เช้าวันแรกที่ "โรงเรียนมัธยมศิริจิตต์วิทยาคม" มันไม่เหมือนโรงเรียนอื่น ๆ ที่เฟิร์นเคยเจอมาเลยสักนิด เธอได้ยินเรื่องลือมากมายจากคนในจังหวัด แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะเอาเข้าจริง...เฟิร์นเป็นเด็กต่างจังหวัดธรรมดา ๆ ที่เพิ่งย้ายมาเรียนในที่ที่ไม่มีความคุ้นเคย

ในตอนที่เธอเดินผ่านประตูเหล็กที่สูงตระหง่านไปข้างหน้า เฟิร์นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินเข้าไปในบางสิ่งที่มันไม่ได้ธรรมดาแบบที่คิด

"เอ่อ...ตรงไหนที่เราควรไป?" เฟิร์นถามตัวเองเบา ๆ ขณะที่พยายามจะมองหาสำนักงานอาจารย์ในพื้นที่ใหม่ แม้จะมองเห็นโรงเรียนใหญ่โตอยู่ข้างหน้า แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนจะมีอะไรปกติเลยสักนิด

"ถ้าอยู่ข้างในอย่างนี้ก็อาจจะไม่ต่างจากโรงเรียนเก่าเกินไป...ใช่ไหม?" เธอคิดในใจขณะเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่าเธอกำลังถูกมองจากทุกทิศทางจากนักเรียนที่เดินผ่านไปมา

แค่ก้าวแรกที่เข้าไปในตัวอาคารเรียน ความรู้สึกแปลก ๆ ก็เริ่มเข้ามาทันที ทั้งเสียงที่เหมือนจะดังอยู่ในหูตลอดเวลา ทั้งความรู้สึกเย็นยะเยือกที่ไม่สามารถอธิบายได้ เสียงฝีเท้าของนักเรียนคนอื่น ๆ ที่เดินไปมาดูเหมือนจะดังก้องกังวานจนฟังไม่ออกว่าพวกเขาคุยอะไรกันบ้าง

ทันใดนั้น เฟิร์นเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาทางเธอ สวมเสื้อผ้ามาตรฐานของโรงเรียน แต่กลับท่าทางเหมือนคนที่ไม่ค่อยอยากจะมีส่วนร่วมกับใคร

"เธอใหม่ใช่ไหม?" เด็กสาวถามเบา ๆ และมองไปที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

"ใช่ค่ะ...เพิ่งย้ายมา" เฟิร์นตอบพลางยิ้มให้อย่างไม่ค่อยแน่ใจ

"ชื่ออะไรล่ะ?" เด็กสาวถามอีก

"เฟิร์นค่ะ..." เฟิร์นตอบไปและรู้สึกว่าเธอกำลังพูดในสิ่งที่ไม่คุ้นเคย

"อ๋อ...เฟิร์นเหรอ" เด็กสาวพูดพร้อมกับยิ้มที่ดูเหมือนจะเป็นการต้อนรับ แต่ท่าทางของเธอกลับไม่เหมือนกับคำทักทายที่เฟิร์นเคยเจอในโรงเรียนเก่า

"ถ้าอย่างนั้น...ยินดีต้อนรับสู่ความปกติของที่นี่" เด็กสาวพูดด้วยเสียงที่เรียบง่ายจนทำให้เฟิร์นต้องขมวดคิ้ว

"ความปกติ?" เฟิร์นถามอย่างสงสัย

"ใช่..." เธอตอบพร้อมกับมองไปรอบ ๆ "ที่นี่ไม่มีใครปกติเลยสักคนหรอก"

เฟิร์นยิ้มเล็กน้อยแต่ก็รู้สึกได้ว่าอะไรบางอย่างในตัวโรงเรียนนี้มันไม่เหมือนที่ไหนเลย

