...[ห้องเคมี 406]...
ภายในห้องคลาส ผมไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเองถึงตัดสินใจมาสอนที่มหาวิทยาลัยญี่ปุ่น ทั้งที่ตอนเรียนจบใหม่ๆ ผมตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตว่างเปล่าอยู่กับหมอนข้าง ผ้าห่ม และซีรีส์ในโน้ตบุ๊กไปจนแก่ตาย แต่ดันกลับต้องมาสอนเด็กซ่ะได้
อย่างที่เห็น ผมเป็นอาจารย์ที่นี้ เด็กๆ รู้จักผมในชื่อ メグ(เมกุ) แต่จริงๆผมชื่อ 'ตังเม' เพราะเป็นชื่อไทยจ๋าๆ เลยอาจจะออกเสียงยากด้วย นักศึกษาเลยเรียกผม 'อาจารย์เมกุ' กันจนเป็นชื่อสำรองผม แถมปีนี้ผมก็อายุราว 27ปีแล้ว ด้วย
ท่ามกลางสายตาเบื่อหน่ายของนักศึกษากว่าครึ่งห้อง และอีกครึ่งที่เอาแต่แอบถ่ายผมไม่ก็ส่งสายตาวิบวับมาแบบไม่เกรงใจผมเลยสักนิด
..."ใกล้หมด้เวลาแล้ว งั้นฝากทำรายงานไม่ต่ำกว่า 10หน้า ส่งภายในพรุ่งนี้เที่ยงตรง ใครส่งช้าผมไม่รับนะ และไม่ต้องอ้างผมไม่ฟัง"...
พอพูดจบ ผมก็ได้ยินเสียงของนักศึกษาจะโอดครวญกันทั่วห้องอย่างกับหนังซอมบี้ในวันสิ้นโลก
..."อ่า... งั้นทำเพิ่มอีก 5หน้า เขียนด้วยมือเท่านั้น ใครจ้างคนอื่นเขียน ผมให้มาเขียนให้ดูหน้าโต๊ะนะครับ"...
อยากบ่นก็ให้บ่นในใจ อยากด่าก็ด่าเบาๆ พอให้ได้ยินกันเอง ผมไม่ใช่อาจารย์ประเภทที่ใจดีขนาดนั้น เพราะผมมีตารางการนอนที่เคร่งครัด และผมรักหมอนข้างมากกว่านักศึกษาในคลาสนี้ทุกคน
แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจคำว่า 'เว้นระยะห่าง' ระหว่างอาจารย์กับนักศึกษาเลยแม้แต่นิดเดียว
นีโอ ชื่อแปลกดี ลูกครึ่งหน้าตาดี หัวดี ชีวิตดีเกินไป จนผมไม่แน่ใจว่าไอ้ความเก่งเกินมนุษย์ของเขา มันมาจาก DNA รึป่าว
.
ใกล้จบคลาสแล้ว มันช่วงเวลาที่ผมชอบที่สุดแล้วแหละ จะได้พักผ่อนและไปนอนสบายใจตัวเบาแล้วเว้ย!
..."วันนี้มีแค่นี้ละ อย่าลืมส่งรายงานนะครับ"...
หลังจากจบคลาส ผมเดินหลบเข้าห้องพักอาจารย์แบบเงียบที่สุดเท่าที่อาจารย์มหาลัยคนหนึ่งจะทำได้ หมอนใบโปรดวางรออยู่บนโซฟาตัวเก่า กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มลอยเบาๆ เข้ามาตอนผมทิ้งตัวลงนอน
..."เหนื่อยชะมัด"...
แม้จะแค่ขยับปากนิดหน่อยก็เถอะ ผมก็อดพึมพำกับตัวเองไม่ได้ ก่อนจะคว้ารีโมตเปิดแอร์แล้วหลับตา หวังจะนอนซักยี่สิบสามชั่วโมง แต่สวรรค์ไม่เคยอยู่ข้างผมหรอก ประตูห้องพักถูกเคาะแบบไร้ความเกรงใจ
ก็อก ก็อก ก็อก
ผมแกล้งตาย แต่มันเคาะต่อ สุดท้าย ผมถอนหายใจ ลุกขึ้นเดินไปเปิดแบบหมดแรง แล้วภาพแรกที่ผมเห็นคือหน้าไอ้เด็กที่ผมเพิ่งสาปแช่งมันในใจเมื่อครู่
..."อาจารย์ครับ ผมมีคำถามเรื่องหัวข้อรายงานนิดหน่อย"...
