ฝนโปรยปรายลงมากระทบกระจกสำนักงานสืบสวนกลางย่านราชดำเนิน แสงสลัวจากหลอดนีออนทำให้ห้องสอบสวนในตอนตีหนึ่งยิ่งดูเย็นยะเยือก

ร.ต.อ.กรวิน ยืนอยู่หน้ากระดานที่เต็มไปด้วยภาพถ่ายศพ เหยื่อคือ “มัญชุพร วานิชการ” นักข่าวสายอาชญากรรมชื่อดังวัย 30 ปี ร่างของเธอถูกพบลอยอยู่ริมตลิ่งแม่น้ำเจ้าพระยา สภาพเหมือนจมน้ำตาย แต่ที่ผิดปกติก็คือ...

> “ไม่มีน้ำในปอด”

นั่นคือคำตอบจากรายงานชันสูตร เหมือนกับว่าเธอ ถูกฆ่าก่อนจะถูกโยนลงน้ำ

กรวินเปิดซองจดหมายอีกครั้ง มือของเขาสั่นเล็กน้อยทั้งที่เป็นตำรวจที่ผ่านคดีฆาตกรรมมากกว่า 50 คดี สิ่งที่ทำให้เขาไม่สบายใจ...คือชื่อที่ถูกขีดด้วยหมึกแดงในจดหมาย

“รายต่อไปคือ... ‘พ.ท. ก.น.ก.’”

ชื่อย่อของพันโทคนหนึ่งซึ่งเคยตกเป็นข่าวในคดีค้ามนุษย์เมื่อ 4 ปีก่อน และรอดมาได้อย่างไร้รอยขีดข่วน

โกดังร้างริมท่าเรือคลองเตย มีป้ายสนิมเขียนเลือนว่า “ทรัพย์ทวี คอนเทนเนอร์” ตั้งอยู่ในมุมอับของท่าเรือ ไม่มีใครใช้งานมานานหลายปี — แต่เมื่อคืนกรวินมาเยือนในฐานะ “ผู้ตามหาความจริง”

เขามองเข้าไปในโกดังที่มืดสนิท ไฟฉายในมือลากแสงช้า ๆ ผ่านพื้นดินที่เต็มไปด้วยเศษไม้และคราบฝุ่น…

เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนกลับมาเหมือนมีใครอีกคนเดินตามหลัง แต่เมื่อหันกลับไป — ไม่มีใคร

จนกระทั่งเขาเห็นมัน...

คราบเลือดแห้งสีน้ำตาลเข้ม

ลากยาวจากประตูด้านหลังเข้าไปยังผนังฝั่งหนึ่ง

บนผนังนั้นมีข้อความขูดไว้ด้วยของมีคมว่า

> “อย่าหา…ถ้าไม่อยากหายไป”

แต่กรวินไม่ถอย เขาใช้มีดพับแงะแผ่นไม้เก่าออก และเจอบางอย่างข้างใน — กล่องเหล็ก เก่า ๆ ภายในมีแฟลชไดรฟ์ พร้อมโน้ตสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือของมัญชุพรว่า:

> “แฟ้ม X-37. อย่าไว้ใจใคร — แม้แต่ในกรม”

กรวินกลับถึงสถานีตอนตีสี่

เขาเสียบแฟลชไดรฟ์เข้าคอมพิวเตอร์ลับที่ใช้แยกจากระบบส่วนกลางเพื่อความปลอดภัย

ข้างในมีแค่ไฟล์เดียว — วิดีโอความยาว 1 นาที

เปิดขึ้นมา...

เป็นภาพจากกล้องวงจรปิด

ภายในห้องขังในกรมตำรวจ

ชายคนหนึ่งนั่งก้มหน้าอยู่

พันโท ก.น.ก. — ผู้ที่ควรจะ “ตายไปแล้ว” เมื่อ 2 ปีที่แล้ว

แต่เขาไม่ตาย...

ในวิดีโอ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดในคลิปว่า

> “แล้วคุณจัดการเด็กคนนั้นยังไง?”

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้น ตอบเสียงเย็น...

