เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังสมํ่าเสมอในห้องทดลองใต้ดินที่ไร้แสงอีธานรู้ดีว่าเขาไม่ควรมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ แต่ทุกอย่าง จังหวะหัวใจที่ยังเต้นคือการยืนยันว่าเขายังไม่ยอมตาย _ และยังไม่สามารถยอมแพ้ได้ตอนนี้

ตอนนี้ร่างกายของเขาบอบชํ้า มีรอยเข็มมากมายนับไม่ถ้วน บางรอยยังเป็นรอยเเผลที่พึ่งถูกแทงเลือดไหลซิบออกมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนแต่สิ่งที่เขาเจอนั้นมันเหมือนตกนรกทั้งเป็นและบรรยากาศเริ่มเงียบลงอย่างเห็นได้ชัด

บรรยากาศเงียบจนเขาได้ยินเสียง " บางอย่าง "ที่อยู่ในท้องของเขาเอง

"....ไ ..ไม่จริงใช่มั้ย " เขากระซิบกับตัวเองมือวางหน้าท้องที่แบนราบแต่รู้สึกอุ่นอย่างหน้าประหลาดใจ

เพราะตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยรู้เลยว่าร่ากายของตัวเองไม่เหมือนแวมไพร์ทั่วไปอีกต่อไป

จนกระทั่งวันนี้ ที่เขารู้ว่าตัวเอง....กำลังตั้งครรภ์

เสียงก้าวเท้าของเจ้าหน้าที่เริ่มเดินเข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง

เขาต้องหนี

ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเองอีกต่อไปแต่เพื่อลูกในท้องที่ยังไม่มีแต่ชื่อ

เขาข่มความเจ็บปวด ฝืนลากขาตัวเองลุกขึ้น ท่ามกลางกลิ่นยาและเหล็กที่เย็นเฉียบ....

เสียงหัวใจของเขาที่ยังเต้นสมํ่าเสมอ ทว่าไม่ได้เต้นเพียงจังหวะเดียวมันมีชีวิตน้อยๆกำลังดิ้นอยู่ในนั้น

ไม่ต้องกลัวนะลูก...แม่อยู่นี่...

แต่ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งดังมาจากไกลๆ " นายเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์ที่สุดที่เคยมีมาเลย"

เสียงของหมอคนหนึ่งยังดังก้องอยู่ในหัว ความจำล่าสุดก่อนหมดสติเหมือนย้อนกลับมาอีกครั้ง

สายเลือดของนาย....คือคำตอบของโลกใบนี้"

แต่สำหรับอีธานแล้ว เขาไม่สนว่าตัวเองจะเป็นคำตอบของใครเขาแค่อยากเป็นอิสระ และตอนนี้....เขาไม่ได้หนีเพื่อตัวเองเพียงคนเดียวแต่เขากำลังหนีเพื่อลูก

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้เข้าเรื่อยๆ เขาข่มความเจ็บปวด ลากขาตัวเองไปจนถึงช่องระบายอากาศเล็กๆ ที่เคยสังเกตไว้นานแล้วด้วยเรี่ยวแรงที่แทบไม่เหลือกลับเอื้อมมือหยิบเหล็กชิ้นเล็กชิ้นหนึ่งที่แอบเก็บไว้งัดฝาช่องระบายอากาศออก กลั้นใจคลานเข้าไปในช่องแคบอย่างทุลักทุเล

กลิ่นสนิม กลิ่นเลือด และกลิ่นยาเก่าๆ ปะปนกันจนแสบจมูกแต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็ต้องคลานออกไปให้ได้

เวลาผ่านไปและในที่สุด เขาก็คลานออกมาจากช่องระบายอากาศได้สำเร็จ และพบว่าตัวเองในห้องเก็บของเก่าๆห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเป็นที่ไม่มีใครใช้งานมานานแล้ว ผนังแตกร้าว มีแมงมุมชักใยเต็มเพดาน ไม่มีเสียงฝีเท้าของใครตามา และเจ้าหน้าที่ก็ไม่รู้ว่าเขาหนีออกมา

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี....ที่เขาอยู่ในความเงียบที่ไม่ทำให้กลัว

อีธานหอบหายใจเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ นั่งลงพิงผนังกำแพงหยิบผ้าขี้ริ้วผืนเก่าๆ มาคลุมร่างกายที่เปลืยเปล่า มือสั่นเทาวางลงที่หน้าท้องของตัวเองมันยังคงแบนราบ...แต่ก็รู้สึกได้ถึงไออุ่นที่ซ่อนอยู่ภายใน

" ไม่ต้องกลัวนะ..." เขาพูดเสียงเบาๆนํ้าเสียงสั่นเครือ

แม่จะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องตัวลูก แม่สัญญา"

นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยพูดกับใครด้วยนํ้าเสียงแบบนี้?ไม่ใช่เสียงแวมไพร์เลือดเย็น ไม่ใช่สียงของเหยื่อที่กำลังหนีตาย

แต่มันคือนํ้าเสียงของผู้ที่จะกลายเป็น แม่...

แม่ที่ยังไม่รู้เลยด้วยซํ้าว่าจะพาลูกไปที่ไหน

แม่ที่มีแค่ร่างที่อ่อนแอ และหัวใจที่สู้ไม่ยอมถอย

และที่นั่งอยู่ในห้องนี่ คือแม่ที่พร้อมจะปกป้องลูกจากสิ่งเลวร้าย

หลับตาลงเพียงไม่กี่นาทีเพื่อพัก ก่อนจะลืมตาอีกครั้งพร้อมแสงสว่างแรกที่ลอดผ่านช่องแตกร้าวของกำแพง

รุ่งเช้า....

วันที่เขากลายเป็น " แม่" อย่างเต็มตัว

และเริ่มต้นการเดินทางในโลกที่ไม่มีให้พวกเขาอยู่

หิมะตกในคืนแรกที่อีธานหนีออกมา

ผิวของเขาเย็นซีด แต่หัวใจยังอุ่นเพราะมีชีวิตอีกหนึ่งชีวิตหนึ่งอยุ่ภายใน เขาซ่อนตัวอยู่ในโรงงานร้าง กลางป่าที่หิมะท่วมถึงหน้าแข้ง

ไม่มียา ไม่มีเสื้อผ้า ไม่มีอาหาร มีแค่สติ และความตั้งใจที่จะไม่ล้ม

"แวมไพร์ตัวนั้นหลุดไปทางทิศตะวันตก...."

เสียงผู้ล่าที่ติดตามเขาดังลอดมาจากฝั่งของป่า

อีธานเม้มริมฝีปาก พยายามเก็บเสียงหายใจ เขาใช้เศษผ้าเก่าคลุมศีรษะ หลบอยู่หลังโครงเหล็กที่ขึ้นสนิม ไม่กลัวความตาย... แต่กลัวลูกจะไม่ได้เกิด กลัวว่าลูกที่กำลังจะเกิดมาจะได้รับอันตราย และไม่อยากให้ลูกต้องมาพบชะตากรรมแบบที่ตัวเองกำลังเจออยู่ตอนนี้

่

ลมหนาวพัดแรง หิมะปลิวว่อนกระทบผิวจนชา อีธานกอดตัวเองแน่น มือสั่นระริก

อีธานไม่รู้เลยว่าการตั้งครรภ์ของแวมไพร์จะเป็นยังไงไม่รู้ว่าร่างกายจะเปลี่ยนแปลงแบบไหน จะมีอาการเหมือนมนุษย์หรือป่าว?

แต่เขารู้แค่อย่างเดียว - เขาไม่ยอมให้ลูกต้องกลายเป็นเครื่องทดลองเหมือนกับตัวเอง

คืนแรกผ่านไปด้วยความทรมานและความหิว แต่เขายังอยู่และลูกของเขาก็ยังอยู่

เช้าวันที่สอง แสงแดดอ่อนๆ ส่องทะลุหมอกหนาอีธานตื่นขึ้นพร้อมอาการเวียนหัว ทั้งเหนื่อย และอ่อนแรง มือขาวซีด อุณหภูมิที่ตํ่าเกินไปต้องหาเลือด เลือดคือทางเดียวที่จะดำเนินชีวิตต่อไป

ร่างกายของเขาเริ่มไม่ไหว.....แต่เขาก็ยังฝืนเดินผ่านป่าเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็น....บ้านไม้หลังเล็กหลังหนึ่ง ลึกเข้าไปในป่ารกร้างบ้านหลังนั้นมีควันลอยจากปล่องไฟ

แต่เจ้าตัวนั้นกลับไม่คิดอะไรอีกแล้ว สิ่งที่คิดอย่างเดียวคือว่า

"ต้องการความอบอุ่น....สักนิดก็ยังดี"

เขาค่อยๆ เดินเข้าไป เคาะประตูแผ่วเบาเหมือนกลัวลมพัดมันหายไปในอากาศ

หนึ่งครั้ง......

