หวนคืนสู่บทนางร้าย
อุบัติเหตุ
หลินซินเย่วกำลังขับรถกลับบ้าน
ตื้ด~ตื้ด//เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
？？？
ใช่คุณหลินซินเย่วไหมครับ
หลินซินเย่ว
มีธุระอะไรหรอคะ
？？？
ทางเราได้รับเเจ้งมาว่าคุณกำลังตามหาพ่อเเม่อยู่ใช่ไหมครับ
หลินซินเย่ว
ใช่ค่ะ!หาครอบครัวฉันเจอเเล้วหรอคะ
หลินซินเย่ว
//พูดด้วยน้ำเสียงคาดหวัง
？？？
จากที่เราทราบคุณถูกทิ้งไว้ที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อ20ปีก่อน
？？？
ทางเราไปสืบดูเเล้วก็พบว่าพ่อเเม่ของคุณ
หลินซินเย่ว
พ่อกับเเม่ฉันอยู่ที่ไหนคะ
เมื่อครู่จู่ๆก็มีรถบรรทุกเสียหลักพุ่งมาชนกับรถของหลินซินเย่วจนรถเธอพลิกคว่ำ ทำให้เธอบาดเจ็บหนัก
หลินซินเย่ว
//ยื่นมือที่กระดูกหักผิดรูปไปหยิบโทรศัพท์
หลินซินเย่ว
อีกนิดเดียวเราก็จะได้เจอกันเเล้ว
หลินซินเย่ว
เเต่หนูน่าจะไม่ไหวเเล้ว
หลินซินเย่ว
หนูอยากเจอพ่อกับเเม่ หนู....รักพ่อกับเเม่นะ
หลินซินเย่ว
//น้ำตากับเลือดที่ไหลรินหยดลงบนหน้าจอโทรศัพท์
ร่างของเธอค่อยสงบนิ่งลมหายใจค่อยๆบางเบาจนหมดลงในที่สุด
โลกใบใหม่
แม่เฉิน
คุณให้คนไปสืบมาหรือยัง
แม่เฉิน
ว่าใครเป็นคนทำ//ถามด้วยน้ำเสียงโมโห
พ่อเฉิน
แต่ยังไม่ได้เรื่อง
พ่อเฉิน
นี่ก็ดึกเเล้วผมขอตัวก่อนเเล้วกัน
แม่เฉิน
ลูกสาวนอนใกล้ตายบนเตียงยังมีหน้าไปหาชู้อีก
พ่อเฉิน
ผมก็เเค่จะกลับไปเคลียงานต่อ
พ่อเฉิน
พรุ่งนี้มีคุยธุรกิจสำคัญ
พ่อเฉิน
ผมขอตัว//เดินออกไปด้วยอารมณ์ ฉุนเฉียว
แม่เฉิน
//เดินไปลูบหน้าสาวน้อยที่นอนไม่ได้สติบนเตียง
แม่เฉิน
อวี้เหยารีบตื่นมาได้เเล้ว
แม่เฉิน
เเม่คิดถึงเเล้วรู้ไหม//ร้องไห้
เฉินเสวี่ยหาน
//เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง
เฉินเสวี่ยหาน
แม่ครับน้องไปไงบ้าง!
แม่เฉิน
เสวี่ยหาน!//ร้องให้หนักกว่าเดิม
แม่เฉิน
อวี้เหยา...บาดเจ็บหลายจุด
แม่เฉิน
หมอบอกว่าสมองถูกกระทบกระเทือนที่สุด อาจความจำเสื่อม
เฉินเสวี่ยหาน
//เดินเข้าไปกอดปลอมเเม่
เฉินเสวี่ยหาน
น้องต้องดีขึ้นครับเเม่
แม่เฉิน
เเม่กลัว กลัวว่าอวี้เหยาจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก
เฉินเสวี่ยหาน
น้องจะต้องตื่นขึ้นมาครับเเม่
แม่เฉิน
เสวี่ยหานลูกต้องหาตัวคนร้ายให้ได้นะ
แม่เฉิน
พ่อของลูกคงปล่อยเรื่องนี้ไปเเน่
เฉินเสวี่ยหาน
ไม่ต้องห่วงครับเเม่
เฉินเสวี่ยหาน
ผมจะหามันให้เจอ!
