แนะนำตัว

พระเอก:

แจ็คสัน (Jackson) อายุ 32 ปี

• ครูศิลปะมาดนิ่ง เย็นชา

• ลูกชายของเจ้าของโรงเรียนเอกชนชื่อดัง

• เบื้องหลังเป็นผู้ดูแลธุรกิจหลายอย่าง

• มีอดีตเจ็บลึกกับ “ใครบางคนที่จากไป” ทำให้ไม่เชื่อในความรักอีก

นางเอก:

เจนจิรา (เจน) อายุ 23 ปี

• ครูสอนศิลปะพิเศษคนใหม่

• เป็นนักวาดอิสระ มีฝีมือโดดเด่นด้านสีน้ำ

• ร่าเริง ใจดี มองโลกในแง่บวก มีความฝันอยากเปิดแกลเลอรีเล็กๆ ของตัวเอง

• ซ่อนความเจ็บปวดเรื่องครอบครัวและสุขภาพไว้ภายใต้รอยยิ้ม

ตอนที่ 1: คนเย็นชากับครูใหม่ที่มาสาย

เช้าอันแสนวุ่นวายในวันเปิดเทอมวันแรกของภาคเรียนที่สอง เสียงกริ่งของโรงเรียนดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้าของนักเรียนที่เร่งรีบไปยังห้องเรียน และในขณะที่ทุกคนเริ่มตั้งตัวได้แล้ว เจนจิรา กลับวิ่งกระหืดกระหอบฝ่าฝูงเด็กเข้าโรงเรียนด้วยหัวใจเต้นตึกตัก

“โอย…จะไม่ทันแล้ว ฮือออ…” หญิงสาวบ่นกับตัวเองขณะพยายามยกกระเป๋าเป้ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์วาดรูป ทั้งสีน้ำ พู่กัน และสมุดสเก็ตช์จำนวนไม่น้อย

เส้นผมที่มัดรวบไว้หลุดรุ่ยเล็กน้อยขณะเธอพยายามเร่งฝีเท้าไปยังอาคารฝ่ายบุคลากร

ทันทีที่เจนจิราเปิดประตูเข้าไป เธอก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนพิงโต๊ะครูอยู่ เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวรีดเรียบ กับกางเกงสแล็กสีดำเข้ารูป

ใบหน้าคมคายดูเงียบขรึม ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ เมื่อมองเธอ

แต่แววตานั้น…เย็นยะเยือกจนเธอแทบสะดุดเท้า

“ขอโทษค่ะ…หนู เอ๊ย ดิฉัน…ครูเจนจิรา มารายงานตัววันแรกค่ะ”

เธอก้มหัวให้พลางพยายามยิ้มให้ดูน่าเชื่อถือที่สุดเท่าที่คนที่วิ่งมาทั้งเช้าจะยิ้มได้

ชายหนุ่มมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ

“มาสายสิบห้านาทีสำหรับวันแรก แย่มาก”

เจนจิราเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ขอโทษจริงๆ ค่ะ คือหนู…”

“ผมไม่อยากฟังข้อแก้ตัว” เขาตัดบททันที

หญิงสาวเม้มปากแน่น ใจแอบคิด นี่คนหรือแผ่นน้ำแข็งเดินได้?

ชายหนุ่มเดินผ่านเธอไปช้าๆ พร้อมเอ่ยเสียงเบาแต่เฉียบคม “ห้องศิลปะอยู่ตึกหลังซ้าย ชั้นสอง ถ้าไม่หลงอีก คงไปถูกนะครับ…คุณครูเจนจิรา”

เจนจิราหันขวับทันที

“เดี๋ยวค่ะ! แล้วคุณล่ะคะ เป็นใคร?”

เขาหยุดเท้า…หันหน้ากลับมาช้าๆ ก่อนกล่าวเพียงว่า

“แจ็คสัน…ครูใหญ่ของแผนกศิลปะ และลูกชายเจ้าของโรงเรียน”

เธอเบิกตากว้างเล็กน้อย

…โอ้พระเจ้า…ชั้นเผลอเถียงลูกเจ้าของโรงเรียนไปแล้วเหรอเนี่ย!?

