เสียงไซเรนแว่วไกลดังลั่นใกล้โรงพยาบาลกลางกรุงเทพยามค่ำ หน้าห้องฉุกเฉินเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดและเสียงร้องโหยหวนของคนเจ็บ รถตำรวจจอดหน้าทางเข้าอย่างรวดเร็ว ประตูเปิดออกด้วยมือใหญ่แข็งแรงของผู้ชายร่างสูงในชุดนอกเครื่องแบบ — เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนเผยเส้นเลือดตามท่อนแขนแน่น กล้ามไหล่หนา หน้าคมดุดัน มีรอยแผลเป็นจาง ๆ บนคาง และสายตาคมเฉียบเหมือนใบมีดโกน

สารวัตรภพ เดินตรงเข้ามาในห้องฉุกเฉินโดยไม่พูดอะไรสักคำ เสียงบู๊ทหนักกระทบพื้นดังกังวาน เป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวในเสื้อกาวน์สีขาวสะบัดผมลอนยาว ดึงถุงมือยางออกและหันมามองเขาอย่างฉับพลัน

“ขอโทษนะคะ นี่มันเขตห้ามเข้า!” เสียงหวานห้วนแต่ดังกังวานของ หมอแวว กระทบโสตประสาทเขาราวกับฟ้าฟาด

เขาหยุดชั่วครู่ มองเธออย่างไร้อารมณ์ ก่อนพูดเพียงคำเดียว

“คนร้ายอยู่ไหน”

แววเลิกคิ้ว หน้าสวยเฉี่ยวด้วยอายไลเนอร์แน่นๆ แววตาคมซ่าบซ่านเหมือนแอลกอฮอล์แรง ๆ ในผับ “คุณจะมาก้าวร้าวอะไรกับหมอคะ คนเจ็บก็ต้องรักษาไม่ว่าจะเป็นใคร—”

“มันฆ่าคนมา” เสียงทุ้มของภพพูดขัดเย็นเฉียบ แต่ดวงตานั้นไม่ได้มองคนร้ายเลย มันจ้องมาที่เธอเต็ม ๆ จนเธอต้องกลืนน้ำลาย

“ก็ใช่ค่ะ แต่นี่โรงพยาบาล ไม่ใช่โรงพัก” แววเชิดคาง ท่าทางมั่นใจ “คุณตำรวจบางคนก็เหมือนคนป่า นึกว่าใช้ตราจับใครก็ได้”

เขาไม่ตอบ แต่เดินเฉียดผ่านเธอไปโดยตั้งใจจะไม่ชน — ทว่าช่วงที่แผ่นอกกว้างของเขาเฉียดเนินอกเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ แววก็รู้สึกเหมือนไฟฟ้าช็อต

พระเจ้า...ตัวเขาร้อนเหมือนเตาเผา...

“กลิ่นเลือด...กับกลิ่นน้ำหอมคุณ...ตีกันชะมัด” เขาเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบแต่ชัดเจนพอให้เธอได้ยิน

แววหันขวับ ดวงหน้าแดงเรื่อ

“คุณพูดแบบนี้กับหมอทุกคนเหรอ”

ภพไม่ตอบ เพียงปรายตามองเธอ แล้วเดินเข้าห้องคนไข้ไปโดยไม่แคร์ เธอเม้มปากแน่น

อะไรของผู้ชายคนนี้... ทั้งเย็นชา ทั้งไร้มารยาท แถมยังหล่อโคตร...

ใช่ หล่อโคตร...

---

คืนนั้น เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน ผับหรูแถวย่านทองหล่อเปิดไฟวิบวับสะท้อนเงาผู้คน แววอยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีแดงสด ริมฝีปากทาลิปแดงสดเหมือนเชอรี่ หัวเราะกับเพื่อน ๆ พลางโยกตัวตามจังหวะเพลง EDM เสียงดัง

แต่แล้ว สายตาเธอก็เหลือบเห็นเงาสูงใหญ่ที่ยืนพิงกำแพงตรงบาร์ มองตรงมาด้วยแววตานิ่ง ๆ เหมือนสัตว์นักล่าซ่อนตัวอยู่ในป่า

ภพ

เขาใส่เสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำ กางเกงยีนสีเข้ม และรองเท้าบู๊ทคู่เดิม ดวงตาคมกริบยังจ้องเธอไม่วางตา เหมือนมองเหยื่อ ไม่ใช่ผู้หญิง

“โอ๊ย ตายแล้ว คนหล่อขนาดนั้นใครวะ” เพื่อนแววพูดพลางแตะไหล่เธอ

เธอจิบเหล้า แล้วเลียริมฝีปากเบา ๆ “ตำรวจ...สายสืบ...พูดน้อย ร้ายลึก”

“ของชอบมึงเลยอะดิ” เพื่อนกระซิบ

แววยิ้มมุมปาก “คืนนี้...กูอยากลองเขย่าก้อนน้ำแข็งดูหน่อย”

เธอลุก เดินตรงไปหาเขาด้วยส้นสูงห้าหุน เสียงดังชัดเจนบนพื้นไม้ เขายืนตัวตรงเมื่อเธอหยุดตรงหน้า

“ตามฉันมาทำไมคะ คุณตำรวจ?”

เขาก้มมองเธออย่างเหนือกว่า ใกล้จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ผสมกลิ่นบุหรี่

“สืบ”

“สืบที่ผับ? หรือสืบว่าฉันนัวกับใครคืนนี้?” เธอท้าทาย ยกมือแตะกระดุมบนเสื้อเขาเบา ๆ

เขาคว้าข้อมือเธอแน่น แต่น้ำเสียงยังคงราบเรียบ

“อย่าล้อเล่นกับไฟ ถ้าคุณยังไม่พร้อมจะไหม้”

หัวใจเธอเต้นแรงกว่าเบสในผับ มือของเขาแข็งราวกับเหล็ก และความร้อนจากฝ่ามือนั้นแผ่ซ่านขึ้นแขนเธอเหมือนไฟคลอก

นี่มันแค่เริ่มต้น... แล้วถ้าเขาเถื่อนจริงๆ ขึ้นมา...

