ฟางเดินทอดน่องผ่านทางเล็กๆ ที่คดเคี้ยวไปตามขอบหมู่บ้าน ท่ามกลางแสงแดดยามเย็นที่กำลังลาลับขอบฟ้า เสียงนกร้องเรียกกันเป็นระยะทำให้บรรยากาศดูสงบจนเกือบจะหลอกตา แต่แล้ว... เธอก็เห็นบางอย่างผิดปกติ

ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีรากพันกันยุ่งเหยิง ร่างของชายคนหนึ่งนอนหงายตาไม่ไหวติง ผิวซีดเผือด ดวงตาปิดสนิท ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำราวกับถูกทำร้ายมาอย่างรุนแรง ฟางกลืนน้ำลายไม่ลง ใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“นี่มัน...ศพเหรอ?” เธอพึมพำเบาๆ

แต่ไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ นอกจากเสียงลมพัดผ่านใบไม้ และความเงียบที่น่ากลัว ฟางตัดสินใจรีบโทรแจ้งตำรวจ แต่สายโทรศัพท์กลับตัดไปกลางคัน เสียงเครือข่ายขาดหายทำให้เธอรู้สึกว่าความลึกลับครั้งนี้กำลังเริ่มต้นขึ้นจริงๆ

ตำรวจมาถึงช้าเกินกว่าที่ฟางจะได้ถามอะไรเยอะ เขามองศพด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะสั่งให้ฟางกลับบ้านและอย่ายุ่งเรื่องนี้อีก ฟางรู้สึกผิดหวัง เหมือนมีบางอย่างที่ตำรวจไม่อยากเปิดเผย

ระหว่างทางกลับ ฟางสังเกตเห็นเศษเส้นผมติดอยู่กับกิ่งไม้ใกล้ศพ มันแปลกเพราะไม่เหมือนของคนในหมู่บ้าน เธอเก็บมันไว้ในกระเป๋าโดยไม่บอกใคร

คืนวันนั้น ฟางนอนไม่หลับ ความสงสัยพรั่งพรูในใจ เธอตัดสินใจว่า ถ้าตำรวจไม่ทำหน้าที่ ฟางจะต้องค้นหาความจริงเอง

คืนหนึ่ง ฟางนั่งอ่านโน้ตที่จดไว้เกี่ยวกับเบาะแสที่พบอยู่ในห้อง แต่ทันใดนั้น เสียงมือถือดังขึ้นโดยไม่มีชื่อผู้โทรเข้า เธอรับสายด้วยความระแวง

“หยุดยุ่งเรื่องนี้ ก่อนที่เธอจะเสียใจ” เสียงแหบพร่าลึกลับดังขึ้นในปลายสายก่อนจะตัดไปทันที

ฟางใจหายวาบ มือสั่นแต่กลับรู้สึกว่าไม่สามารถถอยได้อีกแล้ว

ในคืนเดียวกันนั้น ขณะที่เธอกลับบ้านหลังจากออกไปหาข้อมูลในหมู่บ้าน มีรถสีดำคันหนึ่งแล่นตามเธอมา ฟางเร่งฝีเท้าแต่กลับรู้สึกเหมือนถูกล้อมรอบ

หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา ฟางต้องตัดสินใจอย่างรวดเร็วว่า จะหลบเข้าไปในตรอกแคบๆ ที่ไม่มีไฟส่องสว่าง หรือจะเผชิญหน้ากับสิ่งที่กำลังตามมา

ฟางรีบเลี้ยวเข้าตรอกแคบที่มืดสนิท รู้สึกใจเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมา รถสีดำแล่นช้าๆ ผ่านหน้าตรอก เงียบ ไม่มีเสียงคนออกมา แต่ฟางรู้ดีว่ามันไม่ได้จบแค่นี้

เธอหยุดหายใจ พยายามไม่ส่งเสียงแม้แต่ลมหายใจ ใจเธอเต้นดังปูดๆ เหมือนจะระเบิดออกมา

หลังจากผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รถคันนั้นก็ขับผ่านไปเสียงเงียบเชียบ ฟางรีบวิ่งกลับบ้านด้วยความกลัว แต่ก็ยิ่งตอกย้ำว่า เธอเข้าไปลึกในเรื่องนี้แล้ว และไม่สามารถถอยได้อีก

วันรุ่งขึ้น ฟางตัดสินใจไปหาข้อมูลเพิ่มเติมที่ห้องสมุดเก่าของหมู่บ้าน ที่ซึ่งเก็บเอกสารเก่าๆ และหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ท้องถิ่น

ในชั้นหนังสือเก่าๆ เธอพบสมุดบันทึกเล่มหนึ่งที่ดูเก่าโทรม ปกหนังสือมีรอยขีดข่วนเยอะมาก แต่เมื่อเปิดดูข้างใน เธอกลับเจอข้อความบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ลึกลับในหมู่บ้านหลายสิบปีก่อน

ข้อความเขียนว่า...

