วันหนึ่ง "จีอู" หญิงสาววัย 20 ปี

เดินทางมาพักผ่อนที่หมู่บ้านแห่งนี้

เสียงคลื่นเย็น ลมทะเล และแสงแดดอ่อนทำให้เธอหลงใหล

จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง

เธอตัดสินใจลงเล่นน้ำ... ในจุดที่ชาวบ้านเตือนนักหนาว่า "อย่าเข้าไป"

แต่เธอกลับไม่สนใจในคำเตือนนั้น

"มันก็แค่ทะเล..." เธอพูดกับตัวเองก่อนจะเดินลงไปในน้ำ

แต่เมื่อเท้าเธอแตะระดับน้ำลึกถึงเอว

คลื่นกลับนิ่งสนิทผิดปกติ

และเสียงกระซิบแผ่วเบาก็ดังขึ้นในหัว

"เจ้าผู้ล่วงล้ำ... เจ้าจะต้องชดใช้"

หลังจากนั้นมีมือหนึ่งดึงเธอลงทะเล

เธอพยายามตะโกนออกมา แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอด

เสียงกรีดร้องของเธอกลายเป็นเพียงเสียงคลื่น

หลังจากนั้น มีเสียงฝีเท้ากระทบพื้นทราย วิ่งตรงมาทางร่างเปียกโชกของจีอูที่นอนแน่นิ่งอยู่ริมฝั่ง

"เธออยู่ไหนมาตั้งหลายชั่วโมง!?"

เสียงของหญิงชราคนหนึ่งในหมู่บ้าน ดังแว่วแทรกเสียงคลื่น

เธอเรียกชาวบ้านมาช่วย ก่อนจะรีบห่อตัวเมลินดาด้วยผ้าหนาๆ

จีอูถูกพากลับไปยังบ้านพัก

เธอไม่ตื่นอยู่หลายชั่วโมง... และในเวลานั้น

ฝันก็เริ่มขึ้น

มีเงาร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงนั้น ผิวมันสั่นระริกเหมือนคลื่นทะเล และดวงตา... ว่างเปล่า

"เจ้าผู้บุกลุก! ข้าหลบใหลมานาน.."

"จงรับโทษนี่ซะ!"

เธอสะดุ้งตื่น

เหงื่อเย็นไหลทั่วร่าง ทั้งที่อากาศยามค่ำหนาวจับใจ

ข้างเตียงมีชามน้ำและสมุนไพร

เธอรู้ว่า... มันไม่ใช่ความฝันธรรมดา

มันคือ คำเตือน

หลังจากนี้มันต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆ เธอพยายามตั้งสติพาตัวเองออกไปจากบ้านเพื่อเดินไปดูท้องทะเล

แต่ภาพที่เธอเห็นน้ำทะเลสีฟ้าสดใสกลับกลายเป็นสีแดงเลือด คลื่นซัดแรงขึ้น ทำให้เธอรู้ว่านี่มันไม่ปกติแล้ว

เธอรีบวิ่ง....เธอรีบวิ่ง หนีจากเสียงคลื่นที่เริ่มคำรามเหมือนสัตว์ร้าย

พื้นทรายใต้เท้าเย็นเฉียบ ราวกับเธอกำลังเหยียบลงบนร่างไร้ชีวิต

เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่แค่ในหัวของเธอ

"กลับมา..."

"เจ้าต้องกลับมา..."

"เจ้าลบหลู่ข้า...จีอู"

เธอหันกลับไปมองท้องทะเลแต่กลับเห็นสิ่งที่แปลกประหลาด เงาดำอยู่กลางน้ำ ร่างกายบิดเบี้ยวผิดธรรมชาติ เป็นสิ่งที่ไม่ควรอยู่ในที่นี่ เธอเริ่มสติแตกวิ่งหนีเข้าไปหลบในห้อง

เมื่อดวงจันทร์ขึ้นสูง และทุกอย่างเงียบงัน เธอกลับค่อยๆ ลุกขึ้น... ดวงตาไร้แวว

ริมฝีปากเธอขยับ พึมพำคำแปลกประหลาดที่ไม่มีใครเข้าใจ

เธอเปิดประตู เดินเปลือยเท้าออกไปบนทรายที่เย็นเฉียบ

ก้าวช้า ๆ มุ่งตรงไปทางทะเล

โชคดีที่หญิงชราตื่นขึ้นจากเสียงบางอย่าง

เธอรีบคว้าผ้าคลุมวิ่งตามไป พบร่างของจีอูยืนอยู่ริมคลื่น

ริมฝีปากยังคงขยับเป็นถ้อยคำเดิมซ้ำไปมา

"ไม่... เจ้าจะไม่เอาเธอไปอีกคน!" หญิงชรากระชากจีอูออกมาเต็มแรง

คลื่นซัดแรงขึ้นราวกับกำลังโกรธเกรี้ยว

หญิงชราเรียกให้ชาวบ้านพาเธอกลับไปนอน เขามัดตัวเธอเข้ากับเตียงเพื่อไม่ให้เธอละเมอเดินไปอีก

รุ่งเช้า เธอตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ พบว่าตนเองถูกมัดไว้แน่น รู้สึกสับสนและหวาดกลัว จึงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ หญิงสาวคนหนึ่งได้ยินเสียง จึงรีบเข้ามาแก้มัดให้พร้อมอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น และรีบไปตามหญิงชราคนเดิมมา