---

ภายในห้องลับของผับ — ที่มีไว้สำหรับแขกวีไอพีหรือบางครั้ง...เพื่อการแลกเปลี่ยนที่ไม่ควรถูกเปิดเผย — ไฟสลัวส่องผ่านม่านผ้าโปร่งบาง สะท้อนเงาของร่างสองร่างที่ยืนเผชิญหน้ากันอยู่

เสียงเพลงข้างนอกดังเบา ๆ ผ่านผนังหนา ขณะที่แววยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะหายใจแรงเมื่อเขายังคงกุมข้อมือเธอไว้แน่น

“ปล่อยสิ” เธอพูดเบา ๆ

ภพปล่อย แต่ยังไม่ขยับไปไหน ร่างสูงใหญ่ของเขาอยู่ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงความต่างของอุณหภูมิระหว่างผิวกายเธอที่เริ่มร้อน กับร่างเขาที่เหมือนหินหลอมในเปลวไฟ

“คุณมีปัญหากับผม?” เขาถามในที่สุด น้ำเสียงต่ำลึกสะกิดสะท้านอย่างไม่รู้ตัว

แววยิ้มมุมปาก “ไม่มี...แต่ฉันแค่สงสัยว่าคุณเคยยิ้มบ้างมั้ย”

เขาไม่ตอบอีกเช่นเคย ดวงตานิ่งเฉย แต่ข้างในปั่นป่วน

เธอเดินเข้าใกล้ยิ่งกว่าเดิม แหงนหน้ามองขึ้น จนปลายจมูกเกือบแตะกัน

“หรือคุณกลัว... ว่าถ้าเผลอยิ้มให้ฉันแล้วจะติดใจ?”

ภพคว้าคางเธอแน่นกว่าเดิม คราวนี้แรงกว่าครั้งก่อน ริมฝีปากของเขาอยู่ใกล้จนลมหายใจร้อนปะทะผิวเธอทุกคำ

“คุณกำลังเล่นกับอะไรที่คุณไม่เข้าใจ” เสียงเขาเหมือนคำรามเบา ๆ

แววไม่ถอย เธอยังคงยั่ว “ก็สอนฉันสิ”

ทันทีที่คำพูดจบลง ภพบดริมฝีปากลงมาอย่างแรง เขาจูบเธอเหมือนพายุ ไม่ใช่การจูบเพื่อรัก — แต่มันคือการจูบของผู้ชายที่อดกลั้นมานาน จูบแรกของคนที่ไม่เคยลิ้มรสสัมผัสทางเพศ

เขาครางเบา ๆ ในลำคอเมื่อปากเธอตอบรับ ทั้งดุนลิ้นและปล่อยให้เขาดูดขบอย่างดิบเถื่อน

มือของเขาขยุ้มแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่เปิดเพราะชุดเดรสเกาะอก ลูบไล้จากต้นคอลงมาตามแนวกระดูกสันหลัง แววสะดุ้งแต่ไม่หนี กลับยิ่งแนบตัวเข้าไปใกล้

“คุณ... ไม่เคย...” เธอพูดเสียงแผ่วเมื่อริมฝีปากแยกออก

ภพหายใจแรง ดวงตาแดงวาว เขาไม่ตอบ แต่สายตาที่มองเธอเหมือนสัตว์ร้ายเพิ่งได้กลิ่นเหยื่อครั้งแรกในชีวิต

เขาจับมือเธอแล้วกดมันลงบนอกซ้ายของเขา หัวใจเขาเต้นแรง รัว ไม่ต่างจากของเธอ

“ตอนนี้ ฉันไม่อยากฟังคำถาม” เขาเอ่ยเสียงต่ำ “ฉันแค่อยาก...รู้ว่าเธอจะหยุดฉันไหม ถ้าฉัน...ไปต่อ”

แววยิ้ม — และไม่พูดอะไร เธอแค่ค่อย ๆ ใช้นิ้วปลดกระดุมเสื้อเขาทีละเม็ด ขณะที่ภพยืนนิ่ง ปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายชี้นำเป็นครั้งแรกในชีวิต

เนื้อผิวของเขาร้อนจัด กล้ามอกแน่นกระเพื่อมตามจังหวะหายใจ เธอเลื่อนริมฝีปากลงไปที่อกข้างหนึ่ง ขบเบา ๆ ตรงรอยแผลจาง ๆ บนผิวเขา

ภพสูดลมหายใจแรง คำรามในคออีกครั้ง เขากระชากเธอเข้ามาแนบอกแน่นจนร่างบางแทบขาดใจ ริมฝีปากบดลงมาซ้ำอีกครั้งอย่างหิวกระหายกว่าเดิม มือเลื่อนลงไปถึงสะโพก ลูบคลำผ่านเนื้อผ้า แล้วกำแน่นจนเธอเผลอครางเสียงต่ำ

“คุณรู้มั้ยว่าคุณกำลังทำให้ผม...” เขาหยุดหายใจ

“หิว?” เธอกระซิบ

เขาตอบด้วยการกดเธอลงกับผนังห้อง แขนข้างหนึ่งยันผนังไว้ อีกข้างจับเอวเธอแน่น ใบหน้าเขาอยู่ตรงลำคอเธอ จมูกซุกไซ้ตามแนวคอเบา ๆ ก่อนใช้ลิ้นแตะไล้ไปจนถึงกระดูกไหปลาร้า

แววขาสั่น เธอไม่เคยถูกสัมผัสด้วยพลังแบบนี้ — ดิบ เถื่อน หิวกระหาย และซื่อสัตย์กับความรู้สึกจนแทบไม่มีคำอธิบาย

แต่ภพก็หยุดทันที ทั้งที่ลมหายใจเขายังหนักหน่วง และกล้ามเนื้อแข็งเกร็งเต็มตัว

เขาถอยออกมา ราวกับใช้พลังงานมหาศาลห้ามตัวเองไว้

“ออกไป... ก่อนที่ฉันจะ...” เสียงเขาสั่นเล็กน้อย

แววยืนนิ่ง หน้าหล่อนั้นแดงจัดและเปียกเหงื่อ “ก่อนที่คุณจะทำอะไร?”

เขาหลับตาแน่น “ก่อนที่ฉันจะปล่อยสัตว์ในตัวฉันออกมา — และเธอจะไม่มีวันลืมคืนแรกของมัน”

---

ภายในห้อง VIP ยังคงมืดสลัว กลิ่นกายและเหงื่อเริ่มผสมกับกลิ่นเครื่องดื่มในอากาศจนราวกับห้องนี้ไม่ใช่แค่ที่พักชั่วคราว แต่คือสนามรบของความอยาก...

ภพยืนพิงกำแพง ฝ่ามือยังกำแน่นเหมือนระเบิดจะระเบิดในอกทุกวินาที ใจเขาเต้นแรง และท่อนล่างแข็งขึงเจ็บปวดเพราะความปรารถนาที่ถูกสกัดกลางทาง

เขาไม่เคยรู้ว่า ‘อารมณ์’ แบบนี้มันหน้าตาเป็นยังไง...

และเธอ — หญิงสาวตรงหน้า — เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้ว่า "สิ่งที่เรียกว่าไฟปรารถนา" มันไม่มีวันควบคุมได้จริง

แววถอยออกมานิด ก่อนจะเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้เธอยื่นมือไปที่ขอบกระโปรงเดรสตัวเอง แล้วรูดลงจนหลุดจากสะโพก เผยให้เห็นเรียวขาขาวสะท้อนแสงไฟ และกางเกงในลูกไม้สีดำลายโปร่งที่แทบไม่ปกปิดอะไรเลย

ภพกัดฟันจนสันกรามขึ้นชัดเจน เขายังไม่ขยับ แต่อารมณ์เขารุนแรงเกินจะทนได้นาน

เธอเดินเข้ามาแนบอกเขาอีกครั้ง มือเรียวลูบแผ่นอกเปลือย แล้วลากไล้ลงมาตามแนวหน้าท้องที่แน่นจนเห็นรอยกล้ามเป็นแท่งชัดเจน ราวกับปั้นมาจากหิน

“ถ้า...ฉันขอให้คุณทำ...คุณจะหยุดฉันมั้ย?”

