ณ บ้านหลังนึงกลางป่ากำลังมีงานวิวาห์ของใครสักคนนึง หญิงสาวคนนึงใส่ชุดราตรีสีขาวยืนอยู่ที่ซุ้มดอกไม้ ไม่นานนักก็มีชายชุดสูทสีดำค่อยๆเดินไปจนถึงซุ้ม เมื่อเดินไปถึงซุ้มชายคนนั้นก็จับมือของหญิงสาวคนนั้น ชายคนนั้นมีชื่อว่า"ฮิโระ"ซึ่งเป็นเจ้าบ่าว ส่วนเจ้าสาวมีชื่อว่า"ฮานะ"ไม่ช้า บาทหลวงก็พูดกล่าวในพิธี

"วันนี้ เป็นวันดีของทั้งสอง ฮิโระ คุณมีอะไรจะบอกเจ้าสาวหรือไม่"

บาทหลวงกล่าว

"มีครับ"

ฮิโระกล่าว

"ฮานะ เธอเปรียบเสมือนดอกไม้ในสวนหัวใจของฉัน เธอคือดอกไม้ที่เบ่งบานในใจฉัน ฉันคือผีเสื้อที่กลับมากินน้ำจากดอกไม้นี้ทุกครั้ง วันนี้คือวันที่เราไฝ่ฝันกันมานาน ผมสัญญาว่าจะมั่นคง ซื่อสัตย์และรักเธอคนนี้ตลอดไป"

เมื่อฮิโระกล่าวจบ แขกในพิธีก็ต่างพากันปรบมือ ฮิโระได้หยิบแหวนสีเงินวงนึง สวมที่นิ้วนางของฮานะ เมื่อสวมเสร็จบาทหลวงก็ได้กล่าวว่า

"บัดนี้ทั้งสองเป็นสามีภรรยากันแล้ว"

เมื่อบาทหลวงกล่าวจบฮิโระก็จูบฮินะ ท่ามกลางบรรยากาศแสนอบอุ่นในงานวิวาห์ ตกดึกในขณะที่ทั้งสองทานอาหารจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพน์ดังขึ้น ฮิโระลุกขึ้นไปรับโทรศัพน์เสียงคุยกันสักพักก็กลับมานั่งที่โต๊ะ จับมือทั้งสองของฮานะแล้วพูดว่า

"หน่วยงานของฉันโทรมาบอกว่าภารกิจสำรวจอวกาศใกล้เสร็จแล้ว"

"สำรวจนานมั้ย"

ฮานะถาม

"2ปี ฮานะอยู่ได้มั้ย"

เมื่อฮิโระพูดจบฮานะก็ลุกขึ้นแล้วขึ้นห้องไป ฮิโระนั้นนั่งครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ๆ สักพักก็เดินไปหยิบโทรศัพน์โทรกลับไป เมื่อคุยเสร็จไม่นานก็มีรถมารับฮิโระไป เมื่อถึงศูนย์วิจัยฮิโระก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าศูนย์วิจัย เดินเข้าไปมีเตียงนึงฮิโระก็เดินไปนอนบนเตียง นักวิจัยชุดสีฟ้าก็ได้ฉีดยาสลบฮิโระไม่ช้าฮิโระก็สลบไป ในระหว่างที่ฮิโระสลบนักวิจัยก็ได้ฉีดเข็มเข้าไปที่หัวของฮิโระแล้วค่อยๆเอาเลือดมาจนเต็มหลอด เมื่อเลือดเต็มหลอดนักวิจัยคนนึงก็ได้เอาไปใส่เครื่องนึงเป็นทรงกระบอก สูงราว190ซ.ม.มีกระจกใสอยู่ด้านหน้า เมื่อเอาหลอดใส่ที่แผงควบคุมด้านหน้า นักวิจัยคนนึงก็ได้เขียนโค๊ดใส่คำสั่งไม่นานเครื่องนั้นก็เริ่มทำงาน เมื่อฮิโระฟื้นนักวิจัยคนนึงก็เดินมาบอกฮิโระว่า

"คุณฮิโระ ทดลองสำเร็จแล้ว"

เมื่อพูดจบฮิโระก็ค่อยๆลุกเดินไปที่เครื่องนั้น ในเครื่องนั้นคือฮิโระอีกคนมีสายเชื่อมที่หลังทั้งสองข้างกำลังถูกแช่อยู่ในเครื่อง

"แล้วจะใช้งานจริงได้เมื่อไหร่"

ฮิโระถาม

"พรุ่งนี้ครับ"

