หัวข้อ twitter ถูกโพสเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดอั้นภายในจิตใจของภาคินชายหนุ่มหน้าตาคมคายหลังจากรู้ว่าพ่อกับแม่ตัดสินใจแยกทางกันเพราะปัญหาบางอย่าง ทำให้เหล่าแฟนขับต่างพากันมาคอมเมนต์ให้กำลังใจต่างๆนาๆ พอให้เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ก่อนจะกระโดดลงไปในสระน้ำเพื่อผ่อนคลายและฝึกฝนร่างกายถือว่าเตรียมความพร้อมในการแข่งขันที่จะมาถึงเร็วๆนี้

"เชี่ย!! โธ่ป้านิดตกใจหมดผมบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง" ชายหนุ่มสบถออกมาก่อนจะบ่นให้หญิงวัยกลางคนชุดใหญ่ที่เดินเข้ามาจากข้างหลังทำเอาหัวใจของเขาแทบจะทะลุออกมาจากอก

"ป้าขอโทษนะคะ พอดีเห็นว่าคุณหนูมาว่ายน้ำดึกๆป้ากลัวว่าคุณหนูจะไม่สบายเลยเอาผ้าขนหนูมาให้จ้ะ" เธอตอบก่อนจะเดินหายเข้าไปในเงามืดพลางฮัมเพลงอย่างสบายใจ ป้านิดแกเป็นคนใช้ในบ้านคนเดียวที่ภาคินให้ความเคารพประดุจดั่งแม่คนที่สองผิดกับคนอื่นๆที่เขาแทบจะไม่สนใจใยดี

แหมะ!! แหมะ!! หยดน้ำที่ตกกระทบพื้นตามทางเดินยาวไปถึงห้องนอนของภาคิน เขาทิ้งตัวลงบนเตียงของตนก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

*****

"พระเพลิงตื่นได้แล้วนะ" ป้าสาวผู้เป็นแม่รีบปลุกลูกรักข้างกายของตนที่หลับไปเพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางอย่างเร่งรีบก่อนจะพากันขนสำภาระลงจากรถประจำทาง

"โห!!แม่นี่หรอที่ทำงานใหม่ของพวกเราหลังใหญ่จังเลยนะครับ" ชายหนุ่มอุทานออกมาอย่างตื่นเต้นเพราะภาพตรงหน้าที่ปรากฎเป็นคฤหาสถ์หลังใหญ่ อย่างไม่เคยเห็นมาก่อน

"มาแล้วเหรอ? ช้าจังนะเรา" เจ้าของบ้านเอ่ยขึ้นพลางสั่งให้คนใช้ข้างกายนำทางสองแม่ลูกไปยังที่พักทั้งสองยกมือไหว้ก่อนจะเดินตามคนดังกล่าวออกไป โดยไม่รู้ตัวว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาที่ตน

"ภาคินจะรีบไปไหนมากินข้าวก่อนสิ" ผู้เป็นพ่อกล่าวแต่ชายหนุ่มกลับเดินออกไปอย่างไม่สนใจคำทักท้วงของเขา

"ไม่เป็นไรนะคะคุณ พลอยใสว่าสักวันหนึ่งเขาก็จะเข้าใจการตัดสินใจของคุณแน่นอนค่ะ ทานเข้ากันก่อนนะคะ" เลขาสาวคนสนิทที่ตอนนี้มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงของภาคินพูดปลอบใจก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากคนตรงหน้าอย่างไม่สนใจสายตาของสาวใช้ในบ้าน

เสียงรถสปอร์ตหรูที่คำรามลั่นท้องถนนทำให้สายตานับร้อยพันต้องหันมามองหากเป็นสาวๆก็คงใฝ่ฝันจะนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถเป็นแน่

บริษัทธารธาราจำกัด:

"มาทำอะไรที่นี่เหรอ?คิน" ผู้เป็นแม่เอ่ยถามพลางเก็บข้าวของใส่ในกล่องข้างกายอย่างเบามือใบหน้าที่เผยรอยยิ้มออกมาเล็กๆแต่สายตานั้นกลับดูหม่นหมองทำเอาชายหนุ่มน้ำตาคลอ แต่เขาก็พยายามฝืนเก็บอาการ