“ผมไม่เคยหยุดอะไรที่ผมไม่เคยเริ่ม” เขาตอบทันที เสียงต่ำราวกับคำสั่ง

แวววางริมฝีปากบนริมฝีปากเขาเบา ๆ ครั้งแรก — ไม่มีแรง ไม่มีการลุกล้ำ แค่สัมผัสแผ่วเบา เหมือนรอให้เขาเป็นฝ่ายเลือก...

และเขาเลือก

ภพคว้าร่างเธอขึ้นช้อนทันที พาไปวางบนโซฟาเบาะหนังอย่างรวดเร็ว ไม่มีความนุ่มนวล มีแต่แรงกด ความแน่น และความดิบที่เขาไม่เคยรู้ว่าเก็บไว้กับตัวมานานแค่ไหน

เขาจูบลงมาที่ลำคอ ใช้ลิ้นไล้ช้า ๆ ไปตามแนวคอด้านข้าง ขบเม้มตามแรงสั่นของกล้ามเนื้อเธอ แววครางเสียงต่ำ มือจิกเบาะโซฟาแน่น

มืออีกข้างของเขาเลื่อนไปยังต้นขาเธอ ลูบผ่านเนื้อเนียนนุ่ม ไล้ไปจนถึงขอบชั้นใน และแทนที่จะรีบร้อน — เขากลับหยุดอยู่แค่ขอบนั้น ใช้ปลายนิ้ววนเบา ๆ จนเธอแทบจะยกสะโพกขึ้น

“คุณ...” แววพูดเสียงหอบ “คุณทำแบบนี้เก่งเกินไปสำหรับคนที่ไม่เคย...”

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาดำวาวและแดงจัดจนแทบเป็นสีเลือด

“ผมเคยเห็นมันในทุกซอกซอยของชีวิตคนร้าย ผมรู้ว่าความต้องการมันหน้าตาเป็นยังไง...แต่เพิ่งเคยรู้ ว่ากับคุณ...มัน ‘รู้สึก’”

ทันใดนั้น เขาใช้ปากแตะปลายยอดอกเธอผ่านชุดในบางเบา ดูดแรงพอให้เธอร้องคราง มือเลื่อนลงไปใต้กางเกงใน ใช้นิ้วกลางแยกกลีบเนื้ออ่อนช้า ๆ

เธอเปียก — เปียกจนเขารู้สึกได้ตั้งแต่ปลายนิ้วสัมผัส

เขาจ้องหน้าเธออีกครั้ง ขณะที่เริ่มวนปลายนิ้วบนจุดเสียวเบา ๆ “บอกผมว่าคุณพร้อม...”

แววเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรง มือคว้าผมเขาแน่น

“ไม่ใช่แค่พร้อม... ฉันอยากให้คุณปล่อย ‘สัตว์ร้าย’ ตัวนั้น...ออกมาเลย”

ภพไม่ต้องให้เธอพูดซ้ำ เขาลุกขึ้นช้า ๆ รูดซิปกางเกงตัวเองลง เผยให้เห็นสิ่งที่เธอแทบไม่เชื่อสายตา — ใหญ่ ยาว และแข็งจนเส้นเลือดปูด

เธอเบิกตากว้าง ลมหายใจสะดุดทันที ก่อนที่เขาจะเข้ามาแทรกกลางเรียวขาเธอ บังคับให้เธอแยกออกกว้างขึ้น เขาใช้ปลายนิ้วลูบที่ช่องทางชุ่มนั้นอีกครั้ง ก่อนค่อย ๆ กดตัวตนของเขาเข้าช้า ๆ

แรง — ใหญ่ — จนเธอต้องกอดเขาแน่นและหอบคราง

ภพกัดฟันแน่น เขาฝังหน้าไว้ตรงไหล่เธอ ขณะที่ค่อย ๆ ขยับเข้าออกอย่างมั่นคง ทีละนิด แต่ลึกทุกครั้ง

เสียงคราง เสียงเนื้อกระทบเนื้อ และเสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังสลับกันไปในห้อง

เขาไม่ได้พูดสักคำ แต่ร่างกายเขาสื่อสารทุกอย่าง — ทั้งความดิบ เถื่อน ความหิว ความกลัว และ...ความจริงใจที่ล้นออกมาจากสัมผัสทุกครั้งที่เขาเล้าโลมเธอ

แววขยับสะโพกสวนรับจังหวะ เขาเร่งจังหวะขึ้น ขยับแรงและลึกจนเธอกรีดเสียงในลำคอ มือจิกหลังเขาเป็นรอย

และในจังหวะสุดท้าย ก่อนร่างทั้งสองจะกระตุกไปพร้อมกัน — ภพสบตาเธอแน่นิ่ง และพูดเสียงแหบพร่า

“เธอเป็นคนแรก...และจะเป็นคนเดียว”

---

เสียงนาฬิกาปลุกไม่ดังในห้องพักโรงแรมหรูกลางเมือง แต่ร่างของแววกลับรู้สึกตัวก่อนแสงแดดจะลอดผ่านม่านเสียอีก

เธอลืมตาช้า ๆ กลิ่นกายของเขายังอวลอยู่ในหมอน กลิ่นกายเพศผู้ที่ดิบเถื่อน แฝงกลิ่นเหงื่อ ผสมกลิ่นบุหรี่และหนังแท้ — กลิ่นที่ติดอยู่บนผิวเธอ ราวกับตราประทับของเจ้าของที่เพิ่งผ่านศึกกลางคืนมา

เตียงข้างเธอว่างเปล่าแล้ว แต่รอยบนผ้าปูบอกชัดว่าเขาเคยนอนอยู่ตรงนี้...