หญิงชราเดินเข้ามาพร้อมสายตาแน่วแน่ ก่อนจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่นว่า

“เจ้าลงไปเล่นน้ำ เขาโกรธเจ้า ไปขอโทษเขาซะ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป”

ถ้อยคำนั้นกระแทกใจเธออย่างแรง ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตระหนก เธอรีบชำระร่างกาย แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้ววิ่งไปยังทะเลที่เธอเคยเล่นน้ำอย่างไร้เดียงสาในวันนั้น

แต่เมื่อเธอยืนอยู่บนหาดทราย คลื่นกลับซัดเข้าหาฝั่งอย่างรุนแรง เสียงซู่ซ่าดังสนั่นราวกับคำปฏิเสธอันกร้าวกราดของทะเล คลื่นลูกใหญ่พุ่งเข้าใส่เท้าเธอเหมือนจะผลักไส ไม่ให้อภัย ไม่ยอมรับคำขอโทษนั้น ความเย็นเยียบของน้ำทะเลซึมเข้าสู่ร่างกายพร้อมกับความรู้สึกผิดที่เริ่มกัดกินหัวใจของเธออย่างช้าๆ ท้องฟ้าแม้จะสว่าง แต่เธอกลับรู้สึกราวกับทุกอย่างเริ่มมืดลงทีละน้อย

หญิงชราพูดขึ้น "เขาไม่ให้อภัย! หลังจากนี้ทุกอย่างจะแย่ลง!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงกัวล

หญิงสาวยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อ ดวงตาเบิกโพลง เธอไม่รู้ว่า “เขา” คือใครแน่ เทพเจ้าแห่งน้ำ? วิญญาณแห่งทะเล? หรือบางสิ่งที่เก่าแก่ยิ่งกว่านั้น แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ เธอทำสิ่งที่ไม่ควรทำลงไปแล้ว

เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นจากกลุ่มชาวบ้านที่มามุงดูเหตุการณ์ริมทะเล ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความโกรธ ความผิดหวัง และความหวาดกลัว บางคนเบือนหน้าหนี บางคนมองเธอด้วยแววตาเย็นชา ก่อนที่เสียงตะโกนแรกจะดังขึ้นจากชายชราในหมู่บ้าน

“เธอเป็นต้นเหตุ! เธอไม่ฟังคำเตือนของเรา!”

เสียงหญิงวัยกลางคนอีกคนเสริมตามมาทันที “เธอนำความโชคร้ายมาหาเรา! ทุกอย่างจะแย่ลงเพราะเธอ!"

แล้วอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ จากรอบทิศ “ออกไปจากหมู่บ้านเราเสีย! อย่ากลับมาอีก!”

หญิงสาวยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมแห่งคำกล่าวหาและสายตาเย็นเยียบ ทุกถ้อยคำเหมือนหินหนักที่ถาโถมใส่ใจของเธอจนชาไปทั้งร่าง เธออยากพูด อยากอธิบาย อยากบอกว่ามันไม่ใช่ความตั้งใจ แต่ปากของเธอกลับหนักราวกับมีบาง

"ขอโทษ" จีอูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ขอโทษตอนนี้ไม่ทันเสียแล้ว...ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว!"

เสียงเหล่านั้นเหมือนขังจีอูไว้ในโลกที่ไม่มีใครรับฟัง ดินใต้เท้ารู้สึกเย็นชืด ราวกับจะพาเธอดิ่งลึกลงไปใต้ผืนแผ่นดิน น้ำตาหนึ่งหยดไหลรินลงข้างแก้ม

เธอยืนนึงแข็งทื่อราวกับร่างกายขยับออกไปไม่ได้

แต่แล้วจู่ๆ ลมก็พัดแรงขึ้นผิดธรรมชาติ ทรายบนชายหาดปลิววนรอบตัวเธอราวกับมีชีวิต สายลมพัดเป็นวงกลมรอบร่างของเธอจนทุกคนต้องถอยห่าง

“เธอปลุกมันขึ้นมาแล้ว...” หญิงชราพูดเบาๆ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความกลัว “...เจ้าแห่งผืนน้ำ”

คลื่นทะเลเบื้องหน้าแตกตัวออก เผยให้เห็นเงาร่างขนาดมหึมาโผล่ขึ้นจากใต้ผิวน้ำ เงานั้นไม่ชัดเจน มันพร่าเลือนเหมือนหมอกทะเล แต่ทุกคนสัมผัสได้ถึงพลังอันเก่าแก่และโกรธเกรี้ยวที่มันแผ่ออกมา

“เรา...ไม่รู้ว่าเจ้าคือใคร” จีอูพูดกับเงานั้น เสียงของเธอกลายเป็นเสียงสะท้อนที่ดังก้องไปรอบชายฝั่ง

“แต่ถ้าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเรา... เราจะรับผิดชอบเอง”

ทันใดนั้น ผืนน้ำตรงหน้าพุ่งเข้าใส่จีอู แสงสว่างจ้าปกคลุมเธอทั้งร่าง ก่อนจะดับวูบลง...ไม่มีเหลือแม้แต่ร่องรอยของหญิงสาว

"เขาจับเธอไปแล้ว!" เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นท่ามกลางผู้คน ทุกคนต่างแตกตื่นกับสิ่งที่เกิดขึ้น