หลังจากทักทายกันไม่นาน เด็กสาวคนนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับท่าทางเหมือนจะไปไหนสักแห่งที่สำคัญ เฟิร์นยืนมองตามหลังและยังรู้สึกได้ว่า...มันมีอะไรบางอย่างแปลก ๆ อยู่ที่นี่

เฟิร์นเดินไปยังห้องเรียนใหม่ของตัวเอง ซึ่งตั้งอยู่บนชั้นสองของอาคารเรียนหลัก ห้องเรียนใหญ่กว้างขวางและเต็มไปด้วยนักเรียนมากมายที่ดูเหมือนจะไม่แปลกใจเลยที่เห็นหน้าใหม่เข้ามา

ทันทีที่เธอเดินเข้าห้องเรียน ทุกคนหยุดพูดและหันมามองเธอ เฟิร์นรู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จ้องมาที่เธอ เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัด แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็นจุดสนใจในตอนนี้ เธอเดินไปยังที่นั่งที่ว่างอยู่ด้านหลังสุดของห้องอย่างเงียบ ๆ และหวังว่าการเริ่มต้นครั้งนี้จะไม่ทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาดมากไปกว่านี้

"สวัสดีค่ะ นี่คือเฟิร์น นักเรียนใหม่จากต่างจังหวัด" คุณครูพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับการแนะนำตัวนักเรียนใหม่ทุกปี

"สวัสดีค่ะ" เฟิร์นพูดออกไป

และที่นั่น เธอเริ่มสังเกตเห็นสิ่งที่ไม่ปกติอยู่เบื้องหลังคำทักทายเหล่านั้น...

ทุกคนในห้องเรียนนี้ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่

สายตาของเด็กคนหนึ่งที่นั่งข้าง ๆ เธอมองมาเหมือนกับมีอะไรบางอย่างในหัว ที่ทำให้เฟิร์นต้องหันไปมองทันที "เธอรู้สึกแปลก ๆ ไหม?" เด็กคนนั้นถามเสียงเบา

"แปลก...?" เฟิร์นถามย้อน

"ใช่...ที่นี่ไม่เหมือนโรงเรียนทั่วไปหรอก" เด็กคนนั้นตอบอย่างลึกลับ

หลังจากการต้อนรับแบบน่าประหลาดใจในวันแรก เฟิร์นเริ่มรู้สึกถึงความแปลกประหลาดของโรงเรียนแห่งนี้มากขึ้นทุกที ทั้งเสียงกระซิบที่เธอได้ยินในห้องเรียน ทั้งการกระทำของเพื่อนนักเรียนที่เหมือนจะมีความลับซ่อนอยู่ในท่าทางที่ดูปกติ แต่ทุกอย่างกลับไม่ใช่...

หลังเลิกเรียนในวันนั้น เฟิร์นเดินออกจากห้องเรียนไปยังลานโรงเรียนตามที่เพื่อนคนหนึ่งบอกให้ไปหามุมสงบ ๆ เพื่อทำการบ้าน แต่ทันทีที่ก้าวออกจากห้องเรียนไปได้ไม่นาน เธอก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในโรงเรียนนี้

"นี่มันอะไร..." เฟิร์นพึมพำกับตัวเอง เมื่อเห็นบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไป ความเย็นยะเยือกเริ่มแผ่ซ่านออกจากมุมมืดของโรงเรียนที่ปกติจะไม่ค่อยมีใครไป

เดินผ่านต้นไม้ใหญ่ที่มุมหนึ่งของสนามกีฬา เฟิร์นเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ต้นไม้ด้วยท่าทางเงียบ ๆ จนเกือบจะไม่เห็นเขาเลย เฟิร์นเลิกคิ้วและเดินเข้าไปถามเขาว่า

"เธอ...ไม่ได้ไปเรียนหรอ?" เฟิร์นถาม

"เรียนเสร็จแล้ว" เด็กผู้ชายตอบเสียงเบา "แต่ที่นี่...มีอะไรบางอย่างที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในโรงเรียน"

