เสียงฝนโปรยปรายในยามค่ำคืนดังคลอไปกับเสียงลมหายใจเหนื่อยอ่อนของเด็กชายวัยห้าขวบที่นั่งกระสับกระส่ายอยู่เบาะหลังของรถลิมูซีนคันหรู

"ปะป๊า...อคิณจะไม่ไปโรงเรียนหรอก ถ้าไม่มีครูพริม"

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทปรายตามองลูกชายตัวน้อยผ่านกระจกมองหลัง แววตาคมกริบเฉียบเย็นของเขาหาได้มีความอ่อนโยนอย่างที่เด็กชายเฝ้าหวัง

"งั้นก็เรียนที่บ้าน"

"แต่ต้องเป็นครูพริมนะ"

อคิน มหาเศรษฐีเจ้าของอาณาจักรธุรกิจพันล้าน และเบื้องหลังคือผู้นำตระกูลมาเฟียเก่าแก่แห่งฮ่องกง ขมวดคิ้วแน่น ริมฝีปากเรียวได้รูปขยับเพียงเล็กน้อย แต่เสียงกลับทุ้มต่ำเย็นยะเยือก

"ใครคือครูพริม"

"ครูสอนภาษาอังกฤษที่โรงเรียนไงครับ ปะป๊ายังไม่เคยเจอเลย แต่เธอสวย ใจดี แล้วก็เล่านิทานเก่งมากด้วย"

อคินไม่ใช่คนใจอ่อน เขาเคยผ่านสนามรบของอำนาจ ความตาย และการทรยศมาอย่างโชกโชน แต่กลับรู้สึกสะดุดกับชื่อหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งที่ลูกชายพูดถึงบ่อยขึ้นทุกวัน

คืนนั้น เขาเพียงแค่เอ่ยคำสั่งกับเลขาส่วนตัว

“หาครูพริมให้เจอ ฉันต้องการให้เธอมาสอนที่บ้าน”

—

วันรุ่งขึ้น

"ขอโทษนะคะ นี่บ้านคุณอคินใช่ไหมคะ?"

พริมยืนอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ร่มในมือสั่นไหวเบาๆ เพราะสายลมแรง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุใดชายผู้เป็นบิดาของเด็กชายอคิณถึงได้ส่งคนมารับเธออย่างกะทันหัน พร้อมค่าตอบแทนที่สูงจนน่าตกใจ

บอดี้การ์ดคนหนึ่งเปิดประตูให้เธอเข้าไปโดยไม่เอ่ยคำใด พริมรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในโลกอีกใบ ทุกอย่างในบ้านหลังนี้เงียบงัน และงดงามจนเกินจริง

จนกระทั่งเธอเห็นเขา...

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำ ยืนพิงบันไดหินอ่อนด้วยท่าทางนิ่งสงบ แววตาคมกริบจ้องมองเธออย่างเยือกเย็น

"คุณคือครูพริม?"

น้ำเสียงเขาไม่ต่างจากน้ำแข็ง พริมพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนเอ่ยตอบ

"ใช่ค่ะ ดิฉัน—"

"ผมไม่ไว้ใจคนแปลกหน้า โดยเฉพาะคนที่ลูกผมชอบมากเป็นพิเศษ"

คำพูดของเขาแทงใจ พริมถึงกับนิ่งไปเล็กน้อย เธอไม่ใช่คนกลัวง่าย แต่ก็รับรู้ได้ว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คนธรรมดา

“ดิฉันแค่เป็นครู ไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นค่ะ”

อคินเดินเข้ามาใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายของเขา—กลิ่นหอมเย็นเยียบแบบคนที่ไม่ต้องพยายามก็มีอำนาจอยู่ในตัว

“หวังว่าจะเป็นแค่นั้นจริงๆ ครูพริม”

พริมรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลจากสายตาคมกริบของชายตรงหน้า เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามตั้งสติ แล้วตอบกลับด้วยเสียงเรียบมั่น

"ขอบคุณที่ไว้วางใจให้ฉันมาสอนอคิณค่ะ ฉันจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด"

อคินจ้องเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังแล้วเอ่ยโดยไม่มองกลับมา

"ห้องเรียนอยู่ชั้นบน ข้างห้องลูกชายผม คุณมีเวลาสอนวันละสองชั่วโมง เริ่มพรุ่งนี้ 9 โมง"

“ค่ะ…”

พริมเดินตามบอดี้การ์ดขึ้นไปยังชั้นบน ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบจนได้ยินเสียงฝีเท้าของตัวเอง ภายในห้องเรียนที่ตกแต่งอย่างหรูหรา เด็กชายอคิณนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าน้อยยิ้มกว้างทันทีที่เห็นเธอ

"ครูพริม!"

เขาวิ่งมากอดเธอแน่นอย่างไม่ลังเล พริมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ แม้จะยังรู้สึกแปลกแยกในคฤหาสน์แปลกหน้าแห่งนี้

“วันนี้อยากเรียนเรื่องอะไรคะ?”

“อยากฟังนิทานก่อน แล้วค่อยเรียน”

อคิณปีนขึ้นเก้าอี้นุ่มๆ อย่างรู้งาน ขณะที่พริมหยิบหนังสือจากกระเป๋า ก่อนจะเริ่มเล่านิทานเสียงนุ่ม ลมหายใจของเธอเริ่มผ่อนคลาย

ทว่าเบื้องหลังบานกระจกเงาที่ดูเหมือนจะเป็นเพียงของตกแต่งธรรมดา กลับมีสายตาคู่หนึ่งเฝ้ามองอยู่เงียบๆ

อคินยืนกอดอกอยู่ในห้องลับข้างๆ สังเกตทุกท่าทีของครูพิเศษคนใหม่ แววตาเรียบนิ่งแต่วาววับอย่างจับผิด

"เธอไม่ใช่แค่ครูธรรมดาแน่..."

