**\[ฉากเปิด - ห้องมืด มีเพียงไฟดวงเดียวกลางห้องทั้งห้านั่งอยู่กลางวงกลม]**

**นาทีที่ 1**

(เสียงบี๊บจากนาฬิกาดังขึ้น พร้อมข้อความบนผนังปรากฏ)

**ข้อความบนผนัง:** “ฆาตกรอยู่ในนี้ พวกคุณมีเวลา 7 นาทีในการค้นหาความจริง ถ้าเลือกผิด... ทุกคนจะตาย”

**เท็น:** (ลุกพรวด) นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?

**มีน:** ใครทำกัน? ใครจับเรามา?

**พีท:** เงียบก่อน เราต้องมีสติก่อนจะทำอะไร

**อริสา:** (มองไปรอบห้อง) พวกนายเห็นกล้องนั่นไหม...

**บูม:** เหมือนมีคนจับตามองพวกเราอยู่

**นาทีที่ 2**

(ทุกคนเริ่มสำรวจรอบห้อง เจอของบางอย่างซ่อนอยู่ในลิ้นชัก / ใต้โต๊ะ)

**อริสา:** (เจอสมุดบันทึก) นี่มันของ... เพื่อนฉัน?

**บูม:** (หยิบกุญแจรถขึ้นมา) ทำไมมันดูคุ้นๆ... รถคันนี้...

**พีท:** (หยิบมีดขึ้นมา) ของแบบนี้... เคยถูกใช้ในคดีฆาตกรรมเมื่อหลายปีก่อน...

**มีน:** (พบคลิปข่าวในโทรศัพท์) ทำไมข่าวนี้ถึงมีชื่อฉันอยู่?

**เท็น:** (ถือจดหมายลาตายแน่น) นี่คือลายมือน้องชายฉัน...

**นาทีที่ 3**

**อริสา:** ฉัน... ฉันเคยบูลลี่เพื่อนคนหนึ่ง เขาฆ่าตัวตาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ!

**บูม:** ฉันเคยขับรถชนคน แล้วหนี... ฉันกลัว...

**มีน:** ฉัน... เคยทำให้คนฆ่าตัวตาย... เพราะเรื่องความรัก...

**พีท:** ฉันเคยถูกกล่าวหาว่าฆ่าคน แต่ศาลบอกว่าไม่มีหลักฐาน...

**เท็น:** พวกแกทุกคน... ล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องกับความตาย!

**นาทีที่ 4**

(เสียงบี๊บเตือนเวลาผ่านไปครึ่งหนึ่ง)

**อริสา:** หรือว่า... หนึ่งในพวกเราเป็นคนฆ่าน้องนาย?

**บูม:** ไม่ใช่ฉันแน่!

**พีท:** แล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าใครพูดจริง?

**มีน:** เรากำลังถูกจับเล่นเกมโรคจิต...

**เท็น:** (เสียงแข็ง) ฉันจะหาคนที่ฆ่าน้องชายให้ได้ ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร...

**นาทีที่ 5**

(ทุกคนเริ่มโต้เถียง ดุดันขึ้น ความตึงเครียดสูงสุด)

**พีท:** ถ้าจะต้องโหวต ก็โหวตเลย! ใครสงสัยฉัน?

**อริสา:** มันอาจเป็นแกจริงๆ ก็ได้ พีท!

**มีน:** หรือจะเป็นเท็น ที่แกล้งทำเป็นเหยื่อ...

**บูม:** เราไม่มีทางรู้เลยว่าใครพูดจริง...

**เท็น:** เราเหลือเวลาไม่มากแล้ว...

**นาทีที่ 6**

(เสียงบี๊บถี่ขึ้น ทุกคนต้องโหวต)

**ข้อความบนผนัง:** “เลือก 1 คนใน 30 วินาที มิฉะนั้น ทุกคนจะตาย”

(แต่ละคนค่อย ๆ ยกมือชี้ไปที่ พีท)

**พีท:** พวกแก... มันไม่ใช่ฉัน...

**มีน:** ขอโทษนะ...

**บูม:** เราไม่มีทางเลือก...

**เท็น:** ถึงไม่ใช่ แกก็ยังเป็นฆาตกรในอดีตอยู่ดี...

**นาทีที่ 7**

(ไฟดับ เสียงกลไกประตูเปิด แต่ไม่มีใครกล้าเดินออกไป)