"จะไปจริงๆหรอ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างก่อนจะเดินออกไป

ตุบ!! "แม่งเอ้ย!!" ภาคินสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะขับรถออกมาด้วยความเร็ว น้ำตาที่ไหลอาบมาย้อมใบหน้าทำให้ได้ระบายความรู้สึกนั้นออกมาจนหมด

"ภาคิน,มาทักทายน้องเขาหน่อยสิลูก" ดนัยตะโกนขึ้น ก่อนเสียงก้าวเท้าลงบรรไดจะดังขึ้นเป็นจังหวะส่งผลให้ทุกคนต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง "มองทำไมขี้ข้าอย่างพวกมึงน่ะไม่สมควรมองหน้ากูด้วยซ้ำ" คำกล่าวตวาดนั้นดังลั่นอย่างมีอำนาจก่อนสายตาจะชำเลืองมองมายังพระเพลิงชายหนุ่มที่นั่งตัวสั่นหงึกหงักพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ใครบอกให้แกพูดกับผู้ใหญ่แบบนั้นฉันไม่เคยสอนแกให้มีสันดานต่ำๆแบบแม่แกนะ" ชายวัยกลางคนตะคอกก่อนจะบรรจงฝ่ามือลงยังสันจมูกของลูกอย่างแรงจนชายหนุ่มเซถลา

"ว่าแต่คนอื่นเหมือนตัวเองดีตายอะ ถ้าดีขนาดนั้นพ่อคงไม่ทิ้งแม่ไปมีเมียน้อยแบบนี้หรอก"

"ไอ้คิน!!นี่พ่อมึงนะ"

"คุณคะพอเถอะค่ะ อย่าไปว่าภาคินเลยนะคะ"

"หุบปาก!!คนในครอบครัวเขาคุยกันแล้วมึงเป็นใครมาส่อปากหัดมีมารยาทซะบ้างนะอย่าได้ให้เด็กต้องสอน"

"ไอ้คิน มึงนี่มันเลวจริงๆ" ดนัยกล่าวก่อนจะทรุดลงบนเก้าอี้อย่างเอือมระอา สายตาจับจ้องไปยังแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินเข้าไปในสวน

"โธ่ๆคุณหนูไม่น่าไปต่อปากต่อคำกับคุณดนัยเลยนะคะเจ็บไหมคะเนี่ย มาๆเดี๋ยวป้าจะทำแผลให้" ป้านิดเอ่ยขึ้นอย่างห่วงใยมือที่สั่นระริกค่อยๆจับผ้ามาเช็ดเลือดที่จมูกของฝ่ายตรงข้าม

"โอ้ย!!เบาๆสิครับคินเจ็บนะ" เขาบอกก่อนเอามือมาปัดแขนสาววัยกลางคนออก

"ป้าขอโทษนะจ๊ะ ทนหน่อยนะเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว" เธอพูดพลางใช้ปากเป่าไปยังแผลตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะนำพลาสเตอร์มาปิดแผลให้

"เสร็จแล้วจ้ะเป็นไงบ้างดีขึ้นไหม"

"ขอบคุณครับป้า ว่าแต่คนงานที่มาเมื่อวานนี้เป็นใครหรอครับ"

"อ๋อ...หมายถึงป้าสาวนะหรอ? แกเป็นคนบ้านนอกน่ะพึ่งย้ายมาทำงานวันแรกส่วนลูกแกชื่อพระเพลิงแต่จะว่าไปนะเจ้าหนูนั่นน่ะก็ทำสวนเก่งเอาการเลยนะขนาดลุงแดงยังตามไม่ทันเลย อ้าว...นี่คุณหนูจะไปไหนล่ะคะ เฮ้อ...ไม่ไหวเลยเด็กคนนี้" ป้านิดทำได้เพียงส่ายหน้ามองร่างชายหนุ่มที่วิ่งปรี่ออกไป

ครืด!! ครืด!! "ว่าไงครับคุณชายมีอะไรให้รับใช้ว่ามา" เสียงยียวนกวนประสาทของบาสดังขึ้นทำเอาชายหนุ่มถึงกับเอือมในความมักเล่นของเพื่อน

