เสียงฝนกระหน่ำกระทบพื้นคอนกรีตของโกดังร้างที่ตั้งอยู่ท้ายเมืองราวกับคอยซ้ำเติมโชคชะตาอันเลวร้ายของเขา
ร่างของชายหนุ่มถูกโยนลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานี มือทั้งสองข้างถูกมัดด้วยเชือกไนลอนจนแน่น ร่างกายเปียกโชกและเปื้อนโคลน เขาเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก ท่ามกลางแสงไฟสลัวจากหลอดนีออนที่กระพริบอยู่เหนือศีรษะ
"นี่เหรอ...ลูกหนี้ของฉัน?"
เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน เธอก้าวเข้ามาจากความมืดในชุดสูทสีดำพอดีตัว เส้นผมยาวสีดำขลับถูกรวบไว้ลวก ๆ ใบหน้าสวยคมแฝงไปด้วยอำนาจและความเย็นชา ดวงตาคมกริบจ้องมองเขาราวกับเหยื่อที่กำลังจะถูกตัดสินชะตา
"คุณ...เป็นใคร..."
เขาถามเสียงแหบ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจากการถูกซ้อม
"ฉันคือคนที่เจ้าพ่อของแกติดหนี้ไว้สิบล้าน"
เสียงของเธอราบเรียบ แต่เฉียบคมพอจะเฉือนใจคนให้สั่นไหว
“แต่พ่อผมตายไปแล้ว...” เขาเถียงอย่างอ่อนแรง
“ตายแล้ว...แต่หนี้ยังอยู่”
เธอขยับเข้ามาใกล้ ปลายนิ้วเรียวยกคางเขาขึ้นเบา ๆ ดวงตาทั้งสองสบกันเพียงเสี้ยววินาที แต่กลับเหมือนเวลาหยุดหมุน
“หรือแกอยากให้ฉันขายไต แบ่งชิ้นเนื้อ หรือโยนแกลงทะเล?”
“ผม...ไม่มีอะไรให้คุณแล้ว”
“ผิดแล้ว...” เธอกระซิบชิดใบหูเขา น้ำเสียงหวานเย็นแต่แฝงแรงกดดัน “แกยังมี ‘ตัวเอง’ ที่ยังหายใจอยู่”
เขาหลุบตาลง ความอัปยศกำลังกัดกินหัวใจ แต่มือที่ยังสั่นกลับรู้สึกถึงแรงดึงจากปลายนิ้วของเธอ เธอดึงเชือกที่มัดเขาไว้หลวมลง แล้วโน้มหน้าเข้าใกล้มากขึ้น
“ฉันจะให้โอกาสแก...ใช้หนี้ด้วยร่างกาย” เธอกล่าวอย่างไม่ไยดี “อยู่ที่นี่ เป็นของฉัน ทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ จนกว่าหนี้จะหมด...หรือจนกว่าฉันจะเบื่อแก”
“คุณมันบ้า...นี่มันคุก ไม่ใช่ที่อยู่ของคน”
เขาตวาดกลับด้วยความโกรธ
“ก็ใช่ไง...ฉันคือผู้คุม แล้วแกคือของเล่นของฉัน”
เขากัดฟันแน่น ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามา ทั้งความกลัว ความโกรธ และ...ความสับสนแปลกประหลาดที่เขาไม่อาจปฏิเสธ
เธอเดินวนรอบตัวเขาช้า ๆ เหมือนสัตว์นักล่ากำลังเล็มเล็มเหยื่อ
“ชื่ออะไร?” เธอถาม
“ธาม” เขาตอบอย่างไม่เต็มใจ
“ธาม...ชื่อธรรมดา แต่หน้าตาไม่เลว” เธอพึมพำ “ไว้ใจได้หรือเปล่า ก็ยังไม่รู้...แต่เธอจะได้อยู่ในบ้านหลังใหม่ของฉัน ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป”
เขาถูกพาตัวขึ้นรถคันหรูไปในสภาพเสื้อผ้าเปียกชุ่ม ไม่มีใครพูดอะไรตลอดทาง จนกระทั่งประตูบ้านหลังใหญ่เปิดออก
ธามเงยหน้าขึ้นมองคฤหาสน์หลังโตที่ซ่อนตัวอยู่ในสวนลึกสุดตา เขาไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ ชีวิตเขาจะกลายเป็นเกมเดิมพันระหว่าง “อำนาจ” กับ “หัวใจ”
และเขา...ก็ไม่รู้เลยว่าแววตาเย็นชาของเธอที่มองมา มันเริ่มสั่นไหวตั้งแต่ตอนไหน
“จำกฎให้ดี ธาม”
เสียงเย็นเฉียบดังขึ้นในห้องสีขาวสะอาดที่ธามถูกพามาอยู่
“กฎข้อแรก: ห้ามออกจากเขตบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาต
กฎข้อสอง: ห้ามโกหกฉัน
กฎข้อสาม: ถ้าฉันเรียก เธอต้องมา ไม่ว่าจะเวลาไหน เข้าใจไหม?”