แม้จะยังหอบจากการวิ่ง เจนจิราก็รวบรวมพลังทั้งหมด เดินขึ้นบันไดไปยังห้องศิลปะตามที่ ‘ครูแจ็คสัน’ บอกไว้ หัวใจเธอเต้นโครมคราม ไม่แน่ใจว่าตื่นเต้นกับการสอนวันแรก…หรือเพราะสายตาเย็นเฉียบคู่นั้นกันแน่

ห้องศิลปะตั้งอยู่มุมตึกที่มีหน้าต่างบานใหญ่ แสงแดดลอดผ่านกระจก ทำให้ห้องดูอบอุ่นแบบแปลกประหลาด ผิดกับคนที่ยืนรออยู่ข้างใน…

“ยินดีต้อนรับ…” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะหันกลับมา “หวังว่าคุณจะไม่ทำอุปกรณ์พวกนั้นตกกลางทางมาอีกนะ”

เจนจิรากระพริบตาปริบๆ

เขายังไม่จบเรื่องนั้นอีกเหรอเนี่ย!?

“ขอโทษค่ะครูแจ็คสัน” เธอพูดเสียงเรียบ พยายามรักษาภาพลักษณ์

“ฉันจะไม่สายอีกค่ะ แล้วก็อุปกรณ์ทุกอย่างยังอยู่ครบ!”

เธอวางเป้ลงบนโต๊ะไม้ตรงมุมห้อง แล้วเริ่มจัดเรียงกล่องสี พู่กัน และกระดาษวาดภาพอย่างคล่องแคล่วโดยไม่รู้ตัวว่าชายหนุ่มกำลังจ้องเธออยู่เงียบๆ

เขาเห็นมือเรียวที่หยิบจับของอย่างอ่อนโยน

แววตาที่เป็นประกายตอนที่เธอมองแสงแดดกระทบโต๊ะไม้ว่างเปล่า

“คุณใช้สีน้ำ?”

“ค่ะ ฉันวาดภาพด้วยสีน้ำมาตั้งแต่เด็ก…มันเหมือนความฝันละลายลงบนกระดาษเลยนะคะ”

เขาไม่ตอบอะไร เพียงเดินไปเปิดหน้าต่าง

ปล่อยลมเย็นให้พัดเข้ามา…แต่เธอไม่รู้ว่าในใจเขามีบางอย่างสะท้อนขึ้นมาเบาๆ

“เธอก็เป็นศิลปินอีกคน…ที่มีแววตาเหมือนกันเป๊ะ”

เขาหลุบตาลง หลบความคิดของตัวเอง

“นี่คือชั้นเรียนพิเศษศิลปะสำหรับเด็กทุน ทุกคนมีพรสวรรค์แต่ไม่มีโอกาส ฉันหวังว่าคุณจะ ‘รักษาหัวใจ’ ของเด็กพวกนั้นให้ดี”

เจนจิราเงยหน้าขึ้น

“ฉันจะดูแลเด็กๆ เหล่านั้นให้ดีที่สุดค่ะ”

“หวังว่าจะทำได้…มากกว่าการมาตรงเวลา”

“คุณนี่…” เจนจิราหลุดหัวเราะเบาๆ

“เย็นชาขนาดนี้ คงเคยทำหิมะตกกลางห้องเรียนมาก่อนสินะคะ?”

เขาเหลือบตามอง ไม่ตอบ แต่อยู่ๆ มุมปากกลับกระตุกขึ้นนิดหนึ่ง…

เป็นรอยยิ้มที่เบามากจนเธอไม่มั่นใจว่าคิดไปเองหรือเปล่า

เสียงพูดคุยเจี๊ยวจ๊าวของเด็กนักเรียนประถมสิบกว่าคนดังอยู่ในห้องศิลปะ เจนจิรากำลังช่วยเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่งบีบน้ำจากพู่กันที่เปียกเกินไป ในขณะที่เด็กอีกคนหัวเราะคิกคักเพราะเผลอทำสีน้ำหกใส่โต๊ะ

“คุณครูเจนดูใจดีกว่าครูแจ็คสันเยอะเลยครับ”

เด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มพูดขึ้น ขณะที่กำลังจุ่มพู่กันลงในสีเหลืองอ่อน

เพื่อนรอบโต๊ะพากันหัวเราะร่วน

เจนจิรายิ้ม “ใจดีนี่ดีหรือเปล่าล่ะ บางทีใจดีไปก็ทำให้เด็กแอบขี้เกียจได้นะ”

“แต่อย่างน้อยคุณครูเจนก็ยิ้ม”

เด็กชายอีกคนพูดพลางเงยหน้าขึ้นมองแจ็คสันที่เพิ่งเดินเข้าห้องมาเงียบๆ

“ครูแจ็คไม่เคยยิ้มเลย…” เสียงแผ่วของเด็กๆ ทำให้เจนจิราเผลออมยิ้ม

เธอหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนพิงขอบประตู ร่างสูงในชุดเชิ้ตสีเข้มดูโดดเด่นกว่าทุกสิ่งในห้องนี้ และแน่นอนว่า…เย็นกว่าสีทุกเฉดที่เด็กๆ วาดอยู่

“ครูแจ็คไม่ยิ้ม แต่แอบมองงานศิลปะเด็กๆ ตลอดเลยนะคะ” เจนจิราเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“ถึงไม่พูด แต่ก็ห่วงเด็กใช่ไหมล่ะคะ?”

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย

“คุณอยากเป็นนักจิตวิทยาด้วยเหรอ?”

เธอหัวเราะ “เปล่าค่ะ ฉันแค่มองออกจาก ‘หัวใจ’”

ครูแจ็คสันเงียบไป…เพียงมองเธออย่างใช้ความคิด

เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเธอเริ่มเปลี่ยนห้องนี้ไปแล้ว

ไม่ใช่แค่เด็ก ๆ…แต่รวมถึง เขาเองด้วย

เย็นวันนั้น หลังเลิกเรียน

เจนจิราหยุดยืนดูเด็กคนสุดท้ายเดินออกจากประตูห้อง เธอเก็บข้าวของอย่างเงียบๆ

จนกระทั่งเสียงทุ้มของเขาดังขึ้น

“ทำไมถึงอยากสอนศิลปะที่นี่?”

เธอชะงัก หันไปมองเขาที่ยืนอยู่ใกล้ประตู ร่างสูงเอนหลังพิงผนัง

เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยถามเรื่องของเธอก่อน

“เพราะฉันเคยเป็นเด็กคนนึง…ที่ไม่มีโอกาสค่ะ”

เจนจิรายิ้มจางๆ

“แล้วก็มีครูศิลปะคนหนึ่งช่วยฉันไว้ ด้วยพู่กัน ดินสอ กับความเข้าใจ”

“ตอนนี้ฉันแค่อยากเป็นแบบนั้นให้ใครอีกสักคน”

เขาเงียบ…มองเธอครู่หนึ่ง

ก่อนเอ่ยช้าๆ

“คุณดูเหมือนคนที่มาจากโลกอีกใบ…ที่ไม่เคยโดนทำร้าย”

เธอหัวเราะเบาๆ

“ตรงกันข้ามเลยค่ะ ฉันแค่ไม่อยากให้รอยแผล…เปลี่ยนสีหัวใจฉันไปต่างหาก”

และในวินาทีนั้นเอง

แจ็คสันไม่รู้ว่าทำไม…เขาถึงอยากฟังเธอพูดต่ออีกสักนิด

อีกนานหน่อย

อีกนิดเดียวก็ยังดี...