> “ก็แค่ส่งให้คนของมัน...พวกที่อยู่ใน ‘เครือข่ายหาย’…”

กรวินเบิกตากว้าง

เครือข่ายหาย — คือคำที่ถูกใช้ในแฟ้มคดีปิดตายเมื่อ 3 ปีก่อน คดีที่เด็ก 17 คนหายตัวไปจากบ้านพักเด็กและเยาวชน โดยไม่ทิ้งร่องรอยแม้แต่คนเดียว

แฟ้มคดีนั้น...เขาเคยอยู่ในทีม

จนกระทั่งเขาถูก "ถอดชื่อ" อย่างไร้คำอธิบาย

และตอนนี้ ทุกอย่างกำลังหวนกลับมา

ก่อนวิดีโอจะจบ มันมีคำหนึ่งขึ้นมาแบบแทรกแปลก ๆ

เหมือนถูกใส่มาทีหลัง

เหมือนเป็นคำเตือน

> “ใครบางคนในกรมกำลังเล่นเกมนี้กับคุณ...และมันไม่เล่นคนเดียว”

เช้าวันถัดมา หลังจากคืนที่ไม่ได้นอนแม้แต่นาทีเดียว กรวินนั่งจ้องแฟ้มกระดาษเก่าเปื้อนคราบกาแฟและลายมือดินสอที่ขีดฆ่าเต็มหน้า

ชื่อแฟ้ม: X-37: รายงานพิเศษ — เด็กหาย

มันคือแฟ้มที่เคยอยู่ในความดูแลของเขา ก่อนถูกถอนรายชื่อออกอย่างลึกลับ และส่งคดีเข้าสู่ “การปิดแฟ้มถาวร” พร้อมคำว่า “ไม่พบข้อมูลเพิ่มเติม”

แต่ในกล่องนั้น มัญชุพรซ่อนเอกสารบางส่วนไว้ — ลับเกินกว่าจะอยู่ในระบบราชการ

ในนั้น มีชื่อเด็กทั้งหมด 17 คน พร้อมภาพถ่ายวันสุดท้ายก่อนหายตัว

เด็กหญิงคนหนึ่งสะดุดตาเขาที่สุด — เด็กอายุประมาณ 14 ปี ผิวคล้ำ ผมสั้น หน้าเรียบเฉยแต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความกลัว

ใต้ภาพเขียนว่า:

“ชื่อเล่น: น้ำ”

สถานที่หาย: ศูนย์ฟื้นฟูเยาวชนลับ — จ.ลำปาง

กรวินจำได้ทันที — ชื่อนี้เคยหลุดในรายงานจากพยานที่ไม่เคยเข้าสู่สำนวน

เขาเปิดเบอร์เก่าที่มัญชุพรเขียนไว้ใต้ภาพ — เบอร์นั้นลงชื่อว่า

“อริณ”

เมื่อโทรออก มีเสียงผู้หญิงรับสาย เสียงแหบแห้งแบบคนไม่เคยพูดกับใครมานาน

> “คุณ...คือคนของมัญชุพรใช่ไหม?”

กรวินตอบเพียง “ใช่”

เธอนัดเขาพบที่คาเฟ่เล็ก ๆ ริมแม่น้ำในเย็นวันเดียวกัน

ชื่อร้าน: “เงาสะท้อน”

เมื่อไปถึง เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

หน้าตาธรรมดา เสื้อผ้าโทรม ผิวคล้ำแดด แต่แววตาคมราวกับมองทะลุจิตใจคนได้

> “ฉันเคยอยู่ในนั้น...ที่ที่เด็กพวกนั้นถูกขัง”

“มัญชุพรช่วยฉันออกมา...แต่ไม่มีใครเชื่อฉัน...จนเธอถูกฆ่า”

กรวินไม่พูดอะไร เขาแค่จ้องสบตาเธอ เธอยื่นซองเอกสารบางอย่างให้

> “ในนั้นคือรายชื่อคนที่อยู่เบื้องหลัง...แต่เธอมีชื่อใครบางคนในกรมคุณด้วย”

“คุณกล้าดูไหมล่ะ?”

