เสียงฝนตกกระทบหลังคาเหล็กสังกะสีดังเปาะแปะในยามบ่าย เมธาวีหอบแฟ้มเอกสารแนบอก วิ่งหลบฝนเข้ามาในศาลาริมทางที่แทบจะพังเพราะปลวกแทะ

“โอย...ไม่ทันอีกแล้ว” เธอบ่นพึมพำ พลางมองแฟ้มที่เปียกซึมเล็กน้อย

“ยืนแบบนั้น เดี๋ยวก็ไม่เหลือสภาพแล้วล่ะครับ” เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นจากมุมศาลา

เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตเปียกปอน นั่งหลบฝนอยู่ก่อนแล้ว เขายิ้มบางๆ ให้ ดูไม่ใช่คนอันตราย แต่ก็ไม่ใช่คนที่เธอคุ้นหน้า

“ขอโทษค่ะ ไม่เห็นว่ามีคนอยู่แล้ว”

“ไม่เป็นไรครับ ศาลานี้ไม่ได้จองไว้”

เธอหัวเราะเบาๆ แม้สถานการณ์จะไม่น่าขำ แล้วค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งลงตรงมุมอีกด้านหนึ่งของศาลา

“ฝนแบบนี้คงตกอีกนาน” เขาพูด ขณะยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวให้ “เผื่อจะช่วยได้”

เมธาวีรับมาช้าๆ รู้สึกเกรงใจแต่ก็จำใจเช็ดหน้าตัวเองที่เปียกโชก

“ขอบคุณค่ะ”

“ชื่ออะไรครับ?” เขาถามตรงๆ แต่แฝงความสุภาพไว้ในแววตา

“เมธาวี...แล้วคุณล่ะ?”

“ผมชื่อปุณณ์ครับ”

สายฝนยังคงตกไม่หยุด แต่ศาลาเล็กๆ กลับอุ่นขึ้นอย่างแปลกประหลาด อาจเป็นเพราะรอยยิ้มของคนแปลกหน้า หรืออาจเป็นเพราะใจของเธอเริ่มเปิดรับบางสิ่งบางอย่างที่มากับกลิ่นฝนในวันนั้น...

11111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111

หลังจากพายุฝนสงบลง กลิ่นดินเปียกชื้นหอมโชยเข้ามาในศาลาริมทางอย่างเงียบเชียบ เมธาวีลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นจากกระโปรงตัวเอง ก่อนจะมองปุณณ์ที่ยังนั่งอยู่ตรงเดิม ดวงตาเขาจับจ้องท้องฟ้าอย่างเหม่อลอยราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

"ฝนหยุดแล้ว...ฉันคงต้องไปต่อแล้วล่ะค่ะ" เธอพูด พลางรวบแฟ้มเอกสารที่เปียกฝนแนบอกอีกครั้ง

"จะไปไหนเหรอครับ?" เขาถามขึ้นโดยไม่หันมามอง

"ไปสมัครงาน...แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ" เธอยิ้มเจื่อนๆ

"ถ้าผมบอกว่าผมมีที่ให้คุณสมัครงานตอนนี้...คุณจะเชื่อไหม?"

เมธาวีชะงัก หันไปสบตาเขาโดยอัตโนมัติ

"คุณหมายความว่าไงคะ?"

ปุณณ์ลุกขึ้น เดินเข้ามาใกล้พอสมควร ก่อนจะยื่นนามบัตรใบหนึ่งให้เธอ ในนั้นมีชื่อบริษัทด้านสื่อสารการตลาดที่เธอเคยได้ยินผ่านๆ

ปุณณ์ รัตนากร - กรรมการผู้จัดการ

เมธาวีเบิกตากว้าง "...คุณ?"

"ผมพอจะมีตำแหน่งว่างในทีมการตลาด...ไม่แน่ใจว่าคุณจะสนใจไหม?"

"ฉัน...เพิ่งเจอคุณไม่ถึงชั่วโมงเลยนะคะ"

"บางครั้งแค่หนึ่งชั่วโมง...ก็พอจะรู้ว่าใครบางคนมีบางอย่างที่ตามหามานาน"

เธอหัวเราะเบาๆ ไม่รู้จะเชื่อหรือไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่บางอย่างในแววตาของเขา...บอกเธอว่าเขาพูดจริง

"แล้วถ้าฉันตกลงล่ะคะ...?"

"ก็แค่พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า...ที่บริษัท"

เขาหยิบร่มสีเทาขึ้นมากาง แล้วยื่นมือให้เธอ

"ไปด้วยกันไหม?"

เมธาวีมองมือเขา แล้วมองท้องฟ้าใสหลังฝนจาง เธอลังเลเพียงชั่วครู่ ก่อนจะวางมือลงบนมือเขาอย่างแผ่วเบา

บางที...ฝนในวันนั้น อาจไม่ใช่พายุธรรมดา แต่อาจเป็นบทเริ่มต้นของบางสิ่ง...ที่มากกว่านั้น

222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222

เมธาวียืนอยู่หน้ากระจกในห้องเช่าราคาถูกแถบชานเมือง เธอเช็กเสื้อเชิ้ตขาวเรียบ เสื้อสูทสีน้ำตาลอ่อนที่ยืมมาจากเพื่อนสนิทถูกจัดระเบียบอย่างประณีต ผมยาวถูกรวบเป็นหางม้าแบบเรียบง่าย

เธอไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นกับการไปสมัครงานเท่านี้มาก่อน

นาฬิกาข้อมือบอกเวลา 08.15 น. เธอรีบคว้ากระเป๋าสะพาย เดินออกจากห้องโดยไม่ลืมหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่เขาให้เมื่อวานติดไปด้วย มันยังหอมกลิ่นฝนจางๆ อยู่เลย

สำนักงานของบริษัท "Lightbeam Creative" ตั้งอยู่ในอาคารสูง 10 ชั้นย่านพระรามเก้า การเดินทางอาจไม่สะดวกนักสำหรับคนไม่มีรถ แต่เมื่อเธอก้าวเท้าเข้าไปในล็อบบี้ ทุกอย่างกลับดูอบอุ่นและเป็นมิตรผิดคาด

"มาหาคุณปุณณ์เหรอคะ?" พนักงานต้อนรับถามอย่างสุภาพ เมื่อเธอบอกชื่อ

"ค่ะ...เขานัดไว้เก้าโมงเช้าค่ะ"

"เชิญขึ้นชั้น 8 ได้เลยค่ะ ห้อง MD Office ทางซ้ายสุดนะคะ"

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เมธาวีรู้สึกเหมือนหัวใจจะเต้นแรงกว่าทุกย่างก้าวที่ผ่านมา ห้อง MD Office ตกแต่งด้วยโทนไม้ธรรมชาติและกระจกใส มองเห็นวิวกรุงเทพฯ ยามเช้า

ประตูเปิดออกโดยไม่ต้องเคาะ เขานั่งอยู่หลังโต๊ะไม้เรียบหรู ใส่เสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนพอดีตัว สายตาเขาเงยขึ้นทันทีที่เห็นเธอเข้ามา

"มาตรงเวลาเลยนะครับ"

"ฉันไม่ชอบให้ใครต้องรอค่ะ"

เขาหัวเราะเบาๆ แล้วผายมือให้เธอนั่งตรงโซฟาข้างโต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินตามมานั่งตรงข้าม

"จริงๆ ผมมีทีม HR ทำหน้าที่สัมภาษณ์นะ แต่ครั้งนี้...ผมขอทำเอง"

"คุณจะมั่นใจได้ยังไงคะ ว่าฉันทำงานได้จริง?"

"ผมไม่มั่นใจหรอกครับ" เขาตอบตรงๆ พลางจ้องตาเธอ "แต่ผมอยากให้โอกาสคุณพิสูจน์"

คำตอบนั้นทำให้เธอเงียบไปชั่วครู่ แล้วค่อยๆ ยิ้มออกมา

"ตกลงค่ะ ฉันจะพิสูจน์ให้คุณเห็น"

เขายื่นเอกสารสัญญาให้ พร้อมคำอธิบายโดยละเอียด เมธาวีอ่านอย่างตั้งใจ แม้จะเป็นแค่ตำแหน่ง “Creative Assistant” แต่ก็มีโอกาสเรียนรู้งานจริงในทุกด้าน

"เริ่มงานพรุ่งนี้เลยได้ไหมครับ?" เขาถามขณะมองนาฬิกา

"ถ้าคุณไม่มีปัญหา ฉันไม่มีแน่นอนค่ะ"

"ดีเลย งั้นวันนี้ถือว่าเป็นวันอบอุ่นเครื่อง...ผมจะพาคุณไปแนะนำให้รู้จักกับทุกคน"

ตลอดทั้งวัน เมธาวีเดินตามปุณณ์ไปยังแผนกต่างๆ ได้พบกับคนในทีมที่ดูเป็นกันเอง บางคนทักด้วยรอยยิ้ม บางคนมองเธอด้วยสายตาสงสัยแต่ไม่แสดงออกตรงๆ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจที่สุดคือ ทุกคนเรียกเขาว่า “บอส” ด้วยความเคารพปนเกรงใจ แต่เขากลับวางตัวง่ายๆ ไม่ถือตัวเลยแม้แต่น้อย

ตอนเย็นก่อนเลิกงาน ปุณณ์พาเธอขึ้นไปยังดาดฟ้า

"ที่นี่เป็นที่คิดงานของผมเวลาหนักๆ" เขาบอก ขณะยืนพิงราวเหล็กมองท้องฟ้า

"วิวดีมากเลยค่ะ" เมธาวีมองออกไปยังเส้นขอบฟ้า พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำจนสาดแสงทองผ่านตึกสูง

"คุณรู้ไหม..." เขาพูดขึ้นเบาๆ "เมื่อวานตอนที่ผมเห็นคุณวิ่งฝ่าฝนเข้ามาในศาลานั่น...ผมรู้ทันทีว่า คุณเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้"

เธอหันไปมองเขา เงียบอยู่นาน ก่อนจะพูดว่า

"คุณเชื่อในพรหมลิขิตเหรอคะ?"

เขายิ้มบางๆ ก่อนตอบ

"บางครั้งเราไม่ต้องเชื่อก็ได้...แค่ยอมรับมันในวันที่มันเกิดขึ้นก็พอ"

เมธาวีไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอแค่มองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี และปล่อยให้ใจเต้นช้าๆ ไปพร้อมกับลมเย็นของค่ำวันนั้น

พรุ่งนี้เธอจะเริ่มงาน...และไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่เธอแน่ใจแล้วว่า หนึ่งในเหตุผลที่เธอเลือกก้าวเข้ามาที่นี่ คือ "เขา"