ริมฝีปากของเธอยังชาเหมือนถูกขบเม้มไว้ทั้งคืน ต้นขาด้านในช้ำเบา ๆ ด้วยความแน่นและลึกที่เขาฝากไว้ไม่มีปราณี แต่ถึงอย่างนั้น... ร่างกายเธอกลับยังคงต้องการมากกว่านั้น

ภพ... สัตว์ร้ายเงียบที่ปลุกวิญญาณหญิงในตัวเธอขึ้นมาทั้งหมดในคืนเดียว

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น — สั่นแรงราวกับจะเตือนว่าโลกจริงยังตามมาเสมอ

> “ดร.แววครับ ที่ ER มีคนไข้ฉุกเฉินที่เกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมเมื่อวานนี้ค่ะ ตำรวจขอความร่วมมือคุณด่วนเลย”

เธอขมวดคิ้วทันที ชื่อผู้ป่วยคือ "เอกพล" — คนขับรถที่โดนลูกหลงจากเหตุไล่ล่าที่ภพทำเมื่อวาน และตอนนั้นเขาถูกส่งต่อมา ICU โดยที่ภพไม่ทันได้สอบสวน

“คุณอย่าเพิ่งให้ใครเข้าถึงเขา จนกว่าฉันจะไปถึง” เธอสั่งแล้วรีบคว้ากระเป๋า สวมชุดทำงานสีขาวครีม กระโปรงทรงสอบที่ทำให้เรียวขาดูยาวขึ้นทันที

---

ภายในห้องสอบสวนที่โรงพยาบาล ภพยืนพิงผนัง สวมเสื้อเชิ้ตใหม่ สีเทาเข้ม ไม่มีเครื่องแบบ แต่รัศมีของ “สารวัตร” ยังแรงอยู่ชัดเจน

เขาไม่ได้มองคนไข้ตรงหน้าเลย — เขามองแววที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมเสียงส้นสูงกระทบพื้นเบา ๆ ดวงตาของเขากวาดจากหน้าเธอลงมาจนถึงปลายเท้าแบบไร้การปิดบัง

เธอรับรู้... สายตานั้นมันทั้งเรียบ ทั้งลึก และเร่าร้อนเหมือนเปลวเพลิงที่ยังไม่สงบ

แววหลบสายตาไปทางคนไข้ “คนเจ็บยังรู้สึกตัวไม่เต็มร้อยนะคะ พอมีเวลานอนพักสมองไม่นานเอง”

“ผมไม่ถามถึงคนไข้” ภพพูดสั้น ๆ แต่แววสะดุด

“แล้วคุณจะถามถึงอะไร?” เธอถามกลับเสียงเบา

“เมื่อคืน...” เขาหยุดนิ่งไปแค่เสี้ยววินาที ก่อนพูดชัดถ้อยชัดคำ “เธอเสียใจมั้ย?”

แววเลิกคิ้ว ท่าทางยั่วนิด ๆ เพื่อป้องกันตัวเองจากอารมณ์บางอย่างที่กำลังจะล้น

“คุณถามแบบนั้นกับผู้หญิงทุกคนหลังจาก...”

“ไม่เคยมี ‘ผู้หญิงทุกคน’” ภพตอบทันที “มีแค่เธอ”

แววเงียบ ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนพยายามกลบด้วยรอยยิ้ม

“งั้นก็ถือว่า... เราเริ่มต้นกันแปลกดีนะคะ ตำรวจกับหมอ ที่นอนด้วยกันก่อนคุยกันเรื่องชื่อจริง”

เขาขยับเข้ามาใกล้ แววต้องถอยหลังไปติดโต๊ะ

“ไม่ใช่แค่ ‘นอนด้วยกัน’” เขาโน้มตัวลงช้า ๆ เสียงหายใจแตะข้างแก้มเธอ “ฉัน ‘ฝัง’ ตัวเองไว้ในเธอแล้ว แวว...อย่าคิดว่าเรื่องเมื่อคืนจะลบได้ง่าย”

---

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะทันควัน

“สารวัตรครับ มีรายงานว่า ‘เอกพล’ ถูกตามสะกดรอยก่อนมาถึงโรงพยาบาล ทางฝ่ายข่าวกรองเชื่อว่าเขาอาจพัวพันกับขบวนการยาเสพติดระหว่างประเทศ”

ภพขมวดคิ้วทันที แววก็พลันรู้สึกถึงไอเย็นแปลก ๆ ไล่ขึ้นสันหลัง

“หมอแวว...คุณเป็นคนสุดท้ายที่เข้าห้อง ICU ก่อนคนเจ็บจะอาการทรุด — แล้วคุณไม่ได้อยู่คนเดียวตอนนั้น”

เสียงจากอีกนายตำรวจพูดชัดเจน

ภพหันขวับ ดวงตาดำสนิท เหมือนเปลวไฟเริ่มจุดขึ้นใหม่

แววกลืนน้ำลาย — เธอรู้แล้วว่านี่อาจไม่ใช่แค่เรื่องของ “เตียง” อีกต่อไป

---

ห้องทำงานแพทย์เวรชั้นบนสุดของโรงพยาบาลปิดเงียบ แต่ประตูที่ล็อกจากด้านในไม่ได้ช่วยปิดกั้นความตึงเครียดที่ไหลเวียนในอากาศเลยแม้แต่น้อย

แววยืนพิงตู้เอกสาร ผิวเธอซีดน้อย ๆ จากแรงกดดันที่ถูกซักถามว่าอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเครือข่ายยาเสพติด ทั้งที่เธอแค่ช่วยคนเจ็บ

ภพเดินตามเข้ามาเงียบ ๆ ปิดประตูลงเบา ๆ ร่างสูงใหญ่ของเขาขวางทางออกไว้โดยสมบูรณ์

“ทำไมไม่บอกฉันว่ามีใครอยู่กับเธอใน ICU?” น้ำเสียงของเขาต่ำ แฝงแรงสะกดจิต

“ก็เพราะมันไม่มีไง...” แววหันมา ใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ “แล้วคุณเป็นอะไร ทำไมมองฉันเหมือนจะฆ่ากันอยู่ตลอดเวลา?”

ภพไม่พูดเปล่า เขาก้าวเข้ามาเร็ว ร่างสูงชิดติดจนเธอต้องแหงนหน้าเผชิญเขาเต็ม ๆ

“ฉันมองเธอเหมือนจะ ‘ฆ่า’ เพราะเธอกำลังจะ ‘ฆ่าฉัน’” เขากระซิบเสียงพร่า ขณะที่มือดันเธอชิดผนังตู้เอกสาร “ด้วยความอยาก...ที่ฉันไม่เคยรู้ว่ามันรุนแรงได้ขนาดนี้”

แววยังจะตอบกลับ แต่ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากร้อนจัดที่จู่โจมอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีการรอ ไม่มีจังหวะ — มีแค่การลงโทษ

ภพบดจูบรุนแรง มือข้างหนึ่งโอบรัดเอว อีกข้างหนึ่งดึงเสื้อกาวน์เธอเปิดออก กระดุมหลุดกระจาย ขณะที่เขาซุกใบหน้าลงตรงเนินอก ลิ้นไล้กวาดผ่านผิวเนียนจนเธอสะดุ้งเผลอครางเสียงต่ำ

“คุณโกรธ...” เธอพูดระหว่างจูบ “เพราะมีคนอื่นเข้าไปในห้อง ICU หรือเพราะ...กลัวฉันจะไปมีอะไรกับคนอื่น?”

