คนตาบอดเช่นข้าเหตุใดพวกท่านถึงสนใจนัก
00.บทนำ
ยอดเขา'หารรั่ว'เป็นยอดเขาที่ใกล้กับสำนักอันดับ 1 ในใต้หล้า เป็นภูเขาที่อุดมสมบูรณ์เต็มไปด้วยแม่น้ำลำธาร แต่ช่างน่าเสียดาย ภูเขาแห่งนี้กลับมีหินย้อยที่อันตราย
แต่ก็ยังมีชาวบ้าน พากันมาบริเวณนี้เพื่อหาเห็ดในฤดูฝน อยู่เป็นประจำ
บริเวณใต้ยอดเขามีร่างของชายผมสีเงินประกายแต่ส่วนที่เหลือกลับมองเห็นได้เลย ทั่วทั้งร่างเต็มไปเลือดและรอยบาดแผล ที่ไม่อาจจินตนาการว่าพบเจออันใดมาบ้าง
ถ้าผู้ใดเดินผ่านมาเห็นคงคิดว่าสิ้นชีพไปแล้วอย่างแน่นอน
???
//ค่อยๆเดินเข้าไป+จับชีพจร
???
ยังมีชีวิตอยู่นี่นา? ร่างกายเช่นนี้รอดมาได้ถือว่าปาฏิหาริย์
???
ลมปราณอ่อนแรงเสียจริง ถ้าหากไม่ช่วยคงเป็นบาปตลอดชีวิต
???
ตื่นแล้วหรือ?//ถือสำรับมา
หลัว หมิงเย่
ข้า....//ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก
???
ร่างกายของท่านตอนนี้อ่อนแอยิ่งนักกระดูกหักหลายส่วน
???
อย่าเพิ่งขยับตัวให้มากนะเจ้าค่ะ
หลัว หมิงเย่
ดวงตาของข้า......
หลัว หมิงเย่
ข้ามองไม่เห็นสิ่งใดแล้ว?
???
ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของท่านจะส่งผลถึงดวงตาเสียแล้ว
???
แล้วท่านเป็นใครซื่อแซ่อะไรหรือ?
หลัว หมิงเย่
ข้าแช่ หลัว นาม หมิงเย่ ที่เหลือข้าก็จำมิได้แล้ว....//ส่ายหน้าไปมา
เสี่ยวฟาง
ยินดีที่ได้พบคุณชายหลัน ข้าชื่อ'เสี่ยวฟาง'เจ้าค่ะ
หลัว หมิงเย่
ข้าคงไม่ใช่ผู้สูงส่งจากที่ใดเรียกข้าธรรมดาเถิด
เสี่ยวฟาง
แต่ก็ไม่แน่เจ้าค่ะ//ยิ้ม
หลัว หมิงเย่
เสียดายที่ข้าไม่อาจมองเห็นใบหน้าของผู้อื่นได้ในตอนนี้
หลัว หมิงเย่
มิอาจดูหน้าผู้มีพระคุณ
เสี่ยวฟาง
ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอก เจ้านี้ต้องปรับตัวอีกเยอะ
เสี่ยวฟาง
คนอื่นถ้ารู้ว่าตัวเองตาบอดแถมยังเสียความทรงจำ
เสี่ยวฟาง
คงสติแตกไปแล้วนะ แต่ท่านดูไม่ตื่นตระหนกคงเป็นผู้บำเพ็ญท่านหนึ่ง
หลัว หมิงเย่
คงไม่ขนาดนั้นกระมัง
เสี่ยวฟาง
ไม่แน่นะเพราะอย่างไรความทรงจำก็เสื่อมมิอาจรู้ตัวตน//ยิ้ม
ผ่านไป 3 เดือน ตัวหมิงเย่อยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้อย่างสงบสุขไม่มีความวุ่นวายอันใด แต่สิ่งเดียวที่คาใจคงเป็นตัวตนของเขาเอง
หาใช่เรื่องอื่น ตอนนี้ดวงตาของเขาพอมองเห็นแสงลางๆขึ้นบ้างแล้ว แต่อาการกลับไม่คงที่บางครั้งก็อาจมองเห็นเงาแต่บางครั้งก็ไม่อาจมองเห็นเลย
หลัว หมิงเย่
(ตอนนี้ข้า เดินไปไหนมาไหนได้สะดวกขึ้นมาก)
หลัว หมิงเย่
(อาจจะเพราะสูญเสียดวงตาประสาทสัมผัสการได้กลิ่นและฟังกับดีเกินคาด)
หลัว หมิงเย่
(ถึงอย่างไรก็ต้องใช้ไม้เท้าอยู่ดี)
เสี่ยวฟาง
เสี่ยวเย่!//เดินมาด้วยความตื่นเต้น
หลัว หมิงเย่
มีอะไรหรือเจ้าดูตื่นเต้นนะ?