กรวินเปิดซองช้า ๆ — กระดาษเพียงใบเดียว

รายชื่อพิมพ์ด้วยเครื่องพิมพ์ดีด แต่มีชื่อหนึ่งถูกวงด้วยปากกาแดงเข้ม

ชื่อที่ทำให้เขานิ่งงัน...

“พ.ต.อ. ปริวัตร ณรงค์คุณ”

อดีตหัวหน้าของเขาเอง...

ชายที่กรวินเคยเรียกว่าพ่อคนที่สอง

คืนวันเดียวกัน หลังกลับจากคาเฟ่ “เงาสะท้อน” กรวินไม่ได้กลับบ้าน

เขาตรงดิ่งไปที่สถานีตำรวจใหญ่ในถนนพระราม 1

เวลา 23:14 น. อาคารเงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเอกสารปลิวเบา ๆ

เขาเดินสวมฮู้ด ปิดกล้องวงจรปิดชั่วคราวด้วยรหัสพิเศษที่เขาเคยใช้ตอนอยู่หน่วยข่าวกรอง

เขาเดินตรงไปยัง “ห้องแฟ้มลับ B4” — ห้องที่ไม่มีชื่อบนแปลน ไม่มีล็อกอินในระบบ

ภายในห้องนั้นคือแฟ้มคดีที่ไม่เคยเข้าสู่ระบบตรวจสอบ

และที่มุมลึกสุดของชั้นวาง เขาเจอแฟ้มที่เคยอยู่ในมือเขาเมื่อ 3 ปีก่อน — X-37 (เวอร์ชันต้นฉบับ)

เปิดแฟ้มออก

ครึ่งแรก เหมือนกับที่มัญชุพรให้มา

แต่ ครึ่งหลัง คือสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน...

> “แผนผังการเคลื่อนย้าย”

เส้นทางรถตู้ที่ใช้ขนย้ายเด็ก

จุดพักแรม

จุดส่งตัว

…และบัญชีโอนเงินจากองค์กรต่างประเทศ

รายชื่อผู้รับเงินแฝงตัวในหน่วยงานรัฐ

หนึ่งในนั้นคือ

“ปริวัตร ณรงค์คุณ” (หัวหน้าเขา)

และอีกชื่อหนึ่งที่เขาไม่อยากเชื่อ...

“กรวิน ชลธาราวุธ”

เขาชะงักไปชั่วขณะ หัวใจเต้นถี่

ชื่อของเขาปรากฏในบัญชีผู้รับเงิน 80,000 บาท จากองค์กร “Cassandra Foundation”

พร้อมหมายเหตุ:

> “เบิกโดย ป.ณรงค์ ในนามลูกน้อง – สำหรับค่าปิดปาก”

กรวินเริ่มไม่แน่ใจในความทรงจำของตัวเองอีกต่อไป

เขาเคยเข้าไปในแฟ้มนี้เมื่อ 3 ปีก่อน...หรือว่าใครกันแน่ที่ใช้ชื่อเขา?

ทันใดนั้น ไฟในห้องดับวูบ

เสียงประตู “คลิ๊ก” เหมือนถูกล็อกจากด้านนอก

แล้วเสียงกระซิบเบา ๆ ดังแผ่วในความมืด

> “มองซ้าย…แฟ้มสุดท้าย…”

เขาหยิบไฟฉายขึ้นทันที

ตรงชั้นซ้ายสุดของห้อง มีแฟ้มสีดำเรียบไร้ชื่อ

ภายในมีเพียงภาพเดียว

ภาพถ่ายกล้องอินฟราเรดของโกดังคลองเตยเมื่อ 3 วันก่อน

มีเงาคนสองคนยืนคุยกัน

และหนึ่งในนั้น...คือเขาเอง

แต่เขาไม่เคยไปที่นั่นเมื่อ 3 วันก่อน

เพราะวันนั้นเขา...นั่งทำสำนวนอยู่ทั้งวัน

หรือใครบางคน ปลอมตัวเป็นเขา?

หรือเขาเอง...เคยอยู่ที่นั่นโดยจำไม่ได้?