เฟิร์นหันมองไปรอบๆ “หมายความว่าอะไร?” เธอเริ่มสงสัย

“ลองถามตัวเองดูสิ...มีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นไหม?” เด็กคนนั้นพูดเสียงนิ่งขณะมองไปที่เธอ

เฟิร์นเริ่มขมวดคิ้วอีกครั้ง เธอพยายามนึกถึงวันแรกของตัวเอง ที่ทุกคนดูเหมือนจะมีท่าทีแปลก ๆ มาตลอด ทั้งประธานนักเรียนที่ท่าทางจะรู้เรื่องของทุกคนไปเสียหมด ทั้งครูที่เหมือนจะอ่านใจของนักเรียนได้อย่างลึกซึ้งจนบางครั้งเฟิร์นยังรู้สึกว่า...มันไม่ใช่แค่การสอนธรรมดา

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" เฟิร์นถามเสียงต่ำ

เด็กผู้ชายยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่ตอบอะไรเพิ่มเติม เขาเพียงแต่เดินหายไปในมุมมืดของสนามกีฬาที่ยามเย็นเริ่มคลืบคลานเข้ามา

22222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222

วันต่อมา โรงเรียนเปิดทำการตามปกติ แต่สำหรับเฟิร์น ทุกอย่างดูไม่ปกติเลยสักนิด รู้สึกเหมือนกำลังมองผ่านกระจกใสที่ทำให้ทุกสิ่งในที่นี้ดูคุ้นเคย แต่ไม่ใช่ในทางที่ดี ทุกก้าวที่เธอเดินไป ทุกเสียงที่เธอได้ยิน ดูเหมือนจะปกปิดความลับบางอย่างที่เธอไม่สามารถเข้าถึงได้

ในห้องเรียน เฟิร์นรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่มองมาที่เธอ บางคนยิ้มแย้มและทักทายเหมือนคนรู้จักกันมานาน แต่ก็มีบางคนที่มองเธอด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยคำถามที่ไม่สามารถตอบได้ สิ่งเหล่านี้มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นแค่ตัวแปรหนึ่งในเรื่องราวที่เธอไม่สามารถเข้าใจได้

เธอพยายามพาตัวเองไปเรียนในสภาวะที่คุ้นเคยที่สุด—ตั้งใจเรียน สอดส่องสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว และพยายามปรับตัวให้เข้ากับบรรยากาศใหม่ที่เต็มไปด้วยความแตกต่างจากโรงเรียนเก่าที่เธอเคยไปมา

แต่สิ่งที่เธอได้ยินในห้องเรียนกลับทำให้ความสงสัยยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก

“เฟิร์น ฉันชอบทรงผมใหม่ของเธอจัง” นักเรียนหญิงคนหนึ่งที่นั่งข้าง ๆ เฟิร์นบอก พร้อมยิ้มให้แบบธรรมดา ๆ แต่เฟิร์นรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่แปลกไปจากการทักทายนี้

“ขอบคุณค่ะ…” เฟิร์นตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มที่บางครั้งก็แอบรู้สึกไม่เต็มใจนัก ท่าทางของเธอไม่ใช่การทักทายที่เต็มใจจริง ๆ ความรู้สึกนี้ทำให้เฟิร์นรู้สึกว่าเธอกำลังถูกทดสอบ

ในขณะที่ทุกคนในห้องเรียนกำลังสนุกกับการเรียนและบรรยากาศที่เหมือนจะปกติ เฟิร์นกลับรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่เกาะอยู่รอบตัว เธอค่อย ๆ หันไปมองนักเรียนคนอื่น ๆ ในห้อง บางคนก็เงียบหายไปจนทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่ไม่ปกติ

แล้วก็มีเสียงกระซิบเล็กน้อยดังมาจากด้านหลัง

“เธอรู้ไหม... ที่นี่มันไม่เหมือนโรงเรียนที่ไหน” นักเรียนชายคนหนึ่งพูดเบา ๆ ในระหว่างที่คุณครูกำลังบรรยายเนื้อหาหน้ากระดาน

