“อย่าเพิ่งกลับบ้านดึกนะขวัญข้าว ทางนั้นเปลี่ยว เดี๋ยวฉันเดินไปส่งมั้ย?”

เสียงของพี่สาวเจ้าของร้านอาหารเล็กๆ ดังตามหลังมา ขวัญข้าวหันไปยิ้มบางๆ พลางโบกมือปฏิเสธ

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ติ๋ม หนูเดินกลับแป๊บเดียวเอง บ้านอยู่ใกล้แค่นี้เองค่ะ”

เธอเดินช้าๆ ไปตามทางเท้าที่มืดและเปียกฝน ลมเย็นของเดือนพฤศจิกายนพัดกระทบจนเสื้อยูนิฟอร์มบางๆ สั่นระริก ขวัญข้าวกระชับกระเป๋าแน่น เดินเร็วขึ้น เสียงรองเท้าของตัวเองกระทบพื้นดังชัดเจนในความเงียบ… แต่เสียงอีกเสียงหนึ่งกลับดังแทรกขึ้นมา

“ตึก… ตึก… ตึก…”

ไม่ใช่เสียงของเธอเองแน่

เธอหันขวับตามเสียง แต่กลับไม่เห็นใคร…หัวใจเริ่มเต้นแรง มือไม้เย็นเฉียบ

หมับ!

“อ๊ะ… ปล่อยนะ!” เธอกรีดร้อง มือแกร่งจากชายในชุดดำคว้าข้อมือเธอแน่นก่อนลากร่างบางไปทางรถยนต์คันใหญ่สีดำที่จอดอยู่กลางถนน

“ช่วยด้วย! ปล่อยฉัน!”

ชายชุดดำไม่พูดอะไร แค่เปิดประตูรถแล้วผลักร่างเธอเข้าไปอย่างไร้ปรานี ก่อนเขาจะก้าวขึ้นตามมา

ภายในรถมีผู้ชายอีกคน… ใบหน้าคมเข้ม แววตาเย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็งที่ไม่เคยสัมผัสแสงแดด

เขานั่งไขว่ห้างอย่างสง่างามในสูทสีดำสนิท ทว่ารังสีที่เปล่งออกมากลับทำให้เธอเย็นวาบไปทั้งสันหลัง

“ขวัญข้าว ลูกนายชดาลใช่ไหม?”

เสียงของเขาหนักแน่นแต่เรียบเย็น

“คุณเป็นใคร!? ทำแบบนี้ทำไม!”

“ชื่อฉันคือคิรากร” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ ดวงตาคมจ้องตรงมาอย่างไม่ให้ทางหลบหนี “ฉันจะทำในสิ่งที่พ่อของเธอเคยทำกับครอบครัวฉันไว้… ชดใช้ให้หมด”

ขวัญข้าวชะงัก พ่อของเธอหายตัวไปตั้งแต่เธอยังเด็ก ไม่เคยมีใครพูดถึงเรื่องในอดีตนอกจากคำว่า “มันซับซ้อน” และ “อย่ารื้อฟื้น”

“ฉันไม่รู้เรื่อง! ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพ่อ!”

เขาแค่นหัวเราะเบาๆ มุมปากยกยิ้มเจือเหยียด “แต่เธอเป็นลูกของมัน…นั่นก็เพียงพอแล้ว”

⸻

เมื่อถึงคฤหาสน์ของเขา ขวัญข้าวถูกโยนลงไปในห้องหรูหราที่เหมือนกับกรงทอง มีเตียงนุ่ม โคมไฟระย้า เครื่องประดับราคาแพง… แต่ไร้ประตูออก เธอถูกขังไว้อย่างสวยงาม

เธอพยายามเคาะประตู ร้องเรียกใครก็ได้ แต่ไม่มีใครตอบ มีเพียงกล้องวงจรปิดและบอดี้การ์ดนิ่งเฉย