นีโอมายืนยิ้มละลายใจอยู่หน้าห้อง ทั้งนักศึกษาหญิง ทั้งภารโรง ทั้งพระเจ้า คงแพ้รอยยิ้มนั้นกันหมดแล้วล่ะ แต่นอกจากผม ที่กำลังจะปิดประตูใส่หน้าเขาแบบสุภาพ
..."กลับไปอ่านเอง ไม่ยาก"...
..."แต่ผมอยากได้แนวคิดจากอาจารย์ครับ มันช่วยให้เข้าใจง่ายขึ้นเยอะเลย"...
เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ จริงใจชนิดที่ทำให้ผมรู้สึกผิดแทนความขี้เกียจของตัวเองนิดนึง แค่ นิดเดียว
..."นายไม่เข้าใจ หรือแค่อยากหาเรื่องอยู่ใกล้อาจารย์?"...
..."อาจารย์คิดไปเองรึเปล่าครับ?"...
ไอ้เด็กนี่กล้าพูดแบบนั้นกับผมเหรอ!? ผมกลอกตา ถอนหายใจรอบที่สิบของวัน แล้วถอยหลังให้เขาเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่เต็มใจ
ขอแค่เขาไม่ไปนั่งบนหมอนของผมทุกอย่างจะยังโอเคดี
.......
.......
.......
...จบบทนำ...
...ช่วงนี้ ผมอาจจะอัพนิยายช้าหรือไม่ค่อยบ่อยแล้วนะครับ เหตุผลที่ก็รู้แหละว่าทำไม วัยกำลังเรียนครับบผม!...
...Ρ(・・、)...
หลังจากปล่อยให้ไอ้เด็กหน้าตาดีเดินเข้ามาในห้อง ผมก็เดินกลับไปทิ้งตัวลงบนโซฟาเดิมทันทีอย่างไม่ใส่ใจสถานะของแขก
..."มีอะไรถามก็รีบถาม จะได้นอน"...
ผมหาวหวอดแล้วหยิบหมอนขึ้นมากอด ซุกหน้าลงไปครึ่งหนึ่ง แต่หูยังฟังอยู่ครึ่งเดียว เผื่อว่าเด็กมันจะถามอะไรที่พอมีประโยชน์จะเอาไปออกข้อสอบได้
..."จริงๆ หัวข้อเรื่องโครงสร้างโมเลกุล ผมเข้าใจพอสมควรนะครับ แต่ติดตรงแนวการเขียนมากกว่า เลยอยากให้อาจารย์ช่วยดูสักนิด"...
เขานั่งลงที่พื้นข้างโซฟา กระดาษรายงานแผ่เต็มพื้นที่ระหว่างเรา ห่างกันแค่ระยะวางแก้วน้ำ ยังไม่พอ เขายื่นตัวเข้ามาอีกเล็กน้อย เอนไหล่ให้เข้าใกล้ผมที่สุดเท่าที่จะไม่โดนข้อหา 'คุกคามอาจารย์'
กลิ่นแชมพูของเขาลอยมาเบาๆ ทำเอาผมต้องขยับหน้าให้ห่างหมอนนิดนึง แค่เพื่อจะหนี
ผมเหลือบมองไปยังกระดาษเขียนมือสวยๆ ที่วางตรงหน้า ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแว่นสายตาบางกรอบมาใส่ แต่เหมือนเขาจะไม่สนใจเนื้อหาที่ผมพูดสักเท่าไหร่ สายตาของนีโอไม่ได้จ้องกระดาษ แต่อยู่ที่หน้าผม
..."เงียบทำไม"...
ผมหันไปถามแบบเซ็งๆ เขาสะดุ้งเบาๆ แล้วหัวเราะกลบเกลื่อน
..."แค่คิดว่าตอนอาจารย์ใส่แว่นแล้วดูน่ารักดี"...