นักวิจัยพูด

"ฝังความทรงจำอะไรลงไปบ้าง"

ฮิโระถาม

"ชื่อของคุณ และฝังความทรงจำไปว่าคุณและฮานะเป็นคู่รักกัน ใส่คำสั่งไปว่าคอยดูแลคุณฮานะในระหว่างที่คุณไม่อยู่"

นักวิจัยกล่าว

"ดีมาก เตรียมการภารกิจทั้งสองให้พร้อมปฎิบัติการจะเริ่มใน1วันหลังจากนี้"

ฮิโระกล่าว

"ขอถามอะไรได้มั้ยครับ ทำไมท่านถึงสร้างร่างโคลนของตัวเองขึ้นมาละครับ"

นักวิจัยถาม

"ที่ฉันให้พวกเจ้าสร้างร่างโคลน เพื่อจะให้อยู่กับฮานะและดูแลฮานะในระหว่างที่ฉันไปทำภารกิจ"

ฮิโระกล่าว

"แต่ภารกิจนี้ อาจจะน้อยกว่า2ปีก็ได้นะครับ ท่านถูกเรียกตัวให้เดินทางกลับไปประจำการหน่วยงานหลักที่ดาวเสาร์ ซึ่งจากการคาดการณ์ท่านอาจจะกลับมาที่นี้ก่อนครบกำหนด2ปี ภารกิจที่หน่วยงานหลักส่งมาคือเรียกคุณกลับไปหน่วยงานหลักเพื่อสำรวจด้านมืดของดาวเสาร์"

นักวิจัยกล่าวจบฮิโระก็ทำหน้าเครียดๆอยู่พักนึงแล้วพูดว่า

"ในระหว่างที่ฉันประจำการที่ดาวเสาร์ พวกเจ้าที่อยู่ที่นี้คอยดูเจ้านี้(ชี้ไปที่ร่างโคลน)อยู่ห่างๆ อย่าให้เจ้านี้รู้เด็ดขาดว่ามันคือร่างโคลน"

นักวิจัยก็ตอบว่า

"รับทราบครับ"

รุ่งเช้าของปฎิบัติการฮิโระเดินถือกระเป๋าออกมานอกตัวบ้านหันหลังไปกอดฮานะผู้เป็นภรรยาแล้วบอกว่า

"รอฉันหน่อยนะที่รัก"

เมื่อพูดจบรถก็มาจอดที่หน้าบ้าน ทหารสองคนก็นำร่างทดลองของฮิโระแบกเข้าบ้านขึ้นไปวางลงที่นอนของฮิโระ เมื่อเสร็จฮิโระก็ขึ้นรถไป ฮานะนั้นมองดูรถของฮิโระค่อยๆจากไป เมื่อรถผ่านเข้าป่าฮิโระที่นอนอยู่ก็ลงมาเรียกฮานะแล้วกอดฮานะ เมื่อกอดเสร็จก็เดินไปหยิบที่ขุดดิน ขุดดินปลูกดอกไม้ ไม่นานก็มียานอวกาศลำนึงค่อยๆขึ้นไปบนท้องฟ้า ฮานะนั้นมองตามยานอวกาศนั้นไปจนสุดสายตาเมื่อไกลจนไม่สามารถมองเห็นได้ก็หันไปมองฮิโระ ฮิโระที่ขุดดินอยู่ก็เงยหน้ามายิ้ม เมื้อยิ้มเสร็จฮานะก็เดินขึ้นบ้านไป เมื้อปลูกดอกไม้เสร็จก็เดินเข้าไปในบ้าน เมื่ออยู่ในบ้านเอาผ้ามาเช็ดมือที่เปื้อนดิน สักพักก็มีเสียงเรียก

"ฮิโระ"

เมื่อฮิโระเงยหน้าขึ้นไปฮานะก็ยื่นผ้าผืนหนึ่งแล้วบอกว่า

"เล่นซ่อนหากัน"

ฮิโระก็พยักหน้า ฮานะก็จูงมือฮาโระไปที่ห้องนั่งเล่น เอาผ้ามาปิดตาฮิโระแล้วบอกว่า

"นับ1-10แล้วเริ่มหาได้เลยนะ"

เมื่อพูดจบฮิโระก็เริ่มนับอย่างช้าๆ

"หนึ่ง.....สอง....สาม....สี่....ห้า....หก....เจ็ด....แปด....เก้า....สิบ"

