ในปี1920

ค่ำคืนเเห่งความฝันของครอบครัวนี้ เพราะวันนี้เเม่นิลินได้เวลาที่เธอกำเนิดบุตรขึ้นมาเสียงร้องอันเจ็บปวดได้ร้องไปทั่วบ้าน

"นายท่านคะ..สำเร็จเเล้วค่ะท่านนิลินได้ลูกชายค่ะ"

"อ๊า..อ..ฉันขอดูหน้าของลูกชายได้ไหมคะ"

"ค่ะ..นายหญิง"

เธออุ้มเเละมองหน้าของลูกชายเธอ ตัวของลูกชายนั้นค่อนข้างขาวเขานั้นดูน่ารักมาก คุณพ่อโจเซฟก็เข้ามาดูลูกของพวกเขาทั้งเองเองทั้งคู่ต่างก็มีความสุขที่ได้เห็นลูกคนเเรกของเขาทั้งคู่ต่างมองหน้ากันเเละตัดสินใจเเล้วว่าจะให้ลูกของเขาชื่ออะไรดี

"ที่รักคะ ตั้งชื่อลูกเลยค่ะ"

"นั้นสินะ...เกรย์วิโลวไหมที่รัก"

ทั้งสองต่างชอบชื่อนี้เเละยิ้มอย่างมีความสุขเพราะอย่างน้อยเกรย์คนนี้คือคนที่ทำให้ตระกูลเขาอยู่อีกนาน เเละอีกไม่นานพวกเขาก็ต้องหนีไปเเล้ว เขาจะต้องอยู่คนเดียวอยู่อย่างลำพังเพราะ นิลินเป็นนางฟ้าที่หนีมา ส่วน โจเซฟคือปีศาจที่หนีออกมาเช่นกัน ทั้งคู่โดนเรียกจากสวรรค์เเละนรกมานานเเล้วเเต่เขาอยากได้ลูกที่มาดูเเลตระกูลต่อไป

ผ่านไป5ปีราวกับความฝัน

เกรย์ได้โตขึ้นมาผมสีเทาตาสีน้ำเงินของเขาค่อนข้างเด่นกว่าผมสีทองเเละบลอนในโรงเรียนเกรย์ทั้งเรียนเก่งเเละเล่นกีฬาก็ได้โดยเฉพาะกีฬาที่หลบอะไรที่รวดเร็วหรือกีฬาที่ฟันดาบ ไม่ว่าดาบเเบบไหนเขาก็ใช้ได้อย่างสง่างาม เกรย์ก็ได้เป็นดาวเด่นของโรงเรียนนี้เขาได้รับสิทธิเป็นนักเรียนชาดีโดยมีคนที่มีฐานะทั้งบาลอน เอิร์ลจากหลายๆที่

(นักเรียนชาดีคือนักเรียนที่เด่นเเละเป็นหน้าเป็นตาให้กับโรงเรียน)

โรงเรียนที่เกรย์อยู่คือโรงเรียนพี่น้องกับโรงเรียนเซนส์เเมรี่ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วนส่วนโรงเรียนชายคือโรงเรียนวอร์ริงตัน โรงเรียนที่สอนให้เป็นชายที่สง่างามทั้งฝึกชงชาเเละอื่นๆอีกมากมาย

เกรย์ได้กลับมาถึงบ้าน

"ยินดีต้อนรับค่ะนายน้อย"

"อื้ม..ท่านเเม่กับท่านพ่อคงไปทำธุระสินะ คุณเเม่บ้านช่วยชงชามาให้สวนหลังบ้านหน่อยนะคะ"

เกรย์ที่ไม่สนเรื่องฐานะเขาไม่อยากไปด่าต่อว่าคนที่มีฐานะต่ำกว่าหรือการยกย่องตำเเหน่งของตัวเอง เกรย์เเทบไม่สนเลยด้วยซ้ำ เขาเเค่ใช้ชีวิตปกติก็พอใจเเต่เเล้วเสียงรถก็มาถึงท่านพ่อเเละท่านเเม่กลับมาเเต่เหมือนว่ามีเเขกคนอื่นก็เข้ามาด้วย รถอีกคันนั่นคือจัสมิน เป็นตำเเหน่งบาลอนของเเฮรมตันลูกสาวของท่านก็มาด้วยเธอชื่อดาจีริ่ง ฝั่งของพ่อเเม่นั้นคุยกันเเละฝั่งลูกนั้นก็คุยกันเเละเล่นกัน  ลูกสาวลูกชายของสองตระกูลได้คุยกันเหมือนว่าโชคชะตาได้พาเขามาเจอกันเเละ พวกเขาคุยกันถูกคอ ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆก็ตามเเต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นมันชั่งรวดเร็ว พ่อเเม่ของเเต่ละฝ่ายได้มาเเอบดูทั้งคู่คุยกัน