เสี่ยวฟาง
ข้าสอบแพทย์หมอประจำวังหลวงได้สำเร็จแล้ว!!
หลัว หมิงเย่
แคว้นอะไรหรือ?
เสี่ยวฟาง
ท่านถามแปลกก็'แค้วนโจว' ถึงหมู่บ้านเราจะไม่อยู่ในเขตครอบครองแคว้นใด
เสี่ยวฟาง
แต่แค้วนที่ใกล้ที่สุดก็คงเป็นแคว้นนี้แล้วล่ะ!
หลัว หมิงเย่
ข้าขอแสดงความยินดีกับเจ้า//ยิ้มเล็กน้อย
เสี่ยวฟาง
แต่ข้าอาจจะไม่ได้อยู่กับท่าน-
หลัว หมิงเย่
มิเป็นไรข้าวางแผนอะไรบางอย่าง
หลัว หมิงเย่
ข้าแค่อยากรู้ตัวตนของข้า บางทีข้าอาจจะต้องท่องไปในยุทธภพก็ได้
เสี่ยวฟาง
แต่ร่างกายท่าน!ยังอ่อนแอขณะเดินก็ต้องพยุง แถมยาก็ต้องกิน!
เสี่ยวฟาง
ท่านจะไปได้อย่างไร?
เสี่ยวฟาง
แล้วอีกอย่างดวงตาของท่านก็ไม่ดีต้องใช้ไม้เท้าอยู่?
หลัว หมิงเย่
ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ข้ารู้ดี
หลัว หมิงเย่
//พยักหน้าเบาๆ
01 .พบเจอ
เสี่ยวฟาง
ถ้าแน่ใจหรือว่าจะออกไป?//ทำสีหน้ากังวล
หลัว หมิงเย่
มิเป็นไร ข้ารบกวนเจ้ามานานแล้ว เกรงใจยิ่งนัก//ถือไม้เท้า
เสี่ยวฟาง
งั้นลาก่อน หวังว่าเราคงได้พบกันใหม่ขอให้ท่านสบายดี!
หลัว หมิงเย่
//พยักหน้าเบาๆ
ก่อนที่เขาไปใช้ไม้เท้าพยุงไปข้างหน้าแบบไม่รีดไม่ร้อนหนัก
หลัว หมิงเย่
(ถึงอย่างไร ก็ตามอีกไม่นานก็น่าจะถึงเมืองเงินข้าตอนนี้มี 1 เหรียญทอง)
หลัว หมิงเย่
(ถือว่าเยอะพอสมควร)
ภายในเมืองคึกคักเพราะว่าเมืองแห่งนี้เป็นเหมือนการค้าที่ใหญ่ที่สุดของแคว้นโจว คนจึงคึกคักเป็นพิเศษ
หลัว หมิงเย่
//ค่อยๆเดินในหมู่ผู้คน
ถึงอย่างไรชาวเมืองนี้ก็ไม่ได้นิสัยแย่บางคนก็หลีกให้เขาเพราะเห็นไม้เท้า
หลัว หมิงเย่
//ใช้ไม้เท้าพยุงเดินเข้าไป
ต.ป.ก ญ
เสียวเอ๋อ:ไม่ทราบว่าคุณชายท่านนี้ต้องการพักที่นี่หรือไม่เจ้าค่ะ?
