เสียงเพลงบรรเลงคลอไปกับแสงไฟหรูหราในงานเปิดตัวบริษัทใหม่ของ *เวหา กรุ๊ป* แขกวีไอพีมากหน้าหลายตาเข้าร่วมเต็มห้องจัดเลี้ยงในโรงแรมห้าดาวกลางกรุงเทพฯ แต่ทุกสายตาหันไปมองเพียงหนึ่งเดียว—หญิงสาวในชุดเดรสผ้าไหมสีแดงสดตัดกับผิวขาวราวหิมะ และดวงตากลมโตที่เปล่งประกายเจิดจ้าอย่างไม่มีใครเหมือน
"วีนัส..." เสียงกระซิบในหมู่ผู้ร่วมงานดังตามหลังเมื่อเธอเดินผ่าน
หญิงสาวไม่สนใจสายตาผู้คนแม้แต่น้อย เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิ ริมฝีปากแต้มยิ้มมั่นใจ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในกลุ่มผู้บริหารที่ยืนอยู่หน้าเวที “พี่เวหา!” เธอเรียกเสียงใสจนชายหนุ่มในชุดสูทตัดพอดีหันมาทันทีพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
"น้องสาวคนสวยของพี่มาแล้วหรือครับ?" เวหาก้าวเข้าไปกอดเธอเบาๆ
"แน่นอนค่ะ งานเปิดตัวของพี่ชายสุดที่รัก จะไม่มาก็ใจร้ายเกินไปแล้ว"
แต่ทันทีที่วีนัสเงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดพี่ชาย สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับชายหนุ่มอีกคนที่ยืนข้างเวหา
เขาสูงใหญ่ ใบหน้าเรียบเฉย ดวงตานิ่งราวน้ำแข็ง และริมฝีปากเม้มแน่นแบบไม่สนใจโลก เขายืนด้วยท่าทางเย็นชาแต่สง่างามชนิดที่ใครเห็นก็อดหันมามองซ้ำไม่ได้
วีนัสเอียงคออย่างสนใจ “คนนี้ใครคะพี่เวหา?”
“ธาม เพื่อนพี่เอง ซีอีโอบริษัทเทคโนโลยีฝั่งญี่ปุ่น คนที่พี่พูดถึงบ่อยๆ ไง”
“อ้อ...” วีนัสยิ้มกว้าง หยิบแก้วไวน์จากบริกรแล้วยื่นให้เขา “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ธาม...ชื่อคุณเพราะดีนะคะ”
ธามมองเธอเพียงแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ขอบคุณครับ” แล้วไม่รับแก้วไวน์นั้น
วีนัสขมวดคิ้ว แต่ยิ้มไม่หาย “ปฏิเสธผู้หญิงต่อหน้าสาธารณะเลยเหรอคะ?”
“ผมไม่ดื่มของจากคนแปลกหน้า” เขาตอบเสียงนิ่ง หันไปพูดกับเวหาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เวหารีบหัวเราะกลบเกลื่อน “อย่าถือสานะ วีนัสขี้เล่นน่ะ ธามเขาเป็นแบบนี้แหละ”
แต่วีนัสไม่รู้สึกโกรธ กลับหัวเราะน้อยๆ ในลำคอ “น่าสนใจ…”
คืนนี้เธอไม่ได้มาแค่มาร่วมงานของพี่ชายอีกแล้ว เธอเจอของเล่นใหม่—เย็นชา แปลกหน้า และดูท้าทายสุดๆ
และเธอ...ไม่มีวันปล่อยเป้าหมายแบบนี้ให้หลุดมือแน่
---
หนึ่งสัปดาห์หลังจากงานเปิดตัว วีนัสเดินเข้ามาในตึก *ธาราเทค* ด้วยรองเท้าส้นสูงและใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หญิงสาวในชุดสูทแฟชั่นสีพาสเทลสะดุดตาจนพนักงานชายหญิงต่างพากันลอบมอง
“ฉันมาพบคุณธามค่ะ นัดไว้แล้ว” เธอพูดกับเลขาหน้าห้องด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
ความจริงคือ...เธอไม่ได้ "นัด" ตามที่ควรจะเป็น
เลขาหน้าห้องลังเลเพียงครู่เดียวก่อนจะพาเธอเข้าไปในห้องทำงานสุดหรูบนชั้น 38 ของตึก
ธามเงยหน้าจากเอกสารเพียงครู่เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด ดวงตาคมกริบไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย “มีเหตุผลอะไรที่คุณต้องมาที่นี่?”