"มึงว่างไหมวะ ไปเที่ยวกัน" เขาถามพลางบีบแตรรถทำให้บาสถึงกับงงว่าภาคินมาตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ก็ไม่มีเวลาให้ครุ่นคิดมากนักนอกจากต้องจำใจกระโดดขึ้นรถไปกับเพื่อนรักตรงหน้าที่ไม่ว่าตั้งแต่เด็กจนโตเขาทั้งสองก็มักตัวติดกันตลอด

"เฮ้ย!!...ไอคินตั้งแต่กูขึ้นรถมึงมาเนี่ยไม่คิดจะคุยกับกูสักคำเลยรึไงวะ" บาสเอ่ยถามคนตรงข้ามที่กำลังใจจดจ่อกับการขับแต่ไม่ทันได้ตั้งตัวภาคินก็ได้หักหลบรถมอไซค์อย่างไวทำเอาชายหนุ่มถึงกับหัวโขกกระจกดังตึงสร้างเสียงหัวเราะให้แก่ผู้เป็นเพื่อนจนต้องเอามือกุมท้องเพราะความขบขัน

"เชี่ย!!ไอคินขับรถอะไรของมึงเนี่ย"เขาบ่นพลางเอามือลูบหัวของจนเพื่อบรรเทาความเจ็บ

"เออๆกูผิดเองแหละขอโทษนะ"

"แหมๆเดี๋ยวนี้คนอย่างมึงรู้จักขอทงขอโทษกับเขาด้วยเหรอวะ¿" บาสกล่าวติดตลกทำเอาภาคินถึงกับชงักเพราะมุขแห้งๆของคนตรงข้าม

"ถึงแล้วลงดิหรือจะให้กูเอาธูปเทียนมาเชิญ" ภาคินประชดก่อนจะเดินนำหน้าเข้าไปในสถานบรรเทิงแห่งหนึ่ง บรรยากาศภายในที่มีทั้งแสงสีเสียงถูกใจเหล่าวัยรุ่นอย่างพวกเขาเป็นอย่างมากไม่นานพนักงานสาวสวยก็เดินเข้ามาบริการเครื่องดื่มต่างๆตามมาด้วยเด็กเอ็นมานั่งข้าง แต่ชายหนุ่มไม่สนใจสาวคนไหนเลยเขาเอาแต่นั่งคิดถึงใบหน้าของพระเพลิงที่ตนพึ่งเห็นเพียงชั่ววินาที ต่างจากบาสที่ควงสาวๆถึงสี่คนในเวลาเดียวกัน

ยามราตรีเริ่มคืบคลานมาช้าๆทำเอาดนัยรู้สึกร้อนรนที่ลูกชายคนเดียวของตนหนีออกจากบ้าน แม้จะพยายามโทรหากี่สายก็ไม่เป็นผล เพียงไม่นานรถสปอร์ตคันหรูอันคุ้นตาก็ได้ขับเข้ามาจอดยังหน้าคฤหาสถ์ ก่อนจะเผยในเห็นร่างของภาคินที่เดินเข้ามาอย่างสบายใจ ไม่รอช้าผู้เป็นพ่อก็ได้ปรี่เข้าไปต่อว่าลูกชายชุดใหญ่ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ของชายหนุ่มตรงหน้าปาลงพื้นอย่างแรง 

"ก็เพราะพ่อเป็นแบบนี้ไงผมถึงไม่อยากกลับมาอะ" เขาตะคอกพลางเดินขึ้นห้องไปอย่างหัวเสียเสียงกระแทกประตูดังลั่นทำเอาคนงานในบ้านสดุ้งเฮือก

"มองอะไรแยกย้ายกันได้แล้วอย่าลืมนะว่าพรุ่งนี้พวกแกต้องตื่นแต่เช้า" เขาออกคำสั่งก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องพร้อมกับพลอยใสที่เดินตามไม่ห่าง  ทิ้งให้แม่บ้านคนอื่นๆต้องมาตามกวาดตามเช็ดข้าวของที่วางระเกะระกะ 

"เหนื่อยไหมครับแม่ เดี๋ยวพระเพลิงนวดให้นะครับ" ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะบรรจงมือทั้งสองข้างลงยังหัวไหล่ผู้เป็นแม่