หลัว หมิงเย่
พักที่นี่ 1 คืน//ยิ้มบางๆ
ต.ป.ก ญ
เสียวเอ๋อ://แก้มเปลี่ยนสีเล็กน้อย
หลัว หมิงเย่
ดวงตาข้าไม่ดีรบกวนแม่นางแล้ว
มีเสียงซุบซิบเกิดขึ้นในร้านเล็กน้อย
"ช่างน่าเสียดายคุณชายท่านนี้ ใบหน้างดงามประดิ่งเซียน"
"แต่กลับตาบอด แต่ถึงอย่างไรเขาก็งดงามมาก!"
หลัว หมิงเย่
//ทำเป็นไม่ได้ยิน
หลัว หมิงเย่
//เดินตามเสี่ยวเอ๋อขึ้นไปบนห้องพัก
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ก็ไม่เลว ถึงแม้จะบาดเจ็บถึงขั้นนั้นแต่ก็สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็ว
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
สมกับเป็นเจ้าสำนักอันดับหนึ่งในใต้หล้า//ยิ้มมุมปาก
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ว่าไหม?เว่ยอัน?
อู่ เว่ยเทียน
ท่านอาจารย์กล่าวเกินไปนัก
อู่ เว่ยเทียน
เขาเพิ่งแพ้การประลองกับเจ้าสำนักอันดับ 2 ในใต้หล้าถือว่าเป็นความอับอายของสำนัก
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ก็จริงของเจ้าแต่ดูตอนนี้สิ
อู่ เว่ยเทียน
ท่านอาจารย์คงไม่คิดเรื่อง'เปลี่ยนหยกขาวให้มัวหมอง'หรอกหรือ?
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ฮ่าๆ! ศิษย์ข้ารู้ทันทุกสิ่ง'ปลาใหญ่ย่อมไม่กินปลาเล็กเสมอไป'//ยิ้มมุมปาก
อู่ เว่ยเทียน
แต่กลับล่อลวง?
หลัว หมิงเย่
//นั่งลงบนเก้าอี้+หลับตาลง
หลัว หมิงเย่
(ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีลมปรานไหลอยู่ในร่างกาย)
หลัว หมิงเย่
(ร่างกายข้าตอบสนองว่องไวแม้แต่ตัวข้าเองก็ยังตกใจ)
หลัว หมิงเย่
แค่กๆ//เริ่มไอ
หลัว หมิงเย่
(แย่แล้วสิดูเหมือนข้าจะใช้กำลังมากเกินไปในวันนี้)
หมิงเย่พยายามค้นหายาที่ตนเก็บไว้ได้แขนเสื้อแต่กลับหาไม่เจอ ถ้าเป็นเช่นนี้คงแย่แน่
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
หานี่อยู่หรือ?
หลัว หมิงเย่
ท่านเป็นใคร เหตุใดจึงเข้ามาในห้องผู้อื่น?//ขมวดคิ้ว
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ยาของเจ้ามันตก
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ถึงข้าจะมิใช่วีรบุรุษ แต่ก็ไม่ถึงขั้นเข้ามารังแกคนพิการเช่นเจ้า//ยื่นยาให้
หลัว หมิงเย่
ท่านกล่าวเกินไปแล้ว ข้ามิได้หมายความว่าเช่นนั้น
ถึงเขาจะไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ก็สัมผัสได้ว่าได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้ธรรมดาอย่างแน่นอน แล้วเห็นใดถึงเข้ามาหาเขาล่ะ?
หลัว หมิงเย่
ไม่ทราบว่าท่าน?
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
เสิ่น เซียนถง//ยิ้ม
หลัว หมิงเย่
ขอบคุณคุณชายเสิ่น
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
มิเป็นไร
หลัว หมิงเย่
//แย้มยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกล่าว
หลัว หมิงเย่
คุณชายเสิ่น ถึงข้าจะตาบอดแต่ก็มิใช่คนโง่งม
หลัว หมิงเย่
เมื่อกี้นี้ตอนที่ข้าอยู่ในห้องข้ายังจับไปที่แขนเสื้อยังพบว่ามียาอยู่
หลัว หมิงเย่
เพียงข้าเกิดอาการไอมันก็หายไปแล้ว จะให้ข้าคิดเช่นไรหรือ?
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ฮ่าๆ! คุณชายหลัว เฉลียวฉลาดดังที่คาด
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ข้ามาที่นี่เพื่อจะชวนเจ้าเข้า'นิกายหยางเทียน'ของข้า
หลัว หมิงเย่
ท่านคงจะเป็นคนพูดนั้นที่พวกเขาร่ำลือ
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
หึ! ข่าวไปไว้เสียจริง
หลัว หมิงเย่
ข้าเพียงแค่นึกสงสัยประมุขเสิ่น
หลัว หมิงเย่
ถึงได้มายุ่งกับข้า?
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
เพราะข้ารู้บางอย่างของเจ้า และข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
เพียงแค่เจ้าตอบรับข้อเสนอข้าก็จะตอบทุกอย่างที่เจ้าตาม
หลัว หมิงเย่
ขออภัยท่านแล้วข้ามิต้องการ
หลัว หมิงเย่
เชิญกลับไปเถิด
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
หึ! แล้วข้าค่อยมาวันหลัง//ลุกขึ้น
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
//เดินออกไปจากห้อง
หลัว หมิงเย่
(ถึงจะได้ยินเรื่องประมุขเวิ่นมาบ้างแต่ตอนแรกไม่ได้สนใจเพราะยังไงก็ไม่เกี่ยวกับข้า)
หลัว หมิงเย่
(ถึงจะไม่รู้เกี่ยวกับยุทธภพเท่าไหร่แต่ก็พอรู้อยากปากของผู้คน)
หลัว หมิงเย่
//ลืมตาขึ้น+หันหน้าไปทางหน้าต่าง
หลัว หมิงเย่
อยากรู้เสียจริงพระจันทร์ในคืนนี้จะสวยงามแค่ไหน//พึมพำ
02 .วันที่แสนวุ่นวาย
ต.ป.ก ญ
เสี่ยวเอ๋อ:ทางนี้เจ้าค่ะ//ประคอง
หลัว หมิงเย่
ไม่ต้องประคองหรอกเพียงไม้เท้าข้าก็สามารถเดินได้
ต.ป.ก ญ
เสี่ยวเอ๋อ:ข้าเพียงได้นำทางมาที่ร้านยาก็ถือว่าได้ทำหน้าที่แล้วเจ้าค่ะ
หลัว หมิงเย่
ขอบใจแม่นาง//นั่งลงบนเก้าอี้
ต.ป.ก ช
คุณชายท่านนี้ ใช่คนที่สั่งยาฟื้นฟูไขกระดูกหรือไม่?//เดินเข้ามาถาม
หลัว หมิงเย่
//พยักหน้าเบาๆ
สิ่งสำคัญที่สุดก็คือยา ถึงร่างกายจะดีขึ้นแต่ก็ต้องกินยาด้วยเงินที่เสียวฝางให้มาเยอะมากแต่สำหรับคนที่ต้องซื้อยาเป็นประจำ
เพียง 1 เดือนก็ถือว่าเหลือเฟือแล้ว
ระหว่างเดินทางไปอีกเมืองใกล้ๆ
หลัว หมิงเย่
//ใช้ไม้เท้าเดินพยุงไปข้างหน้า
หลัว หมิงเย่
ท่านประมุขตามข้ามามีเหตุอันใด?//ยังคงเดินต่อไป
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ทำไมหรือเส้นทางนี้ต่างมีผู้คนมากมายที่เดินทาง//เดินมาอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
มีข้าสักหนึ่งคนก็คงไม่แปลก~
หลัว หมิงเย่
(มันแปลกตรงท่านเป็นเป็นประมุขนิกายมารนี่แหละ!)