"ผมว่า ทั้งสองเหมาะสมกันดีนะเราให้พวกเขาหมั้นกันเถอะ"

"นั้นสินะทำพิธีหมั้นให้ทั้งสอง"

"ทั้งคู่ก็เหมาะสมกันดีนะคะ ว่าไหมคุณจัสมิน"

"อื้ม..เเน่นอนอยู่เเล้ว ลูกสาวฉันเป็นคนดีเเละสง่างาม ลูกชายท่านก็เหมือนกันทั้งคู่ก็เหมาะกันเเล้วนะคะ"

ทั้งคู่ได้หมั้นกันทั้งคู่ก็มีความสุขเเละยิ้มเเย้มเเบบเด็กที่พร้อมสนุกด้วยกัน เเต่ความสุขของพวกเขาก็อยู่ได้ไม่นานท่านพ่อเเละท่านเเม่ของเกรย์ได้เกิดอุบัติเหตุกลางทางตอนไปทำธุระที่ต่างประเทศคลื่นน้ำได้กลืนกินตัวของพวกเขาหายไปตลอดกาลเกรย์นั้นได้อยู่คนเดียวโดยมีดาจีลิ่งนั้นคอยให้กำลังใจอยู่

"ไม่เป็นไรนะเกรย์ฉันจะดูเเลเธอตลอดไปเธออย่าได้เศร้าไปเลย"

เธอที่คอยให้กำลังใจเเละอยากเป็นคนที่ทำให้เกรย์รู้สึกโล่งใจ เธออยากจะให้เกรย์มีความสุขเธอนั้นมอบความรักให้เกรย์ขอเพียงเเค่นั้นชีวิตเธอก็มีความสุขกัน เกรย์ก็รู้สึกโล่งใจที่มีดาจีลิ่งอยุ่ข้างกาย

ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลwillowตกเป็นของเกรย์เพียงผู้เดียว เเละได้รับบัลลังก์ท่านเอิร์ลเเห่งเเฮรมตันต่อจากท่านพ่อ

"เราต้องมาเข้าเฝ้าราชาสินะ"

เกรย์ได้เข้ามาในลอนดอน เเละได้เข้าเฝ้าพระเจ้าจอร์จที่6

"ผมขอเเสดงความเสียใจให้เธอด้วยนะ ที่คุณพ่อเเละคุุณเเม่เธอเกิดอุบัติเหตุระหว่างทำงาน"

"ขอบพระทัยฝ่าบาท..กระหม่อมไม่มีเวลามาเสียใจ กระหม่อมจะขอรับช่วงต่อจากท่านพ่อเองขอรับเเม้ว่างานนี้มันยาก เเต่กระหม่อมคือ เกรย์วิลโล ท่านเอิร์ลเเห่งเเฮรมตัน"

ณ ต่อไปจากนี้เกรย์ได้ขึ้นเป็นท่านเอิร์ลเเห่งเเฮรมตันต่อจากท่านพ่อที่เสียไป วันเวลาผ่านไปเขาทำหน้าที่ท่านเอิร์ลได้อย่างดี ช่วยเหลือประชาชนในเขตของเขา เข้าไปช่วยเหลือประชาชนบางเเห่ง

เช้าวันต่อมา

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ..นายน้อย เช้าวันนี้มีสโคนหรือทรัฟเฟิลดีคะ"

"สโคน"

เกรย์ตื่นเช้าเเบบนี้ทุกวัน เขามองไปนอกหน้าต่างวันนี้ฟ้ามืดมัว ราวกับว่าจะมีเรื่องร้ายจะเกิดชึ้นอันใกล้ เขาเเต่งตัวเเละเดินออกไปเพื่อรับประทานอาหารที่ห้องรับประทานอาหาร