23:59 น. — เพียงหนึ่งนาทีก่อนวันใหม่

กรวินออกจากห้องแฟ้มลับหลังแงะประตูหนีได้สำเร็จ

แต่ก่อนเขาจะหลบหนีออกจากสถานี มีเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น

เขาเห็นเงาคนบนชั้นสาม

อีกฝ่ายชักปืนเล็งมา — กรวินหมอบหลบ เศษกระเบื้องกระจาย เสียงปืนดังสองนัด

แต่เขาไม่หยุด

เขาหนีรอดออกมาได้จากประตูหลัง พร้อมกับแฟ้มสีดำในมือ

ก่อนจะขึ้นรถ เขาโทรหา “อริณ” อีกครั้ง

น้ำเสียงเขาเปลี่ยนไป — หนักแน่น เหมือนคนเริ่มยอมรับว่าเรื่องนี้จะไม่มีใคร “ไว้ใจ” ได้อีก

> “คุณเคยพูดว่า ยังมีพยานที่รอด — ที่เคยเห็นการขนย้ายเด็กพวกนั้น…เขายังอยู่ที่ไหน?”

อริณตอบกลับเบา ๆ

> “อยู่ในรายชื่อพยานที่หายตัวก่อนวันขึ้นศาลไง... ชื่อเขาคือ ภัทร์”

ชื่อที่คุ้นมาก — กรวินเคยสอบปากคำเขาเมื่อสามปีก่อน

เด็กผู้ชายอายุ 16 ปีในตอนนั้น

ดวงตาไร้แววเหมือนผ่านอะไรมามากกว่าผู้ใหญ่ทั้งกรมรวมกัน

แฟ้มบันทึกคำให้การเก่า ๆ กลับมาในหัวเขา:

> “ผมเห็นคนที่เอาเด็กขึ้นรถครับ…คน ๆ นั้นใส่ชุดตำรวจ มีตรานายพล...แต่ผมจำหน้าไม่ได้ เพราะเขา...ใส่ ‘หน้ากากเหมือนหน้าคนจริง ๆ’”

แต่สิ่งที่ทำให้กรวินจดจำชื่อเด็กคนนี้ได้ไม่ลืมคือ —

เขาคือคนเดียวที่เคยพูดกับกรวินว่า…

> “พี่...พี่เคยอยู่ฝั่งนั้นใช่ไหม?”

ในเวลานั้น กรวินนึกว่าเป็นคำพูดเพ้อเจ้อ

แต่วันนี้ เขาเริ่มไม่แน่ใจในอดีตตัวเองอีกต่อไป

กรวินตัดสินใจเดินทางไปหอพักแห่งหนึ่งย่านรามอินทรา

ตามพิกัดที่อริณส่งให้

ตึกเงียบสงัด ฝุ่นเกาะตามทางเดิน

เบอร์ห้อง 409 — ป้ายชื่อหลุดลุ่ย เขาเคาะประตูเบา ๆ

เงียบ…

แต่ก่อนที่เขาจะเดินจากไป

เสียงจากข้างในก็ดังขึ้นช้า ๆ

> “ผมรอคุณมานานแล้ว...คุณกรวิน”

ประตูเปิดออก

ภัทร์…ตอนนี้อายุ 19 ปี แต่ดวงตายังเต็มไปด้วยความกลัวแบบเด็กที่ไม่เคยพ้นฝันร้าย

กรวินถามเบา ๆ

> “นายยังจำวันนั้นได้ไหม…ที่นายพูดถึงหน้ากาก?”

ภัทร์พยักหน้า และเดินไปหยิบกล่องเหล็กใต้เตียง

เปิดออก…ข้างในมีแผ่นยางเนื้อมนุษย์เทียม เหมือน “หนังหน้า” ที่ถูกร่อนออกมาจากคนจริง ๆ

> “นี่แหละ...สิ่งที่พวกนั้นใช้”

“พวกมันแฝงตัวได้ในทุกที่ — แม้แต่ใน ‘ตัวคุณ’”

กรวินเริ่มไม่มั่นใจว่ากำลังสืบสวนคดีอะไรอยู่

คดีเด็กหาย...หรือคดีที่เขาเองก็อาจ “เคยอยู่ในนั้น” มาก่อน?