เมื่อฮิโระนับเสร็จก็ค่อยๆเดินไปทีละก้าวอย่างระมัดระวังเมื่อเดินไปสักพัก มือฮืโระก็ค่อยๆลูบจนรู้ว่าสิ่งที่เขาลูบคือราวบันได เมื่อรู้ว่าคืออะไรฮิโระก็ลูบแล้วค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปทีละก้าว เมื้อถึงชั้นบนฮิโระก็ลูบๆแล้วเดินไปทางขวาเดินไปจนเข้าห้องนอน เดินไปทีละนิดค่อยๆก้าวขึ้นเตียงฮานะก็ดึงผ้าปิดตาออกแล้วพูดว่า

"เก่งมาก"

เมื่อพูดจบฮิโระก็จุ๊ฟฮานะ ฮานะที่โดนจุ๊ฟก็เอาหมอนเขวี้ยงใส่ฮิโระแล้ววิ่งหนีฮิโระ ฮิโระก็วิ่งตามไป และจับฮานะได้ที่สวนข้างๆลำธารเมื่อฮิโระจับได้ก็กอดเอวฮานะแล้วอุ้มลงมานอนบนพื้นทั้งสองนอนมองท้องฟ้าฮิโระก็ใช้นิ้ววาดหัวใจครึ่งนึง เมื่อฮานะเห็นอย่างนั้นก็ใช้นิ้ววาดเติมหัวใจอีกครึ่งนึง เมื่อฮิโระเห็นอย่างนั้นก็จุ๊ฟไปที่แก้มของฮานะ ทั้งสองสบตากันแล้วเพลงก็ค่อยๆดังขึ้นท่ามกลางธรรมชาติที่มีเสียงน้ำจากลำธารเสียงเสียงหญ้าที่ถูกลมกระทบ

~เจ็บปวดรู้ไหม ที่ได้รู้ความเป็นจริง ว่าเธอนั้นไม่เคยจะลืม และยังรักเขามากมาย เจ็บปวดทุกครั้งแต่ต้องทนอยู่เรื่อยไป จะห้ามได้อย่างไร กับเขาคนที่เธอไม่ลืม ตั้งแต่เมื่อฉันและเธอตกลงมาคบกัน แค่ตัวเธอเท่านั้น เท่าที่ฉันครอบครองได้ แต่สิ่งที่ฉันต้องการจากเธอคือหัวใจ แต่จะทำยังไง

ให้เธอลืมเขาคนนั้น อยากเก็บเขาไว้คงไม่ฝืนหัวใจเธอ ไม่ต้องการอะไรจากเธอ ถ้ามันฝืนใจให้กัน อยากเก็บเขาไว้ไม่เป็นไรไม่ว่ากัน จะรู้ไว้เท่านั้น ว่าฉันเป็นตัวจริงของเธอ~

เมื่อสิ้นเสียงเพลง ทั้งฮานะก็ยิ้มแล้วจุ๊ฟไปที่ปากของฮิโระลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่า

"ใกล้ค่ำแล้ว เข้าบ้านกัน ฉันจะไปทำอาหารให้กิน"

เมื่อพูดจบฮิโระก็พยักหน้า ฮานะก็จับมือฮิโระแล้วพากันเดินกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านฮานะก็ทำอาหารที่ห้องครัว เมื่อทำอาหารเสร็จทั้งสองก็นั่งทานอาหารพร้อมกันที่โต๊ะ ฮานะและฮิโระคุยกันอย่างสนุกสนาน ความสัมพันธุ์ของฮินะกับฮิโระค่อยๆเพิ่มขึ้น ในตอนนี้ใจนึงก็เริ่มมีใจให้ฮิโระร่างทดลอง แต่อีกใจก็ยังรักฮิโระที่เป็นตัวจริง ในใจฮินะตอนนี้สับสนเป็นอย่างยิ่ง ในคืนนั้นฮิโระได้ฝันว่าตัวเขาถูกล่ามโซ่ที่แขนทั้งสองข้าง นั่งชันเข่าอยู่กลางห้องนึง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ตกใจ เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือตัวเขาอีกคนที่สวมชุดสูทสีดำ ฮิโระพยายามขยับตัวแต่ขยับไม่ได้เพราะโซ่ที่ตรึงเขาไว้นั้นแน่นมาก เสียงโซ่ของความดิ้นรนดังไปทั่วห้อง ฮิโระพยายามดึงให้โซ่หลุดแต่ก็ทำไม่ได้ ฮิโระในชุดสูทสีดำที่เห็นฮิโระกำลังดิ้นรนก็ยิ้มเบาๆแล้วเดินพาฮานะออกไป เมื่อฮิโระเห็นฮานะก็ตะโกนเรียกอย่างสุดกำลัง