"คุณเเม่บ้าน เคยได้ยินคำกล่าวนี้ไหม เมื่อวันวานน้ำชาที่อร่อยที่สุดได้หายไป เเต่ก็ยังมีชาอื่นๆที่รสชาติพอๆกันกับชาที่หายไปได้ เราก็สุขใจเเล้ว"

"นายน้อย..ดิฉันไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกคุณได้หรอกนะคะ"

ปี1939

เกรย์ ที่เรียนอยู่ในโรงเรียนเขาที่ชอบเดินไปที่สวนดอกไม้เพื่อดื่มน้ำชาเเละรับประทานขนมหวานกับเพื่อนของเขา ทายาทท่านบาลอนต่อจากพ่อระหว่างเกรย์เดินไปที่สวนดอกไม้ เหล่าดอกไม้สีสันสวยงามตามฤดู สีขาวของดอกลิลลี่ก็สว่างเเละปลิวอย่างไปมา เเต่ที่นี่ไม่มีดอกกุหลาบเพราะหนามของมันนั่นอันตราย ทางโรงเรียนเลยไม่ปลูกให้เเต่มันเเค่ดอกไม้พันธุ์หนึ่งเท่านั้น เพราะที่นี่มีดอกไม้หลายสายพันธุ์มากมาย ความสวยงามของที่เเห่งนี้ยังไม่หมดเพราะยังเหลือผีเสื้อ  สถานที่ดื่มชานั่นต้องมีดอกไม้สวยงาม บรรยากาศดี เเละ สิ่งเเวดล้อมที่ทำให้รู้สึกเย็น

"เรานั่งดื่มชารอตรงนี้เเล้วกัน"

เกรย์ที่เพิ่งออกมาจากชั้นเรียน เขาเดินตรงไปที่สวนทันทีเพราะมันเป็นที่ๆเหมาะเเก่การนั่งคุยส่วนตัวเเละปาตี้น้ำชา

"อ๊ะ...ท่านเอิร์ลอรุณสวัสดิ์ เช้านี้เป็นอย่างไรบ้าง การเรียนไวโอลิน"

"ก็ดี ผมก็ค่อนข้างสนุกกับเพื่อน"

ทั้งคู่ได้ทักเเละพูดคุยกันได้ซักพักเขาคนนั้นก็ได้ยื่นจดหมายให้ มีตราจดหมายจากกษัตริย์ เกรย์ได้รับจดหมายเเละเปิดอ่านดู

(สวัสดีเอิร์ลเกรย์ กระผมได้รับคำร้องขอจากประชาชน ในโรงบาลโรสฮิป ว่ามีเสียงกรีดร้องของคนไข้ เเละเรายังได้ทราบอีกว่า ที่นั่นมีการวิจัยอะไรที่มันดูผิดมนุษย์อยู่ โปรดไปหยุดด้วยวิธีการใดก็ได้)

เกรย์รับทราบเเละเผาจดหมายทิ้งทันทีเขาทำงานเเบบนี้เพื่อเกียรติของวงตระกูล เขากลับมาดื่มชาอีกครั้ง เเละ พูดอะไรออกมา

"เคยได้ยินคำกล่าวนี้ ชาวอังกฤษไม่ว่าจะเรื่องความรักหรือสงครามก็จะไม่เลือกวิธีการ"

"เอ๊ะ..ยังไงเหรอท่าน"

เกรย์ได้เดินออกจากสวน พร้อมสีหน้าที่ยิ้มเเย้มราวกับมีอะไรในหัว เกรย์ได้มองไปข้างหน้าพบว่า คนที่มากรี๊ดเสียงดังต้อนรับเขา เเละเตรียมของขวัญให้

"ท่านเอิร์ล"

เกรย์ที่ตัวเล็กเขารับของขวัญมาเยอะมาก ทั้งกล่องเล็กกล่องใหญ่เขาเลยรีบรับเเละวิ่งไปที่รถเอาของขวัญที่ได้รับไว้ในรถ เเละเรียกคนรับใช้ที่รอในรถ มาเอาของขวัญของเกรย์ ทั้งคนรับใช้เเละตัวเขาก็รับของมาจนหมด

