพัก๋มีสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มท่าทางหยิ่งยะโส..อายุน่าจะแก่กว่าฉันสักเล็กน้อย..เดินเข้ามาในห้องที่ฉันนอนอยู่..มองฉันด้วยหน้าตาไม่พอใจ..และหันมาตะคอกใส่ฉันทันที

     "  ร่างกายก็อ่อนแอแล้วยังจะมาทำให้ทุกคนในบ้านเป็นห่วงยุ่งยากวุ่นวายไปหมด.."

      ฉันนอนฟังด้วยสายตาเรียบเฉย..และสงสัยเป็นอันมากว่าเด็กผู้นี้เป็นใครทำมัยถึงพูดกับฉันแบบนี้..ตอนนี้ฉันรู้สึกอ่อนเพลียมากเหลือเกินจนไม่มีแรงไปต่อล้อต่อเถียงกับใครได้อีก..จึงเลือกที่จะหลับตาลงอย่างช้าๆ..เด็กคนนั้นเมื่อเห็นฉันไม่โต้ตอบก็ร้องหึ..ออกมาอย่างขัดใจ....แล้วก็นั่งลงที่เก้าอี้เก่าๆตัวหนึ่งด้วยท่าทางที่แสนรังเกียจ..ที่ต้องมาเฝ้าฉันในสถานที่อับชื้นและสกปรกแบบนี้..

สักครุ่หนึ่งก็มีชายใส่ชุดสีครามสดใสท่าทางองอาจน่าเกรงขามนัยตาสีดำสนิทดุจเหยี่ยวเดินนำหน้าหญิงวัยกลางคนเมื่อครู่เข้ามาในห้องอย่างเร็ว

   ที่แท้เป็นนายท่านเจ้าบ้านเหอมิงที่ชุบเลี้ยงสองแม่ลูกตระกูลจึงเอาไว้หลังบ้านนี่เอง.

    เหอมิง.หรือชื่อเต็มว่าเหอมิงกุ้ยซื้อ...ชุบเลี้ยงบุตรที่เกิดจากสาวใช้..ที่ชื่อเหอชุนลี่นั่นคือฉันโดยฝากให้สองอาหลานเลี้ยงดูอย่างลับๆมาเป็นเวลา5ปี..โดยเรียกจึงเชียงลี่เป็นแม่มาตลอดโดยที่ไม่เคยเห็นหน้าแม่ผู้ให้กำเนิดเลยสักครั้ง..ฉันอยู่ในสถานะหลบซ่อนๆในตระกูลเหอมาตลอด5ปี    จึงมีสภาพที่อ่อนแอด้วยการเลี้ยงดูที่ต้องกระเบียดกระเสียด..จนกระทั่งเหอชุนลี่ตัวจริงต้องตายจากไป..การที่ฉันมาอยู่ในร่างนี้ในสภาพอ่อนแอจึงทำให้นายท่านเหอรู้สึกผิดกับบุตรสาวของตนเป็นอันมาก...นายท่านเหอไม่ต้องการให้มีผู้ใดรู้ว่าหลงเออร์เป็นบุตรีของท่าน..จึงมอบนางไว้ให้อยู่ในความดูแลของหญิงม่ายตระกูลจึงและแม่ม่ายตระกูลจึงเรียกฉันว่าจึงหลงเออร์นั่นเอง

เมื่อนายท่านเหอก้าวเข้ามาในห้องก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างไม่ชอบใจ

เขม้นตามองหญิงม่าย.แซ่จึง..  " เงินเดือนละ3ตำลึงที่ข้าให้เจ้าเป็นค่าใช้จ่ายดูแลหลงเออร์นั่นไปไหนหมดหลงเออร์ของข้าถึงได้มีสภาพเช่นนี่.."

       สายตาของนายท่านเหอแลดูน่ากลัวเขม้นมองจึงฮูหยินเฒ่าอย่างมิพอใจ      "เรียนนายท่านเหอข้าไม่สามารถเอาเงินนั้นมาเป็นค่าใช้จ่ายที่ฟุ่มเฟีอยจนเป็นที่สังเกตุเห็นจากผู้อื่นได้เจ้าคะ"

"บ้านใหญ่ล้วนจับตามอง.ตัวข้าอยู่ทุกฝีก้าว"   "เรื่องของหลงเออร์เป็นบุตรของท่านล้วนเป็นที่สงสัยของบ้านใหญ่มาตลอด..ด้วยเรื่องนี้เมื่อหลงเออร์เติมโตมากขึ้นย่อมเป็นที่สังเกตุ..และหลงเออร์ยิ่งโตขึ้นก็แลดูเหมือนนายท่านมากขึ้นทุกที..โดยเฉพาะดวงตา..เหมือนนายท่านมากเจ้าคะ.."

."ข้าจึงต้องพยายามเก็บงำเรื่องราวไม่ให้มันดูเอกกเริกเป็นที่สงสัยถึงความเป็นอยู่ที่ดีเลิศของหลงเออร์"  " แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้หลงเออร์ต้องมีสภาพเช่นนี้..ข้อแก้ตัวของเจ้าฟังไม่ขึ้น"   "หรือเป็นเพราะหลานสาวของเจ้ากันแน่..ฮูหยินจึง"

    " เจ้าคะ"    หญิงม่ายแซ่จึง..สดุ้งเฮือกและมีท่าทางลนลานขึ้นมาทันที

รีบปฎิเสธเป็นพัลวัน.."ไม่ใช่นะเจ้าคะ"    "ข้าเคารพนับถือนายท่านอยู่เสมอที่นายท่านชุบเลี้ยงข้า..กับหลานสาว....เพราะข้าเป็นญาติสหายสนิทที่ฝากฝังเอาไว้ก่อนตาย..ข้าไม่เคยลืมเลือน.."