หลัว หมิงเย่
ได้ยินว่าผู้สูงส่ง ชอบทำตามอำเภอใจเป็นธรรมดา ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริง
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ยังไงมีข้าเจ้าก็สบายไม่ต้องเดินตกหลุมโขน//เปลี่ยนเรื่อง
หลัว หมิงเย่
ไม้เท้าข้าก็มีคงมิใช้ไม้เท้าชี้ไปข้างหลังหรอก
หลัว หมิงเย่
มันอยู่ด้านหน้าย่อมรู้ว่าตรงหน้าเป็นพื้นเช่นไร
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
เจ้านี่หาคำพูดมากัดข้าได้ทุกเมื่อจริงๆ//หยิบช่อผมอีกฝ่ายมาเล่น
หลัว หมิงเย่
รังแกคนตาบอด//สะบัดมือออก
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
พูดได้แต่เช่นนี้หรือรู้ไหมเจ้ากับข้าเหมือนเป็นสหายแรกพบ
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
ทำเช่นนี้เจ้าคิดว่าจะมีคนมองเป็นชายตัดแขนเสื้อหรือ?
*'ชายตัดแขนเสื้อ'หมายถึงชายรักชายในสมัยก่อน
หลัว หมิงเย่
ท่านกำลังยั่วโมโหข้า
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
หรือ?ข้าไม่เห็นจะรู้เลย~
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
โอ๊ะโอ..โกรธแล้วหรือแมวน้อย~
เสิ่น เซียนถง(ราชันย์มาร)
งั้นหวังว่าเราคงได้พบกันใหม่//ใช้วิชาตัวเบาไหลออกไป
หลัว หมิงเย่
แต่ข้าไม่อยากพบท่าน!
หลัว หมิงเย่
(ชีวิตข้ากลับมาสงบสุขเช่นเดิมดีใจนัก)
แต่เวลาอันสงบสุขกับผ่านไปได้ไม่นานอยู่ดีๆกลับมีรถมามาจอดตรงที่เขากำลังเดินอยู่
ต.ป.ก ช
ขุนนาง:ไม่ทราบว่าคุณชายงดงามท่านนี้จะเดินทางไปที่ใดหรือ~
หลัว หมิงเย่
//เดินแบบไม่สนใจอีกฝ่าย
ต.ป.ก ช
ขุนนาง://จับข้อมือไว้
หลัว หมิงเย่
//ใช้ไม้เท้าฟาดหัวอีกฝ่าย
ต.ป.ก ช
ขุนนาง:อึก!! อ๊าก!//นอนกลิ้งลงไปกับพื้น
ต.ป.ก ช
ขุนนาง:นี่แกรู้ไหมว่าข้าเป็นใคร!!!
หลัว หมิงเย่
ข้าไม่ทราบหรอกว่าคุณชายนั้นมาจากที่ใด ในการกระทำที่เสียมารยาทเช่นนี้ข้าไม่ต้องการรู้จัก
พอพูดจบเสียงฝีเท้าหลายคู่ก็ล้อมรอบตัวเขา
หลัว หมิงเย่
ฝูงหมาป่าย่อมล่าสัตว์ที่แข็งแกร่งกว่า ไม่ใช่สัตว์ที่อ่อนแอ
ต.ป.ก ช
องครักษ์1://โจมตีจากทางด้านหลัง
หลัว หมิงเย่
//ใช้ไม้เท้าหันไปฟาดหัวอย่างแรง
ต.ป.ก ช
องครักษ์2://พยายามเข้ามาด้านหน้า
หลัว หมิงเย่
(ร่างกายมันขยับไปเอง?)
องครักษ์ทั้งหมดก็นอนหมดสภาพลงพื้นเรียบร้อย
หลัว หมิงเย่
//มองไปที่ขุนนางตัวอ้วนที่หลบอยู่หลังต้นไม้
ต.ป.ก ช
ขุนนาง:แกมันสัตว์ประหลาด!
หลัว หมิงเย่
ข้าเป็นเพียงแค่คนสายตาไม่ดีคนหนึ่ง ไม่ใช่สัตว์ประหลาด//เดินไปดึงคอเสื้อ
หลัว หมิงเย่
//ฟาดไปกับต้นไม้
หลัว หมิงเย่
ขอตัว//เดินต่อไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลัว หมิงเย่
//รู้สึกเหมือนมีคนมอง
หลัว หมิงเย่
การเดินทางครั้งนี้รบกวนท่านแล้ว//ยิ้ม
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