"นายน้อย..เอายังไงกับของที่ได้รับมาเหรอคะ"

"เก็บไว้ส่วนหนึ่งเเละที่เหลือไปบริจาคสถานรับเด็กกำพร้า"

เกรย์ก็พักจากความวุ่นวายที่มาจากเหล่าผู้ชายของโรงเรียนนี้ ถึงเป็นโรงเรียนชายเเต่เกรย์ก็มีหน้าตาเเละความสง่างามราวกับชายเเละหญิง เเละ รีบกลับบ้านเพราะยังมีภารกิจที่ยิ่งใหญ่สำหรับเขาอยู่ ระหว่างที่ขับรถอยู่ รางสังหรณ์ของเขาที่ราวกับว่าจะมีเรื่องที่ยิ่งใหญ่กว่านี้รอเขาอยู่

"ถึงบ้านเเล้วครับนายน้อย"

"อ๊ะ.อื้ม"

เกรย์ก็ได้เดินเข้าไปในบ้านเพื่อพักเเละรอตอนที่จะได้ทำภารกิจ ภารกิจครั้งนี้ต้องทำตอนกลางคืน เวลาที่พวกนั้นเริ่มทำงาน เกรย์ก็มองท้องฟ้าที่เริ่มมืดพร้อมกับเมฆดำที่เริ่มครอบคลุมน่านฟ้า

"ฟ้าเริ่มมืดล่ะ ชาที่ดื่มไว้ก็ยังไม่หมดเลย เฮ้อออ~~~"

เกรย์ก็เดินออกไปเพื่อทำภารกิจขององค์กษัตริย์ คือการจบเรื่องราวในโรงพยาบาลโรสฮิป ชุดที่ใส่ต้องปิดหน้าตา หมวกทรงสูง ชุดคลุมยาวสีดำเเละผ้าพันคอสีเเดง

"เอาล่ะ..พ่อบ้านไปส่งผมที ลอนโอนครับ"

เกรย์ที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่ทราบถึงเรื่องตัวเอง ตัวจริงของเกรย์คือ เลือดต้องสาป เป็นกลุ่มคนที่เกิดจากนางฟ้าเเละซาตาน เลือดของเขาจะไม่ถูกยอมรับจากทั้ง2ฝ่าย เเละคนที่เป็นเเบบนี้มีไม่กี่คน

ณ โรงพยาบาลโรสฮิป เเห่งลอนดอน เวลา02:44 AM

เกรย์ได้มาถึงโรงบาลเเล้ว เขารีบบอกให้พ่อบ้านกลับไปบ้าน ส่วนเกรย์จะทำงานคนเดียว เกรย์ได้เข้าทางหน้าต่างอย่างเงียบๆ ลอบเข้าไปอย่างง่ายดาย จนมาถึงห้องโถงลับเกรย์ได้เห็นคนใส่ชุดกาวอยู่จำนวนมากเเละเครื่องอะไรซักอย่าง

"เอาล่ะ! ทุกท่านเราได้สร้างเครื่องเปิดมิติได้สำเร็จเราทำให้มันสร้างหลุมมิติได้จริง พ..พ.พ เพื่ออนาคตของมนุษยชาติ"

เขากดปุ่มทันที เกรย์ที่วิ่งเเละพุ่งเข้าไปใช้ไม้เท้าของเขาฟาดไปที่หน้า เเละโยนระเบิดไดนาไมต์ไปเพื่อกระจายฝูงคน เหล่าสก๊อตเเลนด์ยาร์ท ก็พยายามจับตัวคนสติเฟื่องทั้งหมด

"หมดสติเเล้ว..เอ๊ะ...เเล้วเราจะปิดเครื่องนี้ยังไงเนี้ย..ซวยเเล้วไงล่ะ อ่า\~\~\~ปุ่มนี้เหรอ อืม\~\~\~งั้นระเบิดให้สิ้นเรื่อง..ระเบิดไปซะ"

ระเบิดทำงานได้อย่างดีเเต่ ระบบมันยังทำงานอยู่กลุ่มก้อนสีดำก็ได้ปรากฏ เเละมีร่างของคนทั้งตัวเล็กเเละตัวใหญ่ออกมาจากหลุมนั่น เเละหนึ่งในคนนั้นก็มีหน้าคล้ายกับเกรย์เเต่สีผมขาว

"พวกนายคือใครกัน"

"โอ๊ยเจ็บ..เกิดอะไรขึ้นกับเราเนี้ย"

กลุ่มคนเหล่านั้นก็ลุกขึ้นมา พร้อมกับสีหน้างุงงง พวกเขาได้มองมาที่เกรย์ เเต่เกรย์ก็เอ่ยคำพูดขึ้นมาก่อน

"พวกนายเป็นใครกัน!"