หลังจากชั่วโมงเรียนจบลง พริมลูบหัวอคิณเบาๆ ขณะเด็กชายหลับไปบนโซฟานุ่ม เธอยิ้มบาง รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดแม้อยู่ในบ้านที่เย็นเยียบด้วยบรรยากาศของอำนาจและความลับ

เมื่อเธอเดินออกจากห้อง ก็พบว่าอคินยืนรออยู่แล้วตรงระเบียง เขาเท้าแขนกับราวระเบียง มองออกไปยังสวนกว้างด้านนอก แต่พอได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็หันมามอง

"คุณทำให้ลูกผมหลับได้ในสิบห้านาที"

“นิทานช่วยได้น่ะค่ะ เด็กบางคนแค่ต้องการใครสักคนคอยฟังเขา”

อคินไม่ตอบ แต่สายตาที่มองเธอกลับลุ่มลึกกว่าครั้งก่อน

“ค่าจ้างของคุณ จะเพิ่มเป็นสองเท่าจากที่ตกลงไว้”

พริมชะงัก “…ทำไมคะ?”

เขาเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง น้ำเสียงยังเรียบเฉียบ แต่ทุ้มนุ่มขึ้นเพียงเสี้ยววินาที

“เพราะผมต้องการให้คุณอยู่ใกล้ลูกผม...และห่างจากคนอื่นให้มากที่สุด”

คำพูดนั้นฟังคล้ายคำสั่งมากกว่าคำขอ พริมสบตาเขาเต็มๆ เป็นครั้งแรก

“คุณกำลังจ้างฉัน...หรือกักฉันไว้คะ?”

ความเงียบระหว่างสองคนเหมือนมีบางอย่างที่ยังไม่พูดออกมา

และอคิน...ก็ไม่ใช่คนที่ชอบพูดซ้ำ

“ผมไม่เชื่อใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะคนที่ทำให้ลูกผมยิ้มได้แบบนั้น”

เสียงนาฬิกาดังแผ่วเบาในห้องนอนกว้างของแขก พริมยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปยังสวนด้านนอกที่แสงไฟสลัวสะท้อนกับละอองฝนยามค่ำ เธอเงียบ...แต่ใจกลับปั่นป่วนยิ่งกว่าคืนไหนๆ

ในมือของเธอคือรูปถ่ายเก่าใบหนึ่ง ขอบรูปขาดรุ่ยตามกาลเวลา ภาพครอบครัวสี่คนยืนยิ้มอยู่หน้าร้านขายของเล็กๆ — พ่อ แม่ พี่ชาย และเธอในวัยเด็ก

เธอกลืนน้ำตาลงคอ

“คุณพ่อกับพี่คงไม่คิดหรอกใช่ไหมคะ ว่าวันหนึ่งลูกจะได้เข้ามาอยู่ในบ้านของคนที่อยู่เบื้องหลังความสูญเสียของเรา...”

สิบปีก่อน...ครอบครัวของพริมตกเป็นเหยื่อในเหตุการณ์ไล่ล่าระหว่างแก๊งมาเฟียสองตระกูล

กระสุนหลงทาง...ระเบิดที่ไร้ผู้รับผิดชอบ...ความยุติธรรมที่ไม่เคยมาถึง

เธอรอดเพราะอยู่โรงเรียนในวันนั้น แต่กลับมาเจอเพียงซากร้านค้าและร่างไร้ลมหายใจของพ่อ

แม้จะไม่มีหลักฐานตรงๆ ว่าเป็นฝีมือของตระกูล “หลง” ของอคิน

แต่พริมไม่มีวันลืมตราสัญลักษณ์งูเงินที่ถูกวาดไว้บนผนังแตกของร้าน…สัญลักษณ์ที่เธอเห็นซ้ำอีกครั้งในห้องโถงของคฤหาสน์หลังนี้

เสียงเคาะประตูทำให้พริมสะดุ้ง

“ครูพริม” เสียงเล็กๆ ของอคิณดังแผ่ว “อคิณนอนไม่หลับ…”

พริมรีบเก็บรูปถ่ายไว้ในลิ้นชัก ล้างสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเปิดประตู

“ครูอ่านนิทานให้ฟังอีกเรื่องได้ไหมครับ?”

เธอยิ้มอ่อนโยน แม้ในใจยังสั่นสะท้าน

“ได้สิจ๊ะ”

เด็กชายโผเข้ากอดเธอแน่น พลางพึมพำเบาๆ ว่า “ครูอยู่ที่นี่นานๆ นะครับ อคิณไม่อยากให้ครูไปไหน”

พริมกระชับอ้อมกอด เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำ...จะถือเป็นการทรยศความทรงจำของครอบครัวหรือเปล่า

แต่หัวใจเธอก็เริ่มสั่นไหวทุกครั้งที่ได้ยินชื่อ “อคิน” — ทั้งลูก และพ่อของเขา

การที่เขาได้อยู่ใกล้ชิด(ลูก)อคินมากขึ้นเท่าไหร่ความรู้สึกผูกพันมากเท่านั้นเหมือนกำลังจะทำลายกำแพงในอดีตของเขาเขาไม่น่าเข้ามาทางเด็กน้อย(ลูก)อคินแต่จะทำให้เด็กน้อยคนนี้รู้สึกอบอุ่นเวลาอยู่ใกล้พริมมากขึ้นอคินเริ่มสังเกตเรื่องราวต่างๆระหว่างครูพริมกับ(ลูก)อคิน