ซูเหม่ยหลิน
พวกเราเป็นตัวเเทนจากโรงเรียนมาเยี่ยมเพื่อนค่ะ
ซูเหม่ยหลิน
ไม่ทราบว่าใช่ห้องของเฉินอวี้เหยาไหมคะ
เฉินเสวี่ยหาน
พวกเธอเข้ามานั่งก่อนสิ
จางซินซิน
//เดินจูงมือเหม่ยหลินมานั่งที่โซฟา
ซูเหม่ยหลิน
นี่ค่ะ~ของเยี่ยมที่ทางโรงเรียนเตรียมมาให้//ยื่นตะกร้าผลไม้ให้เสวี่ยหาน
เฉินเสวี่ยหาน
//รับตะกร้าผลไม้
เฉินเสวี่ยหาน
เดี๋ยวพี่ไปปอกมาให้พวกเธอกินนะ
ซูเหม่ยหลิน
ไม่ต้องค่ะ//รีบส่ายหน้าปฎิเสธ
ซูเหม่ยหลิน
โรงเรียนซื้อมาให้อวี้เหยาจะเอามาให้พวกเรากินได้ยังไงคะ
เฉินเสวี่ยหาน
ตอนนี้อวี้เหยาคงตื่นมากินไม่ได้จะปล่อยให้มันเสียไม่ได้ด้วย ไม่ต้องเกรงใจหรอก//พูดพร้อมกับยิ้มเป็นมิตร
จางซินซิน
เดี๋ยวหนูไปช่วยล้างนะคะ
ทั้งสองไปช่วยกันล้างผลไม้เเละปอกผลไม้ทำให้ในห้องน้ำ ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงเหม่ยหลินกับอวี้เหยาที่นอนไม่ได้สติอยู่ในห้อง
ซูเหม่ยหลิน
//เดินไปดูอวี้เหยาที่นอนบนเตียง
ซูเหม่ยหลิน
[วันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันเเน่]
เฉินอวี้เหยา
//ขยับนิ้วเล็กน้อย
ซูเหม่ยหลิน
เธอขยับนิ้ว...ต้องรีบไปเเจ้งหมอ!
ซูเหม่ยหลิน
//วิ่งไปเปิดประตู
เจียงอี้
เธอมาทำอะไรที่นี่
ซูเหม่ยหลิน
หลีกทาง ฉันจะไปเรียกหมอ//วิ่งออกไป
เจียงอี้
หรือว่า...อวี้เหยาฟื้นเเล้ว!
เจียงอี้
//เดินเข้าไปในห้อง
เฉินอวี้เหยา
//กำลังนั่งสำรวจห้องด้วยความงุงงง
เฉินอวี้เหยา
[ที่นี่ที่ไหน?]