สองครั้ง............

ประตูเปิดออก พร้อมเสียงของหญิงชราผิวสีซีดตาข้างหนึ่งบอดและอีกข้างเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่น

เธอถาม " หนูเป็นอะไร"

เธอมองอีธานนิ่งๆ แล้วพูดว่า...

"หนูหนีออกมาได้สินะ....แม่รู้ว่าวันหนึ่งหนูจะมาถึงตรงนี้มันยาก และนี่จะไปที่ไหนกัน....?

หิมะที่ตกหนักเมื่อคืนเริ่มละลายกลายเป็นแอ่งนํ้าแข็งบางๆ เกาะตามชายเสื้อผ้าของอีธานเขายืนนิ่งอยู่หน้าประตูเก่าหลังหนึ่ง ราวกับตรึงไว้ด้วยประโยคเดียวจากหญิงชรา

" หนีออกมาได้แล้วสินะ.....รู้ว่าวันหนึ่งจะต้องออกมาได้

อีธานไม่เข้าใจ... ไม่รู้จักเธอ และเธอก็ไม่น่าจะรู้จักตัวเขาเองด้วยแต่เเววตาของหญิงชราไม่ได้หลอกลวง ไม่ได้แยกราวกับเธอมองทะลุความหนาวและบาดแผลทั้งหมดเข้าไปถึงหัวใจของอีธาน

หญิงชราไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเพียงถอยหลังเปิดประตูให้กว้างขึ้น ราวกับรอการตัดสินใจของอีธาน

ตัวเขาเองเริ่มลังเล แล้วเสียงเต้นของหัวใจในร่างกายของเขาก็เตือนว่า ....

นี่ไม่ใช่เรื่องของความไว้ใจ..." แต่มันคือชีวิต

เขาก้าวเข้าไปในบ้านกลิ่นสมุนไพร กลิ่นใบไม้แห้ง และกลิ่นเหล็กเก่าลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ผนังบ้านเต็มไปด้วยชั้นวางของเก่า หนังสือ หน้ากากไม้ หลอดทดลอง และขวดแก้วมากมาย

ทุกอย่างดูเก่า....แต่สะอาด

.....นั่งสิ " หญิงชราพูดเสียงเรียบๆพลางชี้ไปเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งใกล้เตาผิง

อีธานไม่ได้พูดอะไร เขานั่งลงบนเก้าอี้ด้วยแรงที่เหลือไม่มากนัก แขนทั้งสองยังคงกอดท้องตัวเองราวกับกลัวว่าเสียงหัวใจดวงเล็กจะหายไปถ้าเขาปล่อยมือ

หญิงชราเดินเข้าไปด้านหลังของบ้าน ก่อนจะกลับมาพร้อมกับผ้าห่มผืนเก่าๆ ผืนนึง เธอโยนให้เขาโดยไม่รู้จะพูดอะไรอีกอีธานรับ ค่อยๆห่มร่างกายที่เริ่มสั่นของตัวเอง

เงียบ

ไม่มีคำถามใดๆ

ไม่มีคำอธิบาย

มีเพียงไฟจากเตาผิงที่ค่อยๆไล่ความหนาวในร่างกายของเขาออกไปทีละน้อย

" ของคุณ...ครับ " ( เขาพูดเสียงสั่นแผ่วเบาเพราะหนาวและอารมณ์ที่ยังสับสนไม่หายหญิงชราไม่ตอบกลับทันที เธอเพียงเดินไปวางหม้อต้มนํ้าบนเตาเหล็ก ก่อนพูดเสียงเบาๆ ราวกับบอกลม

.....กำลังตั้งท้องเหรอ? ท้องโตเชียวนะ" คำพูดนั้นทำให้อีธานสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมองหน้าหญิงชราด้วยแววตาตกใจ

. คุณรู้...? "

หญิงชราหันกลับมามองหน้า แววตาแน่นิ่งและลึกเกินกว่าจะอธิบายได้ในคำเดียว

...ไม่ได้แค่รู้นะ...แต่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน...."