ครืด!! ครืด!!     "อืม...ว่าไงวะ" ชายหนุ่มเอ่ยถามคนทางปลายสายก่อนเสียงของบาสจะดังขึ้น

"เป็นไงบ้างวะ โดนด่าปะ"

"นิดหน่อยว่ะ แค่โทรศัพท์แตก"

"โห..แรงว่ะ เป็นกูนี่สวนกลับละ"  

"เออๆแค่นี้นะกูมีเรื่องต้องทำ" ภาคินบอกก่อนจะกดตัดสายทิ้งไปโดยไม่รอให้เพื่อนพูดจบก่อน เขารีบเดินมุ่งตรงไปยังบ้านพักของป้าสาว

ปัง!!ปัง!!     "ป้าเปิดประตูหน่อยได้ยินไหม โหลๆ" เขาตะโกนดังลั่นทำเอาป้าสาวต้องรีบลุกมาเปิดประตูให้

"คุณชายมีอะไรให้ป้ารับใช้เหรอคะ?" เธอเอ่ยถามพลางก้มหน้าอย่างหวาดกลัว แต่แทนที่ชายหนุ่มจะตอบเขากลับเดินเข้าไปดึงแขนพระเพลิงออกมาข้างนอกแล้วพากันหายไป ป้าสาวทำได้เพียงชะเง้อมองตามแผ่นหลังของลูกรัก

สระน้ำข้างบ้าน:

"ว่ายน้ำเป็นเพื่อนกูหน่อย" ภาคินกล่าวพลางมองไปยังร่างที่ยืนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ ใบหน้าที่ซีดเซียวทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"เฮ้ย!!ได้ยินปะเนี่ย"

"ข...ขอโทษครับผมไม่สามารถว่ายน้ำกับคุณชายได้หรอกครับ"

"พูดอะไรของมึงจำไว้นะเวลาอยู่กับกูอย่าเรียกว่าคุณชาย เข้าใจไหมวะ"

"ค...ครับ"

"ยืนทำไรอีกอะ ถอดดิหรือจะให้กูทำให้" เขาพูดประชดพลางเอื้อมมือไปกระชากเสื้อฝ่ายตรงข้ามทำให้ทั้งสองพลัดตกลงไปในสระจนเปียกปอนด้วยการตอบสนองทางร่างกายทำให้ทั้งคู่พุ่งพรวดขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ก่อนจะไอออกมาอย่างต่อเนื่องจากการสำลักน้ำ

"ฮ...ฮ่า ตลกเป็นบ้า ว่ายน้ำไม่เป็นก็ไม่บอก" ภาคินพูดอย่างขบขันทำให้พระเพลิงพลักอกเขาหงายหลังลงสระอีกครั้ง

"จะเล่นแบบนี้ใช่ปะได้อย่าหนีนะมึง" ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะกระชากขาคนตรงหน้าลงมาในน้ำ 

แฮ่ก!! แฮก!!   เสียงหอบหายใจทั้งคู่ดังสลับกันก่อนที่ภาคินจะดึงแขนพระเพลิงขึ้นไปบนห้อง ทำให้ทางเดินเปียกแฉะเป็นทาง

"มองไรรีบเปลี่ยนเสื้อดิ" เขาบอกพลางโยนเสื้อชุดใหม่ไปให้ชายตรงหน้า พระเพลิงทำได้เพียงหยิบชุดนั้นขึ้นมาก่อนจะขอตัวกลับไปยังที่พักแต่ไม่ทันได้เปิดประตู ฝ่ามือของภาคินก็คว้ามายังข้อมือเขาอย่างแรง

"ใครให้มึงออกไป นั่งลง!!" เสียงตะคอกนั้นทำให้ร่างกำยำของฝ่ายตรงข้ามสดุ้งเฮือกก่อนจะทรุดเข่าลงไปนั่งกับพื้นห้องเขาก้มหน้ามองพื้นอย่างหวาดกลัว

"ถอดเสื้อออก," คำสั่งนั้นดังขึ้นอย่างมีพลังทำให้พระเพลิงไม่สามารถขัดขืนได้มือทั้งสองค่อยๆพยุงตัวลุกขาค่อยๆก้าวตรงไปในห้องน้ำช้าๆ

"ไปไหนกูบอกให้มึงถอดตรงนี้" ไม่รอช้าเขาจึงฉีกกระชากเสื้อของพระเพลิงออกจนขาดรุ่งริ่งสายตาที่จับจ้องไปยังใบหน้าอันขาวนวลนั้นค่อยๆไล่ระดับลงไปยังแผ่นอกที่แข็งกระด้างเขาค่อยๆโน้มตัวลงไปใกล้ๆใบหน้านั้นแต่ก่อนจะเกิดอะไรมากกว่านั้นพระเพลิงก็ได้ผลักเขาออกไปหัวใจที่เต้นตึกตักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนส่งผลให้ทั้งคู่หน้าแดง

"ตั้งแต่วันนี้มึงต้องมานอนกับกู" ภาคินกล่าวพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนเตียงพระเพลิงที่ยังตั้งตัวไม่ถูกก็ทำได้เพียงยืนมองร่างนั้นแบบเงียบๆพลางกลืนน้ำลายลงคอแบบติดขัด

"ฟังไม่รู้เรื่องหรอหรือมึงอยากจะเป็นทาสของกู" เพียงเห็นคนตรงข้ามกล่าวเขาก็รีบล้มตัวนอนลงข้างๆเสียงหายใจของคนๆนั้นทำให้พระเพลิงนอนไม่หลับก่อนแขนขาคนตรงข้ามจะกอดก่ายมายังร่างของเขา ความอบอุ่นนั้นถูกส่งผ่านมายังแผ่นหลังของพระเพลิงอย่างไม่เคยรับรู้มาก่อน 

เสียงนาฬิกาปลุกแจ้งเตือนบอกเวลาเช้า พระเพลิงที่นอนไม่หลับจึงรีบลุกเดินออกมาจากห้องโดยไม่บอกกล่าวภาคิน แต่เนื่องจากความมืดในบริเวณนั้นจึงทำให้ชายหนุ่มไม่ระวังและเผลอชนเข้ากับแจกันที่มีมูลค่าเฉียดทะลุหลักล้าน เป็นเหตุให้คนที่นอนหลับอยู่ในห้วงนิทราสดุ้งตื่น

พรึบ!!     "ว๊าย!!ตายแล้วคนสวนแบบแกทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ดูสิเนี่ยข้าวของพังหมด" พลอยใสกรี๊ดกร๊าดดังลั่นเพราะแจกันใบโปรดของเธอแตกเป็นเสี่ยงๆก่อนดนัยจะรีบวิ่งหน้าตั้งมาหา

"มีอะไรเหรอคุณ เสียงดังตั้งแต่เช้าเชียว" ชายวัยกลางคนเอ่ยถามอย่างสงสัยพลางมองไปยังเศษแก้วที่แตกกระจายเกลื่อนพื้นพร้อมกับสลับมองหน้าชายหนุ่มเวลาผ่านไปสักพักภาคินก็ถูกเรียกตัวให้มาพบเพื่อไต่ถามถึงเรื่องเมื่อคืน

"โธ่พ่อ!!ผมก็บอกไปแล้วไงเดี๋ยวจะซื้อให้ใหม่จะอะไรนักหนาเนี่ย" ชายหนุ่มขึ้นเสียงสีหน้าท่าทางแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างมากพอจัดการเรื่องทั้งหมดเสร็จคนงานก็ได้แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนส่วนดนัยก็ไปทำธุระข้างนอกทิ้งให้พลอยใสกับภาคินอยู่บ้านด้วยกัน

"ภาคินน้ารู้นะว่าเธอเกลียดน้า แต่เรื่องนั้นน่ะเอาไว้ก่อนเรามาคุยเรื่องสำคัญกันดีกว่า" เธอกล่าวก่อนจะเดินมากอดคอชายหนุ่มพลางเอามือเล่นปูไต่ตรงลำคอคนตรงหน้า

"อย่ามาใช้วิธีสกปรกกับกู ต้องการอะไรว่ามา"

"แหมๆใจร้อนจังเลยนะเราเนี่ย น้าก็แค่หยอกเล่นเอง"  เธอกล่าวพร้อมกับใบหน้าที่เผยรอยยิ้มอย่างมีเล่เหลี่ยม