เฉินอวี้เหยา
เฉินอวี้เหยา
//มองเจียงอี้ด้วยสายตาระเเวง
เจียงอี้
เธอจำฉันไม่เเล้วหรอ
เฉินอวี้เหยา
เรารู้จักกันด้วยหรอคะ
เฉินอวี้เหยา
ที่นี่โรงพยาบาลอะไรคะ
เจียงอี้
โรงพยาบาลตระกูลเจียง
เฉินอวี้เหยา
//มองหามือถือ
เจียงอี้
//มองอวี้เหยาที่ทำเหมือนเขาเป็นคนแปลกหน้า
เฉินอวี้เหยา
คุณช่วยหยิบโทรศัพท์ตรงนั้นให้หน่อยได้ไหมคะ
เจียงอี้
ได้สิ//เดินไปหยิบโทรศัพท์มาให้
เฉินอวี้เหยา
//มองดูโทรศัพท์ในมือ
เฉินอวี้เหยา
[ไม่ใช่โทรศัพท์เรานี่]
เคร้ง//เสียงจานผลไม้หล่นดังขึ้น
เฉินเสวี่ยหาน
อวี้เหยา!ในที่สุดน้องก็ฟื้นเสียที
เฉินเสวี่ยหาน
//เดินไปกอดอวี้เหยา
เฉินอวี้เหยา
//นั่งตัวเกร็ง
เฉินอวี้เหยา
//มองเสวี่ยหานด้วยสายตาสงสัย
เฉินเสวี่ยหาน
จำพี่ไม่ได้เหรอ
ซูเหม่ยหลิน
คุณหมอมาเเล้วค่ะ
ซูเหม่ยหลิน
//หายใจหอบเหนื่อย
หมอ
ช่วยออกไปรอข้างนอกก่อนนะครับ
หลังจากหมอตรวจเสร็จก็วินิจฉัยว่าอวี้เหยาความจำเสื่อมขั้นรุนเเรงอาจจะจำอะไรไม่ได้เลย
แม่เฉิน
อวี้เหยาเป็นไงบ้างชอบห้องตัวเองไหม
แม่เฉิน
อวี้เหยา//เดินมาสะกิด
เฉินอวี้เหยา
คะ...ชอบค่ะ หนูชอบมัน
แม่เฉิน
ลูกยังไม่ชินกับชื่อตัวเองอีกหรอ//ลูบหัวอวี้เหยา
เฉินอวี้เหยา
ค่ะ//ยิ้มให้คุณเเม่เฉิน
เฉินอวี้เหยา
[จะชินได้ยังไง! ฉันจำได้ว่าตัวเองชื่อหลินซินเย่วชัดๆเรื่องราวของยังชัดอยู่ในหัว ไม่ได้ความจำเสื่อม]
เฉินอวี้เหยา
[ถึงเเม้หน้าตาเราจะเหมือนกัน เเต่ฉันไม่ได้มีครอบครัวเหมือนเธอ]
หรือว่า.....เราจะทะลุมิติเหมือนในนิยายพวกนั้น!!!
เเล้วทะลุเข้ามาในเรื่องไหนละ??
หลังจากที่หมอวินิจฉัยเธอวันนั้นเสร็จว่าความจำเสื่อม ก็ถูกสั่งไม่ให้ใครเข้าเยี่ยมจนกว่าจะรักษาตัวหาย เพราะอาจส่งผลกับการรักษาสมอง
ทำให้ตอนนี้เธอก็ยังงุงงงกับตัวเองว่าเป็นใคร ถ้าไม่ใช่หลินซินเย่ว
เฉินอวี้เหยา
พ่อละคะ หนูไม่เห็นพ่อเลย
แม่เฉิน
ช่วงนี้พ่อมีคุยธุรกิจเลยไม่ได้กลับบ้านหนะ
แม่เฉิน
เเต่เดี๋ยวพ่อก็กลับมา//คลายมือที่กำออกเล็กน้อย
เฉินอวี้เหยา
//สังเกตุเห็น
เฉินอวี้เหยา
[ครอบครัวนี้มีปัญหาแน่ๆดูจากที่คุณเเม่ทำ]
เฉินอวี้เหยา
หนูขอตัวไปนอนพักผ่อนก่อนนะคะ
แม่เฉิน
อวี้เหยา พรุ่งนี้ลูกจะต้องไปโรงเรียนเเล้ว....
แม่เฉิน
ถ้าลูกยังไม่พร้อมเเม่จะโทรไปเลื่อน..
เฉินอวี้เหยา
ไม่เป็นไรค่ะเเม่
เฉินอวี้เหยา
พรุ่งนี้ หนูจะไปโรงเรียน
เฉินอวี้เหยา
[ไปตามหาเบาะเเสว่าที่นี่คือที่ไหนกันเเน่]
ชื่อ: หลินซินเย่ว
อายุ: 20
อาชีพ: พนักงานบริษัท
สาเหตุการตาย: ถูกรถชนเสียชีวิต
นิสัย: ฉลาดมีไหวพริบ เอาตัวรอดเก่ง
ชื่อ: เฉินอวี้เหยา[คนเก่า]
อายุ: 17 ปี
อาชีพ : นักเรียน
นิสัย : เอาแต่ใจ ขี้อิจฉาชอบรังเเกคนอื่น
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