"ฮานะ ไม่นะอย่าไปนะฮานะ ฮานะ(ดังขึ้น) ฮานะ!!!(เรียกสุดกำลัง)

ในยามเช้าเมื่ออาทิตย์สาดส่องลงมาตรงหน้าต่างฮิโระก็สะดุ้งตื่น เมื่อฮิโระสะดุ้งตื่นก็ถอนหายใจแล้วเอามือประกบที่หน้าทั้งสองข้างฮานะที่นอนอยู่ข้างๆก็ลุกขึ้นมาถามว่า

"เป็นอะไรเหรอฮิโระ"

ฮานะถาม

"แค่ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ"

เมื่อพูดจบฮานะก็ดึงตัวฮิโระเข้ามากอดพร้อมเอามือลูบหัวไปพลางๆแล้วพูดว่า

"มันก็แค่ฝันร้าย"

ฮานะพูดพร้อมกับลูบหัวไปพลางๆ

"ป่ะ เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน ลงไปล้างหน้าได้แล้ว"

เมื่อพูดจบฮานะก็ลูบหัวแล้วเดินออกจากห้องไป ฮิโระมองตามก็ยิ้มแล้วก็ลุกไป

ณ ศูนย์ปฎิบัติการบนดาวเสาร์

ฮิโระนั้นกำลังเดินฝ่าพายุทราย ฮิโระใส่ชุดนักบินอวกาศสีขาวเดินฝ่าพายุไปโดยมีแสงจากไปที่หมวกเพียงลางๆ

"ออกซิเจนในชุดนายเหลือ30นาที นานต้องเดินฝ่าพายุไปถึงฐาน1ให้ได้ก้อนออกซิเจนในชุดพวกนายจะหมด"

เสียงจากวิทยุดังขึ้น

"แต่พายุนี้มันรุนแรงเกินไป เป็นเรื่องยากที่จะเดินฝ่าไปให้ถึงฐานใน30นาที"

ฮิโระพูด

"พายุทรายแรงเกินไปเราเดินฝ่าไปไม่ถึงแน่"

อีกสามคนที่ไปกับฮิโระได้พูดขึ้น ในวินาทีที่ทุกคนกำลังจนหนทางจู่ๆก็มีแสงไฟมากระทบที่พวกเขาเป็นรถขนาดใหญ่รูปร่างลักษณะคล้ายรถถังแต่เล็กกว่าและไม่มีปืนที่ข้างบนแต่เป็นไฟนับสิบดวง

"พวกเขาส่งรถสำรวจดาวมารับพวกเรา"

เสียงลูกน้องในทีมดังขึ้น เมื่อรถคันนั้นจอดแล้วเปิดท้ายรถทุกคนรีบเข้าไปให้ไวที่สุด เมื่อประตูปิดทุกคนถอดหมวกอ๊อกซิเจนออกแล้วหายใจด้วยอาการหอบ

"โอเคกันใช่มั้ย"

เสียงคนในทีมถาม

"โอเค"

ทุกคนในทีมตอบพร้อมกัน ลูกน้องในทีมคนนึงหันไปเห็นฮิโระที่นั่งจ้องมองไปที่แหวนเงินด้วยสีหน้าที่กังวล

"อย่าห่วงเลย คุณต้องรอดกลับไป"

ลูกน้องในทีมคนนึงพูดปลอบฮิโระแล้วเอามือตบไหล่ฮิโระเบาๆฮิโระก็ยิ้มแล้วบอกว่า

"ถึงต่อให้ฉันไม่รอดกลับไป ยังไงร่างโคลนของฉันก็ต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด"

เมื่อฮิโระพูดจบลูกน้องในทีมคนนึงก็ถามว่า

"คุณใส่คำสั่งอะไรบ้างในร่างโคลนนั้น"

ฮิโระก็ตอบว่า

"ชื่อฉัน คำสั่งให้ดูแลและปกป้องฮานะด้วยชีวิต"

เมื่อพูดจบลูกน้องในทีมก็เอามือจับไปที่ไหล่แล้วบอกว่า

"คุณต้องรอดกลับไปให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม ปฎิบัติการสำรวจด้านมืดของดาวเสาร์นั้นมีความอันตรายแต่พวกเราจะทำทุกทางเพื่อให้คุณได้กลับไปหาคนที่คุณรักอย่างแน่นอน"

เมื่อพูดจบฮิโระก็ยิ้มเบาๆแล้วพูดคุยเรื่องแผนการต่อ

ณ สวนหลังบ้าน(เวลาปัจจุบัน)