พวกเขาทั้ง6คนก็ได้ก็เริ่มเเนะนำตัวกัน

"ฉัน ครอสเอลสวอด ส่วนผมดำคนนี้ก็คือ เซโนะ ข้างๆเขาผมสีเขียวชื่อ เทรุมิ นั่นก็ จิน ฮิเมะ เเละ ออสต้า"

ครอสก็ได้เล่าเรื่องที่ทำให้เกิดเรื่องเเบบนี้

ก่อนหน้านั้น ในมิติHallowEarth ที่2

ครอส เซโนะ ตอน เเละ เทรุมิ ได้เดินไปสำรวจถ้ำลับในดินเเดนASHE ของโลกปีศาจที่เรียกว่า HallowEarth ครอสเเละเพื่อนๆของเขาก็ได้ไปเจอ

ศิลาเเดงที่ล้มลงอยู่ มันมี ครอส เเละเพื่อนๆของเขารีบยกขึ้นมา เเละ อย่างที่คิดไว้ก็เกิดขึ้น มาทำงานเเละได้สร้างก้อนสีดำขึ้นมา มันได้ดูดพวกเขา

เเละอีกฝั่งฮิเมะที่ยุ่งกับงานราชินีก็ได้หายไป เเละ ออสต้ากำลังช่วยเซบาสเตียนทำงานอยู่ก็หายไปเช่นกันเเละ

ครอสเเละเพื่อนๆของเขา ก็ได้พูดจบ เกรย์ก็ตะลึงเเละตกใจเพราะเขาไม่เคยเชื่อเรื่องมิติลึกลับเลย เเต่ทันใดนั้นเกรย์ก็ยื่นมือมาเลือดของเขาไหลออกมาสู่ฝ่ามือเเละรวมกันเป็นดาบ

"เจ้าน่ะไม่ใช่มนุษย์สินะ"

เกรย์ถึงกับยกมือขึ้น พร้อมกับพูดว่า

"เราไม่รู้เหมือนกันว่าเราเป็นอะไร..ส่วนนายก็ไม่ใช่สินะ..มนุษย์น่ะ"

ทั้ง6คนพูดพร้อมกันว่า "ใช่" เกรย์ถึงกับตะลึงอีกรอบ เเต่ก็ไม่พูดมากเเละรีบพาพวกเขากลับบ้านไป

เกรย์สังเกตุพวกเขานั่นมาจากเเต่ละประเทศ เซโนะเเละฮิเมะมาจากญี่ปุ่น ส่วนที่เหลือไม่รู้เเต่ชุดไม่ค่อยเหมือนสมัยของเกรย์ที่ยังใส่สูท

ฝนก็เริ่มตกพายุเริ่มเข้าเมฆหนาเริ่มปกคลุมลอนดอน ทั้ง7คนรวมเกรย์ด้วยได้ขึ้นรถกลับบ้านไปที่เเฮรมตัน ทั้ง6คนนั้นก็คุยกันถึงเรื่องว่าจะทำอะไรต่อไปดี เเล้วครอสก็หันมาถามว่า

"นายชื่ออะไรนะ"

"เอิร์ลเเห่งเเฮรมตัน เกรย์วิโลว ตอนอยู่ที่นี่เรียกผมว่าอะไรก็ได้"

"เกรย์สินะ..เเล้วนี่ปีอะไร"

"ถ้าจำไม่ผิด ก็ปี1940มั้ง"