ธามยืนนิ่งอยู่กลางห้องกว้าง ดวงตาของเขายังแดงก่ำจากความอับอายและความสับสน เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นนักโทษหรือแค่เครื่องมือระบายอารมณ์ของผู้หญิงที่มีอำนาจเหนือทุกอย่าง
“คุณไม่ได้ต้องการให้ผมชดใช้หนี้หรอกใช่ไหม...”
เขากล่าวเสียงเบา “…คุณแค่เหงา”
ประโยคนั้นทำให้เธอหยุดก้าว
เธอหันกลับมามองเขา ดวงตาคู่นั้นไม่มีประกายของความรู้สึก...หรืออย่างน้อย เธอก็พยายามปิดมันเอาไว้
“เหงาเหรอ?”
เธอหัวเราะเบา ๆ “ฉันไม่ใช่พวกอ่อนแอที่จะเหงาเพราะไม่มีใครข้างกาย ฉันแค่เบื่อ และเธอก็เป็นของเล่นชิ้นใหม่ที่ฉันเลือก”
ธามเม้มปากแน่น เขาอยากจะสวนกลับแต่ก็รู้ว่าไม่มีทางชนะในโลกของเธอ
“ถ้าอยากรอด...ก็จงทำตัวให้ดี” เธอกล่าวก่อนจะเดินออกไป ทิ้งเขาไว้ลำพังกับห้องที่สวยงามแต่เต็มไปด้วยกำแพงมองไม่เห็น
...
สองวันผ่านไป ธามแทบไม่ได้นอน เขาถูกใช้งานเหมือนคนรับใช้ในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นการจัดเอกสาร ดูแลรถ ทำอาหาร หรือแม้แต่ต้องรับคำสั่งเรียกใช้งานในยามวิกาลเพียงเพื่อให้เธอนั่งมองเขาอย่างเงียบงัน
“ทำไมถึงจ้องผมแบบนั้น?”
เขาถามในคืนนั้น ขณะที่ยืนอยู่ในห้องทำงานของเธอ เธอนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวยาว จิบไวน์ช้า ๆ
“เพราะฉันอยากรู้ว่าเธอจะทนได้แค่ไหน...”
เธอลุกขึ้นเดินตรงมาหาเขา ดึงคอเสื้อของเขาลงมาให้ต่ำจนเกือบจะชิดใบหน้า
“…และฉันก็สงสัยว่าความอดทนของลูกหนี้มันจะพังเมื่อไหร่ ถ้าถูกเจ้าหนี้...ยั่วทุกคืนแบบนี้”
ธามไม่ตอบ แต่ลมหายใจของเขาเริ่มแรงขึ้น เธอยิ้มมุมปากก่อนจะปล่อยมือออกแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม
“คืนนี้ไปพักเถอะ...ฉันแค่อยากเล่นสนุกนิดหน่อย”
เสียงของเธอแผ่วเบา แต่กลับกรีดลงกลางใจเขา
...
ธามกลับเข้าห้องของตัวเองในคืนนั้น หัวใจเขาสับสนยิ่งกว่าเดิม
เขาไม่เข้าใจเลยว่า...ทำไมผู้หญิงที่เขาควรจะเกลียดถึงได้ดึงดูดเขาอย่างประหลาด
หรือบางที...เขากำลังตกหลุมพรางของเธอแล้วจริง ๆ
แต่ในอีกมุมหนึ่งของคฤหาสน์...
เธอนั่งพิงกระจกบานใหญ่ มองฝนที่ตกอีกครั้งนอกหน้าต่าง ดวงตาคู่นั้นไร้รอยยิ้ม มือที่ถือแก้วไวน์สั่นไหวเล็กน้อย
“…เหมือนเขาจริง ๆ”
คำพูดที่ไม่มีใครได้ยินหลุดออกจากริมฝีปากบาง
และนั่น...คือความลับที่เธอไม่เคยคิดจะบอกใคร ว่าธามไม่ใช่แค่ลูกหนี้ธรรมดา
แต่เขาคือเงาของใครบางคนที่เธอเคยรักสุดหัวใจ...
และสูญเสียไปอย่างไม่มีวันหวนคืน
เช้าวันถัดมา ธามเดินเข้าไปในห้องอาหารของคฤหาสน์ในชุดเสื้อเชิ้ตขาวสะอาดตากับกางเกงสแลคที่ดูดีเกินกว่าคนที่เป็น “ลูกหนี้” จะใส่
ชุดพวกนั้นไม่ใช่ของเขา — เธอให้คนจัดการไว้เรียบร้อย และทุกอย่างในบ้านนี้ก็อยู่ภายใต้ “การควบคุม” ของเธอทั้งหมด
“มานั่งนี่สิ”
เสียงของเธอดังขึ้นจากหัวโต๊ะ เขาเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเธอสวมชุดนอนผ้าไหมสีดำบางเบา เผยให้เห็นเรียวแขนและเนินไหล่ขาวสะท้อนกับแสงแดดยามเช้าอย่างยั่วยวน
ธามลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยอมเดินไปนั่ง
“วันนี้ฉันว่างทั้งวัน” เธอพูดขึ้นขณะตักข้าวลงจาน “และฉันจะให้เธอเป็นคนพาฉันออกไปข้างนอก”
“ผม?” ธามขมวดคิ้ว “คุณไม่กลัวว่าผมจะหนีเหรอ?”
เธอเงยหน้ามองเขาช้า ๆ ยิ้มบาง แต่แฝงอำนาจไว้เต็มเปี่ยม
“เธอหนีไม่ได้หรอก…ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม”
...
รถสปอร์ตคันหรูแล่นออกจากคฤหาสน์ฝ่าทางดินแดงอย่างเงียบงัน ธามนั่งเป็นคนขับ ขณะที่เธอนั่งไขว่ห้างด้านข้าง กดมือถือเล่นเหมือนไม่สนใจอะไร
“ฉันอยากไปทะเล”
เธอกล่าวเรียบ ๆ
“คุณหมายถึง…ตอนนี้?”
“ใช่ ตอนนี้” เธอยิ้มมุมปาก “ขับไปเถอะ ฉันมีวิธีฆ่าเวลาอีกเยอะ”
…
สามชั่วโมงต่อมา รถจอดสนิทที่ริมชายหาดเงียบสงบแห่งหนึ่งที่ไร้ผู้คน ธามลงมายืนมองผืนน้ำเบื้องหน้า ลมทะเลพัดปะทะใบหน้าเขาจนรู้สึกได้ถึงอิสระ — แต่อิสระนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขาเหมือนเงาตามติด
“ทำไมถึงทำแบบนี้กับผม” เขาถามในที่สุด ขณะที่เธอเดินมาหยุดข้างตัว
“แบบไหน?”
“คุณมีเงิน มีอำนาจ จะฆ่าผมก็ทำได้ ทำไมถึงต้องเล่นเกมอะไรแบบนี้”
เธอไม่ตอบในทันที แต่กลับก้าวเดินไปที่ผืนน้ำช้า ๆ แล้วหยุดอยู่ริมคลื่น
“เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเอง…ยังควบคุมอะไรบางอย่างได้อยู่”
เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย
“ในโลกที่ผู้หญิงอย่างฉันต้องอยู่ท่ามกลางผู้ชายเลือดเย็น ที่พยายามจะเหยียบให้ฉันอยู่ใต้เท้าทุกวัน การที่เธออยู่ตรงนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกว่า...ฉันยังไม่แพ้”
ธามเงียบ เขาไม่รู้จะตอบยังไงกับความรู้สึกที่เปราะบางนั้น
เธอหันกลับมามองเขาอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นมีบางอย่างเปลี่ยนไป
“แต่ตอนนี้...มันเริ่มไม่เหมือนเดิม”
“อะไร?” ธามถามเสียงเบา
เธอเดินเข้ามาหาเขา ช้า ๆ จนระยะห่างระหว่างกันมีเพียงลมหายใจ เธอวางมือที่หน้าอกของเขา หัวใจเขาเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
“ฉันเริ่ม...ควบคุมเธอไม่ได้แล้ว”
และในวินาทีนั้น ปลายริมฝีปากของเธอก็ประทับลงบนปากของเขา
ไม่ใช่จูบที่เร่าร้อน แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความสับสน ความโหยหา และความกลัว
ธามไม่ได้ขัดขืน — เขาจูบตอบเธออย่างเงียบงัน ก่อนจะยกมือแตะเอวเธอเบา ๆ
มันควรจะเป็นจูบที่ไม่มีความหมาย
แต่กลับกลายเป็นจูบที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป...
และทั้งสอง...รู้สึกได้พร้อมกันว่า
นี่ไม่ใช่ “เกม” แล้ว
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