เฟิร์นสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดนั้น และหันไปมองเขา

“อะไรนะ?” เธอถามเสียงเบา แต่ก็ได้ยินแค่เสียงกระซิบกลับมาอย่างชัดเจน

“ระวังนะ… ที่นี่มีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่” เขาตอบกลับแบบไม่เต็มใจจะพูดให้ชัดเจน

เฟิร์นหันไปมองเขาด้วยความสงสัย แต่ก่อนที่เธอจะได้ถามอะไรเพิ่มขึ้น นักเรียนชายคนนั้นก็หันไปข้างหน้าเหมือนจะหลบหน้ากลับไปอย่างไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเขากำลังพูดอะไร

เธอเริ่มรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ไม่ปกติจริง ๆ ในโรงเรียนแห่งนี้ แต่ปัญหาคือ... เธอไม่สามารถหาคำตอบได้ในตอนนี้

ในช่วงพักกลางวัน เฟิร์นเดินออกจากห้องเรียนไปยังลานอาหารเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน แต่ท่ามกลางฝูงนักเรียนที่เดินไปมาในสนามหญ้า เธอกลับรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังตามมาอย่างเงียบ ๆ ทุกการเคลื่อนไหวรอบตัวดูเหมือนจะเป็นการเตรียมตัวสำหรับอะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น

“เฟิร์น...” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง

เฟิร์นหันไปและพบกับเด็กสาวคนหนึ่งที่ทักทายเธออย่างร่าเริง ท่าทางของเธอดูเหมือนจะเป็นมิตร แต่บางสิ่งในสายตาของเด็กสาวกลับทำให้เฟิร์นรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามองอย่างตั้งใจ

“สวัสดีค่ะ เฟิร์นใช่ไหม?” เด็กสาวทักทายอย่างสุภาพ แต่ดวงตาของเธอไม่ได้ยิ้มไปด้วยเหมือนปาก

“ใช่ค่ะ ฉันเฟิร์น” เฟิร์นตอบพร้อมยิ้มให้ แต่กลับรู้สึกถึงความไม่สบายใจในท่าทางของเด็กสาว

“ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนนี้ค่ะ ที่นี่อาจจะดูเหมือนโรงเรียนทั่วไป แต่ในความเป็นจริง...มันไม่ใช่ค่ะ” เด็กสาวพูดด้วยเสียงที่เบาและจริงจัง

“ไม่ใช่ยังไง?” เฟิร์นถามอย่างสงสัย

เด็กสาวไม่ตอบคำถามนั้น แต่กลับกล่าวขึ้นว่า “ถ้ารู้แล้วจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้เลยนะคะ” และก่อนที่เฟิร์นจะได้ถามอะไรต่อ เธอก็เดินหายไปในฝูงนักเรียนที่เดินอยู่รอบ ๆ เหมือนไม่เคยมีใครมาแนะนำตัวเลย

เฟิร์นยืนอยู่ตรงนั้น สับสนและรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในความสับสนจากปริศนาใหม่ ๆ ที่เธอไม่สามารถไขได้ เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในโรงเรียนนี้ ไม่ได้เกิดจากความบังเอิญ มันคือบางสิ่งที่ตั้งใจให้เกิดขึ้น

เธอยังไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน หรือจะทำอย่างไร แต่ที่แน่ ๆ คือ... เธอกำลังเข้าไปอยู่ในเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เธอคิด

---

ในตอนนี้ เฟิร์นเริ่มมีความรู้สึกว่าเธอกำลังถูกดึงเข้าไปในความลึกลับของโรงเรียนที่เต็มไปด้วยความไม่ปกติ และมันเป็นแค่จุดเริ่มต้นของการผจญภัยที่จะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล