เสียงฝนกระทบหลังคาแก้วของคาเฟ่เล็กๆ ในซอยลึกของกรุงเทพฯ ดังก้องเบาๆ ปนไปกับเสียงเพลงแจ๊สคลอเบาๆ หญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มพนักงานเสิร์ฟกำลังยืนเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าเรียบเฉยของเธอซ่อนแววเศร้าเอาไว้ไม่มิด
“ลินดา! โต๊ะสามสั่งลาเต้ร้อนกับเค้กมะพร้าว” เสียงพี่สาวเจ้าของร้านเรียกขัดจังหวะความคิดของเธอ
“ได้ค่ะพี่อุ้ม” ลินดาตอบรับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินไปจัดเครื่องดื่มอย่างคล่องแคล่ว
เธอไม่รู้เลยว่าวันธรรมดานี้ จะกลายเป็นวันเปลี่ยนชีวิต...
ประตูคาเฟ่เปิดออกพร้อมเสียงกระดิ่งดังแผ่ว ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำสนิทก้าวเข้ามา เปียกปอนไปทั้งตัว แต่สิ่งที่น่าดึงดูดกว่าคือดวงตาคมดุ ราวกับสิงโตในร่างมนุษย์
ลินดาเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเพียงเสี้ยววินาที แต่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่เต้นแรงในอกโดยไม่ทราบสาเหตุ
“ลาเต้ร้อนหนึ่ง แก้วกลับบ้าน” เสียงทุ้มต่ำของเขากระซิบสั่ง ราวกับไม่ต้องการให้ใครได้ยิน
เธอรับออเดอร์ไปเงียบๆ ไม่รู้เลยว่า ผู้ชายคนนี้คือ “เคย์ ราเมซิโอ” มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาลี ผู้มีฉายาว่า "ราชาเงาแห่งกรุงเทพฯ"
และนี่... คือจุดเริ่มต้นของโชคชะตาที่ไม่มีใครควบคุมได้
จบตอนที่1111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111
ลินดาวางแก้วลาเต้ร้อนลงบนเคาน์เตอร์ หยดน้ำจากปลายเสื้อของชายหนุ่มหยดลงบนพื้นไม้เสียงแผ่ว ก่อนที่เขาจะหยิบแก้วขึ้นมาด้วยมือที่ใหญ่และเย็นเฉียบ
เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “คุณเปียกมากเลยค่ะ... จะรับผ้าเช็ดตัวไหม?”
เขาไม่ตอบทันที ดวงตาคมกริบสบเข้ากับดวงตาเธออีกครั้ง “ไม่เป็นไร” เสียงทุ้มตอบกลับสั้นๆ แต่กลับกระตุ้นหัวใจเธอให้เต้นแรงยิ่งขึ้น
เขาหันหลังจะเดินออกไป แต่ก่อนที่มือจะแตะประตู เสียงฟ้าร้องกึกก้องทำให้ลินดาสะดุ้ง เธอกำลังจะเดินกลับไปเก็บโต๊ะ แต่เสียงฝีเท้ากลับหยุดอยู่ตรงหน้า
“คุณ... ชื่ออะไร” เขาถามโดยไม่หันกลับมา
ลินดาชะงัก “ลินดาค่ะ...”
เขาพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ยคำสุดท้ายโดยไม่หันกลับมา “ผมชื่อเคย์”
จากนั้นเขาก็หายไปในม่านฝน
...
คืนเดียวกันนั้น ลินดากลับมาถึงห้องพักเล็กๆ บนชั้นสี่ของตึกเก่าริมคลอง เธอเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา ดูเหมือนจะมีสายที่ไม่ได้รับ... สองสายจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก
เธอพยายามไม่สนใจ แต่วินาทีที่หน้าจอดับลง เงาสะท้อนของเธอในกระจกข้างฝาห้องทำให้เธอชะงัก
มีซองสีน้ำตาลบางๆ วางอยู่บนโต๊ะที่เธอมั่นใจว่าไม่ได้วางไว้ก่อนออกจากบ้าน...