ฮิโระและฮานะดินเนอร์กันที่สวนหลังบ้าน ทานแซนวิชและจิบชากันเมื่อดินเนอร์เสร็จทั้งสองก็เล่นซ่อนหากันต่อ แต่ครั้งนี้ฮานะได้บอกฮิโระว่า

"เล่นซ่อนหากัน แต่รอบนี้ไม่ต้องหาฉัน ฉันจะพานายเดินไปที่ที่นึงเอง"

เมื่อฮิโระได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้า เมื่อฮิโระพยักหน้าฮานะก็เอาผ้าปิดตาของฮิโระ เมื่อปิดตาเสร็จก็ไปยืนข้างหน้าฮิโระแล้วเอามือประกบกันแล้วค่อยๆพาเดินไป

"ใกล้ถึงยังง"

ฮิโระถาม

"ใกล้แล้ว อีกนิดเดียว"

ฮานะตอบ เมื่อถึงฮินะก็แกะผ้าปิดตาแล้วบอกว่า

"ลืมตาได้แล้ว"

เมื่อฮิโระลืมตาสถานที่ที่ฮานะพามาก็คือน้ำตก เมื้อฮิโระเห็นอย่างนั้นก็บอกว่า

"สวยจัง"

ฮานะก็บอกว่า

"ฉันอยากพาเธอมานานแล้วแต่เธอก็ติดแต่งานเลยไม่ทีโอกาสได้พามา"

เมื่อฮานะพูดอย่างนั้นจบก็ทำหน้าซึมๆ ฮาโระเลยถามว่า

"นี้ฉันติดงานขนาดนั้นเลยเหรอ"

ฮานะก็บอกว่า

"ใช่ เธอติดงานหนักมากๆ ไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเลย คำว่ารักฉันเธอก็ไม่เคยบอกฉันเลยด้วยซ้ำ"

เมื่อฮานะพูดจบก็ทำหน้าซึมฮิโระเห็นอย่างนั้นก็เดินไปหาฮานะเมื่อเดินไปถึงฮิโระก็เอามือจับแก้มฮานะทั้งสองข้างแล้วบอกว่า

"ถึงแม้ฉันจะติดงานหนักมากแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันก็พยายามหาเวลาเพื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับเธอนะ แล้วฉันอยากจะบอกว่า ฉันรักเธอนะฮานะ รักโดยไม่มีเงื่อนไขไร้เหตุผลใดที่จะอธิบายว่าฉันรักเธอได้ยังไง แต่ฉันรักไปแล้วและฉันจะรักเธออย่างนี้ตลอดไปนะ"

เมื่อพูดจบฮานะก็ค่อยๆเงยหน้าแล้วยิ้ม ในใบหน้าที่ยิ้มน้ำตาก็ค่อยๆคลอฮิโระเห็นอย่างนั้นก็ดึงเข้ามากอดแล้วลูบหัวเบาๆ ในบรรยากาศที่เงียบสงบเสียงลมผ่านใบไม้ เสียงน้ำตกลงสู่หิน เพลงก็ดังขึ้นท่ามกลางธรรมชาติที่งดงาม

~พูดวันนี้ เหมือนเธอนั้นอยู่แสนไกล ได้ยินไหม ได้ยินไหม โปรดฟังว่าฉันรักเธอ เธอจะอยู่ไหน อยู่สุดฟ้าไกล เพียงให้เธอรับรู้ ได้ยินฉัน บอกเธอไหม ว่าคนคนนี้รักเธอ นี่ไงคำว่ารัก ที่เธอรอฟัง ได้ยินไหม~

เมื่อสิ้นเสียงเพลงฮิโระก็บอกว่า

"ไม่ต้องร้อง หลังจากนี้ฉันจะใข้เวลาทุกนาทีกับเธอ"

เมื่อพูดจบฮิโระก็จับมือพาไปที่น้ำตก เมื่อไปถึงทั้งสองก็นั่งที่ข้างๆน้ำตกฮิโระเอามือจุ่มไปที่น้ำแล้วเช็ดหน้าฮานะ

"ดีขึ้นไหม"

ฮิโระถาม ฮานะก็พยักหน้าแล้วก็ยิ้ม

"งั้นถ้าดีขึ้นแล้วก็แปลว่า..."

