ในห้องเรียนใหญ่ของคณะมนุษยศาสตร์ที่มีนักศึกษานับร้อยคนรุมล้อมอยู่ทั่วทุกมุม การเรียนในวันนั้นดูเหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษไปกว่าการบรรยายธรรมดาๆ จนกระทั่งสายตาของ พราว หญิงสาวปีสามผู้ที่มีความมั่นใจในตัวเองและมักจะเป็นคนที่ไม่เคยเกรงกลัวใคร สะดุดไปที่คนคนหนึ่ง

เขานั่งอยู่ที่มุมห้องด้านหลังสุด ดวงตาคมๆ จ้องไปข้างหน้าอย่างไร้ความรู้สึก แต่ในความเงียบสงบของเขานั้น กลับแฝงไปด้วยบางอย่างที่พราวไม่เคยเห็นจากใครมาก่อน—เขาดูเย็นชาและปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก แต่ในขณะเดียวกันก็มีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้ใครหลายคนต้องหันมามอง

ชายหนุ่มคนนั้นคือ พีท รุ่นน้องปีหนึ่ง ที่เพิ่งย้ายมาจากต่างจังหวัดเพื่อเรียนที่กรุงเทพฯ ด้วยความที่เขามาจากครอบครัวธรรมดาๆ ไม่เคยมีประสบการณ์ในการเข้าสังคมกับคนอื่นมากนัก พีทจึงดูเหมือนจะเป็นคนที่หลีกเลี่ยงความสนใจจากคนอื่นเสมอ

พราวยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทางของพีท การที่เขาดูเย็นชาและไม่สนใจใครยิ่งทำให้พราวสนใจเขามากขึ้นไปอีก

“คนแบบนี้นี่มัน... น่าสนใจจริงๆ” พราวพึมพำกับตัวเองในใจ ก่อนที่รอยยิ้มเย้าหยอกจะผุดขึ้นมาเมื่อคิดถึงความท้าทาย

หลังเลิกเรียน เธอเดินไปยังทางเดินที่พีทมักจะเดินผ่านทุกวัน พราวไม่สามารถปิดความรู้สึกที่อยากจะทดสอบท่าทีของรุ่นน้องเย็นชาได้ ด้วยความเป็นสาวมั่นของเธอที่มักจะทำทุกอย่างเพื่อดึงดูดความสนใจของคนที่เธอสนใจ

และแล้ว พีทก็เดินผ่านมา

พราวหยุดเขาไว้ที่ทางเดินโดยไม่ให้โอกาสให้เขาหลบหนี เธอยืนตรงขวางทางเขาอย่างไม่เกรงกลัว

“สวัสดีค่ะ รุ่นน้องปีหนึ่งใช่ไหมคะ?” เธอพูดเสียงหวาน แต่นัยน์ตากลับเต็มไปด้วยความท้าทาย

พีทยืนเงียบ เขายังไม่หันมามองพราว แต่พอได้ยินเสียงถาม เขาจึงตอบเสียงแหบๆ ตามสไตล์ที่คนที่ไม่ค่อยจะอยากคุยด้วยจะตอบ

“ครับ…”

“ชื่อพีทใช่ไหมคะ?” พราวยิ้มแล้วพยายามทำตัวเป็นมิตร

พีทยืนนิ่งเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่มีคำตอบอะไรกลับมา

พราวเริ่มรู้สึกว่าเธออาจจะต้องใช้วิธีที่รุกกว่ากว่านี้ เธอเดินเข้าไปใกล้พีทจนแทบจะยืนเคียงข้างกันแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“รุ่นพี่ชื่อพราวค่ะ พอดีเห็นคุณนั่งนิ่งๆ บ่อยๆ เลยสงสัยว่าคุณคงจะไม่ชอบคุยกับใครใช่ไหม?” พราวพูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม

พีทเงียบไปสักพัก ก่อนจะหันมามองตรงๆ และตอบเสียงแข็งๆ “ไม่มีอะไรให้พูด”