คำพูดนั้นเปลี่ยนอุณหภูมิในห้องทันที

ภพเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเข้มเหมือนกลางคืน “เพราะฉันไม่ชอบให้ใครแตะ ‘ของ’ ของฉัน”

คำว่า ‘ของฉัน’ ทำให้แววขนลุกวาบ ทั้งร้อน ทั้งหนาว พร้อมกัน

เขาจับข้อมือเธอขึ้น กดไปเหนือศีรษะ ใช้ร่างกายกดเธอไว้กับตู้ มืออีกข้างเลื่อนไปเปิดกระโปรงทรงสอบที่รัดสะโพกเธอขึ้นอย่างรุนแรง ก่อนจะฉีกชั้นในทิ้งอีกครั้ง

“ของฉัน...” เขากระซิบใกล้ ๆ ใบหู “จะไม่มีใครได้เห็น...ไม่ว่าในห้องฉุกเฉิน...หรือใต้แสงไฟใดทั้งนั้น”

แววหายใจหอบ ร่างกายเธอสั่นแรงตั้งแต่เขาแตะนิ้วแรกไปที่กลางเรียวขา ใช้ฝ่ามือหนาบีบสะโพกเธอแน่น แล้วลากไล้นิ้วผ่านร่องชื้นที่เปียกจนเขาต้องกัดฟัน

เขาก้มลง ใช้ลิ้นกวาดซ้ำลงล่าง ไม่รอให้เธอขอ ไม่แม้แต่จะช้า

เสียงของแววหลุดออกมาไม่ทันห้าม เธอร้องครางสูง มือจิกไหล่เขาอย่างไม่สนผิวหนังที่โดนขูด

ภพค่อย ๆ ยืดตัวขึ้นอีกครั้ง และในจังหวะที่เธอจะพูด เขาดันสะโพกเข้าหาเธอทันที รุนแรง ลึก และไม่มีการเตือน

“อ๊ะ...ภพ...!” เธอกัดปาก มือคว้าคอเสื้อเขาแน่น

เขากระซิบคำเดียว

“เงียบ... อย่าร้อง... เดี๋ยวมีคนได้ยินว่าเธอเป็นของฉันยังไง”

เสียงหอบหายใจของเขาแทรกอยู่ในจังหวะที่สะโพกกระแทกเข้ามาทุกครั้ง ลึกขึ้น เร็วขึ้น ราวกับสัตว์ป่า เขาใช้ทั้งตัวดันเธอไว้ไม่ให้หนี ร่างเขาทั้งแข็งและร้อนระอุ

“คุณหึง” เธอพูดเสียงแผ่ว “คุณติดฉันแล้วจริง ๆ ใช่มั้ย?”

เขาไม่ตอบ เขาเพียงใช้ริมฝีปากขบเบา ๆ ที่ไหล่เธอ ทิ้งรอยไว้เป็นหลักฐาน แล้วกระแทกครั้งสุดท้ายจนร่างเธอแทบยกขึ้นจากพื้น

เสียงครางหลุดจากลำคอของทั้งสองก่อนจะจบด้วยแรงกระตุกที่แผ่ไปทั้งร่าง

และเมื่อทุกอย่างสงบลง ภพก็ยังไม่ขยับออกไปไหน เขายังอยู่ตรงนั้น แนบชิด เหงื่อหยดลงมาตามไรผม

“ฉันไม่เคยติดใครมาก่อน...” เขาพูดเบา ๆ ข้างหูเธอ “แต่เธอกำลังจะเปลี่ยนทุกอย่าง”

ค่ำคืนนั้น เมืองหลวงเต็มไปด้วยแสงไฟและเสียงบีบแตร แต่ในมุมหนึ่งของลานจอดรถชั้นใต้ดินโรงพยาบาล กลับเงียบราวกับหลุดออกจากโลก

แววก้าวออกจากลิฟต์คนเดียว โทรศัพท์แนบหู พูดคุยกับเพื่อนหมออีกโรงพยาบาลเรื่องคนไข้ ก่อนจะรู้สึกเหมือนมีบางอย่าง ‘ผิด’

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ตามหลังมา—ไม่ใช่ใครที่เธอรู้จักแน่

เธอเร่งจังหวะ มือล้วงหากุญแจรถในกระเป๋า แต่เสียงฝีเท้านั้นก็เร็วขึ้นเช่นกัน

ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับ—

ร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

แววร้องเสียงหลุดหลุด แต่ไม่ทันจะได้ส่งเสียงอีก เงาสูงใหญ่อีกคนก็พุ่งตามเข้ามา—

ปัง!

เสียงกระแทกดังสนั่น เมื่อชายที่พุ่งมาหาเธอโดนกระชากลำคออัดเข้ากับเสา

แววหอบหายใจ เหงื่อเย็นผุดทั่วหลัง มองภาพตรงหน้าด้วยตาเบิกกว้าง

ภพ

เขามาเร็วกว่าที่เธอคิด

มือข้างหนึ่งของเขากำคอคนร้ายแน่น อีกข้างชักปืนพกออกมาแบบไม่ลังเล ปลายกระบอกจ่อแน่นที่หน้าผากของชายคนนั้น

“ใครส่งแกมา” เขาถามเสียงราบ เรียบ...แต่น่ากลัวกว่าคำขู่ใดในโลก

คนร้ายไม่ตอบ—ภพขยับปืนเข้าใกล้อีกนิด นิ้วเกือบแตะไก

“ฉันนับสาม ถ้าไม่ตอบ... ฉันจะยิงให้ไม่ตายแต่เดินไม่ได้อีกเลย”

แววกลืนน้ำลาย แม้จะรู้ว่าเขาเป็นตำรวจ แต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอขนลุก—เขาไม่ใช่แค่ตำรวจ เขาคือหมาป่าที่เมื่อกัดแล้วจะไม่ปล่อยเหยื่อเด็ดขาด

“ย...อย่าฆ่าผม ผมแค่ได้ค่าจ้างให้ถ่ายภาพผู้หญิงคนนั้น...”

ชายคนนั้นชี้มาที่แวว มือสั่น “ไม่รู้ชื่อคนจ้าง แค่เป็นเบอร์แปลก ๆ...”

ภพผลักมันลงกับพื้นอย่างแรง จนเสียงกระแทกดังก้องลานจอดรถ ก่อนหันกลับมาหาเธอ

แววยืนนิ่ง ใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกถึงแรงสั่นในร่าง

ภพเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาเขาดำสนิท สันกรามขึ้นชัดเจน เส้นเลือดที่คอเต้นแรง

“มีคนหมายหัวเธอ” เขาบอกเสียงเข้ม “และฉันจะไม่ปล่อยให้ใครมาแตะต้องเธออีก—แม้แต่ปลายเล็บ”

เธอหายใจลึก “คุณตามฉันมา?”

“ฉันไม่ได้ตาม... ฉันแค่ไม่ไว้ใจโลกนี้พอจะปล่อยเธอไว้คนเดียว” น้ำเสียงเขาหนักแน่น ราวกับเป็นกฎของจักรวาล

เธอเม้มปากแน่น ก้าวเข้าไปหาเขาหนึ่งก้าว

“แล้วคุณไว้ใจฉันหรือยัง?”