หลายชั่วโมงผ่านไป ประตูเปิดออกอีกครั้ง

คิรากรเดินเข้ามาช้าๆ ในมือถือแก้วไวน์ เขาจ้องเธอเหมือนเหยื่อที่ต้องการทดสอบความอดทน

“ยินดีต้อนรับสู่โลกของฉัน ขวัญข้าว… และขอแสดงความยินดีด้วย เธอกำลังจะได้ลิ้มรสของความพังพินาศที่พ่อเธอเคยสร้างไว้”

เสียงประตูปิดลงอย่างหนักหน่วงทิ้งให้ขวัญข้าวยืนตัวสั่นอยู่กลางห้องแปลกหน้า หัวใจของเธอยังคงเต้นระรัวจากความกลัวและความตกใจ

ภายในห้องสวยงามราวกับโรงแรมหรู มีเตียงหลังใหญ่ ผ้าม่านหนาทึบ เครื่องเรือนไม้สักราคาแพง ทุกอย่างดูสะอาดหมดจด… แต่สำหรับเธอ มันคือ กรงทอง

“เขาเป็นใคร… คิรากร… มาเฟีย?”

เสียงของตัวเองเบาหวิว เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พยายามรวบรวมสติ มือยังคงสั่นอยู่

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ไม่มีใครเข้ามา ไม่มีใครตอบ ไม่มีคำอธิบายใดๆ ประตูล็อกจากด้านนอก กล้องวงจรปิดที่มุมห้องยังคงจับตาดูเธออย่างเย็นชา

ขวัญข้าวเดินวนไปมา กำลังหาทางหนี เธอลองเปิดหน้าต่าง แต่เป็นกระจกนิรภัย มีเหล็กดัดแน่นหนาจากด้านนอก

“นี่มันบ้านคน หรือคุกกันแน่…” เธอพึมพำ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง ความเหนื่อยล้าจากวันที่ยาวนานทำให้เธอผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

—

เสียงเปิดประตูทำให้เธอตื่นขึ้นกลางดึก

ชายร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีดำเดินเข้ามาเงียบๆ กลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวของเขาลอยแตะจมูก คิรากร

ขวัญข้าวรีบลุกขึ้น ตั้งท่าเหมือนพร้อมจะวิ่งหนี แม้รู้ว่าคงไม่มีทางรอด

“จะหนีไปไหน” เขาเอ่ยเบาๆ แต่แฝงความกดดันมหาศาล

“คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้! ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพ่อ!”

เขาก้าวเข้ามาใกล้… ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

“ฉันไม่สนว่าเธอเกี่ยวหรือไม่เกี่ยว” ดวงตาของเขาแข็งกร้าว “แค่เธอเป็นลูกมัน ก็พอแล้ว”

มือหนาคว้าข้อมือเธออีกครั้งแรงจนเธอสะดุ้ง เขาลากเธอไปยังผนังห้อง กักร่างของเธอไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง

“ปล่อยฉันนะ!”

“ไม่… จนกว่าจะจำไว้ว่าเธออยู่ที่นี่ในฐานะอะไร” เขาโน้มหน้าเข้าใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน

ดวงตาของขวัญข้าวเบิกกว้าง ทั้งตกใจ ทั้งหวาดกลัว ลมหายใจของเธอขาดห้วง เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อ

เขาไม่จูบเธอ… แต่เฉียดเข้าใกล้แค่พอให้เธอสั่น

“ฉันไม่ใช่คนดี อย่าคิดจะใช้ความน่าสงสารมาเปลี่ยนใจฉัน” เสียงของเขาแหบพร่า ราวกับกำลังข่มอารมณ์บางอย่าง

จากนั้น เขาก็ผละออกช้าๆ ทิ้งเธอให้ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

—

คืนต่อมา ขวัญข้าวได้พบหญิงสาวในชุดแม่บ้านที่ชื่อว่า “นิตา” เธอพูดเบาๆ ระหว่างแอบนำข้าวเข้ามาให้