พราวหัวเราะในลำคอเบาๆ ช่างไม่ยอมง่ายๆ จริงๆ แต่ก็ยิ่งทำให้เธออยากรู้จักเขามากขึ้น

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร แต่เดี๋ยวฉันจะให้คุณรู้จักฉันบ้าง” พราวพูดอย่างมั่นใจ

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็เดินจากไปอย่างไม่สนใจการตอบรับของพีท ทั้งที่ในใจกลับรู้สึกว่าการท้าทายครั้งนี้จะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่างที่อาจจะทำให้ชีวิตของทั้งคู่เปลี่ยนไป

หลังจากการพบกันครั้งแรกที่ทางเดินในมหาวิทยาลัย พราวไม่สามารถหยุดคิดถึงพีทได้เลย ทั้งๆ ที่เธอเคยผ่านการท้าทายและทำให้หนุ่มๆ หลงใหลมาแล้วมากมาย แต่การได้เจอพีททำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกทดสอบในแบบที่ไม่เคยเจอมาก่อน

ช่วงเวลาหลังจากนั้น พราวยังคงเจอพีทในหลายๆ ที่ ทั้งในห้องเรียน ห้องสมุด หรือแม้แต่ในทางเดินของคณะ แต่เขาก็ยังคงทำตัวเหมือนไม่รู้จักเธอ หรือไม่ก็ทำเหมือนว่าไม่เห็นเธอเสียด้วยซ้ำ พราวเริ่มรู้สึกท้าทายมากขึ้น เธอไม่ชอบถูกมองข้ามและคิดว่าความเย็นชาของเขานั้นน่าสนใจยิ่งนัก

“คุณพีทค่ะ!” พราวตะโกนเรียกชื่อเขาเมื่อเห็นพีทกำลังเดินไปในทางเดินมุ่งหน้าไปยังห้องเรียน

พีทหยุดเดิน แต่ไม่ได้หันมามองเธอ เขายืนเงียบๆ พลางตั้งใจจะเดินต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“พีทคะ… อยากชวนไปกินกาแฟที่คาเฟ่หน้าคณะไหมคะ? มันร้อนนะคะ อยากคุยอะไรบ้างไหม?” พราวเดินเข้าไปใกล้ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงหวาน

พีทยืนนิ่งอยู่อีกครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยเสียงต่ำ “ไม่ครับ ขอโทษ”

คำตอบที่ไม่ค่อยจะมีน้ำใจทำให้พราวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่กลับยิ่งทำให้เธออยากท้าทายเขามากขึ้นกว่าเดิม พีทคงไม่ได้สนใจเธอขนาดนั้น แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมแพ้

“ทำไมถึงไม่ชอบคุยกับใครล่ะคะ?” พราวถามด้วยความอยากรู้

พีทหันมายิ้มให้เธอแบบขมๆ ไม่ได้แสดงออกว่าโกรธหรือเกลียด แต่เพียงแค่ดูเหมือนจะไม่สะดวกที่จะตอบคำถามนี้ “ไม่มีอะไรหรอกครับ…”

พราวรู้สึกว่าเขากำลังหลีกเลี่ยงคำตอบของเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ พราวตัดสินใจเดินไปข้างๆ พีทและเริ่มพูดอย่างไม่กลัวว่า

“เอาเถอะค่ะ ฉันขอโทษที่ถามไปแบบนั้น ฉันแค่รู้สึกว่า…คุณพีทเป็นคนที่น่าสนใจมากจริงๆ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความท้าทาย แต่ก็แฝงไปด้วยความจริงใจบางอย่างที่พีทไม่อาจมองข้าม

พีทมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างเบาๆ “ไม่ต้องมายุ่งกับผมเลยดีกว่า”

พราวยิ้มและไม่ได้รู้สึกแย่เลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกว่าเขากำลังเปิดเผยบางอย่างเกี่ยวกับตัวเองออกมาให้เธอเห็น พีทไม่ต้องการให้ใครเข้าใกล้เขามากนัก และเขาก็ไม่อยากให้ใครมาเห็นจุดอ่อนของเขา

“โอเคค่ะ ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณอีก ถ้าคุณไม่อยากคุย แต่… ถ้าคุณเปลี่ยนใจ ค่อยทักมานะคะ” พราวพูดทิ้งท้ายแล้วเดินจากไปอย่างไม่สะทกสะท้าน

ในใจของพราวกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยิ่งทวีคูณขึ้นเมื่อคิดถึงพีท เขาไม่เหมือนใครในมหาวิทยาลัยนี้ที่เคยยอมรับการเข้าหาของเธอ แต่กลับทำให้เธอรู้สึกว่าเขากำลังปิดกั้นตัวเองจากการมีความสัมพันธ์กับใครง่ายๆ

พีท ยังคงเดินต่อไปอย่างเงียบๆ ภายในใจของเขามีคำถามมากมายเกี่ยวกับพราว แม้จะไม่อยากรับรู้ว่าเธอเป็นใคร เขาก็ยังไม่อาจละสายตาจากเธอไปได้เลย ในขณะที่พราวเดินจากไปอย่างมั่นใจ เขากลับรู้สึกถึงความว่างเปล่าในใจ—เหมือนกับว่าเขากำลังหลบหลีกบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่กล้าเผชิญ

หลายวันหลังจากนั้น พราวก็ไม่ยอมแพ้ แม้พีทจะยังคงหลีกเลี่ยงการตอบรับ แต่พราวกลับเริ่มหาวิธีใหม่ในการทำให้เขาสนใจบ้าง ไม่ว่าจะเป็นการตั้งใจนั่งใกล้ๆ เขาในห้องเรียน หรือแม้แต่การไปที่คาเฟ่แล้วนั่งที่โต๊ะที่พีทมักจะนั่งบ่อยๆ ราวกับว่าเธอแค่ทำสิ่งเหล่านั้นโดยบังเอิญ

แต่ความพยายามของพราวเริ่มทำให้พีทรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง—บางอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยในชีวิต

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วในมหาวิทยาลัย และพฤติกรรมของพราวที่พยายามเข้าใกล้พีทมากขึ้นก็เริ่มทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ ในขณะที่พราวยังคงทำตัวรุกหนักไปเรื่อยๆ เขากลับพบว่าความเย็นชาของตัวเองเริ่มไม่สามารถปิดกั้นการเข้ามาของเธอได้แล้ว

วันหนึ่งหลังจากการเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์ พีทเดินออกจากห้องเรียนช้าๆ เพราะไม่รีบร้อน เขาไม่ค่อยชอบที่จะเดินชนกับคนอื่นในช่วงเวลาที่ทุกคนต่างรีบไปกัน แต่แล้วสายตาของเขาก็สะดุดกับคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างประตูห้องเรียน

“พีท!” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง

พีทหันไปเห็นพราวยืนยิ้มรออยู่ เขารู้ทันทีว่าเธอจะไม่ปล่อยให้เขาหนีไปง่ายๆ แต่คราวนี้เขากลับไม่ได้เดินหนีเหมือนเคย

“อะไรครับ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้มันดูเหมือนจะไม่เข้มข้นเท่าครั้งก่อน

พราวยิ้มยียวนขึ้นมานิดๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “วันนี้ไปกินข้าวกันไหมคะ? ฉันเห็นว่าคุณไม่ค่อยทานข้าวกลางวันกับใครเลย ฉันคิดว่าคุณคงอยากมีเพื่อนกินข้าวบ้างนะคะ”

พีทขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบการที่คนอื่นเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของเขา แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงความจริงที่พราวบอกมา เขาไม่เคยทานข้าวกลางวันกับใครเลยจริงๆ

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่เสนอ” เขาตอบเสียงแข็งๆ

พราวมองเขาอย่างไม่ยอมแพ้ “ทำไมล่ะคะ? คุณไม่อยากรู้จักฉันบ้างเหรอ? ฉันจะไปนั่งทานข้าวคนเดียวก็ได้ แต่อยากให้คุณลองพูดกับฉันบ้าง นะคะ?”

พีทรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังท้าทายเขา เขาพยายามหาคำตอบในใจ แต่มันกลับยากเกินกว่าจะปฏิเสธไปเสียทีเดียว เขาหันไปมองพราวครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ และพูดออกมาว่า

“แค่วันนี้นะครับ”

พราวยิ้มทันที เธอไม่สามารถหยุดยิ้มได้เมื่อเห็นว่าเธอสามารถทำให้เขายอมรับคำเชิญของเธอได้ เธอรีบเดินนำไปข้างหน้า โดยไม่ลืมที่จะพูดขอบคุณสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยความพอใจในตัวเอง

ระหว่างที่เดินไปที่คาเฟ่หน้าอาคาร พราวพยายามหาทางเริ่มการสนทนาอย่างธรรมดา

“คุณพีทคะ ไม่เคยเห็นคุณพูดกับใครเลย จริงๆ แล้วคุณไม่ค่อยพูดใช่ไหมคะ?” พราวถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนใจ

พีทเงียบไปเล็กน้อย เขายังไม่คุ้นเคยกับการพูดคุยกับคนอื่นมากนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าคำถามของพราวทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวในโลก

“ผมแค่…ไม่ชอบพูดกับคนที่ไม่คุ้นเคย” พีทตอบอย่างระมัดระวัง

พราวพยักหน้าเข้าใจและไม่ยอมให้บรรยากาศเป็นไปอย่างเงียบเชียบ “เข้าใจค่ะ แต่คุณไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณน่าสนใจมากแค่ไหน” พราวยิ้มออกมา

พีทรู้สึกว่าเธอพูดไปเรื่อยๆ และเริ่มรู้สึกอึดอัดบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้ขัดอะไร จนกระทั่งถึงคาเฟ่ พราวสั่งเครื่องดื่มและขนมให้พีทแล้วมานั่งตรงข้ามเขา

“คุณไม่ชอบออกไปที่ไหนบ่อยๆ เหรอคะ? เช่น ไปเดินเล่นหรือไปดูหนัง?” พราวถาม ขณะที่เธอจิบเครื่องดื่ม

พีทหยุดคิดก่อนจะตอบกลับ “ไม่ครับ ผมชอบอยู่เงียบๆ มากกว่า”

พราวฟังคำตอบของเขาแล้วพยักหน้า เธอเริ่มเข้าใจพีทมากขึ้น ถึงแม้เขาจะเย็นชาและหลีกเลี่ยงคนอื่น แต่บางครั้งสิ่งเหล่านี้กลับทำให้พราวรู้สึกท้าทาย และยิ่งทำให้เธออยากทำให้เขาเปิดใจมากขึ้น

“ก็จริงค่ะ บางทีการอยู่คนเดียวก็ทำให้เราได้คิดอะไรหลายๆ อย่าง แต่บางทีเราก็ต้องให้โอกาสตัวเองได้พบกับคนใหม่ๆ บ้างเหมือนกันนะคะ” พราวพูดไปยิ้มไป

พีทมองเธอครู่หนึ่ง เขาไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อนและก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านี้จากใคร แต่เขาก็รู้สึกว่าเธออาจจะพูดถูก—บางครั้งคนเราก็อาจจะต้องเปิดใจให้กับสิ่งใหม่ๆ

การทานข้าวและพูดคุยกันในวันนี้ทำให้พีทรู้สึกเหมือนเขากำลังทำอะไรที่เขาไม่เคยทำมาก่อน และพราวก็คือคนที่ทำให้เขาต้องคิดใหม่เกี่ยวกับบางสิ่งในชีวิต

“เอาเป็นว่าผมจะลองคิดดู” พีทพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงนิดหน่อย

พราวยิ้มรับคำตอบนั้นแล้วพูดว่า “ดีค่ะ ฉันรอวันที่คุณจะลองเปิดใจดูนะคะ”