เขาไม่ตอบ แต่มือเขายกขึ้นแตะแก้มเธอเบา ๆ

“ฉันแค่...ยังไม่รู้จะใช้คำว่า ‘ของฉัน’ กับใครยังไง...แต่มันใช้กับเธอ...จนอยากจารึกไว้ในเลือด”

เธอหัวเราะเบา ๆ น้ำตาคลออย่างประหลาด “คุณพูดอะไรโรแมนติกแบบนั้นออกมาได้ยังไง...”

“ไม่โรแมนติก...นี่คือความจริง” เขาจ้องตาเธอไม่กะพริบ “ถ้าฉันต้องฆ่าเพื่อปกป้องเธอ...ฉันจะไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว”

---

คืนนั้น แววไม่ได้กลับบ้าน

ภพพาเธอไปยังห้องลับของเขา — ห้องพักบนดาดฟ้าสถานีตำรวจที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีรูป ไม่มีภาพ ไม่มีแม้แต่เตียงดี ๆ

แต่เขาเปิดประตูให้เธอเข้ามา

และในความเงียบของห้องนั้น แววรู้แล้วว่า...

เขาไม่ใช่แค่ผู้ชายที่เธอมีเซ็กส์ด้วย

เขา คือคนที่ร่างกายเธอเลือก...

และหัวใจเธอกำลังจะยอมจำนนอย่างช้า ๆ...แต่แน่นอน

ภายในห้องทำงานชั้นพิเศษของแวว

เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะกว้างรายล้อมด้วยแฟ้มคนไข้ เสียงแอร์เบา ๆ ไม่ช่วยให้บรรยากาศในหัวใจเธอเย็นลงเลย

โทรศัพท์ของเธอเงียบไปทั้งวัน

ไม่มีข้อความ ไม่มีสายจากเขา ไม่มีแม้แต่เสียงเคาะประตูที่เธอหวังว่าจะเป็นเขา

ภพหายไป

หลังจากคืนที่เขาพาเธอไปหลบภัยบนดาดฟ้าของเขา — ที่ที่ไม่มีใครเคยได้เข้าไป

หลังจากคำพูดที่ว่า “เธอเป็นของฉัน”

หลังจากสายตาและสัมผัสที่เหมือนเขาจะ...ห่วงเธอมากกว่าที่เขายอมรับ

วันนี้เขากลับหายไปเหมือนลม

เธอลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่าง มองออกไปเห็นเงาตึกที่ซ้อนกันเหมือนม่านความเงียบ เธอไม่รู้เลยว่า...เขากำลังคิดอะไรอยู่

ไม่รู้เลยว่า...ที่เขาเงียบไปเพราะ “กลัว” หรือเพราะ “พยายามตัดใจ”

---

ณ ห้องซักถามของหน่วยสืบสวน

ภพนั่งอยู่หน้าแฟ้มข้อมูลการลอบติดตามแวว ดวงตาเขาแดงเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะอดนอน — แต่เพราะเขาคุมอารมณ์ไม่ได้ตอนเห็นภาพจากกล้องวงจรปิด

มีผู้ชายแปลกหน้า ยืนมองเธอที่คาเฟ่ข้างโรงพยาบาลนานกว่า 18 นาที

ไม่เข้าไปทัก แต่จ้องเหมือนหมาป่ารอเหยื่อ

กรามเขาขบแน่นจนได้ยินเสียงกึกในห้อง

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“สารวัตรครับ มีสายจากหน่วยคุ้มครองพยาน จะให้โอนมั้ยครับ?”

“ไม่ต้อง” ภพพูดสั้นก่อนปิดแฟ้ม และเดินออกจากห้องทันที

เขาไม่ใช่ตำรวจในตอนนี้

เขาแค่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง...ที่กำลังจะเสียผู้หญิงของเขาไป

---

ภายในผับหรูที่แววเคยไปประจำกับเพื่อน

คืนนี้เธอมานั่งเงียบ ๆ อยู่คนเดียว สวมเดรสสีน้ำเงินเข้มเปิดหลัง ผมม้วนลอนคลาย ปากทาสีเบอร์เดิมที่ภพเคยกัดเม้มไม่หยุด

เพื่อน ๆ โทรตามหลายครั้ง แต่เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่า...

คืนนี้เธอกำลัง “รอ”

เธอไม่ได้เต้น ไม่ได้ดื่ม ไม่ได้เล่นมือถือ

แค่จิบไวน์เบา ๆ และปล่อยเพลงดังกลบความว่างเปล่าในหัวใจ

แต่ทันใดนั้น

แรงบีบที่ข้อมือซ้ายเธอแน่นขึ้นกะทันหัน

เธอหันไป—เขายืนอยู่ตรงหน้า

ภพ

ในเสื้อเชิ้ตดำเปิดกระดุมสองเม็ด สายตาเขาดำสนิท แข็งกร้าว ไม่ใช่ความเย็นชาแบบเดิม

แต่คือความคลั่ง

“ลุก” เขาสั่งเสียงต่ำ

“อะไรของคุณ—”

“ฉันบอกให้ลุก” เขาโน้มตัวลง กระซิบชิดหู “ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันพาเธอขึ้นโต๊ะตรงนี้...ต่อหน้าคนทั้งผับ”

หัวใจแววกระตุก เธอลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ภพคว้ามือเธอพาเดินทะลุกลางผับ ไม่พูดอะไรสักคำ แต่ทุกคนหลีกทางให้เขาโดยอัตโนมัติ เหมือนรู้ว่า...ผู้ชายคนนี้ “กำลังจะระเบิด”

---

ลิฟต์ส่วนตัวของผับหยุดที่ชั้นบนสุด — ห้องรับรอง VIP

ประตูปิดลงทันทีที่เธอก้าวเข้ามา เขาไม่พูดสักคำ

แต่พอเสียง ติ้ง ของลิฟต์จบลง — เขาก็กระชากเธอเข้ากำแพงทันที

ริมฝีปากบดลงอย่างรุนแรง ไม่มีคำทัก ไม่มีอารัมภบท มีแต่ความเร่าร้อนที่แทบเผาทุกเส้นประสาท

“ทำไม...” เขาพูดเบาหลังจากถอนจูบ

“ถึงแต่งตัวแบบนั้น... ทำไมต้องนั่งรอใครในผับ...ทำไมไม่โทรหาฉัน...”