“คิดถึงน่ะค่ะ” วีนัสตอบหน้าตาย “ก็เลยมาหา”
“ผมไม่ใช่คนว่างพอให้คุณมาทำเล่นๆ แบบนี้”
“แต่ฉันไม่คิดว่าการเจอคุณคือเรื่องเล่นๆ เลยนะคะ”
ธามวางปากกาและมองเธออย่างเย็นชา “คุณรู้จักผมไม่ถึงห้านาทีดีด้วยซ้ำในวันงานนั้น แล้วคุณคิดว่าความรู้สึกที่คุณเรียกว่า ‘สนใจ’ น่ะมันจริงแค่ไหน?”
“แค่พอจะรู้ว่า...คุณไม่เหมือนใคร” เธอยักไหล่ ยิ้มยั่วเบาๆ
“และผมก็ไม่สนใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะคนที่แสดงออกเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นแบบคุณ”
วีนัสชะงักไปเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีผู้ชายพูดกับเธอแบบตรงๆ โดยไม่กลัวหน้าเธอจะเบ้
“ฉันอาจจะเคยได้ทุกอย่างที่อยากได้...แต่นั่นไม่ได้แปลว่าฉันไม่รู้จักความพยายามนะคะ” เธอก้าวเข้าไปใกล้ ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในระยะอันตราย
“ฉันจะทำให้คุณสนใจให้ได้”
ธามหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน “แล้วถ้าผมไม่เคยเปลี่ยนล่ะ?”
วีนัสยิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่มั่นใจในตัวเองที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น
“งั้นคุณจะเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันพ่ายแพ้...และฉันก็ไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆ หรอกค่ะ”
เมื่อเธอเดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางมั่นใจ ธามหลุบตาลงกับเอกสารตรงหน้า แต่มือกลับค้างอยู่อย่างนั้น ไม่ขยับ
เธอเหมือนพายุ สีสัน เสียงหัวเราะ ความกล้า ความมั่นใจ และความวุ่นวาย
และเขาไม่แน่ใจว่า…ตัวเองจะต้านเธอได้นานแค่ไหน
หลังจากวันนั้น วีนัสก็กลายเป็นแขกประจำของออฟฟิศ *ธาราเทค*
แม้ไม่มีนัดหมาย แม้ไม่มีธุระใดที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจ
แต่ทุกคนในตึกต่างรู้ดีว่า เธอมาเพราะ “คุณธาม”
เธอไม่ได้มาแค่ถือขนมหรือดอกไม้ใส่กล่องน่ารัก ๆ อย่างเดียว แต่บางวันยังเอารายงานวิจัยมานั่งอ่านหน้าโต๊ะเลขาธิการ บ้างก็มาเพื่อ "ทดสอบระบบ AI" ที่บริษัทเพิ่งเปิดตัว ซึ่งเธอก็ไม่มีความรู้ทางเทคโนโลยีเลยสักนิด
เธอไม่ได้พยายามปิดบังความรู้สึกของตัวเองอีกต่อไป
ในห้องทำงานกระจกใส ธามนั่งทำงานต่อเนื่องเป็นชั่วโมง เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น ก่อนที่เลขาจะโผล่หน้าเข้ามา
“คุณวีนัสมาอีกแล้วค่ะ”
“ไม่ว่าง” เขาตอบทันควันโดยไม่เงยหน้าขึ้น
“เธอบอกว่ามีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับโปรเจกต์...เทคโนโลยีอะไรสักอย่างที่คุณพูดถึงวันก่อน”
ธามถอนหายใจ รู้ทันทีว่าเธอคงมั่วขึ้นมา แต่ก็พยักหน้าช้าๆ
ไม่นานนัก วีนัสก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางเหมือนเจ้าของห้อง เธอวางกล่องขนมลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงบนโซฟาหน้าธาม
“กินบ้างไหมคะ? วันนี้ฉันทำเองเลยนะ”
“คุณไม่เบื่อหรือ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ
“ไม่เบื่อค่ะ สนุกดีที่ได้เห็นคุณทำหน้าแบบนี้ทุกครั้งที่ฉันมา”
ธามวางปากกาอย่างอ่อนล้า “คุณรู้ว่าผมไม่เล่นด้วย แล้วจะรุกทำไม?”
“เพราะฉันไม่เคยจริงจังแบบนี้กับใคร” วีนัสตอบทันควัน เธอมองเขาตรงๆ ด้วยแววตาที่ไม่มีการล้อเล่นใด ๆ “คุณเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันอยากรู้จัก อยากเข้าใจ และอยากเข้าไปอยู่ใกล้ๆ”
เขาเงียบไป และเป็นความเงียบที่หนักหน่วงจนได้ยินเสียงลมหายใจของเธอชัด
“ฉันไม่ได้มาจีบเพราะคุณหล่อ หรือเพราะฉันอยากเอาชนะอะไรทั้งนั้น” เธอกล่าวต่อ “แต่เพราะเวลาฉันกลับบ้าน ฉันเอาแต่คิดถึงคุณ มองหน้าใครก็รู้สึกว่าน่าเบื่อหมด แล้วฉันก็รู้ว่ามันไม่ใช่แค่ความหลง...มันเกินกว่านั้นแล้ว”
ธามไม่ตอบทันที แต่สายตาเขาสั่นไหวเพียงน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
“แล้วถ้าผมไม่มีวันรักคุณล่ะ?”
“ฉันไม่กลัวคำตอบหรอกค่ะ ฉันแค่กลัวว่า...จะไม่มีโอกาสได้รู้คำตอบเลยต่างหาก”
วีนัสลุกขึ้น ยิ้มให้เขาอย่างคนที่ตัดสินใจแล้ว เธอหยิบกล่องขนมกลับไปหนึ่งกล่อง วางไว้อีกกล่อง “อันนี้ฝากไว้ เผื่อเปลี่ยนใจ...อย่าทิ้งนะ มันหวานน้อยแบบที่คุณชอบ”
เสียงรองเท้าของเธอดังแผ่วเบาขณะเดินจากไป ทิ้งให้ธามนั่งเงียบงันกับความรู้สึกที่เริ่มไม่เป็นระเบียบในใจของเขาเอง
---
คอนโดหรูใจกลางเมือง ยามค่ำคืน
วีนัสเดินเข้าห้องด้วยใบหน้าสดใสในชุดเดรสลายลูกไม้ เธอวางกระเป๋าลงข้างโซฟาก่อนจะทรุดตัวลงอย่างอ่อนล้า
“วันนี้ก็ไปหาธามอีกแล้ว?” เวหาเอ่ยขึ้นจากห้องครัวขณะกำลังชงกาแฟ
วีนัสเงยหน้ามองพี่ชาย ยิ้มอย่างรู้ทัน “พี่ส่งสายสืบตามหนูเหรอ?”
“ไม่จำเป็น” เขาเดินมานั่งข้างๆ “ข่าวลือในวงการว่า ‘น้องสาวซีอีโอเวหา’ กำลังตามจีบ ‘เจ้าชายน้ำแข็ง’ ดังยิ่งกว่างานแถลงข่าวเปิดตัวบริษัทร่วมทุน”
วีนัสหัวเราะคิก แต่เวหาไม่ได้หัวเราะด้วย
“หนูจริงจังกับเขาเหรอ?”
“ค่ะ” วีนัสตอบเรียบง่าย ไม่มีการหลบตา ไม่มีการหลอกตัวเอง “หนูตกหลุมรักเขาแล้ว”
เวหานิ่งไปนาน ก่อนจะพูดด้วยเสียงนุ่ม แต่แฝงไปด้วยความห่วงใยทุกคำ
“ธาม...ไม่ใช่คนง่าย ๆ เขาเคยเจ็บมาก่อน และเขาก็ไม่เปิดใจง่าย ๆ กับใคร”
“หนูรู้ค่ะ”
“แล้วถ้าเขาไม่เลือกหนูล่ะ?”
“ก็จะไม่เสียใจที่ได้พยายาม”
เวหามองหน้าน้องสาวนิ่ง ๆ เขาเห็นความดื้อรั้นในดวงตาคู่นั้น—แบบเดียวกับที่เธอมีมาตั้งแต่เด็ก แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่แค่ความเอาแต่ใจ...มันคือความรู้สึกจริง
“วีนัส ฟังพี่นะ…” เขาวางมือบนไหล่เธอ “คนอย่างธาม ถ้าเขาไม่รักใครจริง ๆ เขาจะไม่ลังเลที่จะปฏิเสธ...และมันจะเจ็บมากกว่าอะไรทั้งหมด ถ้าหนูไปฝากใจไว้กับคนที่ไม่เคยรับมัน”
ดวงตาวีนัสสั่นไหวเพียงน้อย ก่อนจะจับมือพี่ชายแน่น
“หนูรู้ค่ะพี่เวหา...แต่หนูพร้อมจะเสี่ยง เพราะหนูไม่อยากใช้ชีวิตแบบครึ่งใจอีกต่อไป”
เวหาเงียบไปนาน เขาหลุบตาลงและถอนหายใจ
“งั้นก็ขอแค่...อย่าทำให้ตัวเองเจ็บจนลุกไม่ขึ้นนะ”
“สัญญาค่ะ” วีนัสยิ้มบาง ๆ แต่มือที่กำอยู่กลับสั่นน้อย ๆ อย่างที่เธอไม่รู้ตัว
ในใจลึก ๆ เธอรู้ว่าเส้นทางที่เธอเลือก...อาจไม่ได้มีแสงสว่างรออยู่เสมอ
แต่ถ้าปลายทางนั้นคือ “เขา”
ต่อให้ต้องเสี่ยงให้หมดหัวใจ เธอก็จะเดินต่อไป
เสียงฝนกระทบกระจกดังแผ่วเบาขณะวีนัสนั่งกอดเข่าบนโซฟาหน้าห้องทำงานของธาม
เป็นวันศุกร์เย็นที่ท้องฟ้าหม่นเทา และพนักงานทยอยกลับบ้านกันไปหมดแล้ว
ยกเว้น “แขกประจำ” ของตึก ที่ไม่มีใครกล้าห้าม
เลขาหน้าห้องเดินมาหยุดยืนหน้าเธอด้วยสีหน้าอึดอัดใจ
“คุณวีนัสคะ คุณธามบอกว่าให้คุณกลับบ้านได้แล้วค่ะ”
“แล้วเขาจะกลับหรือยัง?” วีนัสถามอย่างไม่สนใจคำเชิญ
“ยังค่ะ เขาบอกว่าจะเคลียร์เอกสารอีกชั่วโมงนึง”
วีนัสยิ้ม “งั้นฉันจะรอ”
ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ธามเปิดประตูห้องออกมาในชุดสูทที่ถอดสูททิ้ง เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีเทาพอดีตัว แขนเสื้อพับขึ้นเผยแขนเรียวยาว
เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอยังนั่งอยู่ที่เดิม
“คุณยังไม่กลับ?”
“เปล่าค่ะ รอรถฝนหยุด” เธอลุกขึ้น ยิ้มเจ้าเล่ห์ “หรือจะเชิญฉันขึ้นรถไปด้วยกันก็ได้นะคะ”
“วีนัส” เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงกดต่ำ “คุณควรหยุดได้แล้ว”
“หยุดอะไรเหรอคะ?”
“หยุดทำให้ตัวเองลำบากใจกับคนอย่างผม”
เธอก้าวเข้าไปใกล้ สบตาเขาตรง ๆ “แล้วคุณลำบากใจเหรอคะที่ฉันอยู่ตรงนี้?”
“วีนัส…” ธามถอนหายใจ ก่อนจะพูดช้าๆ “ผมไม่เหมาะกับคุณ”
“ใครเป็นคนกำหนดว่าความรักต้อง ‘เหมาะสม’ คะ?” วีนัสเงยหน้ามองเขาอย่างมั่นใจ “ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะมีอดีตยังไง หรือมองตัวเองแบบไหน ฉันสนแค่ว่าฉันรู้สึกยังไงเวลามองคุณ”
“คุณยังเด็กเกินไปที่จะรู้ว่านี่คืออะไร”
วีนัสยิ้มขำเบาๆ พลางก้าวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบแตะกัน เธอวางปลายนิ้วบนกระดุมเสื้อเขาอย่างท้าทาย “เด็กที่ไหนกล้าทำแบบนี้ล่ะคะ?”
ธามนิ่งค้างไป เขาไม่ขยับหนี แต่ก็ไม่ตอบสนอง
“ถ้าฉันจูบคุณตอนนี้...คุณจะผลักฉันออกมั้ย?”
“...”
เธอเอียงหน้าเข้าใกล้อีกนิด ลมหายใจอุ่นแตะผิวแก้มเขาเบา ๆ
ก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะสัมผัสมุมปากของเขาแผ่วเบาราวกลีบดอกไม้ แล้วผละออกอย่างรวดเร็ว
วีนัสถอยหลังไปสองก้าว ยิ้มอย่างภาคภูมิ “ไม่ผลัก…แปลว่าคุณไม่ได้ปฏิเสธ”
“นั่นไม่ใช่การยินยอม” เขาตอบเสียงแหบต่ำ แต่แววตาที่หลบเล็กน้อยกลับมีประกายบางอย่าง
“แต่ก็ไม่ใช่การปฏิเสธ”
ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ เธอก็หยิบร่มสีแดงคันจิ๋วจากกระเป๋า
“ฝนหยุดแล้วค่ะ ฉันกลับก่อนนะคะ” เธอกระพริบตา “ไว้วันจันทร์เจอกันค่ะ คุณธาม”
เขามองเธอเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้าที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอเผยออกมา
---
วันจันทร์เช้า บรรยากาศในบริษัทเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมอย่างเคย
ยกเว้นเสียงพูดคุยเบาๆ ระคนตื่นเต้นที่หน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับ
วีนัสมาอีกแล้ว
แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ชุดแฟชั่นสีหวานหรือกล่องขนมเท่านั้น
เธอมากับกระเป๋าเป้ใบเล็กและแฟ้มเอกสารในมือ
“วันนี้จะมาฝึกงานค่ะ” เธอบอกกับเลขาธิการด้วยท่าทางจริงจัง
“ขะ…ขอโทษนะคะ?”
“พี่เวหาเซ็นรับรองแล้ว ฉันจะเข้าฝ่ายวิจัย UX หนึ่งเดือนค่ะ”
ข่าวลือแพร่กระจายไปในตึกในไม่ถึงชั่วโมง
เมื่อธามเดินออกจากห้องประชุม เขาก็เจอกับเธอนั่งอยู่ในห้องทดสอบผู้ใช้งาน ใส่แว่นตาเลนส์ใสและชุดลำลองแบบพนักงานทั่วไป ผูกผมขึ้นแบบเรียบร้อยผิดวิสัย
“นี่คุณ...บ้าไปแล้วเหรอ?”
“ไม่ได้บ้าค่ะ แค่ตั้งใจทำความรู้จักกับบริษัทของคุณอย่างลึกซึ้ง” เธอยิ้มหวาน
“คุณมาฝึกงานเพื่ออะไร?”
“เพื่อใกล้คุณค่ะ” เธอพูดตรงๆ จนเขาเงียบไป
เธอไม่อ้อมค้อม ไม่เล่นเกม และไม่หลบตา
ตรงกันข้ามกับผู้หญิงที่เขาเคยรู้จักทุกคน
หลังเลิกงาน เธอยังรอเขาเหมือนเคย คราวนี้มานั่งวาดภาพในแท็บเล็ตดิจิทัล
“นี่ค่ะ” เธอยื่นหน้าจอให้ดู
มันเป็นภาพการ์ตูนเขากับเธอในชุดพนักงาน โดยเขายืนหน้าบึ้ง ส่วนเธอหัวเราะเอียงคอข้างๆ
“ผมหน้าบูดขนาดนี้เลย?”
“จริงค่ะ แต่ยังหล่ออยู่นะ”
เขาอดหัวเราะในลำคอไม่ได้ แล้วกลับมาเก็บท่าทีไว้ดังเดิม
“อย่าให้ผมต้องรายงานพี่คุณว่า คุณมาเล่นไม่เป็นงานที่นี่”
“ลองรายงานดูสิคะ” เธอเอียงคอ “แล้วพี่เวหาจะส่งฉันมาฝึกเพิ่มอีกสองเดือนแน่ ๆ”
ธามส่ายหน้า ก่อนจะเผลอยิ้มอีกครั้ง
เธอรุกอย่างชาญฉลาด ทั้งน่ารัก ทั้งเจ้าเล่ห์
เธอรู้จักจังหวะของเขา และไม่ฝืนจังหวะหัวใจของตัวเอง
บางครั้งเธอก็แกล้งหกล้มหน้าห้องทำงาน
บางครั้งก็วางแก้วกาแฟพร้อมโน้ต "จิบแล้วจะยิ้มได้นะคะ" ไว้ทุกเช้า
เขาไม่เคยให้คำตอบว่าชอบหรือไม่ชอบ แต่สิ่งที่เขาไม่เคยทำก็คือ...ผลักเธอออกจริงจัง
และวีนัสเองก็รู้ดีว่า
หัวใจของเขา...แม้จะเย็นชา
แต่มันไม่ได้ปิดตายอย่างที่เขาคิด
---
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