(หึ...เล่นตัวไปเถอะมึงอีกไม่นานทุกอย่างในบ้านนี้ก็จะตกเป็นของกูคนเดียวเผื่อตอนนั้นมึงก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว...อา~) 《ความคิดของพลอยใส》

*****

"ป้าเห็นพระเพลิงบ้างไหมครับ" เขาเอ่ยถามป้านิดที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเช็ดกระจกพลางมองตามปลายนิ้วชี้ที่ชี้บอกทางแทนคำตอบ

ปึก!!    เสียงฝ่ามือที่กระทบกับหัวไหล่คนตรงหน้าทำเอาเจ้าตัวสดุ้งเฮือก

"ขยันจังนะมึง ไปซื้อของกับกูหน่อยดิ" ภาคิน กล่าวชักชวนก่อนจะลากตัวพระเพลิงออกไปจากบริเวณนั้น

"ที่เหลือฝากด้วยนะครับลุงแดง" เขาตะโกนบอกพลางดึงคนตรงหน้าขึ้นรถระหว่างทางมีทั้งตึกสูงใหญ่สลับกันทำให้พระเพลิงถึงกับต้องอ้าปากค้าง

"ถึงแล้วลงมาเดี๋ยวกูจะซื้อของมองไรอะ?ตามมาดิ"เขาพูดพลางถลึงตาใส่คนตรงข้ามก่อนจะเดินจับมือชายหนุ่มเข้าไปในห้างผู้คนมากมายต่างจับจ้องมาที่ภาคินเป็นสายตาเดียวเนื่องด้วยชื่อเสียงที่โด่งดังและรูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาทำเอาสาวๆหลายคนถึงกับใจสลาย

"ทั้งหมดเก้าหมื่นสองพันถ้วนค่ะไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะจ่ายสดหรือรูดบัตรดีคะ" เสียงพนักงานสาวเอ่ยถามก่อนจะรับเอาบัตรหรูมูลค่าหลายบาทมาคิดเงินเมื่อได้ของเสร็จภาคินจึงพาพระเพลิงมาลองชุดใหม่ที่เขาเลือกให้

"มึงใส่ชุดนี้แล้วก็หล่อขึ้นเยอะเหมือนกันนะเนี่ย"

"จริงหรอครับขอบคุณนะครับ"

"อือ...ว่าแต่ชอบปะ"

"ชอบครับ"

"ชอบกู!!"

"………"

"หยอกๆอย่าทำหน้าแบบนั้นดิจริงจังไปแล้วนะมึง" เพียงไม่กี่ประโยชน์ที่เขาได้กล่าวโดยไม่คิดอะไรนั้นมันกลับทำให้ความรู้สึกคนบางคนว้าวุ่นจนทำตัวไม่ถูก

"ตั้งแต่พรุ่งนี้กูไม่อยู่เอาโทรศัพท์นี้ติดตัวไว้นะ" ภาคินพูดก่อนจะยื่นของในมือให้และหันหน้ามาจ้องตากับอีกฝ่ายเชิงบังคับ

"ขอบคุณครับแต่...."

"ไม่มีแต่มึงอย่าลืมนะว่าวันนี้มึงทำเหี้ยอะไรลงไปหรือว่ามึงอยากจะขัดดอกกับกู" คำๆนั้นมันยิ่งตอกย้ำให้พระเพลิงที่ทำตัวไม่ถูกถึงกับนั่งตัวแข็งและได้รับเอาของทั้งหมดที่ภาคินมอบให้มาถือไว้

ภายในรถ:

ศีรษะของพระเพลิงก็ค่อยๆก้มหลงมาซบยังหัวไหล่ของเขาทำเอาชายหนุ่มต้องขยับให้ท่านั่งนั้นสบายตัวภาคินได้ฉวยโอกาสก้มลงไปจูบยังริมฝีปากคนตรงหน้าความรู้สึกที่นุ่มนวลนั้นส่งผ่านปลายประสาทไปยังสมอง ทำเอาหัวใจเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนใบหน้าที่ไร้รอยสิวของเขานั้นช่างเย้ายวนใจเสียเหลือเกิน ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ค่อยๆฉุดกระชากเขาให้จมดิ่งอยู่ในภวังค์แต่ทว่าเขาจะรู้หรือไม่ว่าการกระทำนั้นจะเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น