“อย่าคิดหนีค่ะคุณขวัญข้าว ที่นี่ไม่มีใครเคยหนีได้… แล้วคุณคิรากร… เขาเคยฆ่าคนที่ทรยศเขาได้โดยไม่กะพริบตา”

“เขาบ้า…” ขวัญข้าวพึมพำ

นิตาสบตาเธอเงียบๆ ก่อนพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน “แต่บางทีเขาแค่เจ็บมากจนไม่รู้จะทำยังไง…”

เช้าวันถัดมา ขวัญข้าวนั่งนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง บรรยากาศรอบตัวเงียบเกินไป เงียบจนน่าขนลุก แสงแดดยามเช้าสาดลอดผ้าม่าน แต่ไม่อาจทำให้ความรู้สึกหนาวเย็นในใจของเธออุ่นขึ้นมาได้

เธออยู่ที่นี่มาเกือบสัปดาห์… ไม่มีใครพูด ไม่มีใครตอบ แม้แต่ “เขา” ก็ไม่โผล่มาให้เห็นหน้าอีกเลยหลังคืนนั้น

จนกระทั่งเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นนอกประตู…

แกร๊ก—

ประตูเปิดช้าๆ เผยให้เห็นร่างสูงของชายผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์

ขวัญข้าวลุกพรวด สีหน้าเคร่งเครียด

“คุณจะเอายังไงกับฉันกันแน่!”

คิรากรเดินเข้ามาเงียบๆ มือซุกในกระเป๋ากางเกง เสื้อเชิ้ตสีเข้มพับแขนขึ้นถึงศอก เผยท่อนแขนแข็งแรงและรอยสักบางส่วนที่โผล่พ้นออกมา

“ฉันยังไม่รู้…” เขาพูดเสียงเรียบ “แต่เธอไม่ควรถามฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้น”

“คุณมันบ้า! คนวิกลจริต! ฉันเป็นมนุษย์ ไม่ใช่ของเล่น!”

เขาหัวเราะเบาๆ ย่างเท้าเข้าใกล้เธออีกครั้ง ใกล้… จนเธอถอยหลังไปจนชิดกำแพง

“งั้นเธอก็อย่าทำตัวให้น่าทดลองนักสิ ขวัญข้าว” เขากระซิบที่ข้างหู น้ำเสียงแหบพร่าทำให้เธอขนลุกทั้งตัว

“คุณไม่มีสิทธิ์!” เธอผลักเขาออกด้วยแรงทั้งหมด แต่เขาคว้าแขนเธอไว้ทัน

หมับ!

“ไม่มีสิทธิ์?” เขาจ้องตาเธอนิ่ง “คนที่อยู่ในอาณาเขตของฉัน ไม่มีใครมีสิทธิ์ทั้งนั้นแหละ ยกเว้นฉัน”

เขากระชากเธอเข้าไปใกล้ วินาทีนั้น หัวใจเธอเต้นโครมคราม ทั้งกลัว ทั้งสับสน

ริมฝีปากเขาเฉียดแก้มเธอเพียงนิด… เธอหลับตาแน่น ไม่รู้ว่าจะต้านหรือยอมจำนน

…แต่มันไม่ใช่จูบ

เขาหยุดไว้แค่นั้น ปล่อยมือจากแขนเธออย่างรวดเร็ว เหมือนตัวเองเพิ่งทำสิ่งที่ไม่ควรทำ

“ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ… แต่เธออย่าท้าทายฉันอีก” เขาพูดเสียงต่ำ ดวงตาคมฉายแววบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก

เขาหันหลังเดินออกจากห้อง ทิ้งเธอไว้ทั้งหัวใจที่สั่นคลอน

—

คืนนั้น ขวัญข้าวนั่งคิดย้อนถึงสายตาของเขา ความเย็นชาแฝงความสับสน ความเกลียดที่ปนกับอะไรบางอย่าง… เหมือนเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง

เขาไม่จูบเธอ…

แต่แค่เสี้ยววินาทีนั้น กลับทำให้เธอแทบลืมหายใจ