ผมยกมือถอดแว่นออกทันทีแล้วโยนมันไปบนโต๊ะ ทำทีไม่รู้ไม่ชี้ เขาหัวเราะอีกรอบ ดูเหมือนจะชอบที่ผมไม่เล่นตามด้วยซ้ำ ผมก็ไม่เข้าใจ เด็กเดี๋ยวนี้มีรสนิยมแปลกขึ้นทุกวันหรือไง
..."ว่าแต่ อาจารย์ทานของหวานมั้ยครับ"...
เขาหยิบกล่องลูกอมออกมาจากกระเป๋า กล่องสี่เหลี่ยมเล็กสีเงินดูเรียบหรู มีตราอะไรบางอย่างที่ผมอ่านไม่ออกอยู่มุมบน
..."ผมได้มาจากที่บ้าน พ่อผมให้ไว้บอกว่าช่วยให้ผ่อนคลายดี"...
..."ถ้าของฟรี ผมกินหมดแหละ"...
ผมรับลูกอมมาแบบไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ ลอกกระดาษออกแล้วโยนมันเข้าปากทันที ยังไม่ทันได้ถามรสก็รู้สึกถึงกลิ่นมินต์เย็นๆ กับความหวานที่กระจายทั่วลิ้น
..."อร่อยดี"...
..."ดีแล้วครับ"...
เขายิ้มตอบแบบพอใจเกินเหตุ จนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ขี้เกียจคิด ร่างกายผมเริ่มอุ่นขึ้นนิดๆ เปลือกตาหนักเหมือนโดนถ่วง เหมือนจะง่วงแต่ก็ไม่ถึงกับหลับในทันที
..."อาจารย์โอเคไหมครับ ดูง่วงๆ"...
..."แค่ง่วงเฉยๆ ไม่เป็นไร"...
ผมพึมพำ แล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา ปล่อยแขนทิ้งไปข้างตัวโดยไม่สนว่าเด็กมันยังนั่งอยู่ใกล้แค่ไหน เขายังนั่งอยู่ตรงนั้น จ้องผมไม่วางตา แต่ผมเริ่มเบลอเกินกว่าจะสนใจว่าเขาคิดอะไรอยู่
..."อาจารย์นอนได้เลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมเก็บของเงียบๆ"...
..."อือ"...
เสียงตอบรับของผมเบามากจนเหมือนลมหายใจ
ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนหลับตาคือรอยยิ้มแบบที่ดูไม่ใช่นีโอคนเมื่อครู่ มันดูเจ้าเล่ห์ แต่ช่างมันเถอะ ของหวานอร่อยดี แถมนอนได้ด้วย ถือว่าคุ้ม
.......
.......
.......
...จบบทที่ 1...
พอเสียงหายใจของเขานิ่งสนิท ผมก็นั่งมองใบหน้านิ่งๆ นั่นอย่างเงียบๆ อยู่พักใหญ่ ดวงตาคมๆ ที่หลับสนิทคู่นั้นไม่รู้เลยว่าเจ้าของกำลังจะโดนอะไร
เขาหลับจริงๆ แล้ว
ยิ้มบางผุดขึ้นมาที่ริมฝีปากของผม ก่อนจะก้มหน้าลงเข้าใกล้ไปช้าๆ ใจเต้นนิดหน่อย ไม่ใช่เพราะกลัวจะถูกจับได้ แต่เพราะตื่นเต้นที่จะได้สัมผัสตัวจริงของคนที่ผมเฝ้ามองมานาน
..."อาจารย์นี่ ไม่รู้อะไรเลยสินะครับ ว่ามีเด็กคนหนึ่งนั่งคิดเรื่องลามกกับคุณแทบทุกวัน"...
เสียงกระซิบเบาๆ หลุดออกมาแทบจะชิดใบหูของเขา ก่อนที่ผมจะขยับหน้าไปใกล้แก้มแล้วกดจูบลงเบาๆ กลิ่นหอมจางๆ จากน้ำยาปรับผ้านุ่มที่ติดตัวเขามันทำให้ผมแทบบ้า
..."น่ารักฉิบหาย ขนาดตอนนอนยังดูน่าฟัดเลย"...