เธอหอบแรง ดวงตาแดงเรื่อ “เพราะคุณหายไป! เพราะฉันไม่ใช่คนที่คุณ—”

ภพไม่ปล่อยให้เธอพูดจบ

เขาหันตัวเธอไปพิงโต๊ะบาร์ กระชากเดรสลงอย่างแรงจนซิปขาด กระโปรงเลื่อนลงพื้นในพริบตา

มือเขาไม่สั่น

เสียงเขาไม่ดัง

แต่ท่าทางเขาคือพายุคลั่งที่ไม่มีใครหยุดได้

“ฉันไม่เคยคิดว่าจะเสพติดใครได้ขนาดนี้...” เขากระซิบ

“แต่พอเธอหายไป...ฉันอยากฆ่าทุกคนที่มองเธอ”

“คุณ...” แววพูดไม่ออก ร่างกายเธอสั่นเพราะแรงตึงในอากาศ

“คืนนี้...” เขาก้มลง ลิ้นแตะใบหูเธอเบา ๆ

“ฉันจะฝังคำว่าของฉันไว้ในร่างกายเธอ...ทุกจุดที่ผู้ชายคนอื่นคิดจะมอง”

---

เสียงซิปแตกของเดรสดังเหมือนระเบิดในห้องรับรองหรู

แววหอบหายใจแรง ร่างเปลือยเปล่าเบื้องหน้าภพที่มองเธอราวกับไม่ใช่ผู้หญิง แต่คือสิ่งที่เขาต้อง “ครอบครองจนสุดลมหายใจ”

เขาไม่ถอดเสื้อของตัวเอง ไม่ปล่อยให้เธอได้แม้แต่เวลาเตรียมใจ

เขาแค่คว้าเธอเข้ามาในอ้อมแขน แล้ววางเธอลงบนโซฟาหนังอย่างแรง แต่ระวังพอจะไม่ให้เจ็บ

ดวงตาเขาทั้งดำ ทั้งแดง และทั้งสั่น

แต่ร่างกายของเขาแน่นร้อน ราวกับจะระเบิดได้ทุกวินาที

“คุณจะทำอะไร…” แววถามเสียงหอบ

“จะสั่งสอน” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนโน้มตัวลง

ริมฝีปากของเขาประกบกับยอดอกเธออย่างแรง ใช้ทั้งปาก ลิ้น และฟัน ขบ ดูด จนร่างเธอสะดุ้ง

เขาทำเหมือนต้องการทิ้ง “รอยล่า” ไว้ในทุกจุดสำคัญของร่างเธอ

ให้เธอเป็นสนามรบที่ไม่มีใครกล้าเหยียบหลังจากนี้

มือเขาเลื่อนลงกลางเรียวขา ค่อย ๆ แยกมันออกโดยไม่มีคำขอ

แววขนลุกวาบทั่วร่างเมื่อเขาใช้นิ้วกลางแทรกระหว่างกลีบเนื้ออ่อนนุ่ม ไล้ขึ้นลงช้า ๆ

เสียงครางเบาหลุดจากลำคอเธอทันที

“ยังกล้าบอกอีกมั้ยว่าเมื่อคืนไม่สำคัญ” เขาถามข้างหู ขณะที่เพิ่มแรงนิ้ววนบนจุดไวสัมผัส

เธอเม้มปากแน่น สะโพกยกตามแรงนิ้วอย่างควบคุมไม่ได้

“ตอบสิ”

นิ้วเขาเริ่มแทรกลึกขึ้น “หรือจะให้ฉันทำแรงขึ้น จนเธอยอมพูดเอง”

“...สำคัญ” เธอกระซิบเสียงสั่น

“พูดใหม่ — ดัง ๆ”

เขาก้มลง ลิ้นแตะที่ปลายยอดอกเธอแล้วกัดเบา ๆ ขณะมือยังทำงานไม่หยุด

“สำคัญ...มาก...คุณภพ...” เสียงเธอเบาแต่จริง

เขาชะงักไปหนึ่งวินาที ก่อนเงยหน้าขึ้น สบตาเธอเต็ม ๆ

สายตานั้น... ไม่ได้เถื่อนอีกต่อไป แต่มันกลับเต็มไปด้วยความ กลัว

กลัวเสียเธอ

ภพไม่พูดอะไรต่อ เขายืดตัวขึ้น ถอดเข็มขัดอย่างเร็วแล้วปลดซิปลง เสียงโลหะกระทบกันดังแผ่ว ๆ

แล้วร่างของเขาก็คร่อมทับเธอไว้ทั้งหมด

เขาไม่ลูบ ไม่ถาม ไม่เตือน — แค่จับสะโพกเธอยกขึ้นเล็กน้อย แล้วดันตัวตนของเขาเข้าไปช้า ๆ

แน่น ลึก จนแววหายใจสะดุด

“ภพ...” เธอเรียกชื่อเขาเป็นครั้งแรก

เขาชะงักไปนิด แล้วเริ่มขยับช้า ๆ ดวงตาไม่ละจากใบหน้าเธอเลย

เสียงครางผสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อในห้องเงียบ

ร่างเขาแนบเธอสนิท มือจับข้อมือเธอไว้ทั้งสองข้างเหนือศีรษะ

“บอกฉันอีก... ว่าเธอเป็นของใคร”

“ของคุณ...” แววหลุดเสียงพร่าตอบแทบจะทันที

เขากระแทกหนักขึ้นทันทีหลังคำนั้นหลุดจากปากเธอ

“อีก” เขาคำรามเบา ๆ ข้างหู

“ของคุณ...คุณภพ...คนเดียว...”

เขาครางเสียงต่ำ ร่างกายสั่นสะท้าน จับสะโพกเธอไว้แน่น แล้วเร่งจังหวะแรงขึ้น รุนแรงขึ้น

จนโซฟาสะเทือนจนเสียงหนังเสียดสีฟังชัดไปทั่วห้อง

ภพใช้ลิ้นเลียจากลำคอไปจนถึงฐานคาง สูดดมกลิ่นเหงื่อและน้ำหอมของเธอในทุกซอก

“เธอรู้มั้ย...” เขากระซิบเสียงพร่า “ฉันไม่รู้จะรักยังไง แต่ฉันรู้ว่าฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป”

“แม้จะต้องฆ่าใครก็ตาม”

---

พวกเขาระเบิดปลายสุดในวินาทีเดียวกัน ร่างเธอกระตุกอย่างรุนแรงก่อนเขาจะปล่อยลมหายใจสุดท้ายลงบนไหล่เธอ

แขนแกร่งกอดเธอแน่น เหมือนกลัวเธอจะหายไปจริง ๆ

เขาไม่พูดอีก

แต่ยังซุกใบหน้าไว้ในซอกคอเธออย่างแนบแน่น

แววลูบผมเขาเบา ๆ ในนาทีที่ห้องทั้งห้องเงียบ

ก่อนพูดเสียงสั่น

“คุณ...ไม่ได้แค่ทำให้ฉันรู้สึก...แต่คุณทำให้ฉันกลัวจะรู้สึกมากไปด้วย”

ภพยังคงนิ่ง

แต่มือเขากลับกอดแน่นขึ้น...แน่นเหมือนจะตอบว่า เขาเองก็กลัวไม่ต่างกัน

---

เสียงฝนตกกระทบบานกระจกห้องรับรองชั้นบนสุด

ร่างของทั้งคู่ยังนอนแนบกันอยู่บนโซฟาหนัง

ไม่มีคำพูด ไม่มีเสียงคราง ไม่มีการเคลื่อนไหว — มีเพียงเสียงหอบหายใจที่ยังไม่เสถียรเท่าหัวใจ

แววนอนซุกอยู่ใต้แขนภพ

มือเขากอดรอบหลังเธอไว้แน่นจนรู้สึกถึงจังหวะหัวใจแรง ๆ ใต้กล้ามอก

กลิ่นเหงื่อ กลิ่นน้ำหอม และกลิ่นเพศผสมกันเป็นกลิ่นเฉพาะของค่ำคืนนี้

แต่มันต่างจากทุกครั้ง

ไม่รุนแรง ไม่เร่าร้อน...