**เสียงลึกลับดังขึ้น:**

> “พวกคุณตัดสินใจผิดแล้ว... ไม่มีใครบริสุทธิ์”

(ประตูปิดอีกครั้ง เสียงกรีดร้องดังขึ้น ตัดจบด้วยความมืด)

**\[ฉากจบ - ภาพจากกล้องวงจรเผยเงาใครบางคนดูอยู่จากอีกห้องหนึ่ง]**

**ตัดจบ**

เสียงเคาะห้องข้าง ๆ

ห้องเช่าชั้นสี่ฝั่งตะวันตกของอพาร์ตเมนต์เก่าหลังหนึ่งในเมืองเงียบสงบ… นั่นคือที่ที่เธอเพิ่งย้ายเข้ามา

ห้องเล็กแคบ ผนังบางจนได้ยินเสียงจากข้างห้องได้ชัดเจน หญิงสาวไม่ใส่ใจนัก — คนข้างห้องอาจแค่ชอบเคาะโต๊ะตอนคิดงาน หรืออาจชอบเคาะเป็นจังหวะเล่น ๆ

แต่เธอเริ่มเอะใจในคืนที่สาม เสียงเคาะมาในช่วงเวลาเดิม — เที่ยงคืนตรง

"กึก... กึกกึก... กึก"

มันเป็นจังหวะที่มีรูปแบบ ชัดเจนเกินไป เธอลองเคาะตอบกลับ

"กึก... กึก"

เงียบ...

คืนนั้นเธอนอนไม่หลับ รู้สึกเหมือนมีบางอย่างอยู่ข้างกำแพง — จ้องมองผ่านผนังบาง ๆ มายังเตียงเธอ

ตอนเช้า เธอถามเจ้าของตึก

“ข้างห้องมีคนอยู่ไหมคะ?”

เจ้าของนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนยิ้มจาง ๆ

“ไม่มีใครอยู่ห้องนั้นมานานแล้วนะ ห้องนั้นปิดไว้... ตั้งแต่เด็กผู้หญิงคนนึง...เคยตายอยู่ในนั้น”

เธอหัวเราะกลบเกลื่อน คิดว่าเขาแค่หยอก

คืนต่อมา

"กึก... กึกกึก... กึก"

มาอีกแล้ว และเธอก็เคาะตอบกลับอย่างเคย...

แต่คราวนี้ มีเสียงกระซิบลอดผนังแผ่วเบาเหมือนลม

“ขอบใจที่ปลุกฉัน...”

แล้วไฟในห้องก็ดับลง...

สตอรี่นี่เป็นเรื่องสั้นซึ่งตัวอักษรไม่ครบ 1,500 อักษรจึงมาเรียนเพื่อให้ท่านทราบว่า นักเขียนผู้นี้มีนามว่า เมลว่าส ท่านสามารถเรียกแมววัดได้ ที่สำคัญนักเขียนผู้นี้แต่งเพื่อตนเองล้วนๆอย่าคาดหวังเพราะยิ่งคาดหวังยิ่งผิดหวัง เมลผู้นี้แต่งนิยายไม่เคยจบเลยผันตัวมาแต่งนิยายสั้นๆเพราะงั้นสำหรับ สตอรี่สั้นนี้ถือเป็นสตอรี่แรกที่เมลทำ ไม่มีขออภัย ถ้าดีหรือมีตรงไหนไม่พอใจก็เม้นท์บอกกันได้และแน่นอน ไม่รับฟังเอ้ยรับฟังๆ เมลแค่ติดกวนทีนนิดหน่อยปล่อยผ่านเถอะยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไม่สิสตอรี่นี้ไว้ให้อ้อมอกอ้อมใจด้วยนะส่วนใครที่บอกว่าเห้ยตรงนี้ต่อได้นะทำไมไม่ต่อ ขอบอกเลยว่า อ่านหน้าปกเรื่องให้ละเอียดนะจ๊ะ ย้ำ! "อ่านหน้าปกเรื่องให้ละเอียดนะจ๊ะ" แล้วก็บางคำถ้ามีผิดพลาดก็ขออภัยขอบคุณค่ะไว้เจอกันในเรื่องต่อไป เมลคาดหวังให้คุณมีความสุขนะคะ