"อย่าปล่อยให้ความจริงปรากฏ... หากไม่อยากเจ็บปวดเหมือนครั้งนั้นอีก"

ฟางรู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกต่อไป เบาะแสนี้อาจเชื่อมโยงกับศพที่พบ และความลับเก่าที่ถูกซ่อนไว้ในหมู่บ้าน

ฟางกลับมาที่ห้องสมุดอีกครั้ง คราวนี้เธอขอเข้าถึงเอกสารเก่าที่เก็บในห้องเก็บของใต้ถุน อาคารนั้นเต็มไปด้วยฝุ่นและกลิ่นอับที่ทำให้เธอรู้สึกเย็นวาบ

ในเอกสารเก่า ฟางพบข่าวหนังสือพิมพ์รายวันเมื่อสิบปีก่อน เกี่ยวกับคดีคนหายที่ไม่เคยถูกแก้ไขในหมู่บ้าน ข้อความบางช่วงบอกถึงความเกี่ยวพันกับกลุ่มคนลึกลับที่ถูกกล่าวขานว่าเป็น “เงาแห่งอดีต”

ฟางยิ่งตื่นเต้นและหวั่นใจในเวลาเดียวกัน นี่อาจเป็นกุญแจสำคัญที่ช่วยไขปริศนาศพที่พบ และเชื่อมโยงกับข้อความที่เธอเจอในสมุดบันทึก

ในขณะที่ฟางกำลังค้นเอกสารในห้องสมุด มีชายสูงอายุดูเคร่งขรึมเดินเข้ามาหา เขาแนะนำตัวเองว่าเป็น “ลุงธานี” ชาวบ้านที่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก

ลุงธานีเล่าว่า เมื่อหลายสิบปีก่อน หมู่บ้านเคยเกิดเหตุการณ์ลึกลับเกี่ยวกับกลุ่มคนที่เรียกกันว่า “เงาแห่งอดีต” ซึ่งเกี่ยวข้องกับความตายและความลับที่ยังไม่ถูกเปิดเผย

“มีคนพยายามปิดเรื่องนี้ไว้ไม่ให้ใครรู้ มันอันตรายเกินกว่าจะยุ่งเกี่ยว” ลุงธานีพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ฟางกลับรู้สึกว่าเขาพร้อมจะช่วยเธอเปิดเผยความจริง

“ถ้าอยากรู้... ฉันจะช่วยเจ้าเอง แต่ต้องระวังตัวให้ดีนะ”

ฟางและลุงธานีนั่งคุยกันที่บ้านหลังเก่าของลุงซึ่งเต็มไปด้วยของเก่าและรูปภาพโบราณที่เล่าเรื่องราวของหมู่บ้าน

ลุงธานีเล่าเรื่องราวความลับที่ถูกปิดซ่อนเกี่ยวกับ “เงาแห่งอดีต” — กลุ่มคนลึกลับที่เกี่ยวพันกับเหตุการณ์ความตายหลายครั้งในหมู่บ้าน รวมถึงคดีคนหายที่ไม่เคยคลี่คลาย

ฟางและลุงวางแผนจะไปตามหาสถานที่สำคัญที่มีเบาะแสเกี่ยวกับกลุ่มนี้ โดยเริ่มจากบ้านร้างที่ตั้งอยู่ริมป่า ที่หลายคนบอกว่าเป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ทั้งหมด

ในขณะที่ทั้งสองกำลังเตรียมตัวออกเดินทาง เสียงโทรศัพท์ของฟางดังขึ้นอีกครั้ง — ครั้งนี้ไม่มีเสียงใดๆ นอกจากเสียงลมหายใจเย็นยะเยือก

ฟางรู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา แต่ก็ไม่ยอมถอย

คืนก่อนที่ฟางและลุงธานีจะออกเดินทาง ฟางกำลังเก็บของอยู่ในห้องก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ แต่เมื่อเธอไปเปิดดู กลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้น

เพียงแค่เธอกลับเข้าห้อง เสียงกระจกแตกดังขึ้นมาจากห้องนั่งเล่น ฟางวิ่งไปดูด้วยใจสั่น พบว่าหน้าต่างถูกเปิดออกอย่างแรง แต่ไม่มีร่องรอยของการงัดแงะ

ทันใดนั้น ไฟในบ้านก็ดับวูบหมดทั้งหลัง ความมืดปกคลุมทั่วทุกมุม พร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ ที่เหมือนจะเดินวนเวียนอยู่รอบบ้าน

ฟางรู้สึกเหมือนมีใครจับตาดูอยู่ แม้เธอจะไม่มีใครอยู่ด้วยก็ตาม

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้สายขาดไปทันทีที่เธอยกหูขึ้น

ฟางมือสั่นๆ กดโทรหา “แนน” เพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจมาก

“แนน... ฉันกลัวมาก มีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้นในบ้าน...” ฟางพูดเสียงเบาแต่สั่นเครือ

แนนตอบกลับด้วยเสียงกังวล “ฟาง อยู่ตรงไหน? ฉันจะไปหาทันที”

ทันใดนั้นเอง ประตูหน้าบ้านก็ถูกกระแทกจนสะเทือน ฟางสะดุ้ง หันไปมองด้วยความหวาดกลัว

“อย่าเพิ่งมา!” เธอพูดทั้งที่น้ำตาคลอ

โทรศัพท์ในมือยังคงเชื่อมต่อ แนนบอกให้ฟางซ่อนตัวและรอจนกว่าเธอจะมาถึง

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ฟางรีบหาที่ซ่อนในห้องนอน มืดและเงียบสนิท รอคอยเสียงก้าวที่จะผ่านไป