มันเต็มไปด้วยความกลัว — ความกลัวที่จะเสียคนตรงหน้า

“คุณไม่เคยพูดเลย...” แววเอ่ยเสียงแผ่วเบา มือนิ้วลูบแผงอกหนาไปมาเบา ๆ

“ว่าคุณเคยมีใครมาก่อนมั้ย... หรือเคยรู้สึกอะไรแบบนี้กับใครมาก่อนมั้ย...”

ภพไม่ตอบทันที ดวงตาเขาเหม่อมองเพดาน

ก่อนจะเอ่ยออกมาช้า ๆ

“ไม่เคยมี... และไม่คิดว่าจะมี... จนเจอเธอ”

แววใจเต้นแรง

คำพูดนั้นธรรมดา...แต่จากผู้ชายแบบภพ มันคือ “คำรัก” ที่ไม่ต้องมีคำว่า รัก

“แล้วถ้าฉันอยากได้มากกว่าร่างกายล่ะ”

เธอกระซิบ หัวใจสั่นจนเสียงสั่น

ภพพลิกตัวคร่อมเธอไว้

สายตาเขาไม่แข็งกระด้าง ไม่คลั่ง ไม่เถื่อน

มันกลับนุ่มจนเจ็บ

“ฉันไม่รู้จะให้ ‘หัวใจ’ ยังไง...

แต่ถ้าเธออยากได้ ฉันให้ทั้งตัว และยอมให้เธอ ก่อนใคร”

แววสะอื้น

เธอกัดริมฝีปาก กอดเขาแน่นเหมือนจะหลอมตัวเองเข้าไปในอกเขา

“ฉันกลัวคุณจะหายไปอีก... กลัวจะกลับไปอยู่คนเดียวอีก...”

ภพไม่พูด เขาแค่ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งตัวเธอ และกอดแน่นขึ้น

จูบลงบนหน้าผากเธอหนึ่งที — ช้า ลึก และมั่นคง

---

เวลาตีสาม

แววตื่นขึ้นอีกครั้ง เธอฝันถึงเสียงปืน ฝันถึงเลือด และภาพของภพที่เดินหายไปในเงามืด

เธอลุกขึ้นจากโซฟาอย่างตกใจ

แต่เขายังนอนอยู่ตรงนั้น มือยังกอดเอวเธอไว้แน่นเหมือนไม่ยอมให้เธอไปไหน

หัวใจเธอหล่นวูบ

นี่ไม่ใช่ความหลงแล้ว

นี่คือความรักที่เริ่มรากลงลึกจนขยับไม่ได้

เธอก้มลงจูบหน้าผากเขาเบา ๆ แล้วกระซิบ

“อย่าทิ้งฉันนะ... ต่อให้คุณไม่พูดว่ารัก...แค่ไม่หายไปก็พอ”

---

เช้าวันต่อมา

ขณะเธอขับรถกลับบ้าน เพื่อล้างตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไปโรงพยาบาล

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

> “หมอแววครับ... มีเหตุคนร้ายพยายามลอบเข้าห้องเก็บแฟ้ม ICU ช่วงกลางดึกค่ะ

ตำรวจบอกให้คุณงดเข้าเวรชั่วคราวเพื่อความปลอดภัย”

หัวใจเธอหยุดเต้นชั่ววินาที

มีคนต้องการข้อมูลคนไข้ — หรือ...อาจต้องการตัวเธอ

เธอหันรถกลับไปหาเขาทันที

---

ภพนั่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว

ข้อมูลภาพวงจรปิดเปิดค้างอยู่บนหน้าจอ

ชายที่เคยตามแววที่ลานจอดรถ...กลับมาอีกแล้ว และยืนจ้องกล้องนิ่ง ๆ เหมือนส่งคำเตือน

ในมือเขา ภพกำมือถือไว้แน่น — ภาพใบหน้าของแววถูกตัดต่ออยู่ในกลุ่มลับออนไลน์ใต้ดิน

พร้อมคำว่า “ของเล่นใหม่ของสารวัตรเลือดเย็น”

เลือดขึ้นหน้า

มือที่เคยเฉยชา กลับขยี้มือถือทิ้งกับพื้น

เขาโทรหาหน่วยพิเศษทันที

เสียงเข้ม ราบเรียบ แต่ฟังแล้วขนลุก

“ผมจะเป็นคนเคลียร์เรื่องนี้เอง — ใครเข้าใกล้เธออีกแม้แต่ก้าวเดียว ผมจะฆ่ามันก่อนกฎหมายทันที”

---

ค่ำคืนนั้น

ภพกลับมาที่ห้องบนดาดฟ้าอีกครั้ง แววนั่งรออยู่ตรงหน้าต่าง

เธอไม่ถาม ไม่พูด แค่ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเขา

เขาไม่กอดเธอแน่นเหมือนครั้งก่อน

แต่ใช้มือประคองแก้มเธอ แล้วแนบริมฝีปากจูบเธออย่างอ่อนโยนที่สุดในชีวิต

มือเขาเลื่อนลงมาถอดเสื้อเธอออกทีละชิ้น ไม่รีบ ไม่บีบ ไม่เร่ง

เขาคลานลงบนเตียงอย่างระวัง ก้มลงจูบผิวเธอตั้งแต่ข้อเท้าขึ้นไป

แววนอนนิ่ง น้ำตาคลอ ไม่ใช่เพราะความเจ็บ — แต่เพราะอ้อมกอดที่ทำให้เธอรู้ว่า

เขาอาจไม่พูด...แต่เขากำลัง “รัก”

เขาเข้าไปในตัวเธออย่างช้า ๆ ลึก ทุกจังหวะหนักแน่น

ไม่มีเสียงหอบแรง ไม่มีคำสั่ง ไม่มีคำหยาบ

มีแต่ลมหายใจแนบผิว

มีแต่เสียงครางต่ำในลำคอ

มีแต่น้ำตาของเธอ...ที่ไหลอาบขมับอย่างไม่หยุด

เธอกอดเขาแน่น สะอื้นในอ้อมแขนที่เคยแข็งดั่งหิน

ตอนนี้มันอุ่นยิ่งกว่าผ้าห่ม

เขากระซิบเบา ๆ

“คืนนี้ฉันจะไม่หลับ ฉันจะเฝ้าเธอทั้งคืน — เฝ้าทุกลมหายใจของเธอ”

---