ครอสก็หันไปคุยกับสหายของเขาต่อ เกรย์ก็พักเเละหลับไป

ครอสที่หันมาเห็น เขาเปิดตาอีกข้างออกมาดวงตานั่นนัยย์ตาสีดำมีรูปดวงจันทร์สีน้ำเงินอยู่ในนั่นเขามองเห็นทุกอย่าง รวมถึงวิญญาณ สิ่งที่ครอสเห็นคือดวงไฟสีม่วงดวงไฟที่ไม่เคยเห็นเเต่ที่รู้ๆไม่ใช่วิญญาณมนุษย์เเน่นอน มันต่างออกไป

ถึงเเฮรมตันเเล้ว  เกรย์ก็ตื่นทันที ส่วนฝั่งครอสเเละเพื่อนๆของเขาก็หลับกัน เกรย์เเอบยิ้มมุมปาก เกรย์ก็ส่งสัญญาณว่าเขากลับถึงบ้านเเล้ว

ในปี1940 เดือนพฤษภาคม

เชอร์ชิลนั่นได้จัดตั้งรัฐบาลผสมขึ้นมา เเละ เกรย์ก็คือหนึ่งในนั้นพวกเขาคุยกันถึงเรื่องทหารที่ชายฝั่งดันเคิร์ก เชอร์ชิลเเละลอร์ดเฮลิแฟกซ์และเชมเบอร์แลนด์ทั้งสองนั้นไม่สนับสนุนเชอร์ชิล เเต่เกรย์นั้นยอมรับเเละเชื่อถือเชอร์ชิลเกรย์ทั้งสนับสนุนเงินอันน้อยนิดของเขาที่ไม่พอที่จะซื้อรอราชนาวีก็ตาม เเต่สิ่งที่เกรย์มอบให้มากที่สุดคือหัวใจของเขา เขายอมเข้าไปเป็นหนึ่งในปฎิบัติการไดนาโม เกรย์เเละครอสได้ซื้อเรือขนาดใหญ่เพื่อไปรับทหารที่อยู่ชายหาดดันเคิร์ก

ณ ทางไปชายหาดดันเคิร์ก

เรือประชาชนนับ 993 ลำ เเละเรือประจัญบานนับ10ลำเพื่อมาช่วยทหารของอังกฤษเเละฝรั่งเศส

"ครอสนายเป็นปีศาจสินะ งั้นช่วยเพิ่มเมฆหนาๆบดบังเครื่องบินหน่อยไหม"

"โทษที..ฉันราชาเเห่งเลือดนะ ทำเเบบนั้นไม่ได้หรอก"

ทั้งสองคนคุยกัน ท่ามกลางทะเลตอนนี้ใกล้ชายหาดดันเคิร์ก เกรย์สั่งให้ครอสอยู่เรือเตรียมหันเรือกลับ ส่วนเกรย์ลุยสนาม

"ทหารที่ยังเหลือ เรือว่างครับ"

ทันใดที่เกรย์ลงสนามมา เครื่องบินของนาซีเริ่มลงระเบิด เเต่เกรย์ชูมือขึ้นเเล้วพูดว่า

"ฟูเกอ"

ทันใดนั้นฟ้าก็ผ่าลงมาที่เครื่องบิน มือของเกรย์ก็มีสายฟ้าออกมา ฟ้าก็มืดครึ้ม เมฆก็เริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆด้วยพลังพิเศษของเกรย์ที่เรียกสายฟ้าออกมา เครื่องบินที่บินผ่านก็ไม่สามารถเข้ามาในอาณาเขตเวทย์มนตร์สายฟ้าของเกรย์ได้ เกรย์ก็รีบบอกให้ทหารทั้งอังกฤษเเละฝรั่งเศส พวกเขาก็รีบขึ้นเรือครอสก็รีบพาหนีไป ครอสได้ส่งเลือดเป็นเกราะเรือไม่สามารถยิงเข้าง่ายๆได้

"เกรย์เครื่องบินจะมาอีกเเล้วยิงมันเลย"

"เจอระเกอ"

เเสงเลเซอร์ได้พุ่งออกมาจากมือของเกรย์ตัดผ่านเครื่องบินได้สบายๆ ครอสก็รีบพาหนีไป

4มิถุนายน 1940

นักเดินเรือทุกคนก็มาถึงที่อย่างปลอดภัย เกรย์เเละครอสรีบหนีไปเเละไปเจอกันที่บ้านของเกรย์ทั้งสองเริ่มคิดว่าควรตั้งกลุ่มที่ปกป้องโลก ทั้งสองคนก็นั่งอยู่ที่โซฟาในบ้านของเกรย์ ทั้งคู่มองกันไปมองกันมา