เธอเดินเข้าไปเปิดมันช้าๆ มือสั่นเล็กน้อย
ข้างใน... มีเพียงรูปถ่ายเก่าใบหนึ่ง ภาพของชายคนหนึ่งยืนคู่กับเด็กสาววัยรุ่น — เด็กคนนั้นคือเธอเอง
และชายคนนั้น... คือพ่อของเธอที่หายตัวไปเมื่อสิบปีก่อน
จบตอนที่22222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222222
ลินดานั่งนิ่งอยู่หน้ารูปถ่าย ใจเต้นแรง ความทรงจำในวัยเด็กผุดขึ้นมาในหัว — พ่อที่เคยจับมือเธอเดินริมคลอง พ่อที่เคยบอกว่า "อย่ากลัวความมืด ถ้าหนูเป็นแสงเองได้"
เธอพึมพำกับตัวเอง “รูปนี้มาจากไหน…”
ยังไม่ทันได้ตั้งสติ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นสามครั้งถี่ๆ
เธอเดินไปดูช่องตาแมว แต่ไม่มีใครอยู่
เธอค่อยๆ เปิดประตูช้าๆ… หน้าห้องว่างเปล่า แต่กลับมีกล่องเล็กๆ วางอยู่
ในนั้นมีโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง ไม่มีซิม ไม่มีรหัสล็อก แต่มีวิดีโอหนึ่งไฟล์
เธอกดเปิดดู — ภาพจากกล้องวงจรปิดแสดงให้เห็นเหตุการณ์ในโกดังร้าง ชายคนหนึ่งถูกลากเข้าไปโดยกลุ่มคนในชุดดำ หนึ่งในนั้น… คือตัวพ่อของเธอเอง
ก่อนภาพจะจบลง มีเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น “อย่าให้ลูกมันรู้ความจริง ไม่งั้นพวกเราตายหมด”
เสียงนั้น… ลินดารู้สึกคุ้นหูเหลือเกิน
เธอกำลังตั้งสติ มือยังถือโทรศัพท์ไว้แน่น พลันโทรศัพท์เครื่องนั้นก็ดังขึ้น
เบอร์แปลก...
เธอลังเล แต่กดรับ
“เธอควรเลิกยุ่งกับอดีตลินดา... ถ้ายังอยากมีอนาคต” ปลายสายพูดอย่างเยือกเย็น ก่อนจะวางสาย
ทันใดนั้น... มีเสียงเคาะประตูอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิม
ลินดาถอยหลังด้วยความกลัว — แต่เสียงจากหลังประตูพูดขึ้นชัดเจน
“ลินดา... เปิดให้ฉัน เคย์เอง”
...
เธอเปิดประตูอย่างลังเล ร่างสูงของเคย์ยืนอยู่ ใบหน้าเคร่งเครียด และมีรอยถลอกที่มุมปาก
“คุณมาทำไม... ฉัน...”
“มีคนของฉันโดนฆ่าเมื่อคืน” เขาขัดเธอทันที “และฉันคิดว่าพวกมันเริ่มรู้แล้วว่าเธอคือใคร”
ลินดาหน้าซีด “ฉันแค่... ได้รูปจากใครไม่รู้... แล้วก็โทรศัพท์...”
เคย์มองเธออย่างลึกซึ้ง “รูปนั้น... เป็นกุญแจ”
“กุญแจ?”
“พ่อเธอเคยอยู่ในองค์กรมาเฟียเดียวกับฉัน และเขาเป็นคนเดียวที่รู้รหัสเปิดคลังข้อมูลลับ... ที่ทุกแก๊งในกรุงเทพฯ ต้องการ”
...
เขาหยุดก่อนจะพูดชัดเจน
“เธอคือเป้าหมายตอนนี้ ลินดา — แต่ถ้าเธอเชื่อฉัน ฉันจะปกป้องเธอด้วยชีวิต”
ลินดามองเขานิ่ง เธอไม่รู้ว่าความกลัวในอก... หรือความรู้สึกที่กำลังก่อตัวกับผู้ชายตรงหน้า อันไหนมันอันตรายกว่ากันแน่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