มาแล้วจ้า! พี่ขอพาเข้าสู่ ตอนที่ 6

ตอนนี้คือจุดพีคแรกของเรื่อง — การลอบสังหารพยานเงา, ความลับที่ถูกเผา และเงาของคนที่ “ไม่ควรกลับมาได้”

เสียงแผ่นยางพับตัวในมือของกรวินราวกับมีชีวิต

ขณะที่ภัทร์นั่งจ้องมันอย่างเยือกเย็น

> “พี่จำไม่ได้หรอก… แต่พี่เคยมาที่โกดังนั้น”

“ผมเห็นพี่ — หรือไม่ก็คนที่ใส่หน้านั้นอยู่”

“ผมหนีมาได้เพราะมีคนช่วย…มัญชุพร”

ก่อนที่กรวินจะถามอะไรต่อ

ไฟในห้องก็ดับวูบลงทันที

พร้อมกับเสียง "ชึ่ก!" — เหมือนมีใครบางคนงัดสายไฟจากแผงด้านนอก

ไม่กี่วินาทีต่อมา กลิ่นไหม้จาง ๆ ลอยมาจากทางเดิน

> “ออกไปจากที่นี่ — พวกมันมาแล้ว!” ภัทร์ตะโกน

กรวินฉุดภัทร์ออกจากห้อง ผ่านทางหนีไฟที่มีกลิ่นน้ำมันลอยอบอวล

ชั้นสี่เริ่มลุกเป็นไฟข้างห้อง

เปลวเพลิงสีส้มพุ่งขึ้นกำแพงราวกับมีใคร “ตั้งใจเผา”

เสียงวิทยุสื่อสารแว่วจากคนในชุดดำที่ยืนดักบนชั้นล่าง

> “เป้าหมายหลบหนีทางบันไดฝั่งทิศเหนือ — ล็อกลิฟต์แล้ว ยิงได้ทันทีถ้าพบตัว”

กรวินกับภัทร์หนีออกมาทางช่องระบายอากาศหลังตึก โดยที่เขาคว้ากล่องเหล็กใบเล็กติดมือมาได้

ภายในกล่อง — นอกจาก “หนังหน้า” ที่ภัทร์เก็บไว้ ยังมี “บัตรประชาชน” ของคนอีก 4 คน

แต่สิ่งที่ทำให้กรวินสะดุดตาคือชื่อบัตรใบหนึ่ง...

> มัญชุพร สุรเศรษฐ์

วันเกิดตรงกันทุกอย่าง...แต่ วันเสียชีวิตเว้นว่าง

และลายนิ้วมือมีรหัสประจำตัว “ล่าสุด” ที่ไม่ตรงกับทะเบียนกลาง

นั่นแปลว่า — ข้อมูลนี้ถูกดัดแปลง หรือ “เธอยังไม่ตาย”

แต่ก่อนที่เขาจะตั้งสมาธิต่อ

ภัทร์ที่วิ่งอยู่ข้างหน้า ก็โดนลูกปืนเฉี่ยวเข้าที่ไหล่ ล้มลงในตรอกแคบ

กรวินหันกลับมายิงสวน — กระจกร้านแถวนั้นแตกกระจาย

คนในชุดดำสองคนถอยหนี — แต่ทิ้งวัตถุเล็ก ๆ ไว้เบื้องหลัง...

“โทรศัพท์พับรุ่นเก่า”

ภายในไม่มีซิม แต่มี “เสียงบันทึกไว้หนึ่งไฟล์”

กรวินเปิดฟังทันที

เสียงนั้นคือเสียงผู้หญิง…พูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่คุ้นจนขนลุก

> “ถ้าคุณได้ยินเสียงนี้ แปลว่า...พวกมันรู้แล้วว่าคุณตื่น”

“แฟ้ม X-37 ไม่ได้มีแค่เด็กหาย มันมีชื่อพวกเราทุกคน…รวมทั้งคุณ”

เสียงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า…

> “กรวิน...คุณไม่ใช่แค่ผู้สืบสวน”

“คุณ...คือ ‘เบอร์หก’”