เมื่อฮิโระพูดจบก็สาดน้ำไปที่ฮานะแล้วหัวเราะ ฮานะเห็นอย่างนั้นก็พลักฮิโระแต่ในจังหวะที่ฮิโระตกก็จับฮานะตกไปด้วย ฮิโระจุ๊บไปที่ฮานะทีนึงแล้วหนีฮานะก็สาดน้ำตามแล้วบอกว่า

"อย่าหนีนะ"

ทั้งสองเล่นน้ำที่น้ำตกกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางอากาศที่เย็นสบาย ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนจะอบอุ่นของทั้งสอง

ในขณะเดียวกันบนดาวเสาร์ฮิโระนั้นกำลังเดินฝ่าพายุทรายเพื่อไปฐานสุดท้าย แต่ไปไม่ถึง

"พายุหนักเกินไปออกซิเจนหมดก่อนไปถึงฐานแน่"

เสียงลูกน้องในทีมคนนึงพูด

"เรากลับฐานสเตลล่ากันเถอะ กลับตอนนี้ยังทัน"

เสียงลูกน้องในทีมคนนึงพูดขึ้น

"เราหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว ออกซิเจนไม่เพียงพอให้เราเดินหันหลังกลับ เราต้องเดินหน้าต่อไป"

รองหัวหน้าทีมพูด

"แต่ยูกิ เราไปไม่ถึงแน่"

ลูกน้องในทีมพูด

"เดินหน้าต่อไป เราหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว"

ฮิโระพูดผ่านวิทยุลูกน้องในทีมทั้งหมดมองไปที่ฮิโระแล้วบอกว่า

"รับทราบครับ/ค่ะ"

ในขณะเดียวกันฮิโระและฮานะที่โลก กำลังไปได้ด้วยดี ทั้งสองไปดินเนอร์กันที่สวนทุกเย็น และดินเนอร์ทุกค่ำคืน เล่นซ่อนแอบทุกวัน ความสัมพันธุ์ทั้งสองค่อยๆพัฒนาขึ้น ความสัมพันธุ์ทั้งสองเป็นแบบนี้ในทุกวัน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ฮานะนั้นเริ่มรักฮิโระร่างโคลน ที่ถึงแม้จะไม่ใช่ฮิโระร่างจริงแต่ก็มีจิตใจและความรู้สึกในสิ่งที่ฮานะต้องการ เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคือสิ่งที่ฮานะไฝ่ฝันมาตลอด ฮิโระร่างจริงนั้นให้ไม่ได้แต่ร่างโคลนที่ไม่ใช่ร่างจริงนั้นกลับมีทุกสิ่งที่เธอต้องการ

1ปีผ่านไป ความสัมพันธุของฮิโระและฮานะค่อยๆเพิ่มขึ้นฮานะรู้สึกผูกพันกับฮิโระที่ถึงแม้จะไม่ใช่ร่างจริงแต่ก็เป็นฮิโระที่เธอต้องการมาโดยตลอด วันนี้ก็เป็นวันธรรมดาของทั้งสองดินเนอร์ที่สวนและเล่นซ่อนหากันตามปกติ

"ฮิโระ กลับกัน ฉันจะไปทำอาหารให้กิน"

ฮานะบอก

"ไปก่อนเลย เดี๋ยวของพวกนี้ฉันจัดการเอง"

ฮานะเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าแล้วเดินกลับบ้านไป เมื่อถึงบ้านฮานะได้เข้าไปที่ห้องนึง มีโต๊ะสีน้ำตาลลักษณะคล้ายๆโต๊ะเปียโน ฮานะนั่งลงที่เก้าอี้ ค่อยๆเปิดลิ้นชัก ในนั้นมีรูปแต่งงานของฮานะและฮิโระ ฮานะก็ค่อยๆถอดแหวนเงินแล้ววางไว้บนรูป เมื่อวางเสร็จก็ปิดลิ้นชักแล้วก็ลุกไปทำอาหารที่ห้องครัว ฮิโระที่เก็บของเสร็จก็นั่งที่เก้าอี้โยกนอกบ้าน ฮิโระนั่งโยกเก้าอี้ไปเบาๆในมือนั้นมีเส้นใยคล้ายเถาวัลย์ ฮิโระนั้นค่อยๆพันให้เป็นรูปแหวน ในขณะที่พันไปก็ยิ้มตามไป ในคืนนั้นทั้งสองก็ดินเนอร์กัน แล้วพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเมื่อถึงเวลาฮิโระก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพูดว่า

"ฮานะ"

เมื่อพูดจบก็หยิบแหวนเถาวัลย์ในกระเป๋าแล้วนั่งคุกเข่าข้างนึงหยิบแหวนขึ้นมาแล้วพูดว่า

"แต่งงานกันนะฮานะ"