บ้านเช่าเลข 13

บ้านเลขที่ 13 ในซอยแคบ ๆ ปลายถนนสายเก่าเป็นบ้านไม้สองชั้นคล้ายบ้านโบราณ

ค่าเช่าถูกจนน่าสงสัย แต่คู่รักวัยทำงานก็ไม่ลังเล — พวกเขาไม่ได้เชื่อเรื่องผีสางอะไร

คืนแรกผ่านไป เงียบสงบจนผิดปกติ

คืนที่สอง เริ่มมีเสียงฝีเท้าบนชั้นสอง ทั้งที่พวกเขานอนอยู่ชั้นล่าง

คืนที่สาม เสียงเหมือนเก้าอี้ไม้ถูกลาก — แต่ไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากพวกเขา

คืนที่สี่ ทั้งคู่ลองขึ้นไปดู พบว่าห้องนอนชั้นสองมีเตียงไม้หนึ่งเตียง ปูผ้าขาวสะอาดราวกับเพิ่งจัดไว้

แต่พวกเขาไม่ได้จัด

คืนที่ห้า มีเสียงเคาะประตูตอนตีสาม

พอเปิดดู ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น...นอกจากรูปถ่ายโพลารอยด์ใบหนึ่ง — เป็นภาพพวกเขากำลังนอนหลับ

จากมุมสูง...

คืนที่หก พวกเขาเริ่มได้ยินเสียงกระซิบ…เป็นเสียงผู้หญิงพูดซ้ำ ๆ ว่า

“อยู่กับฉันเถอะ...อย่าไปเลย...”

คืนที่เจ็ด ทั้งคู่ขนของออกตอนกลางคืนแล้ววิ่งหนีออกจากบ้านนั้น ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง

หลายเดือนผ่านไป กล้องวงจรปิดจากเพื่อนบ้านถูกเผยแพร่ในเว็บสืบสวนลึกลับ

มันแสดงให้เห็นว่า ไม่มีใครเคยเดินออกจากบ้านหลังนั้นเลย...ตั้งแต่คืนแรกที่ย้ายเข้าไป

แต่เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และเงาคน…ยังคงปรากฏให้เห็นในหน้าต่างอยู่เสมอ

---

สตอรี่นี่เป็นเรื่องสั้นซึ่งตัวอักษรไม่ครบ 1,500 อักษรจึงมาเรียนเพื่อให้ท่านทราบว่า นักเขียนผู้นี้มีนามว่า เมลว่าส ท่านสามารถเรียกแมววัดได้ ที่สำคัญนักเขียนผู้นี้แต่งเพื่อตนเองล้วนๆอย่าคาดหวังเพราะยิ่งคาดหวังยิ่งผิดหวัง เมลผู้นี้แต่งนิยายไม่เคยจบเลยผันตัวมาแต่งนิยายสั้นๆเพราะงั้นสำหรับ สตอรี่สั้นนี้ถือเป็นสตอรี่แรกที่เมลทำ ไม่มีขออภัย ถ้าดีหรือมีตรงไหนไม่พอใจก็เม้นท์บอกกันได้และแน่นอน ไม่รับฟังเอ้ยรับฟังๆ เมลแค่ติดกวนทีนนิดหน่อยปล่อยผ่านเถอะยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไม่สิสตอรี่นี้ไว้ให้อ้อมอกอ้อมใจด้วยนะส่วนใครที่บอกว่าเห้ยตรงนี้ต่อได้นะทำไมไม่ต่อ ขอบอกเลยว่า อ่านหน้าปกเรื่องให้ละเอียดนะจ๊ะ ย้ำ! "อ่านหน้าปกเรื่องให้ละเอียดนะจ๊ะ" แล้วก็บางคำถ้ามีผิดพลาดก็ขออภัยขอบคุณค่ะไว้เจอกันในเรื่องต่อไป เมลคาดหวังให้คุณมีความสุขนะคะ