"นี่ๆ เกรย์พวกเรามาตั้งกลุ่มกันม๊ะ"

เพียงคำพูดนั้นเกรย์ก็ตาโต เขารีบลุกขึ้นมา

"เป็นความคิดที่ดีเลยนะสำหรับฉันน่ะ โลกนี้ต้องการคนที่สร้างอิสระให้คนอื่น เราจะต้อง..เอ๊ะ..อ่า..เราจะต้องปกป้องโลกนี้ไม่ให้อำนาจเผด็จการยึกครองได้"

"นั้นสินะงั้นไปกันตอนนี้เลย"

คำชี้เเจง

(เรื่องราวต่อๆไป การเดินทางของทั้งคู่จะไปโผล่ในนิยายเรื่องอื่นๆของผม เรื่องราวหลายๆอย่างจะถูกคี่คลายในนิยายเรื่องอื่นเองโปรดติดตามเรื่องราวของพวกเราได้เรื่อยๆ โดยผมจะเขียนเลข(1)(2)เเบบนี้ไว้ว่านี้คือเนื้อเรื่องทามไลน์ที่่เท่าไหร่ ทุกคนจะสามารถไปอ่านได้ นี่อาจจะเป็นเรื่องราวภาคต่อของBloody king ที่เป็นนิยายเก่าของผม อยากให้คนอื่นคอมเม้นส์รู้สึกยังไงกับเรื่องนี้เพราะจะได้ทำต่อ)

2019

เรื่องราวของสงครามโลกนั้นได้จางหายไป เหลือเเค่ความสุขเรื่องราวสั้นๆในสงครามโลกได้หายไป เหลือเเต่คนบางคนที่่ยังอยู่เพื่อใช้ชีวิตในฐานะปีศาจเเละอื่นๆ ครอสได้กลับบ้านของเขาที่เชอร์วูดบ้านเก่าในมิติเก่าของเขา ส่วยเกรย์ก็อยู่ที่เดิมคนหลายคนจำหน้าเขาไม่ได้เเล้ว ประวัติในสงครามเขาไม่ได้ถูกจารึกไว้

เกรย์ในปัจจุบันทำผมสีเขาออกสีเทา เป็นเจ้าของโรงงานน้ำชาของที่นี่ต่อไปเเต่วันนี้จะเป็นวันที่เขาลืมไม่ลง

"นี่เกรย์"

"ครับที่รักมีอะไรเหรอ"

"ที่ลอนดอนน่ะรู้ม๊ะ ว่าเป็นประเทศที่เก่าเเก่มีเรื่องราวมากมาย"

"งั้นเหรอ"

ทั้งสองคุยกันท่ามกลางสวนดอกไม้ของคฤหาสน์เอิร์ลเกรย์ทั้งสองคนดื่มน้ำชากันอย่างสง่างามทั้งคู่นั้นไม่ค่อยมีฉากเลืฟซีนกันเท่าไหร่เเต่ทั้งสองนั้นรักกันอย่างมาก วันนี้เกรย์ต้องไปตรวจสอบตลาดเเละไปที่ลอนดอนเพื่อรับน้ำชาด้วยตัวเองวันนี้เกรย์ก็ได้รับจดหมายมาจากใครบางคนซึ่งในเนื้อหาของมันก็คือ

(ถึงนาย เอิร์ลเกรย์ วิวโลว พวกเราเห็นถึงความสามารถของคุณพวกเราขอเชิญคุณมาที่โรงเรียนเซเรียสกลอเรียน่า โรงเรียนสอนคนพิเศษจากทั่วโลก"

เกรย์ก็ตอบรับเเต่พื้นที่เเถวนั้นมันอยู่ไหนกัน โรงเรียนที่ไม่เคยได้ยินชื่อเลยเเม้เเต่นิด

"เอาล่ะยังไงก็ต้องไปอยู่เเล้ว"

ตอนต่อไปยาวเเน่ๆ