ฮานะที่เห็นอย่างนั้นก็นิ่งไปพักนึงสักพักก็ยื่นแขนไปแล้วตอบว่า

"ตกลง"

ฮิโระที่ได้ยินอย่างนั้นก็สวมแหวนให้ฮานะ เมื่อสวมแหวนเสร็จฮิโระก็กอดฮานะค่อยๆหมุนไปรอบตัวแล้วตะโกนอย่างดีใจ ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นของทั้งสอง

ณ ศูนย์ปฎิบัติการบนดาวเสาร์

ฮิโระและลูกน้องในทีมได้ฝ่าพายุจนถึงฐานสุดท้ายได้สำเร็จ

"ปฎิบัติการครั้งนี้สำเร็จลุล่วง เยี่ยมมากฮิโระ ในตอนนี้บนดาวเสาร์ไม่มีสิ่งมีชีวิตแม้กระทั้งจุดที่มืดของดาวเสาร์ ภารกิจของพวกเจ้าเสร็จสิ้นแล้ว เดินทางกลับโลกได้"

หัวหน้าของปฎิบัติการพูด

"ครั้งหน้าจะไปสำรวจดาวไหนอีกเหรอครับ"

ฮิโระถาม

"คงไม่มีแล้ว เรามาไกลได้แค่นี้ ปฎิบัติการเราสิ้นสุดที่ดาวนี้ พวกเจ้ากลับโลกได้ทันที"

หัวหน้าพูด

"ทำความเคารพ"

ฮิโระสั่งทุกๆคนก็ทำท่าวันทยหัตถ์เพื่อแสดงความเคารพ เมื่อหัวหน้าเดินผ่านไปฮิโระและลูกน้องคนอื่นๆในทีมก็พากันเดินไปที่ยานเซก้าเพื่อเดินทางกลับไปที่โลก

วันต่อมาในช่วงบ่าย กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพน์ดังขึ้นฮานะไปรับโทรศัพน์คุยอยู่พักนึง สักพักฮิโระก็ลงมา

"อะไรเหรอ ได้ยินเสียงโทรศัพน์ดังเลยลงมาดู มีอะไรรึเปล่า"

ฮิโระถาม

"ไม่มีอะไร เล่นซ่อนหากัน"

เมื่อฮิโระได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าฮานะก็เอาผ้ามาปิดตาให้ฮิโระ เมื่อปิดตาเสร็จฮิโระก็เริ่มนับ ในขณะที่ฮิโระนับฮาระก็ไปที่ห้องที่มีโต๊ะคล้ายเปียโน ฮานะนั่งอยู่ที่โต๊ะเปิดลิ้นชัก สักพักก็ดึงแหวนในมือออกวางบนรูปแล้วเอาแหวนเงินมาใส่ เมื่อใส่แหวนเงินก็ร้องไห้ออกมา ฮิโระที่กำลังเดินหาสักพักเขาก็ได้ยินเสียงรถ เมื่อได้ยินเขาก็ถอดผ้าปิดตาออก รถคันนึงมาจอดหน้าบ้าน ชายชุดสีฟ้าผ้าคลุมสีขาวสามคนและทหารอีกสองคน กำลังเดินมาที่บ้านฮิโระเห็นอย่างนั้นก็เดินไปหยิบขวานที่ปักอยู่บนขอนไม้แล้วเอาขวานชี้หน้า

"พวกแกเป็นใคร ออกไปจากบ้านฉัน"

แต่กระนั้นทหารสองคนไม่หยุดเดิน ฮิโระง้างขวานจะฟันแต่ทหารคนนึงจับที่ขวานแล้วกดฮิโระลงกับพื้น ฮิโระพยายามดิ้นอย่างสุดแรงแต่ก็ไม่หลุด เมื่อฮิโระเงยหน้าก็เห็นชายชุดดำเข้าไปกอดฮานะ ฮิโระสังเกตเห็นแหวนสีเงินแล้วเขาก็สลบไป ไม่นานฮิโระก็ฟื้นตัวแต่เขานั้นนั่งคุกเข่าอยู่กลางห้อง มีสายสองสายเสียบอยู่ที่หลังของเขา นักวิจัยนั้นก็เดิรไปๆมาๆกันอย่างวุ่นวาย ไม่นานนักวิจัยทุกคนก็หยุด ชายชุดดำคนนึงค่อยๆเดินมาเมื่อเดินมา ฮิโระก็ตกใจเพราะชายชุดดำคือตัวเขาอีกคน ฮิโระร่างจริงเดินมายืนตรงหน้าก็ยิ้มแล้วนั่งคุกเข่า