ห้องเงียบลงอีกครั้ง อีธานแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากหญิงชรา....อดีตที่เคยตั้งครรภ์ ?

ในโลกแวมไพร์ นั่นแทบเป็นเรื่องต้องห้าม _ และเป็นไปไม่ได้ด้วยซํ้า

"เมื่อห้าสิบปีก่อน..."

หญิงชราเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ตัวเธอนั้นผ่านมาแล้ว " ....ฉันเองก็เคยเป็นแวมไพร์มาก่อนและสายพันธุ์แบบนาย และมีความสามารถพิเศษอย่างที่พวกเขาไม่เคยเข้าใจ และเพราะแบบนั้น....ฉันจึงถูกจับไปทดลองเหมือนกับนายนั้นแหละ..."

เธอวางถ้วยชาร้อนลงตรงหน้าเขา กลิ่นมินต์และรากไม้บางชนิดผสมกันจางๆ

อีธานรับไว้โดยไม่พูดอะไรเธอนั่งลงฝั่งตรงข้ามเขา แสงไฟจากเตาผิงสะท้อนรอยแผลจางๆ บนข้อมือของเธอ แผลเป็นที่เขาเคยมีเหมือนกัน

......แต่ฉันน่ะไม่ได้โชคดีแบบนาย..ลูกฉันไม่รอด"

เสียงของหญิงชราแผ่วลงคล้ายฝืนพูดถึงอดีตที่ยังเป็นบาดแผลลึก

ร่างบางของอีธานนั่งสั่น รู้สึกถึงอะไรบ้างอย่างที่ตัวเขาเองไม่เข้าใจดีนักความสูญเสีย.... และการให้อภัยที่ตามมาไม่ได้

...ฉันหนีออกมา แต่ต้องแลกกับทุกอย่าง...เพื่อน ครอบครัว อิสรภาพ รวมถึงลูกของลูกของฉัน..... นายโชคดีนะที่หนีออกมาได้

อีธานก้มมองหน้าท้องของตัวเองที่ยังไม่มีเค้าโครงชัดเจนมากนัก

เขาไม่เคยคิดเลยว่าใครในโลกนี้จะมีคนเข้าใจเขาได้ดีขนาดนี้

และไม่เคยคิดว่าจะมีใครผ่านเรื่องราวแบบนี้มาเหมือนกับตัวเขาเองได้เหมือนกันขนาดนี้

... ขอบคุณนะครับที่เล่าเรื่องให้ผมฟัง อย่างน้อยก็ยังมีคนเคยเจอเรื่องแบบนี้มาเหมือนกัน

หยิงชราลุกยืน เดินไปหยิบขวดแก้วใสที่มีของเหลวสีเข้มจากชั้นวางเธอเทของเหลวสีเข้มลงในแก้วก่อนส่งให้

ดื่มนี่สิ..มันจะช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรง"

มันคืออะไรหรอครับ?

มันคือเลือดของฉัน.......แต่ไม่ใช่แบบที่นายคิดนะเลือดนี่ผสมกับรากพืชและสมุนไพรหลายชนิด มันช่วยเร่งการฟื้นฟูของแวมไพร์ที่เสียเลือดไปมาก

อีธานมองแก้วในมือของเหลวในแก้วนั้นทั้งเข้ม ทั้งดำ สีของเข้มจนดูหน้ากลัว

เขาไม่รู้ว่าควรเชื่อหญิงชราคนนี้ดีมั้ย และมีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังรออาหารอยู่ในท้อง

มือเริ่มสั่นระริกก่อนจะยกขึ้นจิบรสชาติขมปร่า แต่มีกลิ่นดินปนหวานของพืชบ้างชนิด มันอุ่นจนรู้สึกได้ถึงความเปลี่นแปลงในลำคอ ร่างกายของเขาค่อยๆ หายชา แขนเริ่มคลายตัวอย่างช้าๆ

หยิงชรายิ้มเล็กน้อย.." คืนนี้พักที่นี่ก่อน "

อีธานมองเธอด้วยสายตาเปลี่ยนแปลงไป ครั้งแรกในรอบหลายปี.....ที่ตัวเขาเริ่มไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกแล้ว