"จึงยินยอมรับหลงเออร์รับเลี้ยงไว้เพื่อตอบแทนบุญคุณนายท่าน..แต่ขอให้นายท่านเห็นความจำเป็นของข้าด้วย....บ้านใหญ่..ฮุหยินใหญ่ชิงชังรังเกียจข้าที่เป็นแม่ม่ายและมีลูกติดที่หน้าตาคลับคล้ายกับนายท่านเหอขนาดนี้"

"จะไม่ให้พวกบ้านใหญ่หวาดระแวงได้อย่างไรกันเจ้าคะ"

"  เหอะ..ไม่รู้ละข้าไม่พอใจที่หลงเออร์ต้องเจอกับสภาพเช่นนี้"

"วันพรุ่งนี้ท่านต้องเก็บข้าวของทั้งหมดออกไปจากเรือนหลังนี้ข้าจะให้เจ้าไปอยู่ที่อื่น..สำหรับหลงเออร์ทิ่งไว้นี่แหละข้าจะดูแลเอง.."

      "เจ้าคะนายท่าน"    นายท่านเหอ..ก้มลงจ้องหน้าของฉันอย่างรักใคร่เอ็นดู..เอามือมาลูบหัวของฉันแผ่วเบา..      "หลงเออร์ลูกพ่อต่อให้วันนี้พ่อไม่อาจยอมรับเจ้าเป็นลูกได้สักวันพ่อจะทำทุกอย่างที่จะให้เจ้ามีที่ยืนในตระกูลเหอ"       หลังจากนั้นนายท่านเหอก็จัดการยกย้ายตัวฉันออกไปอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งที่สวยงามมาก..ห่างจากตัวเมืองไปสามลี้..มีทิวทัศน์บรรยากาศของทุ่งหญ้าเขียวขจี..ท่ามกลางแมกไม้เขียว..บรรยากาศภายในบ้านแตกต่างไปจากบ้านหลังเก่าลิบลับ..นายท่านเหอมอบบ้านหลังนี้ให้ฉันอยู่พร้อมทั้งหญิงรับใช้ทั้งหมด3คน..

     " หลงเออร์ลูกพ่อเจ้าจงอยู่ที่นี่ไปก่อนนะจนถึงเวลาที่เหมาะสมพ่อจะคืนสถานะที่แท้จริงให้กับเจ้าภายหลัง....บ้านหลังนี้พ่อก็มอบให้เจ้าพร้อมกับเงินทั้งหมดที่พ่อพอจะหามาได้....พอให้เจ้าอยู่จนเติบโต..เป็นผู้ใหญ่.."

นายท่านเหอมอบตั๋วเงิน30000ตำลึงทองให้กับฉันรวมทั่งโฉนดของบ้านหลังนี้เพื่อเก็บรักษาเอาไว้แทนใจ....กับเด็ก5ขวบทั่วไปคงไม่สนใจใยดีกับเงินทองมากมายอย่างนี้..แต่สำหรับฉันแล้ว..มันยิ่งกับขุมทรัพย์และทุนรอนในการหาเงิน..ฉันรีบตระครุบ..เงินนั้นเอาไว้อย่างรวดเร็ว...

      กิริยานั่นทำให้นายท่านเหอถึงกับเลิกคิ้วแล้วมองฉันอย่างคาดไม่ถึง...และระเบิดหัวเราะออกมา..เอื้อมมือมาขยี้ศีรษะ..ของฉันจนหัวหูยุ้งไปหมด     "สมแล้วเป็นลูกของพ่อชอบเงินทั้งแต่เด็ก"    ห๊ะ..ห๊ะ....ห๊ะ..

" เงินเหล่านี้เจ้าจงเก็บรักษาเอาไว้ให้ดีในบ้านของเจ้าจงซ่อนมันเอาไว้ในที่.ที่ไม่มีคนพบเห็นนะลูกพ่อ...ในบ้านหลังนี้มีห้องลับอยู่นะลูกพ่อพ่อสร้างเอาไว้ให้เจ้าโดยเฉพาะเวลามีภัยมาถึงตัวจงหลบเข้าไปอยู่ในนั้นและทางลับนั้นมีทางออกอีกทางหนึ่งให้เจ้าหลบหนีได้.

ทุกเมื่อเดี๋ยวพ่อจะพาไป..เรื่องนี้จงเก็บเป็นความลับอย่างได้เพ่งพรายให้ใครได้รับรู้นะลูกพ่อ"

             ฉันรีบพยักหน้างึกงักอย่างเร็ว

              หลังจากนั้นนายท่านเหอก็รีบพาฉันเปิดกลไกลับเข้าไปยังห้องลับในบ้าน..อธิบายวิธีการปิดเปิดให้ฉันจนเข้าใจ..แล้วก็กอดฉันแน่นเพื่อจากลากลับไปในที่สุด...