มือข้างหนึ่งของผมยกขึ้นลูบเส้นผมนุ่มเบาๆ จากนั้นจึงก้มลงไปหอมตรงซอกคอที่น่าแทะที่สุดในโลก ไม่ใช่แค่หอมธรรมดา แต่จมูกผมแทบจะฝังไปกับผิวเนียนๆ ตรงนั้น
..."อาจารย์รู้ไหมว่าผมเก็บภาพคุณเอาไปทำอะไรบ้างเวลานอน"...
พูดจบ ผมก็จูบลงตรงต้นคอแล้วเลื่อนขึ้นมาที่ปาก ดวงตาของเขายังปิดสนิท ไม่มีการตอบสนองแม้แต่น้อย ทำให้ผมยิ่งได้ใจ มือเริ่มขยับไล่เปิดกระดุมเสื้อของเขาทีละเม็ดช้าๆ พอเห็นผิวขาวๆ ที่ซ่อนอยู่ข้างใต้ ก็กลืนน้ำลายไปหนึ่งอึกใหญ่
..."วันนี้แค่ลองชิมก่อนก็ยังดี"...
กระดุมเสื้อตัวสุดท้ายถูกปลดออก ผิวหน้าอกขาวๆ ของเขาทำให้ผมใจสั่น มือผมเลื่อนไปลูบอย่างเบาๆ ก่อนจะก้มลงจูบตรงกลางอกช้าๆ กำลังจะเอื้อมไปถอดเข็มขัด กางเกงยังอยู่แค่ปลายมือ
แต่แล้วเสียงเคาะประตูสามครั้งก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงสดใสที่ผมอยากจะถีบกลับไปให้พ้นหน้าประตู
..."อาจารย์เมกุครับ ผมมาส่งรายงาน! ขออนุญาตวางไว้บนโต๊ะนะครับ!"...
ผมถอนหายใจแรงๆ พลางดึงตัวเองกลับมาจากขอบเหวแห่งความหื่น ร่างกายมันร้อนจี๊ดไปหมด แต่โอกาสสวรรค์ที่รอคอยดันพังเพราะเด็กปีหนึ่งบ้าๆ คนเดียว
..."ชิบหาย แม่ง..."...
จังหวะนั้น ผมรีบดึงเสื้อของอาจารย์กลับมาสวม ปิดกระดุมแบบลวกๆ พอให้ดูเรียบร้อย แล้วจัดหมอนให้เข้าที่ เผื่อเขาตื่นมาแล้วสงสัย ผมหยิบกระเป๋าตัวเอง เก็บกล่องลูกอมลงไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เปิดประตูสวนกับเด็กหน้าตาจืดๆ ที่กำลังจะเดินเข้ามา พอเขาเห็นผมก็ชะงักไปนิดหน่อย
..."อ้าว พี่นีโออยู่กับอาจารย์เหรอครับ?"...
..."อืม พอดีมาถามงานนิดหน่อย เขาหลับอยู่ อย่าเสียงดังล่ะ"...
ยิ้มให้เขานิดๆ แล้วเดินผ่านไปอย่างไม่เหลียวหลัง แต่อยากจะหันกลับไปกระซิบว่าไอ้เด็กไม่รู้เรื่อง นายเพิ่งทำฉากตัดฉากเด็ดของฉันพังทั้งตอนเลยรู้มั้ย
..."น่าเสียดาย อีกแค่นิดเดียวก็จะได้ เย็ดอาจารย์ที่ผมเล็งไว้แล้วแท้ๆ"...
พูดเบาๆ กับตัวเองขณะเดินตรงออกจากตึก หงุดหงิดแต่ก็ยังยิ้มอยู่ ไม่เป็นไรหรอก ยังมีเวลาอีกเยอะ ของแบบนี้ มันต้องค่อยๆ ละลาย
แล้ววันหนึ่งอาจารย์จะกลายเป็นของผมทั้งตัวเอง
.......
.......
.......
...จบบทที่ 2...
...อาจจะมีการเล่าในมุมมองของ ตังเม กับ นีโอ สลับกันนะครับ เพื่อจะได้เห็นความคิดในหลายๆ มุมของทั้งคู่...
...^^^(o｀･∀･´)ﾉ^^^...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
