ณ ที่แห่งหนึ่งมนุษย์กับภูตและเทพพระเจ้าอาศัยอยู่ร่วมกันตั้งแต่อดีตมีธรรมเนียมปฎิบัติว่าเทพผืนดินจะผลัดเปลี่ยนทุกสองร้อยปี วันนี้มีพิธีผลัดเปลี่ยนทุกคนพากันสนใจอย่างมาก ว่าเทพองค์ใหม่จะเป็นแบบไหน

"ท่านฮารุ!~~~"

"โอ๊ะ โคชิคุง"

"ท่านเทพคนใหม่มาแล้วน้า"

"งั้นเราไปกันเถอะนะ เอาล่ะ ไปดูกันดีกว่า"

เหล่าเด็กน้อยนำโดยโคชิพากันมาเรียกฮารุเพื่อให้รับรู้ถึงการมาของท่านเทพองค์ใหม่ที่มาเยือนที่นี้ ก่อนที่ฮารุจะอุ้มโคชขึ้นคอและจูงมือเด็กน้อยไปที่จุดท่านเทพมาเยือน เพราะท่านตาเฒ่ารุ่นก่อนได้ทำเอาไว้และเป็นผู้ช่วยฮารุจากฝูงอีกมารุมเมื่อวัยเยาว์

"แต่สำหรับตัวข้า ชอบท่านเฒ่าองค์ก่อนมากกว่าจำได้เลยว่าตอนนั้นกลัวเอามากเลยแต่ก็ ขาดๆ หายๆ แต่เหมือนจะมีอีดคนแหพ" ฮารุพูดในใจ

ไม่นานก็มีเสียง "เฮ้ย จงถอยไปซะ" ผู้คนต่างมุ่งดูอย่างตั้งอกตั้งใจว่าเทพองค์ใหม่จะเป็นคนแบบไหนและหน้าตาแบบใดก่อนที่ขบวนใหญ่จะเข้ามาและหยุดตรงหน้าทุกคน ชาวบ้านต่างพากันพูดขอให้ท่านเทพองใหม่เผยใบหน้าให้พวกเขาดูแลจะขอบคุณมากก่อนที่ทุกคนจะพบกับใบหน้างดงามของเขานั้นคือ อุนิงามิ เก้าหาง สวมชุดสง่างามเดินออกมา

"ช่างงดงามจริงๆ"

"ใช่ ท่านฮารุตาถึงมาก"

ฮารุถูกใบหน้างดงามสะกดเอาไว้อย่างละสายตาไม่ได้ ท่ามกลางผู้คนก็เช่นกัน

"แต่ท่านอุนิงามิ ดำปิ๊ดปี๋เลยอ้ะท่านฮารุ"

"อ้ะ อื้ม อย่าพูดแบบนั้นโคชิ เดียวมันจะไม่ดี"

"ผมขอโทษครับ"

ฮารุยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะวางเด็กชายลงเบาๆ และลูบหัวเขาก่อนฮารุจะรู้สึกถึงเสียงหัวใจที่เต้นระรัวก่อนเขาจะขอตัวกลับไปที่ศาลเจ้าเพื่อไปทำงานต้อนรับท่านเทพต่อให้เสร็จ

"พวกเราเป็นบ่าวของที่ศักดิ์สิทธิ์และผืนป่าแห่งนี้ ดีแล้วที่มีคนที่ฉลาดมาเป็นเจ้าของที่นี่"

"อา....เป็นญาติของโชตะนี้นา

"สืบทอดตาท่านตาองค์ก่อนไม่น่ามีปัญหาหรอก"

"อาจจะนะ อย่าคิดมากเลย"

"แต่พวกชาวบ้านก็พาลูกสาวมา อย่างกะงานดูตัวแนะ"

"แต่ข้าว่านะ โชตะการที่ได้แต่งงานกับท่านถือเป็นพรมากเลยล่ะและให้ตระกูลรุ่งเรืองไปด้วย"

"จริงสินะ อย่างที่ฮารุว่าเป็นความกรุณามากเลยล่ะ ฮ่าๆ"

โชตะและฮารุพูดถึงท่านเทพอย่างสนุกสนานและพากันทำความสะอาดก่อนจะจัดการงานอื่นให้หมด.