"ทำดีมาก ที่ดูแลฮานะเป็นอย่างดี ในตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว นายหมดหน้าที่แล้ว"

เมื่อร่างจริงพูดจบก็ยิ้มแล้วเอามือแตะที่หน้าฝั่งซ้าย รอยยิ้มที่ร่างจริงยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่น่าขนลุก สักพักฮิโระร่างจริงก็ลุกขึ้น

"จัดการทิ้งตามขั้นตอน"

ฮิโระร่างจริงได้บอกกับนักวิจัยแล้งเดินออกนอกห้องไป ฮานะยืนพิงผนังกำลังจมองฮิโระร่างโคลนแปบนึงก็ก้มหน้าจดข้อมูล ฮิโระร่างโคลนเมื่อเห็นอย่างนั้นก็หันหน้าหนีไปทางอื่น ตกดึกในห้องนั้นไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว ฮานะเดินไปจูงม้าไปที่หลังศูนย์วิจัยแล้วค่อยๆเดินเข้าไปในห้องที่ฮิโระร่างโคลนอยู่ ในห้องที่มืดสงัด เห็นเพียงฮิโระที่นั่งคุกเข่าอยู่กลางห้องแสงไฟนั้นสว่างเพียงน้อยนิด ฮานะค่อยๆเดินไป เมื่อเดินไปถึงฮิโระก็คุกเข่าเอามือจับไปที่แก้มแล้วพูดว่า

"ฉันขอโทษ ฉันจะพาเธอออกไป"

เมื่อพูดจบก็เดินไปดึงสายออกจากหลังฮิโระทั้งสองสายออก ฮิโระนั้นทรุดลงฮานะก็หาเสื้อมาคลุมที่หลังแล้วพาฮิโระออกไปที่หลังศูนย์วิจัย เมื่อเดินไปถึงก็เห็นม้าที่ฮานะเอามารอฮิโระเห็นก็ถามว่า

"ทำไมทำแบบนี้ ฉันไม่ใช่ฮิโระที่เธอรัก ฉันไม่ใบ่ร่างที่แท้จริง"

เมื่อไปถึงม้าฮานะก็บอกว่า

"ก็เพราะว่านาย คือฮิโระที่ฉันไฝ่ฝันมากที่สุด สิ่งที่ฉันไฝ่ฝันคือได้อยู่ด้วยกัน ใช้เวลาทุกนาทีด้วยกัน นานคือฮิโระที่ฉันไฝ่ฝัน และที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะฉันรักนาย"

เมื่อฮานะพูดจบก็ร้องไห้ฮิโระเห็นอย่างนั้นก็เอามือจับหัวของฮานะมาชนกับหัวของเขาแล้วบอกว่า

"อย่าร้อง ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะดีขึ้น"

เมื่อฮิโระพูดจบฮานะก็บอกว่า

"ขี่ม้าตามทางนี้ไปเรื่อยๆ จะเจอกับโรงเลี้ยงม้าเก่า เธอน่าจะใช้อาศัยอยู่ได้ ขอให้โชคดีนะ"

เมื่อฮิโระได้นินอย่างนั้นก็เอาหัวฮานะมาชนกันแล้วบอกว่า

"ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี"

เมื้อพูดจบฮิโระก็ขึ้นม้า หันมามองฮานะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็หันหน้าขี่ม้าไป ในเส้นทางที่ฮิโระต้องไปนั้นไม่มีทางเลือก แต่ก็ต้องไปเพื่อความปลอดภัยของตัวเขาและของฮานะ ฮิโระที่ขี่ม้าไปในเส้นทางที่ไม่รู้ว่าจะถึงเมื่อไหร่ เพลงก็ค่อยๆดังขึ้น ในบรรยากาศที่เงียบสงบ มีแต่เสียงเท้าของม้าที่วิ่ง

~ฉันจะซ่อนความเสียใจ ด้วยคำว่าไม่เป็นไร

ซ่อนเธอให้ลึกเข้าไป ไม่ว่าจะต้องร้องไห้แค่ไหนจะไม่ตามหา ไม่ใช่เธอก็ไม่เป็นไรหรอกนะ

ไม่ต้องทนอยู่เพื่อรอวันจากลา ไม่ว่าเธออยู่ที่ใดจะไม่ตามหา Ah-ah, ah-ah, won't find you ไม่ใช่เธอก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ขอให้เธอมีชีวิตที่ตามหา ส่วนฉันจะซ่อนทุกความสุขที่ผ่านมา Ah-ah พอฉันลืมตาขอให้ไม่เจอ~