เมื่อทั้งสองคนจัดการงานเสร็จสิ้น ก็มานั้งคุยการตามประสาเพื่อนถึงเรื่องเนื้อคู่

"ไม่รู้ทำไมฮารุถึงไม่เนื้อหอมเอาซะเลย"

ื "เจ้าว่าอย่างไรน้า!!?"

ฮารุลุกเขาหาโชตะและล็อกคอเขาแน่นทำเอาโชตะร้องขอชีวิตและยอมแล้ว แต่ที่โชตะพูดมานั้นจริงผ่านมาหลายปีฮารุกลับไม่มีคนเข้าหาแม้แต่นิดแต่กับท่านเจ้าเรือนกลับใจเต้นราวจะออกมาจากอกและทุกครั้งที่ใกล้ห้องเขา ฮารุจะมีความรู้สึกที่สั่นราวกับของขาดกับกลิ่นหวานรัญจวนใจ ไม่นานท่านเจ้าเรือนก็ดันออกมาเปิดประตูแบบไม่ทันตั้งตัว

"อ้ะ...อ้า!!"

"ข้าเห็นเจ้าไม่มาสักทีเลยว่าจะออกไปรับเสียหน่อย"

"ทะ....ท่านเจ้าเรือน!!"

ไม่นานท่านเจ้าเรือนก็อุ้มร่างบางไปที่นั้งของตนและวางฮารุไว้บนตักก่อนจะบอกแขกทุกคนที่มาเยือนว่า ฮารุคือคู่ของเขาหรือภรรยาที่ถูกชะตาเลือกเอาไว้

"ว่ายังไงนะครับ ท่านฮารุเป็นของท่านหรอครับ!!"

"ใช่ ฮารุคนนี้คือคู่ที่จะมาเป็นภรรยาของข้า

"หา!? ภรรยางั้นหรอ??" ฮารุมองหน้าและคิดในใจ

"เป็นไปได้ไง...!"

"ระ..รอเดี๋ยวครับ ท่านต้องเข้าใจผิดแน่ๆ"

"ไม่ผิดหรอก เจ้าคือเทพสิงโตสุนัข ฮุนเกียว ฮารุ"

"เป็นไปได้ยังไง..."

"ตอนพบกันก็บอกแล้วใช่ไหมว่าจะไปรับ แล้วก็นามของข้าคือ ฮุโระ เจ้าน่ะตอบสนองต่อกลิ่นของข้าที่เป็นคู่ของเจ้าเท่านั้น"

ไม่ทันได้พูดอะไรทั้งสิ้น ฮุโระก็พุ่งเข้าจูบฮารุย่างดูดดื่มต่อหน้าเหล่าแขกและลูกสาวพวกเขาอย่างไม่เขินอายสร้างความตกใจเป็นอย่างมากก่อนพวกเขาจะขอโทษอย่างหนักและรีบออกไป ทิ้งไว้เพียงเสียงครางเบาๆเอาไว้

"จงเผยนามที่แท้จริงของเจ้าออกมาให้ข้าฟัง"

"ฮารุ อ้ะ อึก.."

ฮารุสู้แรงของฮุโระไม่ไหว ความร้อนกับกลิ่นมันทำให้หัวของฮารุนั้นชาไปหมดจนคิดอะไรไม่ได้ การเเลก็เปลี่ยนนามที่แท้จริงคือการร่ายเวทย์ผูกวิญญาณของกันและกันเอาไว้

"อ้ะ ท่าน..ท่าฮุโระ"

"ไม่ต้องมีท่าน ฮารุมีเพียงเจ้าที่เรียกนามที่แท้จริงของข้าได้"

"อ้า!!~"

ฮารุร้องครางเสียงดังเมื่อฮุโระก้มลงไปที่อกและดูดที่หัวนมกัดมันเบาๆก่อนจะลงไปอีกทีช่วงล่างของฮารุ ทำให้เขากำลังรู้สึกถูกกอดเอาไว้

"ระ...รอก่อน ฮุโระนี้คืครั้งแรกของข้า"

"แม้แต่หนึ่งนาทีหรือหนึ่งวินาทีข้าก็ทนไม่ไหว"

ฮุโระไม่อสจรอได้แม้แต่นิดเดียวก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักทันที